Κυριακή 13 Αυγούστου 2017

[...] Για αυτό σε τούτο τον κόσμο είμαστε δύο λογής άνθρώποι!!Της στεριάς κ της απέραντης θάλασσας'

θα σου πω γιατί αγαπώ τους ναυτικούς,τους ναύτες,τους λοστρόμους,τους καπετάνιους!όχι γιατί είναι ο πατέρας μου ναυτικός,μάλλον από εκείνον ξεκίνα όλο αυτό το ταξίδι μου!
ξεκινά από την ποτισμένη μυρωδιά στα ρούχα του!καμπίνα πληρώματος(πίστεψε με,είναι αλλιώτικη από κείνη που φτάνει στα ρουθούνια σου σαν είσαι εσύ επιβάτης),λαμαρίνα,τσιμινιέρα κ αλμύρα!!Αλμύρα...για αυτό όποτε πέφτω στην θάλασσα χειμώνες,καλοκαίρια,δεν ξεβγάζω το κορμί μου,παρά μοναχά σαν πέσω να κοιμηθώ.Αφήνω την αλμύρα να με χαιδέψει,στα μαλλιά,στα χέρια,στα χείλη μου,στα ρουθούνια μου...

μετά σαν παιδί ήταν ο φόβος!μην τον χάσεις!μην η θάλασσα νικήσει κ τον πάρει!!αεροπλάνα,καράβια,τρένα!Μέχρι να γυρίσει κάναμε σπονδή σ όλους τους ανέμους!κοιτάζαμε για τυφώνες,φουρτούνες,θαλασσοταραχές,λιμάνια με νηνεμία,λιμάνια με ούριο άνεμο.κ όταν επέστρεφε μαλάκωναν όλες οι αισθήσεις.έμοιαζε ο φόβος μακρινός κ άφαντος επισκέπτης,Μέχρι να ξαναρθεί κ να θρονιαστεί στην ψυχή σου..
όμως...έφτασα σχεδόν σαράντα τριών , για να καταλάβω πως δεν ήταν φόβος! ή μάλλον,Πως εκπαιδεύτηκα στον φόβο!!ήταν μάθημα!ήταν αδυναμία να κατανοήσω την δύναμη της θάλασσας!Την δύναμη των ανθρώπων που σε πείσμα των δεδομένων κ στατιστικών αποφάσιζαν να την αφήσουν να γίνει ένα με το κόκκινο αίμα τους!.
δεν ήταν όλοι γεννημένοι για ναυτικοί!οι περισσότεροι,για να λέμε την αλήθεια από ανάγκη μπάρκαραν.Αλλά δεν ξέρω,ούτε κ έχω ακούσει έστω για έναν που δεν πότισε την ψυχή του ολάκερη τούτο το κυανό χρώμα...
κυανό σαν κώνειο...Μόνο που αυτή είναι η μια πλευρά.Η άλλη είναι της απίστευτης αίσθησης της ελευθερίας!Γιατί ελευθερία είναι ότι νικά τον φόβο.αυτός είναι ο ορισμός του λεύτερου άντρα.κ η ελευθερία έχει πάντα το τίμημα μας,όπως κάθε τι εξαιρετικά αυθεντικό κ πολύτιμο...Θες δεν θες,άμα βρεθείς κατάματα με την μανιασμένη θάλασσα,την σκληράδα κ την τύχη σου,κ δεν υπάρχει τίποτε σταθερό πέρα από ένα πλεούμενο,σκαρί από ανθρώπινο χέρι κ τα βγάλεις πέρα,τότε είσαι άλλος κ αλλιώτικος μαζί.
θυμάμαι τους ναυτικούς που αντάμωνα στο λιμάνι του πειραιά!τους ναυτικούς στην γέφυρα,στην κουβέρτα,στα καφενεία,στο τελωνείο,στα πρακτορεία με το φυλλάδιο στο χέρι,στο ΝΑΤ,στην μπουμπουλίνας κ στην νοταρά,στα γραφεία της ,εταιρείας.Παντρεμένοι μερικοί με κάτι εξωτικά κορίτσια από τον νότο κ την ανατολή,ή με κάτι σταρένιες μαύρες αφροδίτες,Χωρισμένοι,προδομένοι,άλλοι με υπέροχες οικογένειες,όπως κ στην στεριά να πούμε...οι ναυτικοί έπρεπε να διδάσκουν στα σχολεία την τεράστια σημασία κ ασημαντότητα του χρόνου,στην θάλασσα καταμεσής ο χρόνος δεν μετριέται...δεν έχει καμιά συμπαντική σημασία...αλλά ο χρόνος στην στεριά μετριέται..κ τον παίρνει το ανεμοδούρι.έτσι λοιπόν,αφού δεν μπόρεσαν ποτέ να κερδίσουν τον χρόνο τον γέλασαν.στριμώχνοντας δέκα ζωές σε δύο μήνες στεριανούς,Κ έτσι δεν έχασαν ποτέ χρόνο!.
τις προάλλες μιλούσα με έναν αγαπημένος μας φίλο.καπετάνιο.είχε γνωρίσει κ αυτός τον καββαδία σαν τον πατέρα μου.Μου λέγε για την "γέφυρα του αδάμ",πως ένιωσε όταν πρωτοπάτησε το ποδάρι του στην αργεντίνα(έτσι την λεν οι παλιοί ναυτικοί),πως είπε στην μάνα του πιτσιρικάκι , κείνο τον ολότελα αληθινο στίχο του καββαδία"μάνα θα πάω στα καράβια" κ μου είπε κ κάτι ακόμη πιο συγκλονιστικό...
"ξέρεις τίνα μου,τότε,στα έχει πει κ ο πατέρας σου,δεν υπήρχαν δορυφόροι,ιντερνετ,κλτ,,,κλτ,,,κ η επικοινωνία με τους ανθρώπους που είχες στην στεριά,ήταν μόνο με αλληλογραφία,μέχρι να πιάσεις λιμάνι.Καθόμασταν που λες κ περιμέναμε τον πράκτορα να μας φέρει γράμματα.όποιος δεν έπαιρνε,γιατί δεν πρόφτασε να ρθει η επιστολή,μαράζωνε,γιατί,μέχρι να φτάσουμε στο επόμενο λιμάνι,μεσολαβούσαν μέρες,ίσως κ μήνας!!έχω δει άντρακλες δύο μέτρα να κλαίνε από μοναξιά!Πως να το καταλάβει αυτό στεριανός""?Για αυτό σε τούτο τον κόσμο είμαστε δύο λογής άνθρώποι!!Της στεριάς κ της απέραντης θάλασσας'
Tina Shoushou