1. Ο όρος ανταγωνιστικότητα δεν υπάρχει σε καμία οικονομική θεωρία.

Είναι πολιτικός όρος που εισήγαγε στην πολιτική ατζέντα ο Μπιλ Κλίντον. Στο διεθνές εμπόριο δεν ανταγωνίζονται κράτη μεταξύ τους αλλά επιχειρήσεις (*). Για παράδειγμα σήμερα που η Ελλάδα κατηγορείται για έλλειψη ανταγωνιστικότητα υπάρχουν επιχειρήσεις που εξάγουν ακόμη και προϊόντα υψηλής τεχνολογία. Συνεπώς, ο όρος «ανταγωνιστικότητα» κρύβει παγίδες. Προσοχή λοιπόν πως χρησιμοποιείται.

2. Όλοι αυτοί οι ακαδημαϊκοί οικονομολόγοι που προτείνουν την επιστροφή στην δραχμή για να κάνουμε φθηνότερες τις εξαγωγές προφανώς είτε δεν θυμούνται τι διδάσκουν στους φοιτητές τους για την θεωρία του διεθνούς εμπορίου είτε δεν πιστεύουν τις θεωρίες που διδάσκουν.

Εξηγούμαι: Σε καμιά θεωρία του διεθνούς εμπορίου, από τον Άνταμ Σμιθ, Ρικαρντο, τον Μιλλ, τον Μαρξ, τους Hecksher-Ohlin, και Stolper-Samuelson, η συναλλαγματική ισοτιμία (**) δεν παίζει ρόλο. Η συναλλαγματική ισοτιμία εισέρχεται στην οικονομική ανάλυση μέσω του ισοζυγίου πληρωμών για να διορθώσει βραχυπρόθεσμες ανισορροπίες. Η δομή του εμπορίου της χώρας δεν επηρεάζεται από την τιμή συναλλάγματος, άρα το νόμισμα. Αλλιώς, η Ιαπωνία και η Γερμανία, οι οποίες βλέπουν τα νομίσματα τους επί δεκαετίες να ανατιμώνται έναντι των άλλων νομισμάτων, θα έπρεπε να είχαν καταρρεύσει εμπορικά. Επίσης ποιες ήταν οι εξαγωγικές επιδόσεις της Ελλάδας επί δραχμής με την διαρκή διολίσθηση και τις δύο υποτιμήσεις; Να σημειώσω ότι μερικοί οικονομολόγοι θεωρούν ότι τα προβλήματα από το νέο νόμισμα θα είναι μόνο βραχυχρόνια ενώ μακροχρόνια θα ισορροπήσει η κατάσταση!

3. Όσον αφορά το θέμα της οικονομικής ανάπτυξης, επίσης σε καμιά θεωρία (νεοκλασική και μαρξιστική) της οικονομικής μεγέθυνσης δεν παίζει ρόλο το χρήμα (ευρώ ή δολάριο, δραχμή ή οιοδήποτε άλλο) (***).

Σε όλες τις θεωρίες οι βασικοί παράγοντες είναι η αποταμίευση (χρηματοδότηση επενδύσεων κεφαλαίου), ο πληθυσμός και τεχνολογική γνώση. Πολλοί επίσης μιλούν για την νομισματική πολιτική. Αυτή η πολιτική όμως έχει καθαρά ΒΡΑΧΥΧΡΟΝΙΟ χαρακτήρα. Να διορθώσει δηλαδή κάποιες ανισορροπίες μεταξύ συνολικής προσφοράς και συνολικής ζήτησης. Η νομισματική πολιτική δεν επηρεάζει την οικονομική ανάπτυξη μιας χώρας η οποία είναι καθαρά δομική υπόθεση. Τίποτε άλλο.

