Από τη Μαρία Παρέντη
Πέντε χρόνια μετά τη σύλληψη, πέντε χρόνια μέσα σε ένα κελί, τα ”32 βήματα του προαυλισμού δεν χωρούσαν στη σκέψη του, ο ίδιος δε χωρούσε στη φυλακή”! Οι αθώοι δεν έχουν θέση στις φυλακές κι ο Τάσος Θεοφίλου ήταν αθώος.
Πέντε χρόνια, επί 365 ημέρες , επί 24 ώρες, τόσα λεπτά, τόσα δευτερόλεπτα…χιλιάδες δευτερόλεπτα κι εκείνος εκεί μέσα. Γράφει, γράφει, γράφει, γύρω του ”μπετόν και σίδερο”.
Οι δικές του μέρες και νύχτες περνούν αλλιώτικα από τις δικές μας. Η σκέψη μας είναι μαζί του, μα δεν αρκεί, οι ορισμένες δικάσιμοι δεν ξέρω αν έφτασαν για να του δείξουν ότι δεν είναι μόνος, το επισκεπτήριο είναι βασανιστήριο δε σε αφήνει να ακουμπάς, μιλάς πίσω από τζάμια, η τηλεκάρτα τελειώνει κι ο από πίσω έχει σειρά.
Η μέρα της απόφασης φτάνει. Δεν κοιμήθηκε κανείς το προηγούμενο βράδυ, με πρησμένα μάτια συναντηθήκαμε στον 6ο όροφο του Εφετείου. Δε χωρούσε σήμερα ο κόσμος στη Λουκάρεως. «Δεν θέλω φασαρία όποιο και να είναι το αποτέλεσμα», είπε η πρόεδρος προτού ανακοινώσει την απόφαση. Τρέμαν χέρια και πόδια. Αθώος για όλα. Ποια ησυχία; Τράνταξε η αίθουσα. Αγκαλιάζαμε τον άγνωστο διπλανό και κλαίγαμε, πρώτη φορά από χαρά μετά από χρόνια.
Ο Τάσος απόψε ”θα περπατήσει τη νύχτα που τόσο του έχει λείψει, θα δει τ’αστέρια, αντί για τους εκτυφλωτικούς προβολείς θα καθίσει κάπου μετά τις οχτώ, δε θα τον μετρήσουν, δε θα τον κλειδώσουν,θα πιει πολλές μπίρες”.
Το κίνημα της αλληλεγγύης στάθηκε στο πλάι του Τάσου, οι άνθρωποι που δεν πίστεψαν λεπτό στην ενοχή του δεν ανήκουν σε καμία εξουσία και δεν κάθονται σε καμία καρέκλα.
Πέντε χρόνια από τη ζωή του Τάσου Θεοφίλου. Ποιοι θα απολογηθούν επιτέλους για αυτά;
