ΕΝΑ ΚΑΤΑΠΤΥΣΟ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΓΡΑΦΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2008.

Ότι δεν ελέγχει το ΚΚΕ, το προβοκάρει το κατασυκοφαντεί και το ρίχνει στον Καιάδα του...Οπορτουνισμού..... και της Πολιτικής του Μυωπίας!

  Γνωστή η τακτική αυτή του Περισσού, από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Μια τακτική που βασίζεται στο Δόγμα. << Ότι δεν ελέγχει το μικρομάγαζο
 του Κόμματος, είναι εχθρός του Λαού!!!>>

Λειτουργώντας ουσιαστικά σαν Αριστερό Ανάχωμα του Συστήματος, ελέγχει και  καθοδηγεί τα μέλη και τους οπαδούς του, μέχρι εκεί που δεν  ενοχλείται το σύστημα - εργοδότης του.

Το Δεκέμβρη του 2008, το κόμμα αυτό, τρομοκρατημένο από τα γεγονότα των ημερών, έκανε... επαναστατικές εκδρομές, στο Περιστέρι, στην Καλιθέα, στις... Κουκουβάουνες!!! δίνοντας έτσι διαπιστευτήρια υποταγής, στον Καραμανλή, στον Καρατζαφέρη και σε όλο το κακό συναπάντημα!

Αντί να μπει μπροστά και να στηρίξει το ποτάμι εκείνο που είχε ξεχυθεί στους δρόμους όλης της Ελλάδας, να βάλει καινούργια αιτήματα, να σμίξει με τις χιλιάδες λαού που διαδήλωναν, το κόμμα της... Εργατικής Τάξης!!! συντάχθηκε με τον Πολύδωρα και τον Καρατζαφέρη. Λοιδόρησε, συκοφάντησε, έφτυσε τις χιλιάδες Λαού που βρίσκονταν στους δρόμους.  Έκανε αυτό που του ζήτησαν τα αφεντικά του!

Η Γεννική Γραμματέας του, βγαίνοντας από το μέγαρο Μαξίμου, (κατόπιν εντολής;)  έδειξε με το δάχτυλο   τον ΣΥΡΙΖΑ, ως υποκινητή των επεισοδίων και των βανδαλισμών στο κέντρο της Αθήνας!!!  εισπράντοντας έτσι τα εύσημα, από όλο τον καλό τον κόσμο ( Καρατζαφέρης, Πολύδωρας και Σία)!!!

Σήμερα, ευχαριστημένο (το ΚΚΕ ), ... αντιστέκεται στην κρίση, κάνοντας... περιπάτους των 2000-25000 ατόμων, στο κέντρο της Αθήνας και περιμένει τη Δευτέρα Παρουσία της Επανάστασης!!! Έως τότε, η Τυποεκδοτική να είναι καλά και οι μπίζινες με τους... καπιταλιστές!!!!

 

Από το << Ριζοσπάστη >> το παρακάτω πόνημα, πολιτικής αφασίας!

Επίκαιρες εκτιμήσεις

Με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου πριν από δυο χρόνια

Με αφορμή τα δύο χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια το Δεκέμβρη του 2008, είδαν το φως της δημοσιότητας άρθρα για τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά τη δολοφονία και τα οποία διάφορα αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία ονόμασαν «εξέγερση». Με αναλύσεις του τύπου τι απέγινε η εξέγερση, αφομοιώθηκε ή όχι, τι σηματοδοτεί για το σήμερα κλπ.
Και τη συγκεκριμένη περίοδο πάσχιζαν να τεκμηριώσουν την άποψη ότι «ένα νέο κίνημα γεννιέται».
«Εξεγέρθηκαν», οι νέοι έλεγαν τότε, γιατί καμιά πολιτική, κανένα κόμμα δεν τους εκφράζει. Δεν τους δίνει όραμα. Τους νέους που καταπιέζονται από την κοινωνία, πρέπει να τους αφουγκραστεί η κοινωνία, έγραφαν. Και πάνω σ' αυτό το μοτίβο, αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία, μέσω των αστικών ηλεκτρονικών ΜΜΕ και εφημερίδων, έστηναν το γαϊτανάκι του υποτιθέμενου «νέου κινήματος». Το οποίο συγκροτείται αποκλειστικά και μόνο από τους νέους. Και που μπορεί αυτό το κίνημα να αναγκάσει την «κοινωνία» τους να «συνέλθει» από τη βάρβαρη καταπίεσή της κατά των νέων. Κάποιοι απ' αυτούς θυμήθηκαν να παραλληλίσουν τα γεγονότα με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή με το Μάη του '68 στο Παρίσι.
Καθόλου τυχαίος παραλληλισμός. Θέλησαν να περάσουν στις λαϊκές και ιδιαίτερα στις νεολαιίστικες συνειδήσεις πως το ταξικό, εργατικό, το λαϊκό κίνημα έχει ξεπεραστεί οριστικά, είναι παρωχημένο αντικειμενικά, το επαναστατικό υποκείμενο, η εργατική τάξη με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν μπορεί να εκφράσει «τις νέες ιδέες», των «εξεγερμένων νέων», για «μια άλλη κοινωνία» που «ονειρεύονται οι νέοι», επομένως και την αγωνία και τους πόθους μιας νεολαίας με αβέβαιο μέλλον.
Και πάνω δω να στήσουν την κάλπικη αντίθεση, νεολαία από τη μια, (παλιά μικροαστική οπορτουνιστική θεωρία) και η βάρβαρη κοινωνία στο σύνολό της, δηλαδή και οι αστοί και οι εργάτες, ο λαός, από την άλλη, προκειμένου να συσκοτίσουν τις πραγματικές κοινωνικές αντιθέσεις ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εξουσία του από τη μια και την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα και τα παιδιά τους από την άλλη. Να συγκαλύψουν το γεγονός ότι η αιτία των δεινών της νεολαίας είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η εκμετάλλευση, που πρέπει να καταργηθούν για να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία που θα ικανοποιεί τις ανάγκες των εργατών, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας.
Θέλησαν τότε να στρώσουν το δρόμο, προβάλλοντας ως «εξεγερτικό» το κίνημα της νεολαίας, για να ξεκόψουν τη νεολαία των λαϊκών στρωμάτων από το επαναστατικό εργατικό κίνημα που πραγματικά μπορεί να εκφράσει τις ανάγκες της με στόχους πάλης, αυτούς που θέτει το οργανωμένο τμήμα των αγωνιζόμενων μαθητών, των φοιτητών, σπουδαστών, στόχοι που συνδέονται άμεσα με τη ζωή των οικογενειών τους και τη δεινή θέση των εργατών σ' αυτή την κοινωνία. Να την ξεκόψουν από τον αγώνα ρήξης και ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου, που δημιουργεί και αναπαράγει τα προβλήματα και τα αδιέξοδα στους νέους, που επιβάλλει την κρατική βία και τρομοκρατία, αλλά και τη βία και τρομοκρατία των καπιταλιστών στους τόπους δουλειάς. Προβλήματα που έχουν άμεση σχέση με αυτά των γονιών τους. Να τους ξεκόψουν από τον αγώνα με προοπτική το σοσιαλισμό.

Διδάγματα από τα γεγονότα της περιόδου

Βεβαίως τότε, στους δρόμους δε βγήκαν μόνο αυτοί που τους ονόμασαν «αντιεξουσιαστές» με την «κουκούλα» και το σπάσιμο της βιτρίνας.
Βγήκαν νεανικές μάζες, ιδιαίτερα μαθητικές, αλλά και φοιτητικές, σπουδαστικές, με συνθήματα κατά της κρατικής βίας, αλλά και υπέρ της δημόσιας δωρεάν Παιδείας. Μαζί τους βάδισαν χέρι χέρι τα σωματεία με ταξικό προσανατολισμό, κάνοντας ένα σοβαρό βήμα στην κοινή δράση του εργατικού και του νεολαιίστικου κινήματος. Στο 18ο Συνέδριό του το ΚΚΕ εκτιμώντας τα γεγονότα της περιόδου, ανέφερε στην εισήγηση της ΚΕ τα εξής:
«Το δίδαγμα που βγαίνει από εκείνες τις μεγάλες κινητοποιήσεις που ευαισθητοποίησαν μεγάλα τμήματα του λαού, των οποίων η απήχηση πέρασε τα σύνορα της χώρας, είναι ότι: Ενα γεγονός, μια σπίθα μπορεί να οδηγήσει στο φούντωμα του κινήματος, σε συνθήκες που υπάρχει το βασικό υπόβαθρο, η αγανάκτηση από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, η διάψευση ελπίδων ότι είναι δυνατόν, στα πλαίσια του συστήματος, να δοθούν ριζικές λύσεις για το λαό, ιδιαίτερα για τη νεολαία, που είναι ο στόχος των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της μερικής απασχόλησης, της κρατικής βίας, της χειραγώγησης. Δεν ήταν ένα απλό ξέσπασμα, βγήκε στην επιφάνεια η διάθεση για γενικότερο αγώνα, για το μέλλον της νέας γενιάς, για τα δικαιώματά της.
Ορισμένοι αποκάλεσαν το ξέσπασμα της νεανικής οργής λαϊκή εξέγερση, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση ένα μέρος του αστικού Τύπου που προσανατολίζεται στη σοσιαλδημοκρατία, ενώ ο ΣYN/ΣYPIZA αναγόρευσε το κίνημα σε νεανική εξέγερση.
Εγινε προσπάθεια να σημαδευτούν οι νεανικές κινητοποιήσεις από την προσπάθεια επανεμφάνισης ενός συγκροτημένου και "εκπαιδευμένου" αυτοαποκαλούμενου "αντιεξουσιαστικού" κινήματος, με κοινό χαρακτηριστικό την κουκούλα και κυρίως την τυφλή βία, με τη χρησιμοποίηση μολότοφ και άλλου σχετικού εξοπλισμού, που χρησιμοποιήθηκε για τις καταστροφές βιτρινών, τραπεζών, καταστημάτων, δημόσιων κτιρίων κλπ., με το πλιάτσικο. Το βασικό τους χαρακτηριστικό ήταν η απουσία πολιτικών συνθημάτων και αιτημάτων, στόχων, πλαισίου. Αυτοαναγορεύτηκαν σε εκδικητές για τον άδικο θάνατο του μαθητή, οπαδοί της πάλης, γενικά, κατά της εξουσίας, κατά κάθε μορφής οργάνωσης και καθοδήγησης.

Η στάση των κομμάτων

H ΝΔ προσπάθησε να αξιοποιήσει την τυφλή βία για να συκοφαντήσει το λαϊκό κίνημα, το νεολαιίστικο κίνημα... Εθεσε για πρώτη φορά σε εφαρμογή το νόμο του ΠAΣOK που κινείται στη λογική του "ευρωτρομονόμου"...
Το ΠAΣOK από τη μια μεριά, καταδίκαζε τον αυταρχισμό της κυβέρνησης, τις κατασταλτικές δραστηριότητες των Σωμάτων Ασφαλείας, και, από την άλλη, κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι μένει αδρανής μπροστά σε φαινόμενα καταστροφών που προέβαιναν οι κουκουλοφόροι, την κατηγορούσε ως αδρανή έναντι της καταστροφής περιουσιών.
O ΣYN/ΣYPIZA ξεπέρασε κάθε όριο καιροσκοπισμού και αντικομμουνισμού...
H επιλογή του να αναγορευτεί σε βασική δύναμη διαμόρφωσης ενός αναρχοαυτόνομου πόλου με τη σύμπραξή του με εξωκοινοβουλευτικές αριστερίστικες αντιΚΚΕ ομάδες συμπίπτει με τους ανάλογους σχεδιασμούς των αστικών πολιτικών δυνάμεων που επιθυμούν ένα ανάχωμα προς τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών και πιο ειδικά απέναντι στο KKE και την KNE, ένα άλλοθι για την κρατική καταστολή.
O ΛΑ.O.Σ. έδειξε την απέχθειά του στη μαζική λαϊκή δράση, στις αγωνιστικές μορφές πάλης, αναδείχτηκε σε απολογητή της αστυνομικής βίας.

Τι αλήθεια συνέβη;

Τι, αλήθεια, συνέβη για ένα δεκαπενθήμερο μετά το θάνατο του μαθητή και ακόμα την απόπειρα δολοφονίας σε βάρος του άλλου μαθητή - συνδικαλιστή από το Περιστέρι;
Συνέβη αυτό που πριν από λίγο υπογραμμίσαμε: Ενα φούντωμα της λαϊκής δράσης και δυσαρέσκειας που πήρε τη μορφή μαζικών νεανικών κινητοποιήσεων, που άγγιξαν την ψυχή, την καρδιά και το νου χιλιάδων εργαζομένων, πολλοί από τους οποίους στήριξαν τους νεανικούς αγώνες και συστρατεύτηκαν. Σχετικά απότομο ξέσπασμα ναι, αλλά λαϊκή εξέγερση όχι.
Αλλωστε, είναι πασίγνωστο από την εποχή της εξέγερσης του Σπάρτακου και γενικότερα της εξέγερσης των δούλων, από την εποχή των εργατικών, λαϊκών εξεγέρσεων, που συνέβησαν το 17ο, 18ο, 19ο και 20ό αιώνα, ότι στις λαϊκές εξεγέρσεις υπήρχαν και υπάρχουν ορισμένα χαρακτηριστικά, όπως η οργάνωση, η ανάδειξη πολιτικών στόχων, η μαζικότητα, ο ηρωισμός, η αφοβία μπροστά στη βία, η αυτοθυσία. Τίποτε από αυτά δε χαρακτήριζε τη δράση των κουκουλοφόρων, κυρίως των ηγετών και του βασικού πυρήνα που διαμορφώθηκε σχεδιασμένα και πολύ οργανωμένα.
O αυθορμητισμός στη νεολαία μπορεί να εκδηλωθεί πολύμορφα, σε μια περίοδο, μάλιστα, που οι νέοι βιώνουν τα προβλήματα της οικογένειας και του περίγυρου, νιώθουν μεγάλη ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το αύριο ή γνωρίζουν ότι το αύριο θα είναι οδυνηρό γι' αυτούς. Ομως, το λεγόμενο αντιεξουσιαστικό κίνημα δεν έχει καμία σχέση ούτε με το αυθόρμητο, ούτε με τον αυθορμητισμό. Είναι ένα εργαλείο που λειτουργεί σε βάρος του κινήματος, κάθε άλλο παρά αντιεξουσιαστικό, αφού για να φτάσει στις ενέργειες που έφτασε αποδείχνει ότι έχει καθοδήγηση, ότι έχει αυστηρή οργάνωση, πειθαρχία. Και κάτι παραπάνω, ο βασικός πυρήνας είναι διαπλεκόμενος με τον κρατικό μηχανισμό, με υπηρεσίες, αφού εδώ και χρόνια δρα ανενόχλητος...
Το Κόμμα μας από την πρώτη στιγμή, όπως είναι γνωστό, διαχώρισε το νεολαιίστικο ποτάμι διαμαρτυρίας από τη δράση των λεγόμενων αντιεξουσιαστών. Χρειάζεται πιο εντατική προσπάθεια κατά της κρατικής βίας και καταστολής, της εργοδοτικής βίας και των εκβιασμών, κατά του πλέγματος των τρομονόμων τόσο της ΝΔ, όσο και του ΠAΣOK. H δική μας ευθύνη είναι να δυναμώσει η ιδεολογικοπολιτική δουλειά στις νέες ηλικίες και η οργάνωση της πάλης για τα δικαιώματά τους, για την προσέλκυσή τους στη δράση για το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο (ΑΑΔΜ), στο δρόμο της αμφισβήτησης του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος».

Ποιο κίνημα

Σήμερα που ο λαός είναι αντιμέτωπος με τις συνέπειες μιας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και της άγριας ολομέτωπης επίθεσης της κυβέρνησης-τρόικας σε δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων,τα σχέδια ΝΑΤΟποίησης και συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, δημιουργούν νέους κινδύνους για το λαό, για τα κυριαρχικά δικαιώματα, η πείρα και τα διδάγματα αυτής της περιόδου είναι ακόμη πιο επίκαιρα και σημαντικά. Αστικές εφημερίδες προσπαθούν να «σπρώξουν» λαϊκές και νεολαιίστικες δυνάμεις σε ανάλογη δράση ως τη μόνη διέξοδο από τη σημερινή βαρβαρότητα. Δηλαδή σε αδιέξοδο για λαό και νεολαία, σε ανώδυνες για το σύστημα πρακτικές.
Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού δείχνει ότι το σύστημα έχει παρασαπίσει, είναι ιστορικά ξεπερασμένο και περιμένει το νεκροθάφτη του να το στείλει στο παρελθόν της ιστορίας της ανθρωπότητας. Σήμερα το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη, το λαό, με την οργανωμένη πάλη και τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας να διεκδικούν ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους σε αντίθεση με την πολιτική που στοχεύει στα συμφέροντα των μονοπωλίων, με την πολιτική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, συνδέοντας αυτή την πάλη με κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας. Η ευημερία του λαού, η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, με βάση τα επιτεύγματα της επιστήμης και τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας, είναι εφικτή αν ο λαός με επικεφαλής την εργατική τάξη και με τη δική του εξουσία μετατρέψει σε κοινωνική λαϊκή ιδιοκτησία τα μονοπώλια, ώστε να υπάρξει κεντρικά σχεδιασμένη πανεθνική ανάπτυξη με εργατικό λαϊκό έλεγχο. Αυτό είναι το πραγματικό κίνημα ανατροπής του καπιταλισμού, μόνο αυτό μπορεί να επιβάλλει φιλολαϊκή διέξοδο.
Ι.