ΕΛΜΕ-ΚΙ . Απολογισμός Δράσης .

α. Πολιτικές εξελίξεις

Οι καταιγίδες των μέτρων για την ισοπέδωση των δικαιωμάτων των εργατοϋπάλληλων δεν έχουν τελειωμό. Ένας ολόκληρος λαός οδηγείται στην εξαθλίωση προκειμένου να σωθούν τα κέρδη των καπιταλιστών, η ΕΕ και το ευρώ, το καπιταλιστικό σύστημα που ταλανίζεται από την κρίση του. Τα μονοπώλια και οι κυβερνητικοί διαχειριστές της εξουσίας τους όπου γης, φιλελεύθερων ή σοσιαλδημοκρατικών αποχρώσεων, δρομολογούν επικίνδυνες εξελίξεις για την ανακατανομή των σφαιρών επιρροής και ο κίνδυνος ενός γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου γίνεται πιο ορατός. Αποτελεί καθήκον, στις σημερινές συνθήκες, η ανασυγκρότηση του κινήματος ώστε να ανταπεξέλθει στις προκλήσεις της εποχής και να παλέψει ώστε ο τεράστιος πλούτος που παράγει η ανθρωπότητα να μη γίνεται βορά από μια χούφτα κοινωνικά παράσιτα. Η ανθρωπότητα μπορεί και πρέπει να ζήσει ένα ευτυχισμένο και ειρηνικό μέλλον, ανάλογο των επιτευγμάτων της επιστήμης και της τεχνικής. Ο ίδιος ο εργαζόμενος να γίνει ιδιοκτήτης του πλούτου και να απαλλαγεί από τη μέγγενη της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Η επιτυχία της Γενικής Απεργίας έδειξε ότι υπάρχουν τεράστια αποθέματα δύναμης. Ο λαός, κόντρα στις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΓΣΕΕ – ΑΔΕΔΥ, κόντρα στη λοιδορία της απεργίας σαν «μη σύγχρονης μορφής πάλης», έδωσε μια πρώτη περήφανη απάντηση. Ήταν μαζική η απαίτηση να μπουν τέρμα στις θυσίες για την πλουτοκρατία, για να μην περάσουν τα μέτρα της σφαγής, για να αναπτυχθεί ο αγώνας ανατροπής της δικτατορίας των μονοπωλίων, για τη φιλολαϊκή προοπτική. Στην απεργία αυτή φάνηκαν καθαρά οι δύο γραμμές που αντιπαρατίθενται  στο συνδικαλιστικό κίνημα. Δεν πρέπει να υπάρχει καμία αυταπάτη ότι ο καπιταλισμός, η ΕΕ, μπορούν να εξανθρωπιστούν με μια άλλη μορφή διαχείρισης. Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να επιτρέψουν την υποταγή των συνδικάτων στην αυταπάτη για λύσεις, χωρίς ρήξη και χωρίς τη δική τους οργανωμένη δράση. Ο αγώνας πρέπει άμεσα να κλιμακωθεί στο περιεχόμενο, τις κοινωνικές συμμαχίες και στις μορφές πάλης.
Μπαίνει έντονα στον κλάδο η απαίτηση για ενότητα. Το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ δηλώνει κατηγορηματικά την επιδίωξή του να πάμε όλοι μαζί: εργαζόμενοι, μικροί ΕΒΕ, νεολαία, γυναίκες, όλοι όσοι υποφέρουν. Πρέπει όμως να απαντήσουμε στα αμείλικτα ερωτήματα: Όλοι μαζί για να παραμείνει η Ελλάδα στην ΕΕ και το ευρώ; Όλοι μαζί για να γίνει η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών; Όλοι μαζί για να αναγνωρίσουμε το χρέος και να το διαχωρίσουμε σε νόμιμο και παράνομο, εξετάζοντας πόσο θα πληρώσουμε; Όλοι μαζί αποδεχόμενοι τις δανειακές συμβάσεις και ζητώντας απλώς ένα νέο μνημόνιο; Όλοι μαζί για να αθωώσουμε τη ντόπια αστική τάξη; Απαντάμε δυναμώνοντας την ταξική ενότητα και τη γραμμή της απειθαρχίας και της ανατροπής στα συνδικάτα. Καμία υποχώρηση στην αξίωση ο λαός και τα παιδιά του να ζήσουν καλά.

β. Που πρέπει να δώσουμε έμφαση σε δημόσιο – εκπαίδευση

Η γενική γραμμή πλεύσης στην οποία κινήθηκε και πρέπει να εξακολουθήσει να κινείται η ΕΛΜΕ-ΚΙ είναι:

Άμεσα μέτρα ανακούφισης στην κατεύθυνση της συνολικής πολιτικής ρήξης.

Η ΕΛΜΕ-ΚΙ δε μπορεί να μην είναι «γειωμένη» με την πραγματικότητα αλλά και δεν επιτρέπεται να «μαζεύει τα απόνερα», χωρίς να απαιτεί μια ριζικά διαφορετική πορεία για το λαό και τον τόπο.
Άξονες προτεραιότητας:

1. Η αξιολόγηση είναι ο κρίκος για την ιδιωτικοοικονομική λειτουργία σχολείων – δημοσίων υπηρεσιών και για τις απολύσεις των εκπαιδευτικών και των δημοσίων υπαλλήλων. Τα κριτήριά της είναι δοσμένα από ΟΟΣΑ και ΕΕ. Δρομολογείται άμεσα. Η μη συμπλήρωση των ερωτηματολογίων αποτελεί άμεσο διακύβευμα. Εμμένουμε στη θέση:

• Μπλοκάρουμε με όρους συλλογικών αποφάσεων και όρους κινήματος την οποιαδήποτε απόπειρα εφαρμογής της αξιολόγησης και την ακυρώνουμε στην πράξη με αποφάσεις Δ.Σ., Γενικών Συνελεύσεων και Επιτροπών Αγώνα.
• Δε συμμετέχουμε σε οποιαδήποτε διαδικασία που σχετίζεται με την εφαρμογή της αξιολόγησης (π.χ. ερωτηματολόγια).
• Κανένα στέλεχος της Δημόσιας Διοίκησης που αναλαμβάνει οποιονδήποτε ρόλο στην εφαρμογή της αξιολόγησης δεν έχει θέση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Έξω οι αξιολογητές από τα συνδικάτα και τα σωματεία.

1. Νέο σχολείο. Αναμένεται νομοσχέδιο το Νοέμβριο. Θα επιφέρει όξυνση των ταξικών φραγμών στη μόρφωση, θα ενισχύσει την ιδεολογική χειραγώγηση, θα την προσαρμόσει στις νέες συνθήκες αλλά και θα υποτάξει περισσότερο το σχολείο στις απαιτήσεις του κεφαλαίου.
2. Ωράριο, ΕΟΠΥΥ – Ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, νέο ασφαλιστικό, γενικευμένες – σαρωτικές ιδιωτικοποιήσεις αποτελούν βασικά μέτωπα πάλης.
3. Σε κεντρικό επίπεδο απαιτούμε την κατάργηση όλων των μνημονίων και των δανειακών συμβάσεων, τη μονομερή διαγραφή του χρέους. Τα αιτήματα και η ζωή μας δε χωρούν στο πλαίσιο της ΕΕ και της εξουσίας των μονοπωλίων.

Η ΕΛΜΕ-ΚΙ έχει επεξεργαστεί πλαίσιο κοινωνικής συμμαχίας με μαθητές – γονείς – εργαζόμενους για όλα τα ζητήματα των μαθητών, των σχολείων και των συναδέλφων (υποσιτισμός, σχολικές επιτροπές, περίθαλψη μαθητών, μεταφορές, συνθήκες ζωής νεοδιόριστων – αναπληρωτών, χαράτσια κ.ά.). Έχει ήδη αναλάβει σχετικές πρωτοβουλίες.

γ. Ζητήματα δράσης της ΕΛΜΕ-ΚΙ στη χρονιά που πέρασε

Η ΕΛΜΕ-ΚΙ έδωσε σκληρές μάχες σε όλη τη γραμμή του μετώπου. Ανέδειξε αυτοτελώς ζητήματα και σε ορισμένα η στάση της είχε πανελλαδική εμβέλεια (πλεονάζων χρόνος, αποσπάσεις – μεταθέσεις – τοποθετήσεις κ.ο.κ.). Η σίτιση και η στέγαση των συναδέλφων που νοικιάζουν σπίτι, εφόσον υλοποιηθούν οι δεσμεύσεις της Περιφέρειας, πρέπει να αποτελέσουν εφαλτήριο για νέες διεκδικήσεις. Το σωματείο πρωτοστάτησε για τη συγκρότηση κινήματος με μαθητές – γονείς – εργαζόμενους για όλα τα προβλήματα των σχολείων (μεταφορές, λειτουργικές δαπάνες, βιβλία, στελέχωση κ.ο.κ.). Δεν έλλειψε από καμία μάχη που έδωσε το ΠΑΜΕ, το ταξικό κίνημα. Προσπάθησε να αναπτύξει ολόπλευρα τη σχέση ανάμεσα στο κλαδικό και στο γενικό. Ξεχωρίζουμε τις παρεμβάσεις ενάντια στο κλείσιμο του ΕΠΑΛ Ιθάκης και για τη στήριξη της ειδικής αγωγής. Δώσαμε μάχη για τη λειτουργία των ΤΑΔ. Αναδείξαμε τα προβλήματα των σχολικών αγώνων. Στηρίξαμε και στηρίζουμε το αίτημα για μόνιμη σταθερή εργασία των καθαριστριών στα σχολεία. Αποκαλύψαμε τις βιοθεωρίες με αφορμή έρευνα για το DNA. Αντιπαρατεθήκαμε με το νομοσχέδιο νομιμοποίησης των ναρκωτικών και κάναμε ανοιχτή παρέμβαση στους μαθητές.
Η ΕΛΜΕ-ΚΙ πραγματοποίησε δύο πετυχημένα εκπαιδευτικά συλλαλητήρια με μαθητές και γονείς. Έφτασε σε απεργιακά, ποσοστά του 70% στην απεργία του Οκτώβρη, με σημαντικές διαφοροποιήσεις όμως στις ενδιάμεσες απεργίες. Στην απεργία του Οκτώβρη οι παρακρατικοί μηχανισμοί επιτέθηκαν στην Αθήνα εναντίον της διαδήλωσης του ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα και δολοφόνησαν το Δημήτρη Κοτσαρίδη. Σταθήκαμε δίπλα στη μεγάλη μάχη της Χαλυβουργίας.
Η ΕΛΜΕ-ΚΙ πραγματοποίησε αρκετές Γενικές Συνελεύσεις και κινήθηκε βάσει των αποφάσεων αυτών. Συνέβαλε στην οργάνωση επιτροπής αγώνα αναπληρωτών ωρομισθίων και στήριξε αντίστοιχη φωτεινή προσπάθεια. Λειτούργησε, μαζί με το ΕΚΚΙ, την πολιτιστική λέσχη η οποία, προς το τέλος της περσινής περιόδου, μαζικοποιήθηκε ιδιαίτερα και ενίσχυσε το ρόλο της στην διαμόρφωση του κριτηρίου του λαού και της νεολαίας. Το σωματείο δέχθηκε επίθεση με ανακοίνωση από τους φασίστες της χρυσής αυγής για το ρόλο και τον προσανατολισμό του. Βρήκε απέναντί του παράγοντες από την Περιφέρεια όταν κατάγγειλε το έγγραφο Περιφερειακού Διευθυντή και Μητροπολίτη Κερκύρας περί υποχρεωτικού εκκλησιασμού.
