«Και όταν γεράσει ο Χρόνος, κάτι άφθαρτο μένει από την ώρα που μας ενέπνευσε…» (Ντιάνα Αντωνακάτου, Γενάρης 2009)
Το βάθος των χρόνων θα της αποδώσει ό, τι πραγματικά της οφείλει.
Στάση μιας ζωής προς το ύψος της δημιουργίας!
Για την Ντιάνα τα πινέλα και η πένα ποτέ δεν στέγνωναν.
Η Ντιάνα είχε την πρόνοια να μείνει πιστή στην συγκίνηση.
Παρακολουθούσε από κοντά το εικαστικό γίγνεσθαι.
Ζούσε μέσα στο φαινόμενο των κοινωνικών εξελίξεων.
Έπλασε το δικό της προσωπικό μύθο, έτσι όπως εκείνη ήθελε.
Είχε τη χάρη να επιλέξει η ίδια το πότε, που και πως θα έκλεινε το πέρασμά της…
Τη Ντιάνα τη διαπερνούσε ένας άξονας μεταφυσικής τόσο σαν άνθρωπο όσο και σαν καλλιτέχνη.
Δεν αντέγραφε τη φύση, το τοπίο, ή τον άνθρωπο. Τελούσε μυστήριο με αισθησιακή διέγερση και ενέργεια ισχυρής διανοίας. Η Ντιάνα ήταν ΥΛΗ και ΠΝΕΥΜΑ, ΑΡΜΟΝΙΑ και ΤΟΠΟΣ, ΧΡΩΜΑ και ΦΩΣ. Όπως η ίδια έλεγε ομορφαίνει το ασήμαντο και ξεχωρίζει το ταπεινό! Τώρα στα έσχατα θα έλεγα ότι είμαι απλώς ένας άνθρωπος που μεταχειρίστηκε το περπάτημα μέσα στη ζωή για να χαρεί…
Η Ντιάνα έδωσε μεγάλη πνοή στον τόπο μας που τόσο αγάπησε. Στερέωσα όπως θα μας πει μια μνήμη εικόνας από το νησί μου!
Αγάπησε τον Ελληνισμό, τη γλώσσα μας, την γραφή μας, μελέτησε με περιέργεια την Ιστορία και σεβάστηκε το Θείο, όλα αυτά με αξιοπρεπή ευγένεια και κυρίως με αισιοδοξία!
Είχε, έκφραση δημιουργική με την τέχνη αλλά και με τον λόγο! Είχε δύναμη, ευγένεια, γοητεία, ένταση, σεμνότητα και αγωνιστικότητα. Ήταν απλή και λυρική, με γενναιοδωρία αισθημάτων που ακτινοβολούσε το χρώμα, τη γνώση και προκαλούσε τις αισθήσεις με την αρμονία. Ήταν στην κυριολεξία λάτρης του ωραίου σ’ όλες του τις εκφάνσεις. Έ να ακόμα από τα πιο χαρακτηριστικά στοιχεία που μπορεί κανείς να διακρίνει στην Ντιάνα είναι η α λ ή θ ε ι α σε κάθε της παράσταση!
Είχα την τιμή και τη χαρά να είμαστε φίλοι και να μοιραζόμαστε μαζί κοινούς προβληματισμούς, χαρές και σκέψεις. Δεν την αποχαιρετώ γιατί οι μεγάλοι καλλιτέχνες, οι σπουδαίοι άνθρωποι είναι πάντα εδώ, επίκαιροι και σύγχρονοι να μας δείχνουν το δρόμο.
(Ποίημα της, αφιερωμένο σε μένα – παιδί της Άσσου 12- 12-2009)
«Σ΄ απύθμενους βυθούς,
σ’ ανήλια σπήλαια ριζωμένη
Πυρή και κοσμογονία
η ύλη της Γης.
Υψώθηκε μ’ αετοράχες κορυφές,
σε κάλλους ιερό βωμό.
Ριππές θαλασσινών ανέμων
…κι η μορφή του σ’ αιώνες σμιλεμμένη.
Ομνύω στο Μέγα Δότη….
πριν από τον Ανθρώπινο Καημό!
Σ’ εκατομμύρια χρόνια ύστερα
σ’ αυτόν τον Τόπο αναπλασμένος.
Εγώ ο ελάχιστος…
και τον υμνώ».
Στην τελευταία μας επικοινωνία, αφού μ’ ευχαρίστησε,
μου είπε: « Σπύρο μου, εκεί που θα πάω θα είναι θαύμα, ναι θαύμααα!»
ΣΠΥΡΟΣ ΚΟΚΚΟΛΗΣ > 6944465990
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου