 |
| γράφει η Χαρά Καλογηράτου |
| Αντιγραφή από kefalonitis.com |
 Είμαστε πλέον στη μέση και την ακμή της καλοκαιρινής περιόδου, που για πολλούς είναι περίοδος ξεκούρασης και χαλάρωσης, καθώς είναι η καλύτερη εποχή για να πάρουν άδεια από την εργασία, να ξεκουραστούν και ταξιδεύοντας να γνωρίσουν άλλους τόπους. Τα παιδιά είναι ευτυχισμένα και ξέγνοιαστα, γιατί επιτέλους μπορούν να παίζουν ανενόχλητα χωρίς να σκέφτονται ότι πρέπει να διαβάσουν και να ξυπνήσουν το πρωί για να πάνε σχολείο. Αλλά και οι καταστηματάρχες της Κεφαλονιάς και όσοι ασχολούνται με το τουρισμό περιμένουν την τουριστική περίοδο του καλοκαιριού για να ανθίσουν τα οικονομικά τους. Σίγουρα το καλοκαίρι είναι για πολλούς η καλύτερη εποχή του χρόνου και για έναν ακόμα λόγο. Ποιος δεν ανυπομονεί να έρθει το καλοκαίρι για να ξεκινήσει τα μπάνια στην παραλία; Γιατί εκτός από τη δροσιά που μας προσφέρει μια βουτιά στην θάλασσα τους καυτούς καλοκαιρινούς μήνες και τη μαυρισμένη από τον ήλιο επιδερμίδα που είναι τόσο της μόδας, η παραλία είναι και τόπος κοινωνικής συναναστροφής και διασκέδασης.Είναι γνωστή η έκφραση «τα μπάνια του λαού», ένα είδος διασκέδασης στο οποίο μπορεί να έχει κανείς πρόσβαση χωρίς να έχει έξοδα. Κατά το παρελθόν, μέχρι τουλάχιστον τις αρχές του 20ου αιώνα στο Αργοστόλι σε πολλές κοινωνικές δραστηριότητες συνηθιζόταν να διαχωρίζονται ο λαός από την «αριστοκρατία» και τους μεγαλοαστούς. Έτσι και για το θαλάσσιο μπάνιο υπήρχαν κάποιες παραλίες όπου συνήθιζε να πηγαίνει ο λαός και κάποιες άλλες όπου πήγαιναν αυτοί που μπορούσαν να πληρώσουν το αντίτιμο για τον ειδικά διαμορφωμένο με ξύλινες καμπίνες χώρο. Όμως, εκτός από την ψυχαγωγία, μια βουτιά στη θάλασσα πρόσφερε και καθαριότητα σε μια εποχή που υπάρχει στο Αργοστόλι έλλειψη νερού υδροδότησης και ιδιωτικών λουτρών μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα.  Τα μπάνια του συνήθιζε να απολαμβάνει ο λαός στις ακτές στο Μαϊστράτο, στο Φανάρι, στα Καλάμια, στη Λαϊνούλα, στις Καμαρούλες, στα Γραδάκια και στην Παλιοσταφίδα. Στο Φανάρι πήγαιναν συνήθως οι κάτοικοι από τις βορινές συνοικίες του Αργοστολίου, επειδή ήταν η πιο κοντινή παραλία από το γύρο της Λάσσης. Τα Καλάμια και τα Γραδάκια προτιμούσαν οι κεντρικές και δυτικές συνοικίες. Οι Καμαρούλες και τα Γραδάκια ήταν παραλίες ανδροκρατούμενες και ήταν αδιανόητο να εμφανιστούν γυναίκες εκεί, επειδή οι άντρες εκεί συνήθιζαν να κάνουν μπάνιο γυμνοί! Κατά τη δεκαετία του 1930 αρχίζουν να εμφανίζονται στα Γραδάκια τα πρώτα «μπανιερά», που θα καθιερωθούν στη συνέχεια και θα μπορούν να απολαμβάνουν αυτή την παραλία και οι γυναίκες.Όμως, υπήρχαν και κάποια οργανωμένα θαλάσσια λουτρά, όπου πήγαιναν λουόμενοι με την κατάλληλη οικονομική επιφάνεια, ώστε να πληρώσουν το αντίτιμο και να απολαμβάνουν τη θάλασσα με την άνεση ενός ιδιόκτητου χώρου. Τα λουτρά αυτά άνοιγαν συνήθως την Πρωτομαγιά και καθημερινά δέχονταν πολύ κόσμο μέχρι και όλο το Σεπτέμβρη. Αυτό στην Κολόνα της Γέφυρας που συστάθηκε το καλοκαίρι του 1872 φαίνεται να είναι το πρώτο οργανωμένο θαλάσσιο λουτρό που δημιουργήθηκε, αφού πρώτα έκανε αναφορά για το θέμα ο Δημήτριος Μαρκέτος, κάτοικος Αργοστολίου, στο Νομάρχη, ο οποίος έδωσε την έγγραφη συγκατάθεσή του. Εκεί τα ξύλινα παραπήγματα κατασκευάστηκαν γύρω από την στήλη προς τη μεριά του λιμανιού, ώστε να μην εμποδίζεται η διέλευση των διερχομένων πάνω στην γέφυρα. Επίσης, οργανωμένη παραλία υπήρχε και στον παραλιακό δρόμο της Πλατείας του Μέτελα. Εκεί έκαναν μπάνιο σε ειδικά διαμορφωμένες μπανιέρες, δηλαδή ξύλινα παραπήγματα, δυο παράλληλες ξύλινες γέφυρες με τα αντίστοιχα ξύλινα σπιτάκια τους, μια για τους άντρες και μια για τις γυναίκες. Οι μπανιέρες χωρίζονταν σε μικρές καμπίνες που με εσωτερική σκάλα κατέβαιναν στη θάλασσα περνώντας κάτω από το ξυλόσπιτο και από εκεί οι κολυμβητές έμπαιναν στη θάλασσα προστατευμένοι από τα βλέμματα του αντίθετου φύλου. Γιατί δεν επιτρεπόταν από τους ηθικούς κανόνες της εποχής να κάνουν μπάνιο στη θάλασσα άντρες και γυναίκες μαζί και υπήρχε και σχετική διάταξη που απαγόρευε τα μικτά μπάνια σε απόσταση 50 μέτρων. Όταν όμως κολυμπούσαν στα ανοιχτά, άντρες και γυναίκες έκαναν παρέα, τα πλοία περνούσαν δίπλα τους και χαιρετούσαν ή πείραζαν τους Ληξουριώτες που πήγαιναν στο Αργοστόλι με τη βενζινάκατο. Όταν όμως το λιμάνι γέμιζε από τον Αγγλικό Στόλο, τότε η θάλασσα λερωνόταν και οι λουόμενοι εγκατέλειπαν αυτές τις περιοχές προς αναζήτηση καθαρότερων νερών.  Ο επιχειρηματίας που είχε αναλάβει τη λειτουργία των λουτρών στο Μέτελα ήταν ο Επαμεινώνδας Πανάς. Ο κόσμος όμως του άλλαξε το όνομα και έλεγε ότι πάει στις μπανιέρες του Παμεινωντάκη. Ο ίδιος επιχειρηματίας μετέφερε τους πελάτες του με τακτικά δρομολόγια με άμαξες, από το καφενείο του στη Πλατεία στα λουτρά, αφού πλήρωναν πρώτα κάποιο αντίτιμο. Έτσι, η πελατεία στα λουτρά του Παμεινωντάκη ήταν πάντα αυξημένη. Τα τελευταία λουτρά που λειτούργησαν στην περιοχή του Μέτελα ήταν υπό τη διαχείριση του Γεράσιμου Απέργη που τα ονόμασε «Κυανή Ακτή». Οι εγκαταστάσεις του Απέργη λειτούργησαν μέχρι τα τέλη της δεκαετίας του ’60, οπότε και ξηλώθηκαν για να χρησιμοποιηθεί ο χώρος από τη Ναυτική Σχολή. Κατά τις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα θα γίνουν κοσμικά κέντρα οι ακτές πρώτα του Πλατύ και μετά του Μακρύ Γιαλού. Αυτή είναι η εποχή που τα λουτρά του Μέτελα έχει αρχίσει να απολαμβάνει και η λαϊκή τάξη, με αποτέλεσμα να τα εγκαταλείψει ενοχλημένη η αριστοκρατία κι έτσι, οι ακτές της Λάσσης αρχίζουν να αποτελούν προνόμιο για την ανώτερη κοινωνική τάξη. Στις μέρες μας έχουν εγκαταλειφθεί οι παραλίες που βρίσκονται μέσα στην πόλη, όπου συνήθιζαν παλαιότερα να απολαμβάνουν το μπάνιο τους οι Αργοστολιώτες, ενώ τις παραλίες της Λάσσης συνεχίζουν να τις τιμούν μέχρι σήμερα τόσο οι ντόπιοι όσο και χιλιάδες παραθεριστές κάθε χρόνο. Σε όλο το νησί υπάρχουν περιοχές με μοναδική φυσική ομορφιά, πολλές και πανέμορφες παραλίες, σε μερικές από τις οποίες υπάρχει πρόσβαση μόνο από τη θάλασσα. Υπάρχουν παραλίες με βότσαλο, αλλά και παραλίες με άμμο όλων των ειδών και χρωμάτων: ψιλή, χοντρή, κίτρινη και χρυσαφί, κόκκινη, γκρι. Η παραλία του Μύρτου είναι μια από τις πιο διάσημες της Μεσογείου, αλλά μπορεί κανείς να απολαύσει ένα δροσιστικό μπάνιο με γαλήνιο τοπίο σε παραλίες που δεν είναι και τόσο γνωστές και θα πρέπει να τις ανακαλύψει μόνος του. Το δαντελωτό περίγραμμα του νησιού δημιουργεί μικρότερες χερσονήσους και ακρωτήρια που ξαφνιάζουν τον επισκέπτη, αλλά και τους ίδιους του κατοίκους με τη γοητευτική φυσική τους ομορφιά. Όλα αυτά έρχονται σε αντίθεση με τις ορεινές περιοχές του νησιού, αφού η Κεφαλονιά συνδυάζει και βουνό και θάλασσα χωρίς να υστερεί σε τίποτα από τα δύο. Πηγές-Βιβλιογραφία:Αγγελο-Διονύσης Δεμπόνος, Σταθμοί, Αργοστόλι 1994. Γεράσιμος Σ. Λουκάτος, Εικόνες και θύμισες από την παλιά Κεφαλονια, Εκδόσεις Φιλιππότη, Αθήνα 1991. Η παλαιά Κεφαλονιά. Ένας ατέλειωτος Αύγουστος, τόμ. 1, Κοργιαλένειο Ίδρυμα Κεφαλληνίας, Αργοστόλι 2004. Οι φωτογραφίες 1 & 5 προέρχονται από το Βιβλίο «Σταθμοί» του Αγγελοδιονύση Α. Δεμπόνου Οι φωτογραφίες 2 & 3 & 4 προέρχονται από το αρχείο του Κοργιαλενείου Ιστορικού και Λαογραφικού Μουσείου Αργοστολίου |
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου