Του ΣΤΑΘΗ*
Είναι ευρωπαϊκό ιδεώδες η διά βίου λιτότητα που προσπαθεί να επιβάλλει, έχει ήδη επιβάλει η Γερμανία σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες - και τις συμμαχικές της κι αυτές που αντιμετωπίζει ωςΠροτεκτοράτα, Ζώνες Εντολής, Ζωτικό χώρο;
Και για να εξηγούμεθα, όταν λέμε Γερμανία δεν εννοούμε το Γερμανικό έθνος, ούτε τον Γερμανικό λαό, αλλά τη Γερμανική άρχουσα τάξη, τους Γερμανούς αστούς
κι όλη την Ευρωπαϊκή άρχουσα τάξη που τους ακολουθεί, τραπεζίτες, τοκογλύφους, μονοπώλια, πολυεθνικές Γάλλων, Αγγλων, Πορτογάλων κι όλων των φυλών του Ισραήλ.
Ομως, το ταξικό πρόβλημα οδηγείται απ' την άρχουσα αστική τάξη να γεννά εθνικό μίσος ανάμεσα στους λαούς, ώστε οι αντιθέσεις να διοχετεύονται μέσα σε γενικεύσεις, «οι Ελληνες» (οι τεμπέληδες), «οι Γερμανοί» (οι νοικοκύρηδες), εκεί να συσσωρεύονται και να συσκοτίζεται η φύση τους. Ωστε να μηλύνονται ποτέ. Ετσι, και οι Γερμανοί εργαζόμενοι και οι Ολλανδοί και οι Ελληνες και οι Ισπανοί τραβάνε, λίγο ώς πολύ, τα ίδια ζόρια
νομίζοντας μάλιστα οι μεν ότι τους φταίνε οι δε, ενώ η αιτία του κακού είναι πάντα η ίδια παντού, δεν έχει πατρίδα, έχει μόνον λεφτά. Θηριώδη λεφτά, τρελά ποσά, συσσωρευμένα σε χαρτοφυλάκια(πραγματικά και λογιστικά) που
συνεπάγονται τη μεγαλύτερη έως τώρα ανισοκατανομή του πλούτου σε όλη την ιστορία της ανθρωπότητας.
Αυτό το φαινόμενο, αν δεν ανακοπεί κι ακόμα περισσότερο αν δεν αντιστραφεί, θα καταστρέψει σε ήδη ορατόν ορίζοντα τις κοινωνίες, ενδεχομένως και τον πλανήτη (εις ό,τι αφορά την κατοίκησή του απ' τους ανθρώπους). Με το πιο γνωστό μέσον, τον πόλεμο.
Οταν μιλάμε λοιπόν για Ευρωπαϊκό ιδεώδες, ή μέλλον, ή πεπρωμένο, τι ακριβώς εννοούμε;
Μας προτάθηκε να ονειρευτούμε (ενδεχομένως και να ζήσουμε ) ή ακόμα και να αγωνισθούμε για να ζήσουμε σε μιαν Ευρώπη των λαών, των εθνών και των κρατών, όπου οι οικονομίες θα συγκλίνουν και τα σύνορα θα χλωμιάζουν.
Και πού βρισκόμαστε;
Σε μια Ευρώπη των πληθυσμών και των περιοχών, όπου οι οικονομίες αποκλίνουν δημιουργώνταςπλούσιες ζώνες και ειδικές οικονομικές ζώνες. Οπου ο πλούτος των εθνών που παράγεται απ' τους λαούς μοιράζεται απ' τα κράτη στις τάξεις με τον πιο ανισοκατανεμητικό κι απάνθρωπο τρόπο.
Βρισκόμαστε μπροστά σε μία Ευρώπη της Βαϊμάρης. Στην οποίαν για τρίτη φορά στην ιστορία της η Γερμανία προσπαθεί να «μοιράσει ένα χαρτί» που έκαψε την Ευρώπη ήδη δύο φορές.
Μοιάζει η Γερμανία να κρατάει στα χέρια της τέσσερις άσους, αλλά στην πραγματικότητα έχει ζεύγη του επτά.
Διότι , όταν αναγκάζει σε μία χώρα όπως η Ελλάδα, τον λαό της να χάσει σε έναν χρόνο το 25% τουέχειν του και ταυτοχρόνως θέλει να του φάει άλλο ένα 25% τα επόμενα δύο χρόνια, τότε η Γερμανίακατασκευάζει μια βόμβα που θα σκάσει στα χέρια της, δηλαδή στην Ιταλία, στην Ισπανία, στηνΑυστρία, στην Πορτογαλία, στην ίδια τη Γερμανία στο τέλος.
Η Γερμανία θα έπρεπε να ξέρει καλύτερα.
Υπέστη η ίδια την οικονομική αγριότητα της Συνθήκης των Βερσαλλιών, με αποτέλεσμα τη γέννηση του ναζιστικού τέρατος και τη συνακόλουθη σφαγή των ευρωπαϊκών (κι όχι μόνο) λαών, στον πιο τερατώδη πόλεμο που έχει διεξάγει έως τώρα ο άνθρωπος.
Τώρα η Γερμανία υπαγορεύει στην Ευρώπη μια νέα Συνθήκη των Βερσαλλιών διαρκείας. Με βάση την οποίαν οι άνθρωποι θα δουλεύουν διά βίου για τους τοκογλύφους, τα κράτη θα είναι διαρκώςχρεωμένα, οι κοινωνίες θα αποσαθρώνονται από πενία και ταξικό μίσος, ενώ η καταστολή θα βασιλεύει παντού.
Με αυτόν τον τρόπο, με αυτό το σύστημα, η Ευρώπη εκφασίζεται εκ των έσω, την εκφασίζουν οιΤοκογλύφοι των Εθνών
και δημιουργούν ένα καθεστώς ζόφου, «τρόμου και αθλιότητος» του Δ' Ράιχ.
Σε αυτήν την Ευρώπη
που πάνω απ' το κεφάλι της θα πλανάται όχι σαν φάντασμα, αλλά ως μια διαρκής ποινή το Σπαθί του Δαμοκλή, όσοι άνθρωποι ζουν «θα πρέπει να εγκαταλείψουν κάθε ελπίδα» - όπως έγραφε η προμετωπίδα της εισόδου στην Κόλαση στο φερώνυμο έργο του Δάντη.
Ομως, οι άνθρωποι έχουν ιστορία (απ' το ρήμα οίδα, γνωρίζω), δεν μπορούν να ζουν έξω απ' τοπλαίσιό της.
Η επιστροφή της Ευρώπης στην εποχή του Γ' Ράιχ είναι αδύνατη, μπορεί όμως να τη σκοτώσει ο «θαυμαστός νέος κόσμος» του Δ' Ράιχ. Μπορούν να τη σκοτώσουν οι μεταμορφισμοί της «νέας Τάξης πραγμάτων» που έρχεται κι επανέρχεται από την εποχή της Ρώμης έως σήμερα, σε μία προσπάθεια να λυθεί οριστικώς υπέρ των Δυνατών το ερώτημα του ζην.
Σε αυτήν την εντροπία θα αντιστέκεται πάντοτε το ευ ζην, έτσι ώστε ποτέ η απάντηση στο ερώτημα της ζωής να είναι ο θάνατος...
(Ελπίζω)...
*Δημοσιεύθηκε στο www.enikos.gr την Παρασκευή 27 Απριλίου 2012.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου