Κατάγομαι από μια οικογένεια ποδοσφαιρόφιλων . Παππούς, πατέρας, θείος, αδελφός, ξαδέλφια….
Από πολύ μικρή κόλλησα και εγώ το μικρόβιο του γηπέδου. Απόκτησα ορισμένες γνώσεις από ανθρώπους του αθλήματος και αργότερα για να μπορώ να μιλώ και εγώ απέναντι στους άνδρες διάβασα πολύ….
Πάθος, αγάπη, έκσταση και νεύρα καμιά φορά είναι αυτά που ζούσα από την κερκίδα σε κάθε αγώνα. Υπήρχε βέβαια και το αγαπημένο σωματείο που λόγω του πατέρα μου παθιάστηκα πιο πολύ. Είναι πάρα πολύ ωραίο να βλέπεις παιδιά κάθε ηλικίας να προσπαθούν να μάθουν το άθλημα αυτό.
ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟΥ ονομάστηκαν. Και εκεί είναι ένα δεύτερο σχολείο, ένα δεύτερο σπιτικό. Από κει θα μάθουν εκτός απ το άθλημα τον σεβασμό, την πειθαρχία, την εμπειρία της νίκης αλλά και την αξιοπρέπεια της ήττας. Γιατί όπως είπε και κάποιος αρχαίος φιλόσοφος «ΝΙΚΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΟΥ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΟΣ».
Αλλά βέβαια αυτά τα λένε οι φιλόσοφοι και οι άνθρωποι που τα νιώθουν είναι αυτοί που αγαπούν την μπάλα χωρίς να τους ενδιαφέρει η δική τους προβολή μέσω άλλων.
Γιατί στο νησί που κατοικώ, το μόνο που έχω εισπράξει εγώ αλλά και άλλοι φίλαθλοι είναι ποιός θα ΔΕΙΧΤΕΙ, μέσα από αυτά τα παιδιά που παίζουν από κάθε σωματείο για τους δικούς τους λόγους. Κυρίως η αγάπη για το ποδόσφαιρο και μετά για να δείξουν στους συμμαθητές και τους φίλους τους ότι είναι ΠΑΙΧΤΕΣ. Όλα αυτά βέβαια αν μέσα στο σωματείο που επέλεξαν αυτά να παίξουν υπάρχει αγάπη και συντροφικότητα γιατί αυτά είναι ο σκελετός μιας ομάδας.
Όταν πάλι υπάρχουν ΚΟΝΤΡΕΣ από προέδρους, αντιπροέδρους, γραμματείς και φαρισαίους, τότε και τα παιδιά θ αρχίσουν να χάνουν, να μπερδεύουν τι είναι τι και ποιο είναι ποιο. Και φυσικά δεν μιλάω για ηλικίες πάνω από 30. Μιλάω για τις ευαίσθητες ηλικίες της εφηβείας (15-16-17) που θέλουν την επίπληξη αλλά και την επιβράβευση. Αυτό απ ότι έχουμε δει αρκετοί από μας στα γήπεδα να γίνεται ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΑ (δηλ. σε παιδιά που ορισμένοι ΚΟΟΥΤΣ θέλουν να προωθήσουν, για τους αυτονόητους λόγους). Αυτοί λοιπόν οι επωνομαζόμενοι ΚΟΟΥΤΣ μπορούν με τη δύναμη που κάποιος τους δίνει να βγάλουν τους καλύτερους παίχτες από τις ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ ή το πιο πιθανόν να εκμηδενίσουν την δυνατότητα κάποιου παιδιού να μάθει να παίζει και να γίνει αυτό που ονειρεύεται.
Αυτοί οι ΚΟΟΥΤΣ λοιπόν μπορούν να τσαλαπατήσουν την ψυχολογία του κάθε παιδιού πάνω στο ποδόσφαιρο και όχι μόνον. Γιατί δε ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν σ ένα παιδί. Γιατί μέσα τους υπάρχει η ανάγκη για τη δική τους προβολή. Μέσα τους υπάρχει η ανάγκη να μην αποτύχουν αυτοί. Έτσι λοιπόν σβήνουν ένα παιδί λέγοντάς του ότι «δε μου κάνεις γιατί εγώ θέλω ΠΑΙΧΤΕΣ ΜΕ Α……ΔΙΑ».
Όταν αυτό το παιδί τον καιρό που εσύ ΚΟΟΥΤΣ έτρεμες για να συμπληρώσεις να κατεβείς στο γήπεδο γιατί σε έστηναν οι παιχταράδες σου, έβγαλε και σένα και την φανέλα του ασπροπρόσωπους. ΤΟΤΕ ΣΟΥ ΕΚΑΝΕ?
ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΣΥ ΤΟΥ ΕΛΕΓΕΣ ΤΟΣΑ ΚΑΛΑ ΣΟΥ ΕΚΑΝΕ?
ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΛΕΙΨΕ ΟΥΤΕ ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΑΡΡΩΣΤΟΣ Η ΧΤΥΠΗΜΕΝΟΣ ΣΟΥ ΕΚΑΝΕ?
ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΑΦΗΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΑΛΛΑ ΦΡΟΝΤΙΣΤΗΡΙΑ ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΣΟΥ ΕΚΑΝΕ?
ΤΟΤΕ ΠΟΥ ΕΣΥ ΕΛΕΓΕΣ ΟΤΙ ΤΟΝ ΠΙΣΤΕΥΕΙΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ ΣΕ ΕΙΧΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ, ΣΟΥ ΕΚΑΝΕ?
Αυτοί οι ΚΟΟΥΤΣ που εκμηδενίζουν ένα παιδί κρατώντας το ένα χρόνο στο πάγκο και περιμένουν σε κάποιο αγώνα να καλυφθούν πίσω από τα λάθη του ή την αρρώστια του, είναι κατ εμένα ΚΟΜΠΛΕΞΙΚΟΙ. Αυτοί οι ΚΟΟΥΤΣ που κάνουν λάθος χειρισμούς και το καταλαβαίνουν, αλλά για να μην το παραδεχτούν ρίχνουν τα βάρη σε άλλους είναι κατ εμένα ΑΣΧΕΤΟΙ.
Προπονητής είναι αυτός που θα μάθει να δίνει και όχι να παίρνει.
Προπονητής είναι αυτός που θα αγωνιστεί μαζί με τα παιδιά όλων των ηλικιών για τη νίκη της ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑΣ μέσα στα γήπεδα.
Προπονητής είναι αυτός που θα μάθει στα παιδιά το όνειρό τους να το κυνηγούν όπως την μπάλα στο γήπεδο και να μην το εγκαταλείπουν ΠΟΤΕ.
Αυτά και άλλα πολλά βιώνουν τα παιδιά μας στις ΑΡΕΝΕΣ και όχι ΑΚΑΔΗΜΙΕΣ ποδοσφαίρου στο νησί μας.
Και αν κάποιος άνθρωπος των γηπέδων έχει αντίρρηση είμαι ανοιχτή σε κάθε διαφωνία επ’ αυτών που αναφέρω φτάνει να μπορεί να μου αποδείξει το αντίθετο.
Με σεβασμό στον εαυτό μου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου