Σε πλήρη εξέλιξη η εφαρμογή του «δόγματος του σοκ» στην Ελλάδα

ΠΗΓΗ: enet.gr

Του ΜΑΝΟΛΗ Γ. ΔΡΕΤΤΑΚΗ*

Κυκλοφόρησε πριν από λίγους μήνες στη χώρα μας η μετάφραση του βιβλίου της Καναδής δημοσιογράφου Naomi Klein με τίτλο «Το Δόγμα του Σοκ» (τίτλος στα αγγλικά The Shock Doctrine), που εκδόθηκε το 2007 και στο οποίο γίνεται ανάλυση και εκτεταμένη περιγραφή της εφαρμογής των θεωριών της Σχολής του Σικάγου, ιδρυτής της οποίας ήταν ο, καθηγητής στο Πανεπιστήμιο αυτό, Milton Friedman.

Το «δόγμα του σοκ» είναι είτε η επιβολή από δικτατορικά καθεστώτα είτε η εφαρμογή από δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις του τρίπτυχου: «ιδιωτικοποιήσεις, κρατική απορρύθμιση/ελεύθερο εμπόριο και δραστικές περικοπές στις κρατικές δαπάνες». Προϋπόθεση για να εφαρμοστεί το δόγμα αυτό είναι να υπάρξει μια κρίση που μπορεί να οφείλεται είτε σε πολέμους, εμφύλιους πολέμους, είτε σε φυσικές καταστροφές είτε σε δυσεπίλυτα οικονομικά προβλήματα, όπως ο υπερπληθωρισμός ή το υπέρογκο χρέος.

Στην περίπτωση των κρατών της Λατινικής Αμερικής, αναφέρει η συγγραφέας, «η σπείρα του χρέους λειτούργησε σαν ένα γιγαντιαίο όπλο ηλεκτρικής εκκένωσης. Σε μια τέτοια κατάσταση -προσθέτει- ο Friedman ήταν πεπεισμένος ότι, όταν ξεσπάσει μια κρίση, αποτελεί ζήτημα καθοριστικής σημασίας η ακαριαία δράση. Εκτιμούσε ότι μια καινούργια κυβέρνηση έχει στη διάθεσή της 6 με 9 μήνες για να επιβάλει μείζονες αλλαγές».

Η συγγραφέας επισημαίνει ότι «η θεμελιώδης αρχή είναι απλή: οι χώρες σε κρίση (χρέους) χρειάζονται απεγνωσμένα μια επείγουσα βοήθεια... Οταν οι ιδιωτικοποιήσεις και οι πολιτικές του ελεύθερου εμπορίου προωθούνται από κοινού με τη χρηματοοικονομική διάσωση (δάνειο) σε ένα ολοκληρωμένο πακέτο, οι χώρες δεν έχουν άλλη επιλογή από το να αποδεχτούν ολόκληρο το πακέτο» και, όπως αναφέρει η ίδια, «η κρίση του χρέους, στην οποία βρέθηκαν χώρες της Λατινικής Αμερικής και της Αφρικής κατά τη δεκαετία του '80, τις ανάγκασε να υποκύψουν στον εκβιασμό "Θέλετε να σώσετε τη χώρα σας; Ξεπουλήστε την"».

Από τα λίγα αυτά αποσπάσματα από το πολύ ενδιαφέρον βιβλίο τής Naomi Klein φαίνεται καθαρά ότι στη χώρα μας εφαρμόζονται πιστά οι συνταγές του «δόγματος του σοκ», συνταγές που έχει υιοθετήσει η τρόικα ακολουθώντας την πάγια πολιτική του ΔΝΤ, που δεν είναι άλλη από το «δόγμα του σοκ». Αυτή η «τεχνογνωσία» ήταν βασικός λόγος για τον οποίο η Ε.Ε. ζήτησε από το ΔΝΤ να είναι μέλος της τρόικας.

Πώς, όμως, έφτασε η Ελλάδα στο κατάντημα να γίνει χώρα Λατινικής Αμερικής στην Ευρώπη; Είναι αλήθεια ότι η σημερινή κυβέρνηση κληρονόμησε ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, το οποίο οφειλόταν στα μεγάλα ελλείμματα όλων των κυβερνήσεων των τελευταίων 35 ετών. Ειδικότερα το έλλειμμα του 2009 ήταν ιδιαίτερα αυξημένο, εξαιτίας όχι μόνο της πολιτικής που εφάρμοζε όλα τα χρόνια η προηγούμενη κυβέρνηση, αλλά και των μέτρων που έλαβε για την αντιμετώπιση των επιπτώσεων της διεθνούς οικονομικής κρίσης.

Παρ' ότι η σημερινή κυβέρνηση γνώριζε το μέγεθος του δημοσιονομικού προβλήματος πριν από τις εκλογές, το επιδείνωσε μόλις ανέλαβε την εξουσία, με: παροχές, κατάργηση φορολογικών μέτρων που θα απέδιδαν έσοδα (τα οποία εφαρμόζει τώρα), μη ψήφιση φορολογικού και αναπτυξιακού νομοσχεδίου και μη άμεση λήψη σκληρών μέτρων για την πάταξη της φοροδιαφυγής, πριν από την ψήφιση του προϋπολογισμού του 2010 τον περασμένο Δεκέμβριο, και μη δανειζόμενη με χαμηλό spread τα αναγκαία ποσά τον περασμένο Ιανουάριο. Τέλος, οι αδιανόητες για έναν πρωθυπουργό και υπουργό Οικονομικών δηλώσεις περί «χρεοκοπίας της χώρας», «Τιτανικού», «χώρας σε εντατική» κ.λπ. οδήγησαν τη χώρα σε αδιέξοδο.

Υστερα απ' όλα τα παραπάνω, η κυβέρνηση, αδυνατώντας να δανειστεί από τις αγορές (μετά την εκτίναξη των spreads στα ύψη), αναγκάστηκε να υπογράψει και να «περάσει» από τη Βουλή το ταπεινωτικό για τη χώρα Μνημόνιο, για να λάβει (σε δόσεις) το δάνειο των 110 δισ. ευρώ με τοκογλυφικό επιτόκιο, και τώρα αναγκάζεται να το αναθεωρήσει προς το χειρότερο, για να εισπράξει την επόμενη δόση του δανείου αυτού.

Τα αποτελέσματα της εφαρμογής του «δόγματος του σοκ» στη χώρα μας είναι παρόμοια με εκείνα στις χώρες της Λατινικής Αμερικής όπου αυτό εφαρμόστηκε: μείωση μισθών και εισοδημάτων, αύξηση της ανεργίας, αύξηση της φτώχειας, κλείσιμο επιχειρήσεων, εντατικοποίηση (fast track) των ιδιωτικοποιήσεων κερδοφόρων δημόσιων επιχειρήσεων και ξεπούλημα «φιλέτων» δημόσιων εκτάσεων. Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά, η ύφεση βαθαίνει και το δημόσιο χρέος αντί να μειώνεται αυξάνει.

Είναι πράγματι τραγικό μια κυβέρνηση κατ' όνομα «σοσιαλιστική» να εφαρμόζει με «θρησκευτική ευλάβεια» τις δοξασίες του υπέρμαχου του νεοφιλελευθερισμού Milton Friedman, οι οποίες βύθισαν στη φτώχεια και τη δυστυχία τις χώρες στις οποίες εφαρμόστηκαν.

* Ο Μανόλης Γ. Δρεττάκης είναι τέως: αντιπρόεδρος της Βουλής, υπουργός και καθηγητής της ΑΣΟΕΕ

ΠΟΛΙΤΙΚΑ-Μεζεδάκια

ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΣΤΟΛΙΣΜΟ ΤΟΥ ΕΠΙΤΑΦΙΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑΣ ΤΗΣ ΑΠΟΚΑΘΗΛΩΣΗΣ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ Α. ΙΩΑΝΝΗ ΣΤΟΝ ΚΑΡΑΒΟΜΥΛΟ

Οι φωτογραφίες μου

• Προηγούμενη
• Επόμενη

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ

Έχουμε κι άλλα να σας πούμε

Άρθρο | Πέμ, 04/21/2011 - 09:27

Χάσαμε την ευκαιρία να αυξήσουμε την "ακροαματικότητα" μας. Αυτοί οι πολιτικοί, όταν λειτουργούν ιδιωτικά , γίνονται κανονικοί άνθρωποι . Λάβαμε σε email μια κριτική για το χτεσινό μας κείμενο , που πολύ μας άρεσε. Για να εκθέσουμε και τον εαυτό μας, μας άρεσε 1. το ύφος της γραφής και 2. Τα καλά λόγια του, για μας (για μένα). Δυστυχώς, υποσχεθήκαμε να μη το βάλουμε.
-------------------------------------
Γράφοντας σε πληθυντικό, θέλουμε να τονίσουμε πως το χτεσινό κείμενο μπορεί να έχει το ύφος του ενός της παρέας μας, αλλά πέρασε από συλλογική διαδικασία και έγκριση.
--------------------------------------
Από ένα email και κάποιες συνομιλίες, βγάλαμε το συμπέρασμα, πως , ακόμα και στελέχη της σημερινής δημαρχίας δεν ξέρουν το περιεχόμενο της έκθεσης των δικηγόρων , που παράγγειλε ο κ. Παρίσης και πλήρωσαν οι δημότες του νησιού.
Πάμε, λοιπόν:
Από την έκθεση του δικηγορικού γραφείου, θα επιλέξουμε τα σημαντικά και τα πολιτικά, γιατί είναι γεμάτη νομικούς όρους και υπερβαίνει τις 70 σελίδες. (Θα τα βάζουμε με δόσεις, για να συνειδητοποιήσει ο κόσμος, πόσο μας εμπαίζουν).
Είμαστε πολύ προσεκτικοί στην επιλογή, ώστε να μη πει κάποιος πως αλλοιώσαμε το νόημα.
Από τη σταχυολόγηση που θα παρουσιάσουμε, θα καταλάβετε πόσο έκθετοι είναι αυτοί, που επιμένουν να "εγγράφουν" στα χρέη του δήμου το ποσό του έργου της Σκάλας, αντί να απαιτήσουν  συμμόρφωση με τους νόμους, άμεση ακύρωση της απόφασης, αυστηρό έλεγχο και εξηγήσεις για όλες αυτές τις πράξεις.
Η έκθεση απευθύνεται στον ΥΦΥΠΟΥΡΓΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ, κ. Φίλιππο Σαχινίδη.
Η έκθεση ξεκινά, με την παράθεση νόμων και διατάξεων , που αφορούν τα καθήκοντα της ΕΔΕΛ και καταλήγει:
...Εκ του συνδυασμού των προαναφερομένων διατάξεων συνάγονται αβιάστως τα ακόλουθα:
.... γ. Αρμόδιο όργανο για την ένταξη των πράξεων στο επιχειρησιακό πρόγραμμα ή για την ανάκληση της εντάξεώς τους (απένταξη) είναι ο Γενικός ή Ειδικός Γραμματέας, στον οποίο υπάγεται η ειδική υπηρεσία διαχειρίσεως του επιχειρησιακού προγράμματος, ή ο Γενικός Γραμματέας, στον οποίο υπάγεται η ενδιάμεση διαχειριστική αρχή, ή ο Γενικός Γραμματέας της Περιφερείας, κατά τα ειδικώς οριζόμενα στο άρθρο 7 του Ν. 3614/2007.
 δ. Κατ’ ακολουθίαν τούτων, η ΕΔΕΛ δεν δικαιούται να ελέγχει την προηγηθείσα της αναθέσεως διαγωνιστική διαδικασία και δεν είναι αρμοδία για την απένταξη του έργου.
Την υπόλοιπη έκθεση, ας τη δώσει σε δημοσιότητα ο κ. δήμαρχος. Ο πολίτης που πλήρωσε την έκθεση δικαιούται να ξέρει τι πλήρωσε.
 
Αυτό και μόνο το απόσπασμα αφήνει ανεπανόρθωτα εκτεθειμένο τον κ. Παρίση, που με σειρά ανακοινώσεων και δηλώσεων, επιμένει να χρεώνει τους δημότες του, με μερικά εκατομμύρια ευρώ.
Προσέξτε τη λέξη "αβιάστως". Θυμηθείτε και τη δήλωση Κουβέλη "για πρώτη φορά".
Ο κ. δήμαρχος έχει διαβάσει αυτό το κείμενο και εξακολουθεί να εγγράφει χρεώσεις!!!!
Προεξοφλεί πως η αρμόδια να αποφασίσει κυβέρνηση θα απεντάξει το έργο; Πού το ξέρει;
 
Τα υπόλοιπα ανήκουν στο κυβερνών κώμα.
 
ΥΓ. Στις ερωτήσεις του κ. Γερ. Μεταξά, θα απαντήσει κανείς; Kάθε καθυστέρηση απάντησης δουλεύει υπέρ των εργολάβων, που μαλώνουν πάνω από τη ζωή μας .
 
-------------------------------
εικόνα Δον ΨΥΧΩΤΗΣ
-------------------------------
Φυσάει πολύ απόψε κι η ανάσα σου κρατιέται απο ψηλά,
και δε βαστάει τ'όνειρο να την αντέξει!
βασ.π
(από τον Άδειο Κάδο)
-------------------------------
Κ' ήτανε Μεγάλη Παρασκευή
ithacanet.gr

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΙΚΟ ΓΑΡΜΠΗ.

Καλό Πάσχα

Happy Easter

www.nikosgarbis.gr

ΑΓΙΑ ΕΥΦΗΜΙΑ:HOTEL- KEFALONIA BAY PALACE-.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Ένα ολοκαίνουργιο ξενοδοχειακό συγκρότημα το << Kefalonia bay palace >>, ανοίγει τις πύλες του  τη πρώτη του Μάη στην Αγία Ευφημία.  Στην κατηγορία των  4 plus αστεριών, με τις ολοκαίνουργιες εγκαταστάσεις του και την μαγευτική θέα στο κόλπο της Σάμης. Γι αυτούς που θα το επιλέξουν για τις διακοπές τους,  υπόσχεται αξέχαστες εμπειρίες και μοναδικές στιγμές χαλάρωσης! Εμείς να του ευχηθούμε καλές δουλειές και με το δεξί στην απαιτητική τουριστική αγορά!

Β.Σ.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

Κάνετε κλικ στα πρόσωπα των ατόμων που θέλετε να επισημάνετε.

 

Η ποινή της σταύρωσης ως μέσο βασανισμού (ιστορικές αναφορές)

Προστέθηκε από 24grammata

24grammata.com/ ιστορία
Το δράμα του Γολγοθά, η σταύρωση του Ιησού Χριστού, ήταν μεν μια από τις πολλές σταυρώσεις της εποχής Του, ήταν όμως αυτή που είχε μοναδική σημασία για την ανθρώπινη Ιστορία σε νόημα και συνέπειες. Η εκούσια θυσία Του στο σταυρό πρόσφερε τη σωτηρία στον αμαρτωλό άνθρωπο και άνοιξε το δρόμο προς τον Πατέρα.
Αν και έχουν περάσει από το γεγονός της θυσίας Του τόσοι αιώνες, δεν έχει ακόμα εξαντληθεί το ενδιαφέρον των Χριστιανών για την εξακρίβωση των λεπτομερειών της σταύρωσης του Χριστού. Το ενδιαφέρον αυτό δεν βρίσκει επαρκή και πλήρη ικανοποίηση στη λακωνική συντομία των Ευαγγελίων. Οι πληροφορίες τους για τη σταύρωση Του Ιησού και των ληστών που σταυρώθηκαν μαζί Του είναι λιγοστές, πιθανώς επειδή η διαδικασία αυτή ήταν γνωστή στους συγχρόνους τους, προς τους οποίους και απευθύνονταν τα Ευαγγέλια. Η λακωνικότητα των πληροφοριών αφήνει πάρα πολλά κενά και δεν προσφέρει σαφή και πλήρη εικόνα της σταύρωσης. Για παράδειγμα, μόνον η αφήγηση του Ιωάννη γι’ αυτά που ειπώθηκαν μεταξύ του αναστημένου Ιησού και του Θωμά που δυσπιστούσε, η οποία αναφέρει για τον «τύπο των ήλων», μας δίνει την πληροφορία της «καθήλωσης», της σταύρωσης δηλαδή με το κάρφωμα των χεριών και των ποδιών Του, αν και μερικοί αμφισβητούν την καθήλωση των ποδιών. Με τον ίδιο τρόπο και η πράξη του βουλευτή από την Αριμαθαία αποκτά την έννοια της «αποκαθήλωσης».
Η προ-ρωμαϊκή προέλευση και εξέλιξη του σταυρού και της σταύρωσης
1) Οι αρχαίοι Έλληνες, από τον Όμηρο και πέρα, ονόμαζαν σταυρούς τους ξύλινους πασσάλους, τους οποίους έμπηγαν στο έδαφος και χρησίμευαν για περίφραξη (σταύρωση, σταύρωμα) διαφόρων χώρων (οικιών, αυλών, στρατοπέδων, κτημάτων, κήπων, στάβλων ή ναυστάθμων). Οι Έλληνες δεν είχαν όρο που να αποδίδει τον σύνθετο δίξυλο σταυρό. Η πήξη των πασσάλων αυτών κι η περιχαράκωση αποδιδόταν με το ρήμα «σταυρόω», η περίφραξη λεγόταν «σταύρωση» και το περίφραγμα «σταύρωμα». Οι σταυροί ή πάσσαλοι, με την παραπάνω έννοια, ήταν κλαδιά και κορμοί δένδρων. Οι έννοιες «σταυρός» και «δένδρο» ήταν συγγενείς κι αλληλοεξαρτώμενες, πριν ακόμα συνδεθούν με την ποινική τιμωρία. Κατά μια άποψη η λέξη «σταυρός» προέρχεται από τη ρίζα «σταF» του ρήματος «ίστημι». Αντίστοιχη είναι στην ινδική σανσκριτική η ρίζα stav- στη λέξη stavaras (σταθερός) και στο γλωσσικό ιδίωμα Zend των Ιρανών στη λέξη stavra (σταθερός, άτεγκτος, αυστηρός, δυνατός). Επίσης στις λατινικές λέξεις stiva και instauro και στη γοτθική sturjan (ιστάναι, μεταφορικά: διαβεβαιώνω).
Σχεδόν ταυτόσημες έγιναν οι έννοιες σταυρός – δένδρο, όταν η ανθρωπότητα, από την πρώιμη κιόλας ιστορία της, χρησιμοποίησε το δένδρο για κάποιου είδους μαρτύριο, του οποίου ο σκοπός ήταν να συνδυάζει όσο το δυνατόν σφοδρότερους πόνους με τον όσο το δυνατόν μεγαλύτερο εξευτελισμό. Το μαρτύριο αυτό ήταν η ανάρτηση προς βαθμιαία θανάτωση. Το πιο πρόχειρο μέσο γι’ αυτό ήταν το δένδρο, ο αρχαίος σταυρός. Σταύρωση από τότε ονομάστηκε η ανάρτηση πάνω σε κορμό δένδρου προς βαθμιαία θανάτωση. Έτσι, ο κορμός του δένδρου είναι το πιο αρχαίο σχήμα του σταυρού σαν θανατικού οργάνου, η σύνδεση δε σταυρού και δένδρου μεταφυτεύθηκε στην ποινική πρακτική των λαών.
Όπου δεν υπήρχαν δένδρα, στερέωναν στο έδαφος ξύλα υψηλά, όμοια με κορμούς δένδρων, και τέτοιοι «σταυροί» (μονόξυλα ικριώματα) εξυπηρετούσαν πιο πρόχειρες λύσεις και η σταύρωση πάνω σ’ αυτούς (η δια αναρτήσεως θανάτωση) γινόταν σε ομαδικές σταυρώσεις, γιατί ήταν πιο απλή διαδικασία κι απαιτούσε λιγότερο χρόνο. Τέτοιου είδους σταυροί χρησιμοποιούνταν όπου δεν υπήρχαν δενδρόφυτες εκτάσεις, ακόμα και σε εποχές που το σχήμα του σταυρού είχε εξελιχτεί.
Έτσι, ο Δαρείος μετά την κατάκτηση της Βαβυλώνας «ανασκολόπισε (κάρφωσε, παλούκωσε, σταύρωσε) τρεις χιλιάδες άνδρες, τους κορυφαίους από τους Βαβυλωνίους»[1] (Ηρόδοτος, Γ,159). Ο Αλέξανδρος ο Ιαννέας ή Ιανναίος, βασιλιάς και αρχιερέας των Ιουδαίων (103-76 π.Χ.), μετά την κατάκτηση της Βεθόμης, «ανασταυρώσαι πρόσταξε αυτών ως οκτακόσιους» (Ιώσηπος, Ιουδαϊκή Αρχαιολογία 13,14,2). Ο Γκουιντίλιους Βάρους, ανθύπατος της Συρίας, «ανεσταύρωσε περί δισχιλίους» (Ιώσηπος, Ιουδαϊκοί Πόλεμοι 2,5,2). Ο Τίτος για πολλούς μήνες πάνω από 500 αιχμαλώτους καθημερινά, έξω από την Ιερουσαλήμ, «μαστιγούμενοι δε και προβασανιζόμενοι του θανάτου πάσαν αικίαν, ανεσταυρούντο του τείχους αντίκρυ» (Ιώσηπος, Ιουδαϊκοί Πόλεμοι 5,11,1).
Για το σχήμα του σταυρού, σαν αυτό που εμείς σήμερα εννοούμε με τη λέξη αυτή, αποτελούμενο από δυο ξύλα συναρμοσμένα, οι αρχαίοι δεν είχαν ξεχωριστή λέξη. Η ετυμολογία της λέξης crux είναι άγνωστη. Οι Ρωμαίοι μεταχειρίζονται τη λέξη palus, που είναι ταυτόσημη με τη λέξη crux.
2) Στους Αιγύπτιους η σταύρωση με την έννοια της ανάρτησης πάνω σε κάθετα μπηγμένο στο έδαφος ξύλου, ήταν γνωστή ήδη από τα μέσα του 17ου π.Χ. αιώνα. Επιβαλλόταν σαν ποινή σε πρόσωπα που ήταν κάτω από κυρίους και αυθέντες. Αυτό συνάγεται από τη Γένεση 40:18-19, όπου ερμηνεύοντας ο Ιωσήφ στη φυλακή το όνειρο του αρχισιτοποιού του Φαραώ είπε: «Εντός τριών ημερών ο Φαραώ θα σε καλέσει και θα σε κρεμάσει σε δένδρο, τα δε πτηνά θα φάνε τη σάρκα σου από πάνω σου».[2]
Οι Ισραηλίτες στην Αίγυπτο γνώριζαν τη σταύρωση σαν θανάτωση πάνω σε κάθετο ξύλο, όταν βρίσκονταν στη Γεσέν κάτω από την ισχυρή προστασία του Ιωσήφ. Δεν την συμπεριέλαβαν όμως στις θανατικές ποινές και περιορίστηκαν στην ανάρτηση επί ξύλου των νεκρών σωμάτων αυτών που είχαν ήδη θανατωθεί με άλλον τρόπο, χάριν ονειδισμού.
3) Στους Πέρσες συναντάμε τη σταύρωση και σαν μεταθανάτια ανάρτηση πάνω σε ξύλο για παραδειγματισμό και σαν τρόπο θανάτωσης. Κατά τον Ηρόδοτο (Ζ,238), ο Ξέρξης, μετά τη μάχη στις Θερμοπύλες (480 π.Χ.), «διήλθε δια μέσου των νεκρών και την κεφαλή του Λεωνίδα, μόλις άκουσε ότι ήταν αρχηγός και βασιλιάς των Λακεδαιμονίων, διέταξε, αφού την κόψουν, να την κρεμάσουν σ’ ένα πάσσαλο (ανασταυρώσαι)».[3]
Είναι γνωστό το περιστατικό με πρωταγωνιστή τον Ιουδαίο αυλικό Μαρδοχαίο, ο οποίος το 484 π.Χ. αποκάλυψε συνωμοσία κατά της ζωής του Ξέρξη. Μετά από δέκα χρόνια, ο Αμάν, ύπατος αξιωματούχος της αυλής, ετοίμαζε την εξόντωση του Μαρδοχαίου κι όλων των Ιουδαίων του Βασιλείου. Η Εσθήρ άσκησε όλη την επιρροή της στον βασιλιά να αλλάξει γνώμη. Πράγματι αυτό έγινε, όταν ο Ξέρξης ξαναθυμήθηκε την προ δεκαετίας πολύτιμη υπέρ της ζωής του υπηρεσία που του είχε προσφέρει ο Μαρδοχαίος. «Είπε δε Βουγαθάν (εβραϊκό κείμενο: Αρβωνά), ένας από τους ευνούχους, προς τον βασιλέα: Ιδού και ξύλο, πενήντα πήχεις ύψος, ετοίμασε Αμάν για τον Μαρδοχαίο, ο οποίος μίλησε για το καλό του βασιλιά, και στέκεται στο σπίτι του Αμάν. Είπε δε ο βασιλιάς: Κρεμάστε τον (σταυρωθήτω) πάνω σ’ αυτό. Και κρέμασαν τον Αμάν πάνω στο ξύλο» (Εσθήρ 7:9-10).
Η εποχή αυτή της Περσικής ακμής είναι για την ιστορία της σταύρωσης μεταβατική εποχή στην περιοχή της Ανατολής. Αρχίζει να εφαρμόζεται σαν θανατική ποινή βαρύτατης μορφής και όχι απλά σαν επίταση του ονειδισμού κάποιου, που είχε προηγουμένως θανατωθεί με άλλο τρόπο. Έτσι αποκρυσταλλώθηκε η σημασία του όρου «σταύρωση», που σήμαινε πλέον τη θανάτωση με την ανάρτηση κάποιου σε μονόξυλο σταυρό (ικρίωμα).
Στους Έλληνες και στους Ρωμαίους σταύρωση ονομαζόταν και ο ανασκολοπισμός. «Σκόλοψ» ήταν το θανατικό ξύλο, λεπτότατο και αιχμηρό στην πάνω του άκρη για να εισχωρεί ευκολότερα με τα χτυπήματα του πέλεκυ στα σπλάγχνα του ανασκολοπιζόμενου και να τον διαπερνά σουβλίζοντάς τον. Στη συνέχεια ο «σκόλοψ» στερεωνόταν στο έδαφος. Από τη διάτρηση αυτή μπορεί κάποιος να φανταστεί τη φλόγωση των σπλάγχνων και τη δριμύτητα των πόνων. Το μόνο ελαφρυντικό αυτού του μαρτυρίου ήταν ότι ο θάνατος ερχόταν ταχύτερα από τη συνήθη σταύρωση.
Και αυτοί που σταυρώνονταν και αυτοί που ανασκολοπίζονταν, εφόσον έμεναν εκτεθειμένοι πάνω στο ξύλο, γίνονταν βορά των γυπών και των αρπακτικών ορνέων.
4) Οι Έλληνες γνώρισαν τη σταύρωση και με την αρχαία μορφή θανάτωσης με την ανάρτηση πάνω σε μονόξυλο, και με τη μορφή του ανασκολοπισμού, ήδη από τον 6ο π.Χ. αιώνα στη Μ. Ασία από τους ανατολικούς λαούς.
Στην Αντιγόνη του Σοφοκλή, ο βασιλιάς Κρέων απειλεί αυτούς που φρουρούσαν το πτώμα του Πολυνείκη: «Δεν θα είναι αρκετός μόνος ο Άδης για σας, αλλά θα σας κρεμάσω πρώτα ζωντανούς ώσπου να μου φανερώσετε ποιος έκανε αυτή την αισχρή πράξη» (Αντιγόνη, 308-309).
Ο σταυρός και η σταύρωση στους Ρωμαίους
Στο ρωμαϊκό κράτος η ιστορία της σταύρωσης παρουσιάζει άφθονες περιπτώσεις, γιατί για την ποινική αυτή πράξη έχουμε πάρα πολλές μαρτυρίες και γιατί το Ρωμαϊκό Δίκαιο, που αποτέλεσε την πηγή και τη βάση όλων των μετέπειτα Δικαίων, ερευνήθηκε κι ερευνάται ακόμα και σήμερα περισσότερο από οποιοδήποτε άλλο Δίκαιο.
Οι Ρωμαίοι διέκριναν τα εγκλήματα: α) σε criminal capitalia, τα οποία τιμωρούνταν με κάποια poena capitalis, δηλαδή με κάποια ποινή που στερούσε τον κατάδικο και από την προσωπική του κατάσταση (status) και τη ζωή του, εξαφανίζοντας και την ηθική του υπόσταση και τη φυσική του ύπαρξη, και β) σε delicta publica, τα οποία διώκονταν από τη δημόσια κατηγορία (accusatio publica), σαν εγκλήματα που πρόσβαλλαν την κοινή ασφάλεια.
Στην Καινή Διαθήκη περιέχονται αρκετές πληροφορίες για τη προφυλάκιση των κατηγορουμένων και τον τρόπο διαβίωσης στις φυλακές. Όσοι συλλαμβάνονταν προφυλακίζονταν μέχρι την εκδίκαση της υπόθεσή τους (Πράξεις 12:4). Μπορούσαν μάλιστα να εκμισθώνουν δικό τους διαμέρισμα, όπου εξέτιαν την προφυλάκισή τους (Πράξεις 28:16), και να δέχονται επισκέψεις, κατά τις οποίες συνομιλούσαν ελεύθερα (Πράξεις 28:30-31) και μέσω των οποίων επικοινωνούσαν με τον έξω κόσμο (Ματθαίος 11:2-4, Πράξεις 24:23, Φιλιππισίους 1:12). Από τον Ιησού Χριστό επιβάλλονταν τέτοιες επισκέψεις σε όσους βρίσκονταν στις φυλακές, σαν εκδήλωση φιλαλληλίας και χριστιανικής αγάπης (Ματθαίος 25:36). Οι κρατούμενοι μπορούσαν να ψάλλουν στα κελιά τους (Πράξεις 16:25). Επίσημους κρατουμένους, των οποίων η απόδραση θα είχε συνέπειες, τους έδεναν με αλυσίδες (Πράξεις 28:20, Εφεσίους 6:20, Φιλήμονας 9, Κολοσσαείς 4:3,18), στις οποίες δένονταν μαζί του και οι φρουροί εναλλάξ (Πράξεις 12:6), άλλοι δε φρουροί φρουρούσαν τις πόρτες εσωτερικά κι εξωτερικά (Πράξεις 12:10). Αν υπήρχε ανάγκη, έπαιρναν ακόμα πιο αυστηρά μέτρα φρούρησης (Πράξεις 12:4, 16:24).
Οι πριν από τη σταύρωση θανατικές ποινές ήταν:
1) Η κρήμνιση από την Ταρπηία πέτρα. Πριν την περίοδο της Δημοκρατίας (510 π.Χ.), η θανατική ποινή εκτελείτο με την κατακρήμνιση του κατάδικου από υψηλό βράχο, στη Ρώμη από την Ταρπηία πέτρα.
2) Η furca (φούρκα). Η στήριγξ, στην ελληνική γλώσσα, ήταν τριγωνική σύνθεση τριών ξύλων, βρισκόταν συνήθως στα αγροκτήματα και χρησίμευε για τη στήριξη του άξονα των τροχοφόρων, όταν δεν ήταν ζεμένα στα ζώα. Το απλό και αθώο αυτό αγροτικό αντικείμενο, λόγω του ότι ήταν πρόχειρο και άφθονο στην ύπαιθρο, χρησίμευε σαν μέσο τιμωρίας των δούλων, που όμως στην αρχή δεν έφτανε μέχρι τη θανάτωση. Δεν ήταν θανατική, αλλά μόνο διαπομπευτική, χλευαστική, ατιμωτική ή απλώς πειθαρχική ποινή που εφαρμοζόταν στους δούλους. Τους ξεγύμνωναν, πάνω στον τράχηλό τους τοποθετούσαν την πάνω γωνία της furca, στους δυο πλάγιους δοκούς έδενε με σχοινί ο ραβδούχος (lictor) τα μπράτσα του δούλου, έτσι ώστε η υποτείνουσα του τριγώνου να είναι προς τα εμπρός. Έτσι το θύμα, σκύβοντας από το βάρος της, διαπομπευόταν εκτεθειμένος σε γέλια και χλευασμούς, «καλείτο δε furcifer» (Πλούταρχος, Γάιος Μάρκιος Κοριολανός, 24). Αυτή η τιμωρία θεωρείτο πολύ εξευτελιστική, επειδή στερούσε από αυτόν που τιμωρείτο κάθε τιμή και εμπιστοσύνη.
Αργότερα, για να αυξηθεί η ατίμωση, η ad furcam damnatio συνδυάστηκε με ραβδισμούς (virgis verberatio), οι οποίοι, σε ηλικία πέρα από την εφηβική, θεωρούνταν πολύ προσβλητικοί και ατιμωτικοί. Για ακόμα μεγαλύτερη αύξηση της ατίμωσης συνδυάστηκε με μαστίγωση (verberatio, flagellatio), η οποία, όταν οι δούλοι είχαν υποπέσει σε θανάσιμο έγκλημα, συνεχιζόταν μέχρι θανάτωσης.3) Το patibulum (πατίμπουλουμ). Όσο πρόχειρη ήταν η furca στην ύπαιθρο, τόσο πρόχειρο ήταν στις πόλεις το patibulum. Η λέξη προέρχεται από το ρήμα patere (είναι ανοικτό) και δηλώνει κατά αντίφραση (a non patendo, είναι στο μη ανοικτό), το κλείστρο, αυτό που στην ύπαιθρο χρησιμοποιείται με την ονομασία μάνταλο, το επίμηκες ξύλο με το οποίο οι αρχαίοι Ρωμαίοι και μερικοί από τους ανατολικούς λαούς ασφάλιζαν εσωτερικά τις πόρτες σε όλο το μήκος τους. Αυτό ή παρόμοιο ξύλο τοποθετούσαν στη ράχη του θύματος και τα τεντωμένα μπράτσα του έδεναν στα άκρα από τη μια και την άλλη μεριά. Το θύμα κάτω από το βάρος του patibulum κι ενώ μαστιγωνόταν, περιφερόταν δια μέσου του όχλου, εκτεθειμένο στη χλεύη, την περιφρόνηση και τον εξευτελισμό. Συνήθως το θύμα υπέκυπτε σύντομα στον βασανισμό αυτόν.Η σταύρωση
Το patibulum διαδέχτηκε σαν ποινή η ανάρτηση πάνω σε δένδρο, δηλαδή ο πιο αρχαίος τύπος σταύρωσης. Σκοπός της σταύρωσης ήταν ο συνδυασμός όσο το δυνατόν πιο σφοδρών πόνων με όσο το δυνατόν μεγαλύτερο εξευτελισμό.
Σαν θανατική ποινή η σταύρωση επιβαλλόταν:
α) Από τα ιεροδικαστήρια στους ιερόσυλους, σε αυτούς δηλαδή που πρόσβαλλαν κάποια θεότητα. Η ποινή στην περίπτωση αυτή είχε εξιλαστήριο χαρακτήρα.
β) Σ’ αυτούς που πρόσβαλλαν με ανόσια συνουσία την τιμή των Εστιάδων, των αφιερωμένων δηλαδή στη θεά Εστία παρθένων. Αυτοί καταδικάζονταν σε θάνατο ή με μαστίγωση βρισκόμενοι κάτω από τη furca, ή με σταύρωση, οι δε παρθένες θάβονταν ζωντανές.
γ) Στους δούλους. Πριν από την εποχή των αυτοκρατόρων, ρωμαϊκή νομοθεσία επέβαλλε την ποινή της σταύρωσης μόνο στους δούλους. Η σκληρότητα πάνω τους ήταν παροιμιώδης. Σαν επίταση της μαστίγωσης προστέθηκε η στίξη γραμμάτων με πυρακτωμένο σίδερο στο μέτωπο των δούλων (literati).
δ) Σε αυτούς που συνέτασσαν, υπεξαιρούσαν, αντικαθιστούσαν ή παραβίαζαν διαθήκες και σε όσους χρησιμοποιούσαν πλαστές σφραγίδες.
ε) Στις γυναίκες που ατιμάζονταν κι εκπαρθενεύονταν και στους κίναιδους άνδρες.
στ) Στους υπαίτιους για το θάνατο γυναίκας από έκτρωση ή από πόση φίλτρου και γενικά στους μάγους και συνεργούς μαγείας.
ζ) Σ’ αυτούς που παραβίαζαν τα ιερά και τα όσια κάποιου ή αποκάλυπταν απόρρητα για δυσφήμιση, βλάβη ή εκβιασμό.
η) Στους ένοχους έσχατης προδοσίας για εγκλήματα που στρέφονταν κατά της αυτοκρατορικής ιδιότητας και εξουσίας.
θ) Στους πιο διάσημους ληστές. Οι άσημοι θανατώνονταν με αποκεφαλισμό με πέλεκυ.
ι) Στους στρατιώτες, σε περίπτωση βαριάς αμέλειας στην εκτέλεση των καθηκόντων τους.
ια) Στους εχθρούς που έπεφταν στα χέρια τους αιχμάλωτοι.
ιβ) Στους Ρωμαίους πολίτες που ήταν ένοχοι βαρύτατων εγκλημάτων, κυρίως από την εποχή των αυτοκρατόρων και μετά. Πρέπει να σημειωθεί ότι γενικά απαγορευόταν αυστηρά η δέσμευση, μαστίγωση και θανάτωση, και μάλιστα σταύρωση, Ρωμαίου πολίτη.
Η εξέλιξη του σχήματος του σταυρού και οι αντίστοιχοι τρόποι σταύρωσης
1) Ο αρχαιότερος σταυρός ήταν μονόκερως (simplex crux), ξύλο υψηλό κάθετα μπηγμένο στο έδαφος, συνήθως κορμός δένδρου. Όπου δεν υπήρχαν δένδρα, σε μέρη δημόσιας θέας που επιλέγονταν ειδικά για σταυρώσεις, στερέωναν στο έδαφος δοκούς.
Δυο ειδών σταυρώσεις πάνω σε μονόξυλο, του κυρίως «σταυρού», αναφέρονται:
α) Ο ανασκολοπισμός. Όπως έχουμε ήδη αναφέρει, το αιχμηρό στην πάνω κορυφή του μονόξυλο (acuta crux) διατρυπούσε το υπογάστριο και τα εντόσθια του θύματος, με ισχυρά κτυπήματα με τον πέλεκυ διαπερνούσε τα σπλάγχνα και τη θωρακική κοιλότητα κι έβγαινε από τον θώρακα ή τη ράχη. Έπειτα στερεωνόταν στο έδαφος με τον ανασκολοπισμένο πάνω του.
β) Η ανασταύρωση. Η ανάρτηση και η πρόσδεση ή καθήλωση πάνω στον μονόξυλο σταυρό. Άλλοτε αυτόν που σταυρωνόταν τον κρεμούσαν νεκρό, αφού πρώτα είχε θανατωθεί με άλλον τρόπο, οπότε η ανασταύρωση ήταν αύξηση της ατίμωσης και αποσκοπούσε στον παραδειγματισμό των θεατών, άλλοτε πάλι το θύμα κρεμιόταν ζωντανό, για να πεθάνει στο σταυρό με «αργό θάνατο». Τέλος, το θύμα μπορούσε να κρεμαστεί στο σταυρό μόνο για να μαστιγωθεί, μετά το κατέβαζαν και το θανάτωναν με άλλον τρόπο.
2) Ο σύνθετος σταυρός σε σχήμα Τ (crux comissa). Αποτελείτο από ένα κάθετο ξύλο (staticulum) κι ένα οριζόντιο (antemna). Είναι μεταγενέστερη εξέλιξη του σχήματος του σταυρού. Το νέο αυτό σχήμα («ξύλο δίδυμο», «δίγλυφος δοκός») εμφανίζεται στην ακμή του Ρωμαϊκού κράτους, λίγο πριν την εποχή του Χριστού. Πάνω στον κυρίως σταυρό, δηλαδή στο κάθετο ξύλο (lignum, palus, crux) ανάρτησαν και προσάρμοσαν το patibulum, που ο καταδικασμένος πηγαίνοντας προς τον τόπο της σταύρωσης που ήταν έξω από την πόλη, το κουβαλούσε πάνω στους μαστιγωμένους ώμους του, έχοντας τα χέρια του σε έκταση δεμένα πάνω του από τη μια και την άλλη μεριά. Έτσι λοιπόν ο νέος αυτός τύπος του σταυρού σε σχήμα Τ ήταν η σύνθεση του crux και του patibulum (crux patibulata). Στο νέο αυτό σχήμα προσαρμόζεται νέος τρόπος σταύρωσης. Αυτός που κρεμιέται δεν προσδένεται, αλλά καθηλώνεται, δηλαδή καρφώνεται στο σταυρό. Πάνω στο οριζόντιο σκέλος απλώνονται τα χέρια του και στερεώνονται στα άκρα με ένα καρφί στο καθένα. Με τον ίδιο τρόπο καρφώνονται και τα πόδια στο κάθετο ξύλο, με ένα καρφί στο καθένα ή με ένα καρφί και στα δυο.
3) Άλλο σχήμα σταυρού είναι ο σταυρός Χ (crux decussata), ο λεγόμενος και Ανδρεανός (crux Andreana), γιατί σύμφωνα με την παράδοση, σε τέτοιο σταυρό υπέστη το σταυρικό μαρτύριο ο απόστολος Ανδρέας.
4) Σύνθετος σταυρός + (crux immissa). Πάνω στο σταυρό έπρεπε να υπάρχει αναρτημένη πινακίδα (titulus, δελτίο, αιτία, σανίδα), που ανέγραφε την κατηγορία που είχε σαν συνέπεια τη σταύρωση. Γι’ αυτό το λόγο κρίθηκε ότι το κάθετο σκέλος του σταυρού (stipes) έπρεπε να προεξέχει λίγο πάνω από το οριζόντιο. Έτσι προήλθε το νέο σχήμα του σταυρού (crux immissa), το οποίο έκτοτε επικράτησε και το οποίο εμείς σήμερα ονομάζουμε «σταυρό» στην κυριολεξία, και από αυτόν σχηματίσαμε τις λέξεις «διασταυρώνω» και «διασταύρωση». Το σχήμα αυτό είναι το πιο πιθανό να είχε ο σταυρός του Χριστού.
Περιγραφή της σταύρωσης
Μετά την εξαγγελία από τη ρωμαϊκή αρχή της διοικητικής ή δικαστικής απόφασης για σταύρωση, που γινόταν με διαταγή («ibis in crucem») που απευθυνόταν προς τον κατηγορούμενο, ακολουθούσε η μαστίγωση πριν από τη σταύρωση (verberatio, flagellatio). Η μαστίγωση ή φραγγέλωση εφαρμοζόταν από τους Ρωμαίους σαν αυτοτελής ποινή, σαν ανακριτικό μέσο για εκβιασμό απάντησης ή ομολογίας και σαν αιματηρή εισαγωγή στη σταύρωση. Σαν προοίμιο της φρικτής τραγωδίας καθιερώθηκε από τον Πόρκιο Νόμο (lex Porcia). Ο καταδικασμένος ξεγυμνωνόταν και μαστιγωνόταν δεμένος σε χαμηλή στήλη ή σε πάσσαλο ή στο δοκό (patibulum). Η μαστίγωση γινόταν συνήθως από δούλους, οι οποίοι χρησιμοποιούνταν συνήθως σαν εκτελεστικά όργανα της σταύρωσης κάτω από τη εποπτεία ενός ραβδούχου σαν δημίου. Η φραγγέλωση ήταν σκληρή και επώδυνη. Με τα πρώτα κιόλας πλήγματα η ράχη κοκκίνιζε από το αίμα που ανάβλυζε από τις σάρκες. Η διατάραξη που επερχόταν στην κυκλοφορία του αίματος και την ισορροπία του οργανισμού, η δοκιμασία της καρδιάς και του νευρικού συστήματος ήταν τόσο μεγάλη, ώστε πολλές φορές ο καταδικασμένος υπέκυπτε στη μαστίγωση.
Μετά τη μαστίγωση ακολουθούσε πορεία διαπόμπευσης. Οδηγούσαν τον κατάδικο στον τόπο της εκτέλεσης μέσα από τους δρόμους της πόλης υπό συνεχή και πάλι μαστιγώματα και κτυπήματα της πληγωμένης του πλάτης με αιχμηρές ράβδους. Κάτω από τα χλευαστικά σχόλια του όχλου, έφερε ο ίδιος είτε ολόκληρο το σταυρό, είτε το οριζόντιο σκέλος του , στο οποίο ήταν δεμένα τα χέρια του.
Από τον τράχηλο του κατάδικου ήταν κρεμασμένη κι έπεφτε στο στήθος του η επιγραφή (δελτίο, σανίδα, αιτία, τίτλος, titulus), που ανέγραφε το έγκλημά του, για προφύλαξη ή προειδοποίηση των θεατών από τις συνέπειες παρόμοιου εγκλήματος.
Όταν η αποτροπιαστική πομπή έφτανε στον τόπο της σταύρωσης, είχε ήδη στηθεί το ικρίωμα, σπανιότερα μπηγόταν εκείνη την ώρα στο έδαφος το κάθετο ξύλο, που αποτελείτο είτε από ακατέργαστο κορμό δένδρου, είτε από κατεργασμένο (ιστός). Στη συνέχεια ανύψωναν το θύμα μαζί με το patibulum πάνω στο κάθετο ξύλο με τη βοήθεια σχοινιών, σταθεροποιούσαν τα δύο ξύλα και κάρφωναν τα χέρια και τα πόδια του (καθήλωση ή προσήλωση). Για να αποφύγουν το ενδεχόμενο της απόσχισης των καθηλωμένων άκρων, λόγω των σπασμών του σώματος από τους πόνους, μερικές φορές τα έδεναν και με σχοινιά. Για τον ίδιο λόγο παρέστη ανάγκη να σφηνώσουν μικρό πάσσαλο (cornu, κέρας, sedile, σκαλμός, πήγμα) στη μέση του κάθετου ξύλου, μεταξύ των μηρών του σταυρωμένου, για να μπορεί αυτός να στηρίζεται, ιππεύοντας πάνω στο στήριγμα αυτό. Το υποπόδιο (suppedaneum), στο οποίο υποτίθεται ότι καρφώνονταν τα πόδια, είναι μεταγενέστερη επινόηση αυτών που απεικονίζουν τη σταύρωση, που οφειλόταν στο ότι, επειδή το sedile δεν μπορούσε να ζωγραφιστεί, κάτι έπρεπε να φαίνεται ότι στηρίζει το σώμα. Η εικονογραφία λοιπόν δεν συμβαδίζει με την πραγματικότητα.
Οι πόνοι του σταυρού ήταν φοβεροί. Η βεβιασμένη και μόνο στάση του σώματος, χωρίς τη δυνατότητα αλλαγής θέσης, συνεπαγόταν φρικτούς πόνους. Η ματωμένη και, από τις πληγές που προκάλεσε η μαστίγωση, ανοιχτή πλάτη, τα διάτρητα σε έκταση άκρα, η στενοχώρια των σπλάγχνων, η εναλλαγή φλόγωσης και κρύας εφίδρωσης, οι σπασμοί της ακινησίας, η ανωμαλία της κυκλοφορίας του αίματος επέτειναν τη δριμύτητα των πόνων. Τα καρφωμένα άκρα ήταν πιο ευαίσθητα, γιατί έφεραν το βάρος όλου του σώματος, το οποίο είχε συσπάσεις από το φρικτό πόνο. Ακολουθούσαν καρδιολογικές επιπλοκές. Ο ισχυρός πυρετός που εισέβαλλε και η δίψα που κατάκαιγε επαύξανε την οδύνη. Το σώμα μελάνιαζε, τα νεύρα και οι μύες εξείχαν συσπασμένοι, οι φλέβες διογκώνονταν τα μάτια φλογισμένα πρόβαλλαν εξογκωμένα. Συμφορήσεις του εγκεφάλου, των πνευμόνων και της καρδιάς διαδέχονταν η μία την άλλη. Τα σκέλη, μετά τους σπασμούς, τα καταλάμβανε ακαμψία, λόγω της αφύσικης θέσης του σώματος, η δύσπνοια μαρτυρούσε επιθανάτιο άγχος κι όμως ο θάνατος, ιδίως σε ισχυρές κράσεις, δεν ερχόταν γρήγορα. Στις περιπτώσεις αυτές ο θάνατος επισπευδόταν με τη σκελοκοπία (crurifragium), δηλαδή με θλάση των κνημών ή με πλήγματα κάτω από τις μασχάλες ή με διάτρηση του στήθους ή της πλευράς του σταυρωμένου με το δόρυ ή με στραγγαλισμό με τη χρήση σχοινιού ή με το κάψιμό του μαζί με το σταυρό. Αλλιώς ήταν δυνατό να παρατείνεται η ζωή για δυο και τρεις μέρες, παράταση που επέτεινε τη σκληρότητα της ποινής. Η κύρια αιτία επέλευσης του θανάτου ήταν η παρά φύση θέση του σώματος, η εξαιτίας αυτής διαταραχή της κυκλοφορίας του αίματος, οι τρομεροί πόνοι στο κεφάλι, η εξασθένηση της καρδιάς και τέλος η ακαμψία των σκελών.
Διατυπώσεις μετά τη σταύρωση
Ο ρωμαϊκός νόμος «De bonis damnatotum» εκχωρούσε στο δήμιο και στους εκτελεστές της σταύρωσης τα ρούχα του σταυρωμένου. Η ταφή απαγορευόταν για τους σταυρωμένους. Την παρείχαν μόνο στους έντιμους ανθρώπους. Οι σταυρωμένοι έμεναν κρεμασμένοι μέχρι να αποσυντεθούν και πολλές φορές γίνονταν βορά των ορνέων. Για να εμποδίζονται οι συγγενείς στην προσπάθειά τους να παρατείνουν τη ζωή του θύματος, με την ελπίδα της απονομής χάρης και της αποδέσμευσης από το σταυρό, ενώ ακόμα ο κατάδικος ήταν ζωντανός, υπήρχε φρουρά στρατιωτών για τη φύλαξή του. Στην Παλαιστίνη επέτρεψαν την αποκαθήλωση του Ιησού από σεβασμό στην τοπική γιορτή των Ιουδαίων και στην ειδική σχετική διάταξη του νόμου τους (Δευτερονόμιο 12:13, Ιώσηπος ΙΙΙ, 4,5,2), σύμφωνα με την πολιτική της Ρώμης απέναντι στους υποτελείς λαούς.
Επίλογος
Το παιδί του Θεού που έχει δεχθεί με πίστη τη θυσία του Υιού Του πάνω στο σταυρό του Γολγοθά, ευγνωμονεί με ακόμα μεγαλύτερη ζέση το Σωτήρα του, διαβάζοντας αυτό το μικρό πόνημα. Το μυαλό τρέχει σε εκείνες τις ατέλειωτες ώρες του μαρτυρίου, τότε που «αυτός τραυματίστηκε για τις παραβάσεις μας, ταλαιπωρήθηκε για τις ανομίες μας, η τιμωρία, που έφερε την ειρήνη μας, ήταν πάνω σ’ αυτόν και διαμέσου των πληγών του εμείς γιατρευτήκαμε» (Ησαΐας 53:5). Η καρδιά καταθέτει στα πόδια Του το αιώνιο «ευχαριστώ» της, καθώς πλέον «εξάλειψε το χειρόγραφο με τα διατάγματα που ήταν εναντίον μας, και το αφαίρεσε από το μέσον, καρφώνοντάς το επάνω στο σταυρό» (Κολοσ.2:14).
[1] Μετάφραση από το αρχαίο κείμενο, από τον Κ. Αραπόπουλο.
[2] Μετάφραση από το εβραϊκό κείμενο, από τον Αθ. Χαστούπη.
[3] Μετάφραση από το αρχαίο κείμενο, από τον Κ. Αραπόπουλο.
history-pages.blogspot.com

ΛΕΙΠΕΙ ΕΝΑ ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΚΑΙ ΚΑΤΙ ΑΚΟΜΑ

Άρθρο | Τετ, 04/20/2011 - 10:54

Το λαλίστατο ΓΡΑΦΕΙΟ ΤΥΠΟΥ  της δημαρχίας Κεφαλλονιάς έχει σωπάσει ή έχει υποκλιθεί. Μάλλον επηρεάστηκαν από το "μεγαλείο" των ερωτήσεων του κ. Γερ. Μεταξά.

Ενώ, μια μέρα πριν, το εκλεκτό γραφείο των "ανεξάρτητων", του "ανεξάρτητου" (Μπάμπης, Διονύσης, Βασίλης κ.ά.) έσπευσε μέσα σε λίγη ώρα να απαντήσει  στον κ. Κ.Ζαπάντη, για το θέμα της Σκάλας, έχουν  περάσει μέρες και δεν έχει δώσει καμία απάντηση στις καυτές ερωτήσεις του κ. Μεταξά.

Αντί για απάντηση, κάποιοι καλοί επικοινωνιολόγοι συνέστησαν στον κ. Παρίση να βάλει το θέμα στο δ.σ. , εκτός ημερήσιας διάταξης, ώστε να μη το πάρουν είδηση οι ενδιαφερόμενοι, αφού δεν θα είναι στα θέματα, που δημοσιοποιούνται κάθε φορά!!!

Το πήρε είδηση ο Ζαπάντης, όχι , όμως και ο Μεταξάς , που ήταν ο δήμαρχος που υπέγραψε τη σύμβαση για το έργο της αποχέτευσης.

(Ο Φόρτες να αφήσει τα δήθεν και τα διαδικαστικά. Ξέρει πολύ καλά τι παίζεται και τα "ενωτικά" δεν περνάνε σε κρίσιμες ώρες).

Ο Μεταξάς ρώτησε ευθέως τον κ. Παρίση και τον κ. Μοσχόπουλο:

-Ορθώς ή παρανόμως συμβασιοποιήθηκε το συγκεκριμένο έργο;

-Ποια είναι η θέση σας κύριε Βουλευτά και κύριε Δήμαρχε;

Ο κ. Φόρτες, ο κ. Παρίσης και ο κ. Μοσχόπουλος ξέρουν πολύ καλά τι παίζεται και γιατί δεν απαντούν ευθέως στον κ. Μεταξά, αλλά σωπαίνουν στο όνομα της "ενότητας" και του "κοινού σκοπού".

 

Ακόμα, περιμένουμε ένα τηλέφωνο του κ. Μοσχόπουλου, για συγκεκριμένες ερωτήσεις που του κάναμε:

Με ποιον είστε; Με τους  χορηγούς ή με τους δημότες; Με την "απένταξη" ή με τη νομιμότητα;

Φυσικά, μας απάντησε πως είναι με τους δημότες και τη νομιμότητα.

Όταν, όμως, κάναμε ακόμα πιο συγκεκριμένη την ερώτηση και ζητήσαμε να μάθουμε:

Το ΠΑΣΟΚ,  η κυβέρνηση, ο Μοσχόπουλος θα κάμουν το καθήκον τους και θα ακυρώσουν την παρανομία, εγκαίρως, ώστε να μην υπάρχουν "παράνομα δεδικασμένα", που θα μπορέσουν να χρησιμοποιηθούν σε κάποιο δικαστήριο;

...μας απάντησε πως το θέμα είναι μεγάλο, είχε μια δουλειά και θα μας πάρει αργότερα.

Το τηλεφώνημα έγινε Κυριακή, στις 10/4/2011. Πόσο έχουμε σήμερα;

Ο κ. Μοσχόπουλος , μάλλον, ξέχασε την υποχρέωση του να μας πάρει τηλέφωνο.

 

Δεν πειράζει. Αλλάζουμε την ερώτηση, μα, πριν θα τα πούμε χοντρά:

Ο κ. Φόρτες, ο κ. Παρίσης, ο κ. Μοσχόπουλος, ο κ.Κοτσιλίνης, το ΚΚΕ, το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ΟΛΟΙ ΟΛΟΙ ΟΛΟΙ ξέρουν αυτό που δεν πρέπει να μάθουν οι πολίτες και γι' αυτό δεν το λένε. Υπάρχουμε, όμως και εμείς:

Η απόφαση της ΕΔΕΛ , η οποία αποτελεί το βασικό, αν όχι το μοναδικό νομικό στήριγμα όσων έχουν συμφέρον   για την απένταξη του έργου είναι ΠΑΡΑΝΟΜΗ, ΠΑΡΑΤΥΠΗ, ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ, ΕΩΛΗ ΝΟΜΙΚΑ, ΚΟΛΑΣΙΜΗ ΔΙΟΙΚΗΤΙΚΑ  ΠΡΑΞΗ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΣΥΝΕΠΕΙΑ ΥΠΟΠΤΗ ΓΙΑ ΤΟ ΠΩΣ  ΕΛΗΦΘΗ. ΔΗΛ. ΣΗΚΩΝΕΙ ΕΙΣΑΓΓΕΛΕΑ. 

Αυτή είναι η ουσία μιας αναλυτικής και πολυσέλιδης έκθεσης ενός δικηγορικού γραφείου, στο οποίο ο κ. Παρίσης ανέθεσε να ελέγξει την απόφαση της ΕΔΕΛ και το οποίο πληρώθηκε με χρήματα των δημοτών.

 Και ενώ ο κ. Παρίσης γνωρίζει γραφή και ανάγνωση και έχει διαβάσει , από τις 15/3 ,το πόρισμα - καταπέλτης του δικ. γραφείου κατά της απόφασης της ΕΔΕΛ, εξακολουθεί να "εγγράφει" στα χρέη του δήμου Κεφαλλονιάς, δηλ. στα χρέη των δημοτών, το ποσό του έργου!!!

Την έκθεση και όλα τα άλλα γεγονότα, γνωρίζουν όλοι αυτοί που μιλούν και δε λένε τίποτα. Πρέπει να έρθει το ithacanet, για να τα πει;

Η απόφαση της ΕΔΕλ δεν έπρεπε να υπάρχει , αλλά κάποιοι την κρατούν ζωντανή, πετώντας συστηματικά τη μπάλα έξω από το γήπεδο και κάνοντας καθυστέρηση, ως τις 3 / 5/2011.

Αυτό είναι το λογικό συμπέρασμα ενός πολίτη, που σκέπτεται.

Αν θέλουν να βγάλουν ΟΛΟΙ, μα ΟΛΟΙ, τη ρετσινιά και τις υποψίες πάνω από τα κεφάλια τους και το όνομα τους έχουν μια λύση:

Να δηλώσουν ευθαρσώς και δημόσια: Δεν υπάρχει καμία "απένταξη" του έργου και να σταματήσουν να παίζουν με τα εκατομμύρια των πολιτών.

Να δώσουν στη δημοσιότητα την έκθεση καταπέλτη, που πλήρωσαν οι δημότες.

Αρμόδιος για την ένταξη ή την απένταξη είναι το κράτος, η πολιτεία, η κυβέρνηση, ο Μοσχόπουλος, το κυβερνών κόμμα, με τα εντεταλμένα όργανα του, που δεν είναι η ΕΔΕΛ, αλλά οι αρμόδιοι Ειδικοί ή Γενικοί Γραμματείς.

Από εδώ και πολλές μέρες, έπρεπε οι αρμόδιοι του κράτους και όχι ο κ. Παρίσης , με βάση την έκθεση των δικηγόρων, αλλά και πολλά άλλα στοιχεία, να έχουν δώσει εντολή και να έχουν ακυρώσει την απόφαση της ΕΔΕλ και να έχουν κινήσει διαδικασία διοικητικής έρευνας (ΕΔΕ) , ώστε οι κύριοι αυτοί να δώσουν εξηγήσεις, για το πώς γνωμοδότησαν "δίκην εφετείου", για κάτι που με σαφήνεια δεν περιλαμβάνεται στις αρμοδιότητες τους. Ας το κάμουν τώρα.

 

Ο Φόρτες είπε , μόνο, τη μισή αλήθεια, όταν έγραψε πως υπεύθυνος είναι η κυβέρνηση και το κόμμα, με το όνομα ΠΑΣΟΚ. (Ξέχασε να πει αυτά που λέμε εμείς)...

Κανένας οίκτος στους σιωπούντες.

Εάν υπάρξει οποιαδήποτε στραβή και το έργο χρεωθεί στο δήμο και τους δημότες, αποκλειστικά υπεύθυνη είναι η πολιτική ηγεσία που κυβερνά. Καταλάβατε, τώρα, κ. Σπ.Μσχόπουλε, γιατί σας πήραμε τηλέφωνο;

Τρέχα να σταματήσεις το έγκλημα, που  χάρις στην κωλυσιεργία σας, κινδυνεύει να γραφτεί, πραγματικά, στα χρέη και όχι "με τη μαθηματική μέθοδο Παρίση".

Αποφάσεις, τώρα. Ας πούμε, πριν από τις 3 Μαϊου.

Ο κ. Παρίσης οφείλει να κάνει κάτι μικρότερο: Να βγει και να απαντήσει ευθαρσώς στις ερωτήσεις του κ. Μεταξά, ώστε να μη μείνει η σκιά, πως παίζει παιχνίδια.

Και αυτός, πρέπει να το κάμει, τώρα. Ας πούμε, όχι, μετά την 3η Μαϊου ενεστώτος έτους.

 

Τα παιχνίδια τέλος. Υπάρχει και το γραφικόν ithacanet.gr.

 

YΓ. Όταν δεν έχεις δημοκρατία, δεν εχεις και δικαιοσύνη.

Ξυπνάτε. Όλοι εσείς οι πολίτες, που έχετε διαβάσει κατά καιρούς αυτά που γράφουμε και που ξέρετε, πως ΚΑΝΕΙΣ δεν τα έχει διαψεύσει και κανείς δεν έχει απαντήση, μη σωπαίνετε. Πάρτε τις τύχες σας και τη ζωήξ σας στα χέρια σας. Εμείς, μόνοι, κινδυνεύουμε, το λιγότερο να μας χαρακτηρίσει "γραφικούς" ο σιωπηλός κ. Μ.Καππάτος της επίσης σιωπηλής ή ψελίζουσας ΔΗΜΑΡ (Δημοκρατική Αριστερά). Το περισσότερο δεν θέλουμε να το γράψουμε. Ένας - δύο κούκοι δεν φέρνουν την άνοιξη.

Ας φτιάξουμε ένα κίνημα ελέγχου πεπραγμένων. Π.χ. να ελέγξουμε τα οικονομικά των σπηλαίων της Σάμης. Τι λες, κ. Σπύρο, που κόπτεσαι για την προβολή της Σάμης; Τι να την κάμεις την προβολή, όταν τα έσοδα πάνε σε τσέπες, που δεν πρέπει; Είναι πολλά τα λεφτά.

Στη διάθεση σας.

(Χα, χα, χα, όσα γράψαμε είναι ένα είδος γραφικότητας. Επίσης, κανείς δεν ξέρει τι σημαίνει "διαπλοκή" πολιτικής και  χρήματος. Μόνο να μας χρεώσουν προσπαθούν. Να φτιάξουμε επιτροπή ελέγχου του χρέους, στην Κεφαλονιά και κάθε άλλης οικονομικής δραστηριότητας.  Πως φαίνεται σε όλους αυτούς,  που μας έχουν πρήξει με τα χρέη και τα χρέη; χα, χα, χα. Ιδού η Ρόδος , ιδού και το Πήδημα. )

 

(η εικόνα είναι του Δον ΨΥΧΩΤΗ)

Συνέντευξη του γραμματέα της ΔΗΜ.ΑΡ, Σπύρου Λυκούδη, στον ενημερωτικό ιστότοπο www.tovima.gr και τη δημοσιογράφο Παναγιώτα Μπίτσικα

– Το σύνθημα της Δημοκρατικής Αριστεράς στο 1ο συνέδριο ήταν «Οχι άλλο ένα κόμμα της Αριστεράς αλλά ένα άλλο κόμμα της Αριστεράς». Τι νέο φέρνετε;

«Η Δημοκρατική Αριστερά φιλοδοξεί να καταγραφεί ως ένα κόμμα της Αριστεράς με σύγχρονο, δημιουργικό και θετικό πολιτικό λόγο. Εκτιμούμε ότι η ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη από μια Αριστερά που δεν θα αρχίζει και θα τελειώνει μόνο με τον καταγγελτικό λόγο για τις στείρες πολιτικές των αντιπάλων της αλλά παράλληλα θα επιχειρεί να προτείνει λύσεις και πολιτικές διεξόδου. Θέλουμε να εκφράσουμε τους πολίτες που δεν μετατρέπουν σε πολιτική τις φαντασιώσεις τους, αλλά την αισιοδοξία της βούλησης τους και την πίστη τους στον ορθό πολιτικό λόγο. Αυτό σημαίνει ένα άλλο κόμμα της Αριστεράς».

– Τι σηματοδοτεί η θερμή υποδοχή που επεφύλαξαν οι σύνεδροι στον κ. Γ. Παπανδρέου. Τον διέκοψαν δύο φορές με χειροκροτήματα όταν μιλούσε...

«Οι σύνεδροι του πρώτου μας συνεδρίου χειροκρότησαν τον κ. Παπανδρέου, αλλά και την κυρία Μπακογίαννη και τον αντιπρόσωπο των Οικολόγων - Πράσινων και τον κ. Δ. Βίτσα του ΣΥΡΙΖΑ και τον κ. Μάνο κατά τη διάρκεια των ομιλιών τους σε σημεία που συμφωνούσαν, ως ώριμοι, υπεύθυνοι και σοβαροί οικοδεσπότες απέναντι σε προσκεκλημένους που μας τίμησαν με την παρουσία τους. Στα σημεία που δεν συμφωνούσαν έμειναν ευγενικά σιωπηλοί. Είναι αληθές ότι δεν διανοήθηκαν ούτε να τους γιουχαΐσουν ούτε να τους γιαουρτώσουν».

– Εχετε δηλώσει παλιότερα ότι δεν είσαστε μια «ήσυχη» Αριστερά στη γωνία, αλλά δεν θα γίνετε και ο πολιτικός χώρος τού «όχι σε όλα». Πώς θα αποφύγετε να γίνετε μια «ήσυχη» Αριστερά στο προσκήνιο των συναινέσεων;

«Είμαστε μια ιδιαίτερα “ανήσυχη” Αριστερά απέναντι σε όσες πολιτικές εκτιμούμε ότι πισωγυρίζουν τη χώρα και πιέζουν αφόρητα τους πολίτες. Αλίμονο όμως αν πιστεύαμε ότι πολιτικά “ανήσυχη” Αριστερά είναι η Αριστερά της ανευθυνότητας και της καταστροφολογίας. Η Αριστερά τού “όχι σε όλα” είναι χώρος πολιτικού περιθωρίου άρα ακίνδυνη για το πολιτικό κατεστημένο και το σύστημα».

– Οι προϋποθέσεις προγραμματικής συμφωνίας για μια κυβέρνηση συνεργασίας, για τις οποίες μιλάτε συχνά, αφορούν τις εξελίξεις μετά τις εκλογές ή και εν όψει εκλογών όποτε γίνουν;

«Στις εκλογές όποτε και αν γίνουν η Δημοκρατική Αριστερά θα έχει αυτόνομη παρουσία και θα διεκδικήσει με βάση το πρόγραμμά της την εμπιστοσύνη των πολιτών».

– Πάντως σας κατατάσσουν στους «πρόθυμους» για συγκλίσεις με κόμματα εξουσίας μαζί με άλλα μικρότερα κόμματα στο πλαίσιο εθνικής συνεννόησης για την έξοδο της χώρας από την κρίση;

«Εχουμε πολλές φορές τονίσει ότι δεν υπάρχει περίπτωση να συναινέσουμε και να συγκλίνουμε με τις πολιτικές που έφεραν τη χώρα στη σημερινή τραγική κατάσταση, άρα και με τους φορείς αυτών των πολιτικών, δηλαδή τις δυνάμεις του δικομματισμού. Αλλά δεν ανήκουμε και στους “πρόθυμους” να δουν τη χώρα να καταστρέφεται, όπως δυστυχώς εμφανίζονται να είναι οι αφελείς και ανιστόρητοι κατήγοροι μας».

– Οι δημοσκοπήσεις δεν σας δίνουν τον αέρα του 3% για την είσοδο στη Βουλή. Είναι πονοκέφαλος για τη Δημοκρατική Αριστερά να καταφέρει να περάσει αυτό το κατώφλι;

«Λόγω του Συνεδρίου μας γύρισα και εγώ και άλλα στελέχη της ΔΗΜΑΡ όλη την Ελλάδα. Είδα πολύ καλά αν έχουμε ή όχι αέρα εισόδου στη Βουλή. Σας διαβεβαιώ ότι στην επόμενη Βουλή η Δημοκρατική Αριστερά θα έχει την κοινοβουλευτική της ομάδα. Αλλωστε οι δύο τελευταίες δημοσκοπήσεις της Public Issue και της Κάπα Research (με αναγωγή) μας δείχνουν να περνάμε το κατώφλι».

– Με ποια κόμματα νιώθετε μεγαλύτερη συγγένεια;

«Αποφεύγω την έννοια της “πολιτικής συγγένειας” γιατί είναι διακινδυνευμένη. Προτιμώ την έννοια της “πολιτικής γειτνίασης”. Στην πολιτική “γεωγραφία” λοιπόν έχουμε εξ αριστερών μας το ΚΚΕ και τον ΣΥΡΙΖΑ και εκ δεξιών μας το ΠαΣοΚ».

– Υπάρχουν τάσεις, όπως στον ΣΥΝ, μέσα τη Δημοκρατική Αριστερά;

«Στη Δημοκρατική Αριστερά δεν υπάρχουν μέχρι σήμερα διαμορφωμένες τάσεις. Διαφορετικές προσεγγίσεις και αποχρώσεις υπάρχουν, τάσεις δεν έχουν διαμορφωθεί».

– Ο ΣΥΝ κάλεσε τη Δημοκρατική Αριστερά να ενταχθεί στο Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς και να συμμετέχει στην καμπάνια ενάντια στο Σύμφωνο για το Ευρώ. Τι απαντάτε;

«Σε ποια ευρωπαϊκή ομάδα θα ενταχθούμε, θα το αποφασίσουμε μέσα από τις συντεταγμένες μας διαδικασίες. Η αντίθεση μας στο Σύμφωνο για το Ευρώ είναι δεδομένη και η ανάγκη κοινών αγώνων για την απόκρουση του περιεχομένου του επίσης δεδομένη. Τώρα, αυτοί οι αγώνες με ποιους και κυρίως πώς θα γίνουν είναι ζητούμενο».

– Αν και η Δημοκρατική Αριστερά τάσσεται υπέρ της αναδιάρθρωσης του χρέους, του χρόνου επιμήκυνσης αλλά και του ευρωομολόγου, δεν σας έχουμε ακούσει για μιλάτε για απεχθές χρέος και για διαγραφή μέρους του. Γιατί;

«Τι ακριβώς εννοούμε όταν μιλάμε για “απεχθές χρέος”; Αν εννοούμε χρέος που μας είναι απεχθές, που δεν μας αρέσει, τότε προφανώς να το λέμε και να το φωνάζουμε. Αν δίνουμε όμως στον όρο πολιτικό περιεχόμενο, τι ακριβώς εννοούμε; Δεν δανείστηκε τα τεράστια ποσά μια ανεξέλεγκτη δικτατορία και δεν δημιούργησε το χρέος μια ομάδα στρατοκρατών χωρίς νομιμοποίηση. Εκλεγμένες κυβερνήσεις από τον ελληνικό λαό δανείστηκαν και καταχρέωσαν με την κάκιστη διαχείρισή τους τον τόπο. Να τους καταγγείλουμε και να αποκρούσουμε τις πολιτικές τους, χίλιες φορές ναι, αλλά με ευθύνη και σοβαρότητα. Το χρέος της χώρας δεν είναι διόδια».

– Εχετε δηλώσει ότι η πολιτική που εφαρμόζει η κυβέρνηση του ΠαΣοΚ οδηγεί σε αδιέξοδα. Πιστεύετε ότι το ΠαΣοΚ έχει περιθώρια να αλλάξει πολιτική;

«Οι σωστοί στόχοι και οι λαϊκοί αγώνες αλλάζουν κοινωνίες ολόκληρες, πολύ περισσότερο επομένως μπορούν να αλλάξουν κόμματα και πολιτικές».

– Ο κ. Κουβέλης είχε προτάξει ότι η Δημοκρατική Αριστερά δεν θα θεωρεί άκριτα ως δίκαιο αίτημα την υπεράσπιση κάθε κεκτημένου και δεν θα χαϊδεύει συντεχνίες στο όνομα μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Μπορείτε να ονοματίσετε συντεχνίες τέτοιου είδους;

«Οσες ομάδες υποστηρίζουν με συντεχνιακό φανατισμό τα προνόμιά τους αδιαφορώντας για τη συνολική κίνηση της κοινωνίας. Κλασικό παράδειγμα πρόσφατο, οι ιδιοκτήτες φορτηγών».,

– Από την άλλη, πείτε μας κεκτημένα που είναι δίκαιο ως αίτημα να μην πληγούν...

«Κεκτημένα που δεν μπορούν να πληγούν είναι π.χ. οι συλλογικές διαπραγματεύσεις, η διασφάλιση των κανόνων υγιεινής και ασφάλειας της εργασίας, τα εργασιακά δικαιώματα, οι κατώτατοι μισθοί και συντάξεις κ.ά.».

– Η μέχρι τώρα πορεία των δημάρχων που στηρίξατε στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη, του κ. Γιώργου Καμίνη και του κ. Γιάννη Μπουτάρη, σας βρίσκει ικανοποιημένους;

«Η μεγάλη αλλαγή στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ήταν μια τεράστια ανάσα για τους πολίτες τους. Ο Γ. Καμίνης και ο Γ. Μπουτάρης παρέλαβαν καταχρεωμένους δήμους με αβέβαιο το μέλλον τους και με βουνό τα προβλήματά τους. Δουλεύουν νυχθημερόν με τους συνεργάτες τους για να βάλουν τα πράγματα σε μια σειρά. Είμαι αισιόδοξος ότι θα καταφέρουν πολλά πράγματα».