από τον Σύλλογος Κεφαλλονιτών Αργυρούπολης, Τρίτη, 6 Σεπτεμβρίου 2011 στις 9:43 π.μ.
Αυτό αποκαλύπτει στο βιβλίο «Άξιος εστί» ο διάσημος Έλληνας μουσικοσυνθέτης Μίκης Θοδωράκης.
Στο συγκεκριμένο σημείο του βιβλίου ο Μίκης αναφέρει τα εξής
Εγώ τη μουσική την ανακάλυψα πολύ αργότερα. Τότε ακόμη δεν ήξερα ότι υπάρχει. Αργότερα στην Κεφαλλονιά, έγινε για μένα η μεγάλη τομή. Διότι η Κεφαλλονιά ανήκει στα Ιόνια νησιά και εκεί είχαν και την Ιταλική επίδραση, επομένως είχαν και την Ιταλική μουσική, δηλαδή την κλίμακα ματζόρε-μινόρε, που είναι η λεγόμενη «Ευρωπαϊκη μουσική». Εκεί ήταν και οι μουσικές μπάντες. Μέχρι τότε δεν είχα ακούσει ποτέ αρμονίες. Την πρώτη φορά που είδα μαέστρο ήταν στην πλατεία Βαλλιάνου στο Αργοστόλι.
Πρέπει να ήταν το 1935 , όταν πια ήμουν δέκα χρονών. Αυτός διεύθυνε την μπάντα και η μητέρα μου καθόταν με τον πατέρα μου στο καφενείο.
Μάλιστα πήγα στην μητέρα μου και την ρώτησα «Τι κάνει αυτός ; Γιατί κουνάει τα χέρια του έτσι;» Και η μητέρα μου, μου είπε μια λέξη μαγική. Μου λέει «Αυτός υποφέρει». Ήξερα λοιπόν ότι ο μαέστρος υποφέρει. Πως ήξερε η μητέρα μου τώρα ότι ένας μαέστρος υποφέρει – γιατί έπρεπε να υποφέρει πραγματικά, διότι αν κουνούσε τα χέρια του έτσι, χωρίς να υποφέρει δεν είχε νόημα, αυτό είναι άγνωστο.
Όταν έχασε ο Βενιζέλος, ήρθε το Λαϊκο κόμμα το οποίο αμέσως μετέθεσε τον πατέρα μου στην Κεφαλλονιά, εκεί ήταν ίσως η πιο φτωχή Νομαρχία της Ελλάδος. Όμως για μένα που ήμουν παιδί ήταν καλύτερα η Κεφαλλονιά, διότι το Αργοστόλι ήταν πολύ όμορφη πόλη, συμμαζεμένη, ενώ τα Γιάννενα ήταν ακόμη ένα τουρκοχώρι με μικρούς λασπωμένους δρόμους. Στα Γιάννενα δεν θυμάμαι καλή εικόνα, εκτός από τη λίμνη, ιδιαίτερα όταν ήταν χιονισμένη, που ήταν κάτι το μαγικό.
Η Κεφαλλονια ήταν πιο Ευρωπαϊκή. Ήταν μεν μικρή, αλλά για μένα ήταν πολύ μεγάλη και είχε ωραία σπίτια, ωραία ρυμοτομία και καθαρούς δρόμους.
Στην Κεφαλλονιά λοιπον το καλοκαίρι πηγαίναμε για μπάνιο στου «Μέτελα». Υπήρχαν ξύλινες καμπίνες που έμπαιναν μέσα στην θάλασσα. Αριστερά ήταν οι καμπίνες των ανδρών , εκατό διακόσια μέτρα δεξιότερα ήταν οι καμπίνες των γυναικών. Οι γυναίκες δεν κατέβαιναν απ’ εξω αλλά είχαν από την καμπίνα εσωτερική σκάλα, έβγαιναν κατευθείαν στην θάλασσα για να μην τις δουν. Το είχα ερευνήσει αυτό γιατί πήγαινε και η μητέρα μου και έτσι ήξερα τι γίνεται εκεί. Γενικά ήταν ένα μυστήριο τι κάνουν οι γυναίκες.
Πάντως πολύ πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι το έργο μου στο τραγούδι χωρίζεται σε δύο μέρη. Το ένα μέρος είναι τα «Κανταδορίστικα» τραγούδια μου όπως το «Στρώσε το στρώμα σου για δυό» ή « ο καημός» και το άλλο είναι τα πιο λαϊκά , ας πούμε τα ζεϊμπέκικα όπως το «Ένα δειλινό», αυτά τα πιο σκλήρά ζειμπέκικα. Αυτή η πρώτη φλέβα είναι Κεφαλλονίτικη διοτί στην Κεφαλλονιά άκουσα τις καντάδες, εκεί τραγουδούσαν πάρα πολλές καντάδες, ξέχασα να το πώ αυτό. Εκεί πήγα και στην εκκλησία όπου έψαλα στην χορωδία ένω έκανα σόλο την Μεγάλη Παρασκευή. Τα τελευταία χρόνια που έμεινα εκεί στην τρίτη, τετάρτη, πέμπτη και έκτη δημοτικού ήμουν μέλος της χωροδίας όποτε ήξερα όλο το εκκλησιαστικό ρεπερτόριο.
Στην Κεφαλλονιά απέναντι από το σπίτι μας υπήρχε το σωματείο των παπλωματάδων. Αυτοί είχαν κάτι εργαλεία σαν άρπες, για να κτυπούν απαλά τα παπλώματα, είχαν δε μια καταπληκτική χορωδία και τραγουδούσαν σαν αυτά τα ωραία τραγούδια, τα καθαρά δυτικού τύπου τι καντάδες.
Πάντως σχετικά με την Κεφαλλονιά θέλω ακόμη να πώ ότι μια καινούργια αγάπη μου ήταν τα πλοία της γραμμής. Μικρά πλοία που τότε μου φαίνονταν μεγάλα με τα υπέροχα φουγάρα τους, πραγματικά αριστουργήματα. Ήταν βαμμένα μαύρα αλλά με κάτασπρα τα καταστρώματα, τις καμπίνες, τα βίντσια. Μου άρεσε να ζωγραφίζω πλοία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου