vlahata samis ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ KEFALONIA
Tο e-mail μας είναι: paliavlahata2010@hotmail.com
ΚΥΡΙΑΚΕΣ ΚΑΙ ΑΡΓΙΕΣ ΚΑΛΥΠΤΟΥΜΕ ΜΟΝΟ ΕΚΤΑΚΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ
Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
ΠΕΤΡΕΣ ΧΡΩΜΑΤΑ ΚΑΙ ΑΛΛΑ...
3 σχόλια:
Ανώνυμος
είπε...
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ
Μπράβο στο blog! Ένας θαυμάσιος τρόπος να προκαλείς τον άλλον να σκεφτεί μόνο την ποίηση. Να μεταφέρεις θραύσματα της γοητείας των βότσαλων που ανθίζουν. Βέβαια και τι να τα κάμεις! Σήμερα που τόσα συμβαίνουν! Kαι πώς να αντισταθείς σε πείσμα της αναλγησίας και της άκρας υποταγής των κυβερνώντων; Λέω, αρκεί κι έτσι. Η ποίηση μπορεί να μην αλλάζει τον κόσμο μπορεί όμως να αφυπνίσει όσους θέλουν να τον αλλάξουν. Το ζήτημα είναι ποιοι θέλουν. Όπως έλεγε η Κατερίνα Γώγου: "Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά...τους σακατέψατε το κόκκινο" ή σε παράφραση : "...τους σακατέψατε την ελπίδα και τους κάνατε κύμβαλα αλλαλάζοντα".
Εδώ ταιριάζουν και οι στίχοι του Σεφέρη : "Άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες που χάθηκαν..." μιας εποχής που ο λαός δυστυχούσε, όπως και τώρα, με μια όμως διαφορά: τότε ο λαός ξεσηκωνόταν, σήμερα κάθεται βολεμένος στην ευμάρειά του και μιας τώρα που τελειώνει κι αυτή, στην μαλθακότητα και την ανημπόρια με κείνο το αμίμητο που το ακούς συνέχεια: "Είναι δύσκολα τα πράγματα δεν μπορούμε να κάμουμε και τίποτα"!!! Άλλωστε έχουν φροντίσει γι'συτό οι παπαγάλοι της τηλεόρασης που στην καλύτερη περίπτωση-στη χειρότερη πιστεύω- να βγάλουν κανένα σκάνδαλο. Τόσα χρόνια που έβγαλαν σκάνδαλα ποιος έγινε καλύτερος; η κοινωνία ή το κράτος; Άξιος όμως ο μισθός τους, η αποχαύνωση που οραματίστηκαν έγινε το σύμβολο των ημερών.
Μα θα πει κάποιος, και τι να σου κάμουν οι λίγοι που αντιστέκονται; Πολλά νομίζω. Επειδή ήρθαν οι εποχές όπου ένας κούκος μπορεί να φέρει την άνοιξη. Έστω και με τις φωτογραφημένες πέτρες που για να γίνουν έτσι χρειάτηκαν εκατομμύρια χρόνια. Κι είναι οι μόνες που κραυγάζουν στεντόρεια με τον τρόπο τους ανείπωτη ομορφιά, δημιουργική ποίηση,ιστορία και πολιτισμό.
Μια πεταλίθρα τσ’ αρμύρας στα μουσούδια μου ! Ευκιός ο τόπος φωτογράφε είναι τα μπιρμπιλόνια τση σάρκας μου! Το πετούρισμα τση καρδιάς μου…Ψηφίδα στο πετροβούτσι μου…Κι ο πετροκόπος στην πετριά που με κέντρωσε στο καύκαλο!!! Κι αμά τσου τώρα καιρούς… Το πετρόσυκο , ωρίμασε στα μέσα μας και γένικε πετρόλιο το αίμα μας. Και σα γιομίσαμε ψέμα, όβολα, μπόχα κι απερπισιά , ο ασκύλακας μας περιγελά ! Σαν έρτει ο καιρός κι ο χρόνος, η ΠΕΤΡΑ θα μολογήσει! Του αθρώπου όπως του πρέπει !… Στου σύμπαντος τη φωτογραφία μέσα θα ναι οι βράχοι στη στέγνη με τη μνήμη τσου! Τση «υγρής» τα θαλασσολίθαρα και του ουρανού τα πετραστέρια ! Από ψυχές αβέρτα ζωύφια και ξωτικά. Τα ζώα ούλα πέραν από, φαρμάκια, νάιλα, λιπάσματα, θεριά, βρικόλακες, τσιτσιμπαίους και κτήνη! Όπου πέτρα μέσα οι θύμησες! Όπου πέτρα από κάτου οι φαφούτες έρωτες και τα ακίνητα κλιτσινάρια του θανάτου . Όπου πέτρα επάνω η ζωή !
Μίλα . Πες κάτι, οτιδήποτε. Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία. Διάλεξε έστω κάποια λέξη, που να σε δένει πιο σφιχτά με την αοριστία. Πες: «άδικα», «δέντρο», «γυμνό». Πες: «θα δούμε», «αστάθμητο», «βάρος». Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου. Μίλα. Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας. Εκεί που τελειώνουμε εμείς Αρχίζει η θάλασσα. Πες κάτι. Πες «κύμα», που δεν στέκεται. Πες «βάρκα», που βουλιάζει αν την παραφορτώσεις με προθέσεις. Πες «στιγμή», που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται, μην τη σώζεις, πες, «δεν άκουσα». Μίλα. Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους, έχουν τους ανταγωνισμούς: αν κάποια απ αυτές σε αιχμαλωτίσει, σ' ελευθερώνει άλλη. Τράβα μία λέξη απ΄ τη νύχτα στην τύχη. Ολόκληρη νύχτα στην τύχη. Μη λες «ολόκληρη», πες «ελάχιστη», που σ αφήνει να φύγεις. Ελάχιστη αίσθηση, λύπη ολόκληρη δική μου. Ολόκληρη νύχτα. Μίλα. Πες «αστέρι», που σβήνει. Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη. Πες «πέτρα», που είναι άσπαστη λέξη. Έτσι, ίσα - ίσα να βάλω έναν τίτλο σ αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.
3 σχόλια:
ΓΙΑΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΤΗΣ ΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΝΕΡΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΗ ΠΡΑΞΗ ΑΦΥΠΝΙΣΗΣ
Μπράβο στο blog! Ένας θαυμάσιος τρόπος να προκαλείς τον άλλον να σκεφτεί μόνο την ποίηση. Να μεταφέρεις θραύσματα της γοητείας των βότσαλων που ανθίζουν. Βέβαια και τι να τα κάμεις! Σήμερα που τόσα συμβαίνουν! Kαι πώς να αντισταθείς σε πείσμα της αναλγησίας και της άκρας υποταγής των κυβερνώντων; Λέω, αρκεί κι έτσι. Η ποίηση μπορεί να μην αλλάζει τον κόσμο μπορεί όμως να αφυπνίσει όσους θέλουν να τον αλλάξουν. Το ζήτημα είναι ποιοι θέλουν. Όπως έλεγε η Κατερίνα Γώγου: "Εμένα οι φίλοι μου είναι μαύρα πουλιά...τους σακατέψατε το κόκκινο" ή σε παράφραση : "...τους σακατέψατε την ελπίδα και τους κάνατε κύμβαλα αλλαλάζοντα".
Εδώ ταιριάζουν και οι στίχοι του Σεφέρη : "Άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες που χάθηκαν..." μιας εποχής που ο λαός δυστυχούσε, όπως και τώρα, με μια όμως διαφορά: τότε ο λαός ξεσηκωνόταν, σήμερα κάθεται βολεμένος στην ευμάρειά του και μιας τώρα που τελειώνει κι αυτή, στην μαλθακότητα και την ανημπόρια με κείνο το αμίμητο που το ακούς συνέχεια: "Είναι δύσκολα τα πράγματα δεν μπορούμε να κάμουμε και τίποτα"!!! Άλλωστε έχουν φροντίσει γι'συτό οι παπαγάλοι της τηλεόρασης που στην καλύτερη περίπτωση-στη χειρότερη πιστεύω- να βγάλουν κανένα σκάνδαλο. Τόσα χρόνια που έβγαλαν σκάνδαλα ποιος έγινε καλύτερος; η κοινωνία ή το κράτος; Άξιος όμως ο μισθός τους, η αποχαύνωση που οραματίστηκαν έγινε το σύμβολο των ημερών.
