Αντώνης το πρωί, Μέρκελ το βράδυ...

http://www.enikos.gr/stathis/46090,Antwnhs_to_prwi_Merkel_to_vrady.html

Τα ανδρείκελα της τρόικας, Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ εκβιάζουν ακόμα.

Αλλά γιατί να μην εκβιάζουν;

Μήπως τα αφεντικά των ανδρεικέλων, η κυρία Μέρκελ, ο κ. Σόιμπλε, ο κ. Μπαρόζο κι άλλοι, δεν συνεχίζουν τους απροκάλυπτους και ιταμούς εκβιασμούς;

Ακόμα και ο Ντέιβιντ Στερλίνας Κάμερον μας έκανε χρηστομάθεια για το Ευρώ - προφανώς ανησυχεί για την ισοτιμία της λίρας με την πένα μέσω γκινέας εν σχέσει με την αφραγκία που μας δέρνει.

Ομως να σοβαρευτούμε!


Κανένα κράτος, κανένα έθνος και κανένας λαός δεν μπορεί να ζει υπό συνεχές καθεστώς εκβιασμών και απειλών.

Απ’ όταν ο Γιωργάκης μετέτρεψε την κρίση δανεισμού σε κρίση χρέους και σκλάβωσε την Ελλάδα στην Τρόικα, η χώρα κυβερνάται διά των εκβιασμών: Μνημόνιο ή Χρεωκοπία. Ευρώ ή δραχμή.
Φτώχεια ή Πείνα. Υπό το κράτος αυτών των εκβιασμών, η χώρα κατεβαίνει κοντά τρία χρόνια τώρα, ένα-ένα τα σκαλιά προς την Κόλαση, πίνοντας ένα φάρμακο που τη σκοτώνει.

Αυτουργοί αυτού του εγκλήματος είναι η Ν.Δ. και το ΠΑΣΟΚ.

Κι όμως!

Αυτές οι δύο δυνάμεις, οι οποίες απέκλειαν κάθε δυνατότητα επαναδιαπραγμάτευσης του Μνημονίου (το οποίον μάλιστα το ΠΑΣΟΚ εμφάνισε ως νίκη πρώτα του Γιωργάκη κι ύστερα του Βενιζέλου), δηλώνουν τώρα έτοιμες να... επαναδιαπραγματευτούν!

Θα ήταν απλώς ανήθικο αν δεν ήταν και πολιτικώς ατελέσφορο! Με ποιους θα διαπραγματευθεί η Μέρκελ; Με τα έμφοβα τσιράκια της;

Με αυτούς που έβαλαν την υπογραφή τους, πρώτα ο ένας κι ύστερα ο άλλος, Βενιζέλος και Σαμαράς, σε μιαν Αποικιακή Σύμβαση που μετέτρεψε τη χώρα μας σε Προτεκτοράτο;


Διότι εδώ ακριβώς βρίσκεται η ουσία του προβλήματος: από όταν υπογράφηκε το Μνημόνιο, δεν είχαμε κυβέρνηση Παπανδρέου, είχαμε κυβέρνηση Ράιχενμπαχ.

Ούτε κυβέρνηση Παπαδήμου είχαμε, ούτε και τώρα έχουμε κυβέρνηση Πικραμμένου. Εχουμε κυβέρνηση Μέρκελ.

Αν δεχθούμε ότι το Μνημόνιο είναι νόμιμο, τότε έχουμε «παραιτηθεί υπέρ των δανειστών από όλα τα δικαιώματα εθνικής κυριαρχίας και από όλες τις ασυλίες που παρέχει το διεθνές δίκαιο σε κάθε κράτος για την προστασία ζωτικής σημασίας αγαθών του» [Αρθρα 3(4), 5,4(1), και 15(1) της «Σύμβασης Δανειακής Διευκόλυνσης»].

Κι ακόμη περισσότερο: με το 4(2) της ίδιας Σύμβασης η Ελλάδα έχει χάσει τη δυνατότητά της ως κυρίαρχου κράτος να αναζητά δάνεια από άλλους εκτός των δανειστών της.

Με έναν λόγο η βάση του οικονομικού προβλήματος της χώρας, όπως στο εξής θα εξελίσσεται (αν συνεχίσει ισχύον το Μνημόνιο) θα είναι πολιτική.

Θα αφορά στην υποτέλεια των ανδρεικέλων, στον ραγιαδισμό των τοποτηρητών της Τρόικας, στη σχέση Γκαουλάιτερ - Κουίσλινγκ που το Μνημόνιο αυτό διαμορφώνει.

Αυτό ακριβώς κλόνισε το εκλογικό αποτέλεσμα της 6ης Μαΐου κι αυτό ακριβώς θα ανατρέψει, αν ολοκληρωθεί, στις 17 Ιουνίου: την Αυθεντία του Μνημονίου, το Αναγκαστικόν της εφαρμογής του. Το θέμα ήταν πάντα πρωτίστως πολιτικό: να

σκλαβωθεί η χώρα οικονομικώς.



Κατηγορούν λοιπόν τώρα Ν.Δ. και ΠΑΣΟΚ τον ΣΥΡΙΖΑ για (επικίνδυνες) επαναδιαπραγματεύσεις, ενώ ευαγγελίζονται (ακίνδυνες) επαναδιαπραγματεύσεις οι ίδιοι!


Γιατί «ακίνδυνες»;

Διότι, εν πρώτοις, αυτές οι δυνάμεις δεν ήθελαν να διαπραγματευθούν καν. Και δεν μπορούσαν ως εκ της φύσεώς τους (καθώς απεδείχθη).

Η στάση τους είναι απλή: δεν διαπραγματεύθηκα,

αλλά θέλω εκ των υστέρων να διαπραγματευθώ,

για να μην διαπραγματευθώ εν τέλει.


Αυτή η στάση θα ήταν παράλογη κι ανήθικη, αν δεν ήταν η μόνη πραγματιστική: αυτό μπορούν να κάνουν αυτές οι δύο δυνάμεις του αστικού φάσματος κι άλλο ουδέν.

Τι μας ζητά λοιπόν ο κ. Σαμαράς; αυτό που δεν κατάφερε ως «αντιμνημονιακός» και κατέστρεψε ως «μνημονιακός» να το ανατάξει τώρα, ως εκ νέου «αντιμνημονιακός», με την «μνημονιακή» Ντόρα στον σβέρκο του;

Τι μας ζητά ταυτοχρόνως ο κ. Βενιζέλος; να συνεχίσουμε την κουβέντα με τον κ. Λοβέρδο!

Αλλά, αν έτσι έχουν τα πράγματα, γιατί οι διαπραγματεύσεις του ΣΥΡΙΖΑ θα είναι «επικίνδυνες»;

Διότι, πρώτον θα παγώσει η περαιτέρω εφαρμογή των «εφαρμοστικών νόμων». Διότι θα κριθεί η νομιμότης του Μνημονίου, όπως και η νομιμότης των δανείων. Διότι οι νέες συμφωνίες μπορούν να γίνουν μόνο στη βάση κυριαρχίας των κρατών κι όχι της υποτέλειας του ενός προς το άλλο. Διότι θα κληθεί ο λαός να υποστηρίξει πολιτικές που θα εισηγείται ο ίδιος. Για την παραγωγική αναγέννηση, τη διοίκηση του κράτους κι όλα όσα ο δικομματισμός έκανε μπάχαλο.

Υπάρχει βεβαίως η πιθανότης να αποδειχθεί ο λαός «επικίνδυνος», για τον εαυτόν του· «λαϊκιστής» όπως θα έλεγαν ο ΔΟΛ, το Mega, η Ντόρα, ο ΣΚΑΪΣ κι άλλοι, που ανησυχούν για τη μοίρα του λαού, τους μισθούς που του έκοψαν (τα αφεντικά τους) και τις ελπίδες που του θέρισαν (οι ίδιοι).


Κάτι έχει αλλάξει.

Το Μνημόνιο μετά το εκλογικό αποτέλεσμα είναι «νεκρό» και ούτε η Διαπλοκή, ούτε η Διαφθορά αισθάνονται τόσο καλά...