Αντιμετώπισε προβλήματα αυθαιρεσίας σε βάρος συναδέλφων στα σχολεία αλλά και στο γενικότερο πλαίσιο ενίσχυσης του αυταρχισμού. Κοντράραμε την αμφισβήτηση στο δικαίωμα συναδέλφων σε αναρρωτικές άδειες. Πήραμε καθαρή θέση σε ΕΔΕ συναδέλφων. Είχαμε στιβαρή συνέχεια στην μακρόχρονη ιστορία της ΕΛΜΕ-ΚΙ για την υπεράσπιση των δημοκρατικών δικαιωμάτων σε κάθε συνάδελφο και άνθρωπο που αντιμετωπίζει τη δίωξη από την κρατική μηχανή. Σταθήκαμε και φέτος δίπλα σε εκείνους που διώχθηκαν και στους εκπροσώπους του ταξικού κινήματος που χτυπήθηκαν τοπικά (τραμπούκικο χτύπημα σε βάρος του Νίκου Γκισγκίνη, σύλληψη Μάκη Σπυράτου κ.λ.π.). Σταθήκαμε δίπλα στο συνάδελφο Μαντζουράτο στη δίκη του εξαιτίας της στήριξης των εργαζομένων στα σπήλαια. Καταδικάσαμε τη στάση Δημοτικών Συμβούλων για υπονόμευση μαθητικών κινητοποιήσεων και για διαβολές σε βάρος συναδέλφων Στηρίξαμε τους εργαζόμενους της Κοργιαλενείου, των δομών ψυχικής υγείας, του Απόπλου.
Η ΕΛΜΕ-ΚΙ στάθηκε ενάντια στο διαγωνισμό της Πίζα και υπερασπίστηκε τα μορφωτικά δικαιώματα όλων των μαθητών. Αντέδρασε σε κάθε μορφή εισβολής ιδιωτών στην εκπαίδευση και σε κάθε διάκριση και διαχωρισμό μαθητών. Ξεσκέπασε τις επιδιώξεις των προγραμμάτων κοινωφελούς εργασίας στην εκπαίδευση και γενικότερα. Υπερασπίστηκε τη γεωγραφική κατανομή των σχολείων και επέβαλε την υλοποίησή της. Πρόβαλε αντίσταση στην υποταγή των εκπαιδευτικών στις μεθοδεύσεις της ETUCE. Απαίτησε να μη συμμετέχουν οι αιρετοί ως αξιολογητές, στη διαδικασία οποιονδήποτε κρίσεων. Καταδίκαζε διασπαστικές πρακτικές στο κίνημα, όπως τη μη εγγραφή εργαζομένων συμβασιούχων σε σωματεία της ΠΟΕ-ΟΤΑ.
Δώσαμε έμφαση στην μη υλοποίηση της αξιολόγησης και διατυπώσαμε τη θέση έξω οι αξιολογητές από τα συνδικάτα.
Αναδείξαμε το κίνημα της απειθαρχίας, μέσα από τη μη πληρωμή των χαρατσιών. Κάτι που πρέπει και φέτος να συνεχιστεί.
Πραγματοποιήσαμε εκδηλώσεις – συζητήσεις σε θέματα πανελλαδικού ενδιαφέροντος τόσο με ομιλητές από Αθήνα (Πρόεδρος ΑΣΓΜΕ για ναρκωκουλτούρα και αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση) και με συναδέλφους (οικονομική κρίση). Συμμετέχουμε ενεργά στο ΔΣ του Κέντρο Πρόληψης «Απόπλους» και απαιτούμε τη δημιουργία «στεγνού» κέντρου απεξάρτησης στο Νομό.

δ. Να βάλουμε το δάχτυλο στις αδυναμίες

Το ΔΣ πρέπει να δει αυτοκριτικά ότι δεν άνοιξε όσο έπρεπε το ζήτημα της αλληλεγγύης. Ότι δεν υλοποιήθηκε γενικευμένα η γραμμή ενάντια στην ιστορική παραχάραξη τόσο από τη μεριά των κοσμοπολιτών όσο και από τη μεριά του ωμού αντικομουνισμού. Ότι ακόμα αγνοούμε σε μεγάλο βαθμό την πραγματικότητα που βιώνουν συνάδελφοι και κυρίως φτωχοί μαθητές. Πρέπει να πούμε καθαρά ότι η συμμετοχή στις διαδικασίες, ειδικά στις ΓΣ, δεν ανταποκρίνεται ούτε κατά διάνοια στις απαιτήσεις των καιρών. Αν το κάθε σχολείο δε γίνει κάστρο αντίστασης, αν εκεί δεν οικοδομηθεί σχέση αλληλεγγύης και συμπόρευσης με μαθητές – γονείς και δεν τροφοδοτηθεί ένα πραγματικά μαζικό – ταξικό κίνημα τότε δεν έχουμε κάνει τίποτε. Η λογική της ανάθεσης είναι καρκίνος με τον οποίο πρέπει να τελειώνουμε, κάνοντας ριζική στροφή στη δουλειά μας.

ε. Λειτουργία ΔΣ

Το ΔΣ λειτούργησε τακτικά, με ημερήσια διάταξη που κοινοποιούνταν σε όλα τα σχολεία και οι συνεδριάσεις ήταν πάντα ανοικτές – με πρόσκληση στους συναδέλφους. Η συντριπτική πλειοψηφία των αποφάσεων λήφθηκαν ομόφωνα. Διαφωνίες σε ανακοινώσεις εκφράστηκαν σε λίγα ζητήματα (αποτροπή πολέμου στη Συρία, αυθαιρεσία διευθυντών, δικαίωμα στη σίτιση για όλα τα παιδιά, απαίτηση για ακύρωση της εγκυκλίου για τις αποστάσεις στις μεταφορές των μαθητών σαν απαράβατου όρου για την επίλυση του προβλήματος, εγκύκλιος για υποχρεωτικό εκκλησιασμό, μη εγγραφή συμβασιούχων σε σωματεία της ΠΟΕ-ΟΤΑ).
Πρέπει να επισημανθούν εκφυλιστικά φαινόμενα στη λειτουργία του ΔΣ: Το ΔΣ λειτούργησε για μεγάλα χρονικά διαστήματα χωρίς, ουσιαστικά, Γενικό Γραμματέα και από το καλοκαίρι και μετά με πέντε από τα επτά μέλη. Ζήτημα παραίτησης δεν τέθηκε από κανένα μέλος ούτε μπήκαν στο πλαίσιο λειτουργίας του ΔΣ ενστάσεις, ως κεντρικά ζητήματα που μπορεί να οδηγήσουν σε μη συμμετοχή στο όργανο. Δεν τέθηκαν προτάσεις για αναμόρφωση της δράσης. Είναι αδιανόητο μέλη ή στελέχη του ΔΣ να καλούνται σε συνεδρίαση σε σχολεία, για να εξεταστούν καταγγελίες συναδέλφων και να μην εμφανίζονται. Δεν είναι σωστό μέλη του ΔΣ να μην απεργούν είτε να μην κάνουν στάση εργασίας. Είναι αδιανόητο το ίδιο το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ, η ΑΔΕΔΥ και η ΟΛΜΕ να καλούν σε απεργία και μέλη ή στελέχη των οργάνων τους να είναι απεργοσπάστες.
Σημειώνεται ότι είναι απαράδεκτο, παρά τις αποφάσεις για συγκεκριμένη αντιπαράθεση με την αξιολόγηση, στελέχη του ΔΣ να παίρνουν ενεργό μέρος σε αξιολογικές κρίσεις, να κάνουν ερωτήσεις και να βαθμολογούν. Δεν είναι δυνατόν κρίσιμα ζητήματα για τη ζωή των συναδέλφων (π.χ. σίτιση, στέγαση, μεταφορά) να συναποφασίζονται ομόφωνα στο ΔΣ, να μην υπάρχει συμμετοχή μελών του ΔΣ στην υλοποίηση των αποφάσεων και στη συνέχεια, μετά την όποια επιτυχία, να λοιδορείται η πλειοψηφία του ΔΣ με απαράδεκτους ισχυρισμούς. Επιπλέον, επισημαίνεται ότι αποτελεί ζήτημα ηθικής τάξης η χρήση της συνδικαλιστικής ημέρας από το Προεδρείο για το σκοπό για τον οποίο έχει καταχτηθεί, δηλαδή για να βρίσκονται τα μέλη του στα σχολεία και να εργάζονται για τον κλάδο.

στ. Βασικά καθήκοντα πάλης

Η αλληλεγγύη, οι νέοι και ελαστικά απασχολούμενοι εκπαιδευτικοί, οι συνάδελφοι της διάθεσης πρέπει να βρεθούν στο κέντρο της δράσης. Με βάση αυτούς πρέπει να χαράζει γραμμή το σωματείο. Να σταθούμε δίπλα στους μαθητές. Ενάντια σε φαινόμενα αυταρχισμού και τρομοκρατίας τους όταν κινητοποιούνται. Με μεγαλύτερη συμβολή στη διάδοση της ιστορικής αλήθειας. Η 28^η Οκτωβρίου, η 17^η Νοέμβρη, η 21^η Μαΐου και η 25^η Μαρτίου, πρέπει να βρουν το πραγματικό τους περιεχόμενο στα σχολεία. Να επιτεθούμε στο νεο – φασισμό και νεο – ναζισμό με όλες μας τις δυνάμεις.

Για το ζήτημα των μαθημάτων λαϊκής αλληλεγγύης

Το ΔΣ θεωρεί ότι συγκροτημένα πρέπει να υλοποιήσουμε τα μαθήματα αυτά, με τον τρόπο που αναλύονται στην ειδική ανακοίνωση της ΕΛΜΕ-ΚΙ. Αποτελεί καθήκον δίπλα στην αντιμετώπιση των φαινομένων υποσιτισμού, διακοπών ρεύματος σε μαθητές, της απαίτησης για διασφάλιση της μεταφοράς για όλα τα παιδιά.

Δυνατά και ταξικά

Το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ προτείνει στη ΓΣ να επιβεβαιώσει τον προσανατολισμό του σωματείου στο πλευρό του ΠΑΜΕ, του ταξικού κινήματος, με το πλαίσιο και τα αιτήματα που έχει διατυπώσει μέχρι σήμερα. Ως Γενική Συνέλευση διαχωρίζουμε τις θέσεις μας και τις ευθύνες μας από τις συνδικαλιστικές ηγεσίες, τις πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ, αλλά και ΟΛΜΕ-ΔΟΕ, τους εργοδοτικούς και κυβερνητικούς συνδικαλιστές που χρόνια μας πιπίλιζαν τα μυαλά με το παραμύθι ότι πρέπει να κάνουμε θυσίες για να αυξηθούν τα κέρδη, για ανταγωνιστική οικονομία, γιατί η πίτα που δήθεν θα αυξάνονταν θα έφερνε αυξήσεις, θέσεις εργασίας, κοινωνικά δικαιώματα. Αγωνιζόμαστε για μια ανάπτυξη που κριτήριό της δεν θα είναι το κέρδος, αλλά οι ανάγκες για δουλειά μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους, με αξιοπρεπείς μισθούς, συντάξεις, ανάπαυση, δωρεάν μόρφωση για τα παιδιά μας, εξασφαλισμένη δωρεάν φροντίδα Υγείας για τις οικογένειές μας, ξεκούραση κι ασφάλεια για το μέλλον. Ανάπτυξη και παραγωγή προς όφελος του λαού και όχι των μονοπωλιακών ομίλων.

Αργοστόλι 7 Οκτωβρίου 2012

Για το ΔΣ της ΕΛΜΕ-ΚΙ

Ο Πρόεδρος	Ο Οργανωτικός Γραμματέας
Γεωργόπουλος Διονύσης	Τουλάτος Παύλος