Σαν σήμερα, πριν 5 χρόνια, έφυγε ο αγωνιστής Κώστας Κάππος...

Ήταν ένας Απόστολος της αγάπης, της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης και της ειρήνης. Ένας αληθινός κομμουνιστής

Ένας αληθινός Άνθρωπος

1937 Μάρτιος. Στο Άνω Μπέλεσι (σημερινό Κεφαλόβρυσο), ένα ορεινό χωρίο της Αργολίδας, γεννήθηκαν μαζί δυο αγόρια ολόϊδια. Ο Αντώνης και ο Κώστας. Από τριών - τεσσάρων ετών μπήκαν στα βάσανα: φύλαγαν τα 30 - 40 πρόβατα της οικογένειας. Μόνα τους κάτω απ' τον έναστρο ουρανό με τον ηθικό κόσμο μέσα τους. Έχετε δει τη διαφήμιση στην τηλεόραση με το παιδί που λέει επιτακτικά στη μαμά του "θέλω μια ιδιαίτερη γεύση";

Η ιδιαίτερη γεύση που γνώρισαν αυτά τα παιδιά ήταν η φτώχεια, ο πόλεμος και η τρομοκρατία. Γεννήθηκαν στη δικτατορία του Μεταξά, σε αριστερή οικογένεια.

Ο Νίκος Καζαντζάκης, ανταποκριτής τότε της "Καθημερινής" στην Ισπανία, όπου μαίνεται ο εμφύλιος πόλεμος, δίνει την εξής εικόνα του κόσμου:

"Μάχουνται για ιδέες που πηδούν τα εθνικά σύνορα και...
οργανώνουν και τις πέντε ηπείρους σε δυο στρατόπεδα. Δεν πολεμούν μεταξύ τους σε επαρχιακό στίβο ο Φράνκο και ο Λάργκο Καβαλιέρο. Παλεύουν απάνω σε όλη τη γη, σε όλες τις θάλασσες και σε όλον τον αγέρα, οι δυο μεγάλοι παράγοντες της σύγχρονης ιστορικής στιγμής: ο Φασισμός και ο Κομμουνισμός."

Σε λίγο ο πόλεμος γενικεύεται. Στο μυαλό των δυο παιδιών μένει χαραγμένη η εξής σκηνή: Οι γυναίκες τρέχουν κλαίγοντας πίσω απ’ τους άντρες που φεύγουν για τα ελληνοαλβανικά σύνορα, να πολεμήσουν τους Ιταλούς φασίστες.

Ο «αίρων τας αμαρτίας του κόσμου»

Ένας θείος των παιδιών καλεί το ένα από τα δίδυμα, τον Κώστα, να μείνει μαζί του, για να μπορέσει να πηγαίνει σχολείο. Δεν υπάρχουν λεφτά και για τα δυο. Είναι δάσκαλος και αριστερός. Σε λίγο απολύεται λόγω φρονημάτων.

Σε ηλικία 9 ετών, το παιδί που μαθαίνει γράμματα, έχει μια εμπειρία που θα του κατευθύνει τη ζωή. Μια δεξιά συμμορία έχει ρίξει έναν αριστερό (ΕΑΜίτη) στο έδαφος και τον χτυπάει με μανία. Εκείνος τους εκλιπαρεί να σταματήσουν. Να μην το σκοτώσουν.

Αυτή η σκηνή, ο πεσμένος αριστερός που παρακαλάει, που ζητάει έλεος, είναι κάτι που δεν μπορεί να χωρέσει το μυαλό του παιδιού. Αυτόματα σχηματίζεται στη συνείδησή του, ο σκοπός. Και ο ρόλος που θα παίξει στη ζωή του. Θα είναι ο αριστερός που δεν παρακαλάει. Που δε σκύβει το κεφάλι.

Το κατάφερε. Το κράτησε. Και το πήγε μέχρι τέρμα. Κι ήταν αυτός ο άνθρωπος ένα ζωντανό θαύμα. Ο «αίρων τας αμαρτίας του κόσμου». Στην κηδεία του, ήταν τόσο γαλήνιος και περήφανος μέσα στο φέρετρο, που νόμιζες ότι ήταν όρθιος.

Κατάφερε να σπουδάσει (Ανωτάτη Βιομηχανική) και να γίνει λογιστής. Έμαθε το καθημερινό δράμα του εργάτη, από μέσα από τις επιχειρήσεις. Και αφιέρωσε τη ζωή του σ’ αυτόν. Αναζητώντας συνεχώς τη γνώση. Συνεχίζοντας τη δράση.

Ήταν ο άνθρωπος από πολύτιμο μέταλλο. Είχε κάνει τον υπέρτατο ηθικό άθλο (που ελάχιστοι ήξεραν): Είχε συγχωρήσει τους βασανιστές του. Ήταν Χριστιανοί οι βασανιστές του. Του χτυπούσαν το πρόσωπο μέχρι που φεύγανε κομμάτια. Οι γιατροί αργότερα έπρεπε να αφαιρέσουν με σπάτουλα τους σάπιους ιστούς και να πάρουν υγιείς ιστούς από τα πόδια του για να κάνουν πλαστικές επεμβάσεις. Να καλύψουν τα κενά. Οι ουλές ήταν οι σφραγίδες της χριστιανικής αγάπης στο σώμα του. Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών. Ο σημερινός Αρχιεπίσκοπος, εκείνες τις μέρες μελετούσε...

Μόνο αγάπη είχε αυτός ο άνθρωπος μέσα του. Αγάπη για τον πλησίον. Αγάπη για όλο το λαό. Αγάπη για την πατρίδα του. Αγάπη και για τους ταξικούς του εχθρούς. Αγάπη και για τους βασανιστές του. Δεν είναι λόγια. Είναι αυτό που πραγματικά ήταν και το απέδειξε με τη ζωή του. Όποιος τη μελετήσει, όπως μελετούσαν μερικοί – μερικοί τότε επί χούντας και κυπριακής τραγωδίας, θα το δει.

Ήταν κομμουνιστής. Ήταν άθεος. Ήθελε την κατάργηση της Θρησκείας. Δεν ήθελε τη διαιώνιση της παραγωγής οπίου. Δεν πίστευε στη χρησιμότητα κοινωνικών παυσίπονων και ηρεμιστικών. Ένα φάρμακο που 2000 χρόνια αποδεικνύεται άχρηστο, δεν το θεωρούσε φάρμακο. Ήθελε θεραπεία των κοινωνικών ασθενειών. Κι είχε βαθιά θρησκευτική πίστη στη νομοτέλεια του σοσιαλισμού. Βαθιά πίστη στο λαό και στη σοφία του. Όταν του λέγανε να κοιτάξει λίγο γύρω του, να δει το χάλι του κόσμου, την αμορφωσιά, την ψευδή συνείδηση, την υποταγή, τον γουρουνισμό της κατανάλωσης, το κυνήγι του χρήματος, δεν ήθελε ν’ ακούσει κουβέντα. «Ήξερε» ότι ο λαός δεν είναι όπως τον παρουσιάζουν. Ήξερε φαίνεται τη βασική απάτη των μετρήσεων. Διαισθανόταν, έβλεπε, αυτό που δε βλέπουμε εμείς...

Ο μοναδικός στον κόσμο

Περιφρονούσε το χρήμα. Έστελνε τη μισή του βουλευτική σύνταξη στον Φιντέλ, σαν συμβολική βοήθεια στην κουβανική επανάσταση. Ήταν ο μόνος κομμουνιστής ίσως στον κόσμο, που αισθάνθηκε την ανάγκη να λογοδοτήσει. Σαν γνήσιος λογιστής έκανε τον ισολογισμό του. Έπεσε με τα μούτρα στη μελέτη και στην έρευνα για να βρει της αιτίες της ανατροπής και της διάλυσης. Τη στιγμή που οι άλλοι την έκαναν με ελαφρά πηδηματάκια για να γλύψουν τους παντοδύναμους πια καπιταλιστές και τα κόμματά τους, εκείνος με την καρδιά κομματιασμένη, ζήτησε συγνώμη για τα λάθη του. Για αυτά που δεν είχε καταλάβει. Γι αυτά που είχε καταλάβει λάθος. Είχε επίγνωση και αίσθηση της ευθύνης του αξιωματικού για την τύχη των στρατιωτών του, των συντρόφων του. Είχε αίσθημα ευθύνης του πολιτικού απέναντι στους ψηφοφόρους του. Ανέλαβε τις ευθύνες του. Γραπτώς και με υπογραφή. Έγραψε βιβλίο, («Κριτική του Σοβιετικού Μηχανισμού»), το μοναδικό στο είδος του, για το τι έγινε, τι πήγε στραβά. Και τι πρέπει να γίνει. Αυτό ενόχλησε φυσικά εκείνους που δεν την κοπάνισαν μεν από τις πολιτικές τους θέσεις, αλλά συνεχίζουν την πορεία τους σαν να μην συνέβη τίποτα. Και δεν του φέρθηκαν σωστά. Του στέρησαν τη δυνατότητα να εκφράζεται. Τον πίκραναν. Αλλά το άντεξε κι αυτό.

Το παιδί που έβοσκε πρόβατα στα περήφανα βουνά της Αργολίδας (στα βουνά της χώρας μας χρωστάμε όση ελευθερία έχουμε - αν η χώρα μας ήταν ταψί σαν το Βέλγιο, θα είχαμε ακόμα Τούρκους εδώ) ανέκρινε τους δικτάτορες – φασίστες - βασανιστές του, επί δυόμισι χρόνια στη Βουλή, για το έγκλημά τους εναντίον της Κύπρου. Σαν πολιτικός που σώζει την τιμή της πολιτικής. Χωρίς χαιρεκακία. Και ενώ ο φάκελος της Κύπρου παραμένει θαμμένος σ’ ένα υπόγειο της Βουλής, εκείνος αποκάλυψε το ρόλο τους σε ένα βιβλίο, («Έγκλημά εναντίον της Κύπρου»), που τα ΜΜΕ αγνόησαν επιδεικτικά και είναι σήμερα θανάσιμα επίκαιρο. Εκείνοι που μελετούσαν όταν η Κύπρος σφαζόταν, ας το μελετήσουν.

Ήταν ένας Απόστολος της αγάπης, της ανθρωπιάς, της δικαιοσύνης και της ειρήνης. Ένας αληθινός κομμουνιστής. Ένας αληθινός Άνθρωπος: Κώστας Κάππος. 1937-2005.

Σπύρος Κομίνης

Αναρτήθηκε από σίβυλλα στις Παρασκευή, Σεπτέμβριος 10, 2010