Μα θα πει κάποιος, και τι να σου κάμουν οι λίγοι που αντιστέκονται; Πολλά νομίζω. Επειδή ήρθαν οι εποχές όπου ένας κούκος μπορεί να φέρει την άνοιξη.
Έστω και με τις φωτογραφημένες πέτρες που για να γίνουν έτσι χρειάτηκαν εκατομμύρια χρόνια.
Κι είναι οι μόνες που κραυγάζουν στεντόρεια με τον τρόπο τους ανείπωτη ομορφιά, δημιουργική ποίηση,ιστορία και πολιτισμό.
MAJOR ARX
Μια πεταλίθρα τσ’ αρμύρας στα μουσούδια μου !
Ευκιός ο τόπος φωτογράφε είναι τα μπιρμπιλόνια τση σάρκας μου!
Το πετούρισμα τση καρδιάς μου…Ψηφίδα στο πετροβούτσι μου…Κι ο πετροκόπος στην πετριά που με κέντρωσε στο καύκαλο!!!
Κι αμά τσου τώρα καιρούς… Το πετρόσυκο , ωρίμασε στα μέσα μας και γένικε πετρόλιο το αίμα μας. Και σα γιομίσαμε ψέμα, όβολα, μπόχα κι απερπισιά , ο ασκύλακας μας περιγελά ! Σαν έρτει ο καιρός κι ο χρόνος, η ΠΕΤΡΑ θα μολογήσει! Του αθρώπου όπως του πρέπει !… Στου σύμπαντος τη φωτογραφία μέσα θα ναι οι βράχοι στη στέγνη με τη μνήμη τσου! Τση «υγρής» τα θαλασσολίθαρα και του ουρανού τα πετραστέρια !
Από ψυχές αβέρτα ζωύφια και ξωτικά. Τα ζώα ούλα πέραν από, φαρμάκια, νάιλα, λιπάσματα, θεριά, βρικόλακες, τσιτσιμπαίους και κτήνη!
Όπου πέτρα μέσα οι θύμησες! Όπου πέτρα από κάτου οι φαφούτες έρωτες και τα ακίνητα κλιτσινάρια του θανάτου . Όπου πέτρα επάνω η ζωή !
Κική Δημουλά - Η Περιφραστική Πέτρα
Μίλα .
Πες κάτι, οτιδήποτε.
Μόνο μη στέκεις σαν ατσάλινη απουσία.
Διάλεξε έστω κάποια λέξη,
που να σε δένει πιο σφιχτά
με την αοριστία.
Πες:
«άδικα»,
«δέντρο»,
«γυμνό».
Πες:
«θα δούμε»,
«αστάθμητο»,
«βάρος».
Υπάρχουν τόσες λέξεις που ονειρεύονται
μια σύντομη, άδετη, ζωή με τη φωνή σου.
Μίλα.
Έχουμε τόση θάλασσα μπροστά μας.
Εκεί που τελειώνουμε εμείς
Αρχίζει η θάλασσα.
Πες κάτι.
Πες «κύμα», που δεν στέκεται.
Πες «βάρκα», που βουλιάζει
αν την παραφορτώσεις με προθέσεις.
Πες «στιγμή»,
που φωνάζει βοήθεια ότι πνίγεται,
μην τη σώζεις,
πες,
«δεν άκουσα».
Μίλα.
Οι λέξεις έχουν έχθρες μεταξύ τους,
έχουν τους ανταγωνισμούς:
αν κάποια απ αυτές σε αιχμαλωτίσει,
σ' ελευθερώνει άλλη.
Τράβα μία λέξη απ΄ τη νύχτα
στην τύχη.
Ολόκληρη νύχτα στην τύχη.
Μη λες «ολόκληρη»,
πες «ελάχιστη»,
που σ αφήνει να φύγεις.
Ελάχιστη
αίσθηση,
λύπη
ολόκληρη
δική μου.
Ολόκληρη νύχτα.
Μίλα.
Πες «αστέρι», που σβήνει.
Δεν λιγοστεύει η σιωπή με μια λέξη.
Πες «πέτρα»,
που είναι άσπαστη λέξη.
Έτσι, ίσα - ίσα
να βάλω έναν τίτλο
σ αυτή τη βόλτα την παραθαλάσσια.
Δημοσίευση σχολίου