Συμπέρασμα: Εάν όλα τα παραπάνω ισχύουν, τότε πώς τόσο σημαντικοί οικονομολόγοι ακαδημαϊκοί, από όλο το φάσμα των θεωριών, προτείνουν την επιστροφή στην δραχμή ως λύση των προβλημάτων της χώρας; Ειλικρινά δεν μπορώ να δώσω μια απάντηση. Επιτέλους, ας χρησιμοποιήσουμε την επιστήμη μας και την ιστορία. Κάτι καλύτερο θα βγει

* Νίκος Χ. Βαρσακέλης, αναπληρωτής Καθηγητής, Τμήμα Οικονομικών Επιστημών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης - barsak@econ.auth.gr

Με αφορμή το ανωτέρω άρθρο που δημοσιεύθηκε στις 19/12/2011 στην ιστοσελίδα SKY.gr θεωρώ σωστό για ακόμη μία φορά να καταθέσω τις απόψεις μου.

Ψευτοδειλήματος...συνέχειες..., λοιπόν!

Σκοτίστηκα αν το μέσον ανταλλαγής, λέγεται ευρώ ή ρούβλι ή δολάριο ή δραχμή ή ράντ \κλπ, κλπ...

- Αν το κράτος, δεν είχε απεμπολήσει το δικαίωμα της κοπής χρήματος στην ιδιωτική (μετοχική, εισηγμένη στο χρηματιστήριο) ΚτΕ, και ήθελε να προστατεύσει το κράτος, δηλαδή τους ΠΟΛΙΤΕΣ του… - ΑΝ οι κυβερνήσεις είχαν Ελληνική συνείδηση, τότε η κρίση θα αφορούσε τα ψιλά γράμματα των ''μεγάλων'' οικονομολόγων του πλανήτη μας και όχι τους λαούς…

- Αν στο δεύτερο μισό της δεκαετίας του ’90 δεν είχαμε εκχωρήσει στην ΕΚΤ και την Νομισματική Πολιτική της χώρας, στην απόφαση υλοποίησης της συνθήκης για την εφαρμογή του ενιαίου νομίσματος (ευρώ)…

- Αν, παρόλα αυτά, η ΚτΕ στην προσπάθεια αντιμετώπισης της κρίσης, ζητούσε από την ΕΚΤ, (ως έχει το δικαίωμα μέσα από την σύμβαση που προαναφέραμε), την άδεια εκτύπωσης χρήματος για να το ‘’ρίξει’’ στην αγορά, παράλληλα με μέτρα μείωσης της δημόσιας σπατάλης…

Έχει κανείς καμία αμφιβολία, ότι τα πράγματα θα ήταν διαφορετικά;

Με την δραχμή, ΖΗΣΑΜΕ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΣΑΜΕ, αλλά από το δεύτερο μισό της δεκαετίας του '70, και ιδίως μετά την εκχώρηση ΚΑΙ της Νομισματικής Πολιτικής στην ΕΚΤ μας έχει πάρει ο διάολος. Όλα αυτά δεν βγάζουν αθώα, την Ελληνική Δημόσια Διοίκηση και τις κατά καιρούς Κυβερνήσεις για τα εγκλήματά της κατά της Ελληνικής κοινωνίας, αλλά τουλάχιστον ας γνωρίζουμε και την ''άλλη'' πλευρά. Την πλευρά της απόλυτης ευθύνης για την ''ιδιωτική'' προέλευση του κατά τα άλλα ''δημόσιου αγαθού'' που μόνο αγαθό δεν είναι, αλλά ένα εμπόρευμα, που σαν ακριβό εμπόρευμα απευθύνεται σε λίγους, μα σε πολύ λίγους. Κάποιοι καταφέρνουν και γλύφουν λίγο από το κόκαλο, αλλά τώρα συνειδητοποιούν ότι και αυτοί ''ΑΖΟΡ'' ήταν. (χαιδευτικό ονοματάκι σκύλου).

Μα, θα ισχυρισθεί κάποιος

‘’Η οικονομική θεωρία λέει ότι αν ένα νόμισμα ανήκει σε ανίσχυρη χώρα η οποία κάνει συνεχώς εισαγωγές, το δολάριο, το οποίο θα χρησιμοποιεί για να αγοράσει προϊόντα, θα ανατιμάται έναντι της δραχμής, διότι οι έλληνες θα το ζητούν για τα προϊόντα που προμηθεύονται.
Και αυτό επιβεβαιώνεται και αντιστρόφως: επειδή οι ξένοι δεν θα ζητούν δραχμές, ει μη μόνον λόγω τουρισμού, η δραχμή και πάλι θα υποτιμάται έναντι των νομισμάτων τους.
Με άλλα λόγια, εύκολα αντί 1 ευρώ = 340,75 δραχμές, θα φτάσουμε πχ. 1 ευρώ = 1.000 δραχμές και τα χρέη από 375 ΔΙΣ που είναι σήμερα θα πάνε 1.000 ΔΙΣ (1 ΤΡΙΣ) και καλά κρασά.
Όντως, η παραφιλολογία περί δραχμής είναι αέρας κοπανιστός τον οποίο ξεκίνησαν κάποιοι άσχετοι όταν ονόμασαν τάχα το χρέος "επαχθές".
Η δραχμή ήταν ένα άχρηστο νόμισμα που το παρέλαβε ο Μαρκεζίνης με την αναλογία 1:15 έναντι του δολαρίου, και έφτασε 1:450 αν θυμάμαι καλά το 1991 πριν μπούμε στο ευρώ’’.

Απάντηση.

Αυτά είναι γνωστά, αν καταλάβατε, δεν είμαι υπέρμαχος της δραχμής, προφανώς όμως και ούτε κάποιου άλλου νομίσματος. Απλά οι σκέψεις μου βασίζονται σε ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΜΕΓΕΘΗ.

Η Ελλάδα κτίστηκε με δραχμές (αυτό είναι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ)…,

Άσχετο, ήταν τελείως άσχετο για τον απλό πολίτη η ισοτιμία της δραχμής έναντι του δολαρίου ανά έτος. Σήμερα με το σκληρό ευρώ, ο πολίτης όχι μόνο δεν μπορεί να δημιουργήσει, αλλά διαπιστώνει ένα φοβερό έγκλημα. Τα κόπια του, τον ιδρώτα του, να μη μπορεί να τα διατηρήσει και να τα διαφυλάσσει, αλλά ούτε και να τα μεταπωλήσει, καθόσον η αξία τους έχει σχεδόν μηδενιστή (αυτό επίσης είναι ένα ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΜΕΓΕΘΟΣ).

Προσέξτε, δεν μιλώ για τα λαμόγια της αρπαχτείς, αλλά για τους πραγματικούς αγνούς μεροκαματιάρηδες βιοπαλαιστές. Γιατί υπάρχουνε και αυτοί. Και ευτυχώς, οι αγνοί, για την Ελλάδα μας, είναι πολλοί. Επίσης είναι άσχετο αν τα λαμόγια της αρπαχτείς τους αποκαλούν ''μαλάκες της παρέας''.

Μα, θα ισχυρισθεί κάποιος

‘’Δεν φταίει το ευρώ αν ο έλληνας από 50 Δρχ. το μπουκαλάκι το νερό το πληρώνει 50 λεπτά (170 δρχ), αν το ματσάκι ο μαϊντανός από 100 δρχ. πήγε 1 ευρώ (341 Δρχ) και τα πορτοκάλια από 150 δρχ το κιλό πήγαν 1,5 ευρώ (500 Δρχ) σε μια νύχτα’’.

Απάντηση.

Καμία αμφιβολία. Να σημειώσω εδώ, ότι οι τιμές αυτές, δεν διαμορφώθηκαν με την πάροδο ετών, αλλά την επομένη ημέρα εφαρμογής στη χώρα μας του ευρώ! (Αθάνατοι… Πολιτικοί!!!!)

Και, θα ισχυρισθεί κάποιος

Λοιπόν, το ευρώ φταίει;

Απάντηση.

Ούτε η δραχμή ή το ρούβλι όμως... αλλού είναι η αιτία, την φωτογράφησα πιο πάνω... απλά, η καθιέρωση του ευρώ εξυπηρέτησε πλήρως τον ρόλο του για την επιτάχυνση του απόλυτου ελέγχου των εθνικών οικονομιών, ρόλος πολύ πιο δύσκολος και χρονοβόρος με την συνέχιση της παρουσίας των εθνικών νομισμάτων.

Το πρόβλημα, είναι ένα και ΚΥΡΙΟ.

Η ΙΔΙΟΚΤΗΣΙΑ του ΧΡΗΜΑΤΟΣ.

Το παράγουν ΟΠΟΤΕ αυτοί ΘΕΛΟΥΝ, το ΔΙΑΧΕΙΡΙΖΟΝΤΑΙ ΟΠΩΣ αυτοί ΘΕΛΟΥΝ, το ΡΙΧΝΟΥΝ ή το ΤΡΑΒΟΥΝ από την αγορά ΟΠΟΤΕ αυτοί ΘΕΛΟΥΝ και το ΠΟΥΛΑΝΕ σε ΟΤΙ ΤΙΜΗ ΘΕΛΟΥΝ.

Το ΧΡΗΜΑ είναι ΕΜΠΟΡΕΥΜΑ. ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΘΟ. Επάνω σε αυτό το ΔΟΓΜΑ, ΜΙΛΟΥΝ ΟΙ ΥΠΕΡΜΑΧΟΙ του ΕΥΡΩ ή οι ΠΟΛΕΜΙΟΙ του. ΚΑΝΕΙΣ τους δεν αγγίζει την πτυχή αυτή, δηλαδή του ΕΜΠΟΡΕΥΜΑΤΟΣ λίγων ΙΔΙΟΚΤΗΤΩΝ του ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΟΣ της ΠΛΗΡΟΥΣ και ΑΝΕΥ ΟΡΩΝ ΠΑΡΑΓΩΓΗΣ και ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΗΣ του ΧΡΗΜΑΤΟΣ.

Παραπομπές

(*) – Κι όμως, έμμεσα αναγνωρίζει ότι οι επιχειρήσεις διοικούν τον κόσμο, όχι τα κράτη, είπαμε εμείς κάτι διαφορετικό;

(**) – Επίσης, αναγνωρίζει την μπαρούφα με την ισοτιμία….!!!

(***) – Και το μεγάλο ΚΛΟΥ! Αναγνωρίζει το αυτονόητο, δηλαδή δεν έχει να κάνει τίποτε το νόμισμα αν είναι δολάριο, ευρώ η οτιδήποτε άλλο!!!

Τότε προς τι, όλο αυτό το άρθρο που εξαπολύει μύδρους προς την επιστροφή στην δραχμή;

Ειλικρινά τέτοια, οικονομική ανάλυση με τόσες αντιφάσεις δεν έχουν ξαναδεί τα μάτια μου…έμεινα άφωνος!!!

Και για να έχετε την σαφή τοποθέτησή μου. Δεν έχω πρόβλημα με κανένα νόμισμα. Αν, μια κυβέρνηση αποφασίσει να πάρει (από τους ιδιώτες) πίσω την απόλυτη διαχείριση και παραγωγή του χρήματος, τότε ΝΑΙ στο όποιο νόμισμα κόψει…είτε λέγεται δραχμή, είτε λέγεται ‘’μνά’’. Έτσι για να τελειώνουμε με αυτή την καρικατούρικη ιστορία, περί πτώχευσης με ευρώ ή πτώχευσης χωρίς ευρώ.

Βαλσαμής Γεράσιμος

Ασμχος ε.α.