Με αφορμή την τοποθέτηση του κ. Τάσου Βαλλιανάτου

Σοφία Αράβου-Παπαδάτου

Μέλος Κ.Π.Ε. της ΔΗΜ.ΑΡ

Αρχικά να ευχαριστήσω τον Χρυσόστομο Αγγούρια για τα εγκωμιαστικά του λόγια έστω και αν διαφωνούμε, και η διαφωνία έχει το ρόλο της. Όσο για τον Κώστα Παπαδάτο, λόγω μακρόχρονης πολιτικής διαδρομής και εκ του αποτελέσματος, θεωρώ ότι δικαιούται να διακωμωδεί την παγκόσμια κατάρρευση που βιώνουμε.

Ως προς τα γραφόμενα του κ. Τάσου Βαλλιανάτου, θα προσπαθήσω να απαντήσω, ώστε να ολοκληρώσουμε το γραπτό μας «debate».

• Για τις ιστορικές αναφορές, γενοκτονίες κ.λ.π., με μία δεύτερη ανάγνωση του προηγούμενου κειμένου μου, ο κ. Βαλλιανάτος θα διαπιστώσει ότι συμφωνούμε απόλυτα για την αναγκαιότητα της ιστορικής μνήμης. Εξάλλου, ειρήσθω εν παρόδω, πρέπει να πω ότι είμαι η ίδια παιδί δεύτερης γενιάς προσφύγων, από την Κωνσταντινούπολη του 1922.
• Ακόμα μία προσωπική αναφορά, αν και προτιμώ τις πολιτικές τοποθετήσεις, όμως όλα συνυφαίνονται με όλα και ιδιαίτερα η πολιτική βιογραφία του καθενός μας. Υπήρξα ιδρυτικό μέλος της Δημοκρατικής Περιφερειακής Ένωσης (ΔΠΕ), μετά την αποχώρηση από το ΠΑΣΟΚ το 1996 μαζί με τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Υποψήφια βουλευτής της ΔΠΕ στη Β΄ Αθήνας το 2000 και υποψήφια ευρωβουλευτής το 2004 στην ίδια περιφέρεια. Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης, μεταξύ άλλων, έκανε πολλούς προσωπικούς αγώνες, και το 1994 η Βουλή των Ελλήνων καθιέρωσε ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ποντίων, την 19^η Μαΐου. Επίσης η 14^η Σεπτεμβρίου είναι επίσημα καθιερωμένη ημερομηνία για τη γενοκτονία των Ελλήνων κατά τη Μικρασιατική καταστροφή. Μεγάλη και Δημοκρατικότατη χώρα η Γαλλία, που αναφέρει ο κ. Βαλλιανάτος, αλλά και η Ελλάδα το ίδιο και περισσότερο. Η κ. Ρεπούση, επαναλαμβάνω ακόμα μία φορά, έχει ανακαλέσει για την ατυχή έκφραση «Συνωστισμός» στη Σμύρνη και αν εκλεγεί βουλευτής θα είναι επιθυμία των ψηφοφόρων της, απόλυτα σεβαστή.

Η ιστορική μνήμη είναι απαραίτητη και επιβεβλημένη, αλλά εξίσου αναγκαία είναι και η ειρηνική συνύπαρξη των λαών με περιορισμό των πολυδάπανων αμυντικών εξοπλισμών, όπως πιστεύουμε στη ΔΗΜ.ΑΡ.

• Συμφωνώ για το σεβασμό στο αρκτικόλεκτο κάθε κόμματος. Θεωρώ ότι πρέπει να τελειώνουμε με την αρένα των στείρων αντιπαραθέσεων, που παρατηρούνται σε όλους τους πολιτικούς χώρους, και στη ΔΗΜ.ΑΡ. ίσως λιγότερο από οπουδήποτε. Μήπως καταφέρουμε έγκαιρα να μετατρέψουμε την Ελλάδα-χωράφι, σε χώρα.
• Ως προς τα δημοσκοπικά ποσοστά η ΔΗΜ.ΑΡ έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι δεν επαναπαύεται στη φιλαυτία των δημοσκοπήσεων, οι οποίες αποτελούν ισχυρές ενδείξεις και καθόλου αποδείξεις. Συμφωνώ απόλυτα ότι μόνο η κάλπη και η λαϊκή ετυμηγορία ξέρουν την αλήθεια.
• Με την ερώτηση του κ. Βαλλιανάτου για το δήμαρχο Αθηναίων κ. Καμίνη, θίγεται ένα τεράστιο κεφάλαιο το οποίο πρέπει να εξεταστεί μέσα από δύο ομόκεντρους κύκλους. Έναν στενότερο της λειτουργικότητας, και έναν ευρύτερο κύκλο της έννοιας ΠΟΛΗ. Η αναφορά στο Χριστουγεννιάτικο δέντρο της πλατείας Συντάγματος μοιάζει σαν να εστιάζουμε στο δέντρο και μας ξεφεύγει «το δάσος». Για να κλείσω με τον στολισμό, θεωρώ ότι ένας δήμος που καθιερώνει συσσίτια για πολλούς πλέον άστεγους, πολύ σωστά περιορίζει τις διακοσμητικές δαπάνες. Εξάλλου τα ανακυκλώσιμα στολίδια των μαθητών πάνω στα λεϊλάντια, αν δεν κάνω λάθος, και όχι κυπαρίσσια (που επίσης δεν θα με ενοχλούσε, αγνοώντας τη στερεοτυπική διάσταση που έχουμε δώσει στο κυπαρίσσι), είναι μία οικολογική και συνεργατική διαδικασία για τους μαθητές που συμμετείχαν στο στολισμό. Ανάλογες εκδηλώσεις έγιναν σε 17 πλατείες της Αθήνας με άφθονα πολιτιστικά δρώμενα. Τα μάτια των παιδιών νομίζουμε ότι διαχωρίζουν τα λαμπιόνια πάνω σε οποιοδήποτε δέντρο; Εξάλλου το 2008, το φαραωνικού μεγέθους δέντρο της πλατείας Συντάγματος έγινε παρανάλωμα πυρός από επιθέσεις βίας.

• Περνώντας στον ευρύτερο κύκλο-ΠΟΛΗ: ποιος μπορεί να κρίνει το έργο οποιουδήποτε Δημάρχου σήμερα, μέσα στην οικονομική κρίση που βιώνει η χώρα μας, με επιπλέον βαρίδι την ασάφεια και τη δυσκολία του αυτοδιοικητικού σχεδιασμού «Καλλικράτης»; Πολύ περισσότερο στην Αθήνα, τον πυρήνα του γιγάντιου Αττικού μορφώματος, που φιλοξενεί 5 εκατομμύρια ανθρώπους, δηλαδή τον μισό ελληνικό πληθυσμό. Επιπλέον, η απουσία μεταναστευτικής πολιτικής, η αύξηση της βίας των πόλεων, η ανεργία, η γνωστή προϋπάρχουσα διαφθορά και διαπλοκή στην αυτοδιοίκηση, η τσιμεντοποίηση της Αθήνας, με ποσοστό πράσινου 2%, όταν το μίνιμουμ πράσινου σε μια βιώσιμη πόλη είναι 6%, σαν ενδεικτικές επιβαρυντικές αναφορές. Κατά την ΔΗΜ.ΑΡ., η ενίσχυση και όχι η κατάργηση της κοινωνικής πολιτικής (βρεφονηπιακοί σταθμοί, φροντίδα ΑμεΑ κλπ), είναι αναγκαιότητα και λύση. Η Αθήνα για να αναπνεύσει πρέπει να γκρεμιστούν παλαιά κτίρια, με απαλλοτριώσεις και με παράλληλη πολιτική αποκέντρωσης και περιφερειακής ανάπτυξης. Ποιος Δήμαρχος θα μπορούσε να θεωρηθεί απόλυτα επιτυχημένος, σε μια Πόλη εκ προοιμίου αποτυχημένη; Η ανάληψη της ευθύνης του Δήμου της Αθήνας, αλλά και κάθε μεγάλου Δήμου ή αστικού κέντρου σήμερα, είναι εθελοντισμός και προσφορά γιγάντια.

Ευχαριστώ για την αφορμή συζήτησης.