«Το στοίχημα για την ανθρωπότητα είναι: ή θα πάμε σε μια Δημοκρατία και σε Σοσιαλισμό ή θα πάμε σε βαρβαρότητα. Ή θα βρούμε ανθρώπινες λύσεις με συμμέτοχους τους πολίτες ή θα αναζητήσουν οι λαοί μας νέους φονταμενταλισμούς, νέους αυταρχισμούς, νέους απολυταρχισμούς και θα δούμε κρίσεις, συγκρούσεις και βία».
Ομορφα λόγια. Ενδεχομένως αφελή στο δεύτερο σκέλος, αλλά αγγίζουν το σήμερα, ειδικά μετά το γεγονότα στη Βόρεια Αφρική και τη φλόγα που απλώνεται παντού και είθε να φτάσει ως την προδομένη Κούβα, την πεινασμένη Βόρεια Κορέα και την απάνθρωπη σταλινοκαπιταλιστική Κίνα.
Το αρχικό λοιπόν και εντός εισαγωγικών απόσπασμα έχει γραφεί για λογαριασμό του προέδρου της Σοσιαλιστικής Διεθνούς Γιώργου Παπανδρέου και εκφωνήθηκε απ΄ αυτόν το 2009, προτού γίνει πρωθυπουργός της Ελλάδας. Τότε που οραματιζόταν μαζί με τους συντρόφους του στη Σοσιαλιστική Διεθνή το «Προοδευτικό Μοντέλο για την Ευρώπη», όπως ήταν ο υπότιτλος της ομιλίας του.
Τα αγενή παιδιά
Μας τα θύμισαν όλα αυτά τα παιδιά που έκραξαν τον Παπανδρέου στο Βερολίνο, αυτά τα παλιόπαιδα της «μεσαίας τάξης» κατά την άλλοτε ανήσυχη Αννα Δαμιανίδη που τα εγκαλεί για αγένεια με σχόλιο της στα κυβερνητικά ΝΕΑ, προσθέτοντας την υπογραφή της σ’ αυτές του ΔΟΛ (Ψ) που εγκαταλείπουν τα ώς τα τώρα λεγόμενα τους για να στηρίξουν την ανελέητη και ιδιοτελή πολιτική της παρέας που κυβερνά.
Τι έγινε κι αν έχασε «την υποτροφία ένα παιδί;», μας λέει η κ. Δαμιανίδη. Τη θεωρεί προνόμιο της μεσαίας τάξης την υποτροφία και ζητά να στραφούμε στους γνήσιους προλετάριους όπως οι μετανάστες, οι μειονοτικοί και άλλες ομάδες κολασμένων (αυτό είναι δικό μου). Ποιοι θα σπουδάζουν; Οι γιοι του Λάτση (που θα «αξιοποιήσει» και το Ελληνικό);
Η αρθρογράφος, με ζέση νεοφώτιστης, μας αντιπαραθέτει τα παιδιά των πομάκων που χαμογελαστά υποδέχτηκαν τον πρωθυπουργό στα χωριά τους.
Τι ωραία τα λέει κανείς από το γραφείο του στην Αθήνα! Χαμογελαστά παιδιά, έ; Με τους κυπατζήδες και τους χαφιέδες από πίσω, τι ήθελε η ώριμη κυρία να κάνουν τα παιδιά;
Τα λόγια λοιπόν των παιδιών από το Βερολίνο φέρνουν στο νου τον εισηγητή του διλημματικού τίτλου «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» που έχει μια περίεργη σχέση με το πρόσωπο που τα εκφώνησε. Το «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» παραπέμπει στο περιοδικό του Κορνήλιου Καστοριάδη, του οποίου η πρώτη σύλληψη από τη μεταξική ασφάλεια στην Αθήνα είχε να κάμει με τη σύλληψη και στη συνέχεια …αποστολή στις ΗΠΑ του Ανδρέα Παπανδρέου.
Δεν κατάλαβε
Η χρήση του τίτλου του περιοδικού που εξέδιδε στο Παρίσι μεταπολεμικά ο Καστοριάδης, φυσικά και δεν έχει να κάμει σε τίποτα με τις «αναζητήσεις» του Γιώργου Παπανδρέου.
Ο μεν Καστοριάδης διακήρυξε ότι: «Η ρωσική επανάσταση οδήγησε στην εγκαθίδρυση ενός νέου τύπου καθεστώτος εκμετάλλευσης και καταπίεσης όπου μια νέα κυρίαρχη τάξη, η γραφειοκρατία, σχηματίστηκε γύρω από το κομμουνιστικό κόμμα», ενώ ο πρωθυπουργικός λογογράφος αντιδιαστέλλει άλλες έννοιες.
Πέραν του ότι είναι θράσος να τα εκφωνείς αυτά, όταν η οικογένεια σου (οι Παπανδρέου) έχει αναπτύξει διαχρονικά τις καλύτερες των σχέσεων με τα λοιπά αυταρχικά καθεστώτα του πλανήτη, όπως αυτά του Καντάφι, Μουμπάρακ, Μπεν Αλι, Μπουτεφλίκα, Ασαντ, καθεστώτα παρόμοια στην πολιτική δομή με τα σταλινικά που μαστίγωνε ο Καστοριάδης, αλλά διαφορετικά στην οικονομική και κοινωνική διάρθρωση.
Ο λαλίστατος πρωθυπουργός δεν έχει βρει τώρα ούτε μια κουβέντα να πει για τους ομοτράπεζούς του στη Σοσιαλιστική Διεθνή που ένας ένας εγκαταλείπουν το καράβι, αφού ματοκυλίσουν για πολλοστή φορά τους λαούς τους, σε αγαστή βέβαια συμπόρευση με τα άλλα ευρωπαϊκά καθεστώτα που έσπευδαν έως πρόσφατα να προσκυνούν τους δικτάτορες και να τους κάνουν τα πιο παρανοϊκά χατίρια, φροντίζοντας να τα παρουσιάζουν με τα πλήρως ελεγχόμενα μέσα ενημέρωσης των χωρών τους σαν ιδιοτροπίες (περίπτωση επίσκεψης Καντάφι στην Ιταλία, Στρος Καν σε Τυνησία κ.λπ.). Ναι, η «τριμερής» Μιτεράν, Καντάφι, Παπανδρέου στην Ελούντα ήταν υψίστης σημασίας για την πρόοδο του σοσιαλισμού και των πωλήσεων του «Σατό Πετρούς».
Σύγχυση, άγνοια, τι;
Προφητικός
«…Οι σημερινοί πολιτικοί θεσμοί δεν έχουν μήπως ως υλικότητα να απομακρύνουν τους πολίτες από τις δημόσιες υποθέσεις και να τους πείσουν ότι είναι ανίκανοι να ασχολούνται μ’ αυτές; Καμιά σοβαρή ανάλυση δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι τα καθεστώτα που αυτοανακηρύσσονται δημοκρατικά είναι στην πραγματικότητα αυτό που κάθε κλασικός πολιτικός φιλόσοφος θα ονόμαζε καθεστώτα ολιγαρχίας».
Με το παραπάνω απόσπασμα («H Ιδέα της Επανάστασης - Ο Θρυμματισμένος Κόσμος») ο Καστοριάδης διαπιστώνει αυτό που βιώνουμε ολοκάθαρα σήμερα, με πράξεις που αφαιρούν από τη Βουλή (με συνταγματικό πραξικόπημα) το δικαίωμα να κρίνει τα πεπραγμένα του υπουργού Οικονομικών, με εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στους δανειστές της χώρας, με πλήρη έλεγχο των διεφθαρμένων -όσο και το πολιτικό σύστημα- ΜΜΕ, με αναγωγή σε επιστήμη της πελατειακής σχέσης.
Ο Παπανδρέου Γ’ με ύφος Βούγια κάλεσε τους διαμαρτυρόμενους φοιτητές να καταθέσουν την άποψή τους από το βήμα, να κάνουν διάλογο. Αυτόν τον θυμάται πάντα εκ των υστέρων. Και την Τετάρτη είπε ότι κατανοεί τους απεργούς διαδηλωτές και πως κάτω από άλλες συνθήκες θα ήταν μαζί τους. Δηλαδή, πώς; Όταν συνεχίσει η Νέα Δημοκρατία τα εγκλήματα που διαπράττει αυτός;
Διχασμός;
Επειδή, όμως, αυτό το έχει ξαναπεί, δύο τινά συμβαίνουν:
- ή ο άνθρωπος πάσχει από διχασμό προσωπικότητας και δεν αντιλαμβάνεται ότι ο κόσμος εναντίον του διαδηλώνει,
- ή μας δουλεύει κανονικά, μιας και πολλοί Ελληνες πιστεύουν ακόμη ότι το ΠαΣοΚ είναι σοσιαλιστικό κόμμα και αυτά που συμβαίνουν είναι μια παρένθεση.
Ετσι ή αλλιώς είναι επικίνδυνος.
Και μιας και πιάσαμε τον Καστοριάδη, να κλείσουμε με τις δικές του σκέψεις (και θερμές ευχαριστίες στις φίλες και φίλους που τις διακινούν διαδικτυακά):
« Ενα ισχνότατο στρώμα της κοινωνίας κυριαρχεί και κυβερνά. Διαλέγει τους διαδόχους του. Ασφαλώς είναι φιλελεύθερο (περισσότερο ή λιγότερο…) και επικυρώνεται κάθε πέντε ή επτά χρόνια (σ.σ. αναφέρεται στη Γαλλία) από την ψήφο του λαού».
Πώς είπατε;
pressinaction.gr | Ιστοσελίδα με άποψη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου