[…και η φαρσοκωμωδία του διαλόγου]
Χαρακτικό του Jan Saenredam, από χαμένο πίνακα του Cornelis van Haarlem: «Η πλατωνική αλληγορία του σπηλαίου» 1604, Albertina, Βιέννη.
του Αναγνώστη Λασκαράτου
Δεν είναι η πρώτη φορά που ο Αλέξης τάχα «ασχολείται» με το Σύνταγμα. Πέρασαν 4 χρόνια ακριβώς από τη σύσταση από τον ίδιο μιας βιτρίνας «επιτροπής σοφών», με επικεφαλής τον μπαμπά της ανήλικης τότε Ζωής. Όπως όλες οι ενέργειες του ΣΥΡΙΖΑ η κίνηση ήταν προσχηματική, κατέληξε σε μια τρύπα στο νερό και ξεχάστηκε.
Μεταξύ των ονομάτων φιγούραραν και δυο άτυποι συνήγοροι της Χ.Α. Ο Παρασκευόπουλος και ο πρωταγωνιστής της επόμενης είδησης («ΠΑΣΟΚ: «Συνταγματολόγος» της Χρυσής Αυγής ο Ηλίας Νικολόπουλος»). Τότε ο γιός του αντιστασιακού εργολάβου της Εκκλησίας επί Χούντας, που θα καταργούσε το πρωθυπουργικό αεροπλάνο, τα μυστικά κονδύλια του Υπ.Εξ. και τα πολυτελή βουλευτικά αυτοκίνητα, αποσκοπούσε να αυτοπαρουσιάσει ένα κόμμα αδιάφορων και ανερμάτιστων «αγανακτισμένων» (όπως αποδείχτηκαν), ως δήθεν οραματιζόμενο, μετά λόγου γνώσεως, προοδευτικές μεταρρυθμίσεις.
Τώρα έχουμε μια νέα παραλλαγή. Έναν προσχηματικό διάλογο συνταγματικής αναθεώρησης με τον «σοφό λαό», αυτόν τον λαό στον οποίο εμμονικά αναφέρεται η Εκκλησία και όλοι ανεξαιρέτως οι ολοκληρωτικοί σχηματισμοί, που τον κρατούν στο σκοτάδι του πλατωνικού σπηλαίου, κολακεύοντας, κοροϊδεύοντας και εξαθλιώνοντάς τον και κάνοντάς τον ακόμη χειρότερο από ότι ήδη είναι, για να τον χρησιμοποιήσουν ως δημοκρατικό πρόσχημα στα σκοτεινά τους εξουσιαστικά σχέδια. Αυτά συμβαίνουν στη χώρα που πρωτοακούστηκε, οριοθετήθηκε και προτάθηκε ο ρόλος και ο λόγος των επαϊόντων, των ειδικών, χωρίς βεβαίως αυτό με κανέναν τρόπο να σημαίνει πως όσα ειπώθηκαν ήταν θέσφατα, πως θα παρακάμπτεται ο λαός στα γενικά, στα κοινά, στα καθημερινά, αλλά και στα μεγάλα για τα οποία μπορεί και δικαιούται να απαντήσει, συντεταγμένα όμως και κατά το υπάρχον Σύνταγμα και κατά τη λογική. Άλλωστε ο ίδιος ο αυστηρός Πλάτωνας, στην ‘Απολογία του Σωκράτη’, του αντιλαϊκιστή δασκάλου του, μιας σοφής αλογόμυγας που ειρωνευόταν τους συνομιλητές του για να τους δείξει την άγνοιά τους, θέτει για πρώτη φορά το ζήτημα της ανεπάρκειας της ειδικής γνώσης, η οποία κάνει τους επαΐοντες να φαίνονται μηδαμινοί όταν έρχονται αντιμέτωποι με το εύρος και την γενική αξία της σκέψης του Σωκράτη, που αν και «ένα γνωρίζει, πως τίποτα δεν γνωρίζει», ξέρει πολύ περισσότερα από αυτούς, που επειδή είναι ειδικοί σε κάτι φαντασιώνονται πως δικαιούνται να έχουν λόγο για όλα. Δεν περιφρονούμε λοιπόν τους πολίτες όταν λέμε πως δεν θα ρωτήσει η κυβέρνηση αυτούς για κάθε άρθρο και παράγραφο και μάλιστα με τρόπο ύποπτο μέσω του διαδικτύου. Έχουμε αντιπροσωπευτική Δημοκρατία και όχι Λαοκρατία, έχουμε εκλέξει βουλευτές για να πουν τη γνώμη τους και να ψηφίσουν και ο κάθε πολίτης επιτρέπεται και υποχρεούται να εκφρασθεί πολλαπλά με όποιον νόμιμο δημόσιο τρόπο επιλέξει, όχι όμως μέσα από αδιαφανείς κουρελοδιαδικασίες, που λειτουργούν ως διάτρητο άλλοθι του κυβερνητικού αυταρχισμού, με τελικό αποδέκτη τον κάλαθο των αχρήστων του πρωθυπουργικού ‘laptop’. Μπορεί λοιπόν τώρα η Χ.Α. το ΚΚΕ η Εκκλησία, και όποιο οργανωμένο σύνολο το θελήσει, να κινητοποιήσουν έναν κόσμο για να αλλοιώσει την εικόνα αυτής της αντιεπιστημονικής συλλογής «απόψεων», απαντώντας μαζικά στο ερωτηματολόγιο του Αλέξη, που έτσι κι αλλιώς οι απαντήσεις του θα καταλήξουν στη χωματερή της Κερατέας, αφού πρώτα χρησιμοποιηθούν ανεξέλεγκτα ως τάχα δηλωτικές της λαϊκής βούλησης. Η διαδικασία αυτή είναι το τέχνασμα που τελικά επιλέχτηκε όταν έγινε αντιληπτό από τον αδαή, που νομίζει πως μπορεί να μιλά για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου (το δικό του δηλαδή), πως «Το νέο δημοψήφισμα που σχεδιάζει ο Τσίπρας» («Καθημερινή», 1.8.2016), δεν έχει την ελάχιστη νομιμοποίηση προκειμένου για συνταγματική αναθεώρηση, για την οποία αρμόδια είναι μόνο τα δυο βουλευτικά σώματα που θα προκύψουν από δυο διαδοχικές εκλογές.
Το τι χρειάζεται να γίνει με το Σύνταγμα, το ξέρει πολύ καλά η Αριστερά, το διατυμπάνιζε προ της συμφοράς που λέγεται Τσίπρας, συμφωνούσαν μαζί της πολλοί ειδικοί και οι πολίτες και αρμόδιες συλλογικότητες, όπως προκύπτει από πολλές δημοσκοπήσεις: Χωρισμός Εκκλησίας-Κράτους, ενίσχυση της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης μέσω εκλογής της δικαστικής ηγεσίας από ένα ευρύ αξιόπιστο σώμα αρμοδίων, σταθερός εκλογικός νόμος υψηλής αναλογικότητας, αυστηρή και σαφής κατοχύρωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών, ασφαλή προστασία του Τύπου από φιμωτικά και τρομοκρατικά αυτόφωρα του Καμμένου, της Ραχήλ Μακρή και της Χ.Α., πόθεν έσχες υποχρεωτικό και πραγματικό (Πόθεν και όχι Τι έσχες;) για δικαστές, βουλευτές, δημοσιογράφους, εφοριακούς, αστυνομικούς, κοινοβουλευτικός έλεγχος σε όλα τα μυστικά κονδύλια, κατάργηση του νόμου περί μη ευθύνης υπουργών και μερικά ακόμη. Τίποτα από αυτά δεν έχει καν ψιθυριστεί εδώ και πέντε χρόνια από τον ΣΥΡΙΖΑ, που τον απασχολεί τάχα, αν ο εκάστοτε διακοσμητικός κ. Παυλόπουλος θα εκλέγεται από τη Βουλή ή από τον λαό.
Χωρίς να υπερασπίζομαι το όλον πρωθυπουργικό χάλι της μεταπολίτευσης, ποτέ μετά το 1974 δεν έχει κυβερνήσει τη χώρα τέτοιος πολιτικός απατεώνας, αμαθής, αδίστακτος και ψεύτης, με τέτοιο ετερόκλητο θίασο τυχάρπαστων, που προκειμένου να λύσουν οι περισσότεροι το οικονομικό τους πρόβλημα, στηρίζουν τον θλιβερό αρχηγό τους. Εκείνον δηλαδή που δίνει μια ατέρμονα και υποκριτική μάχη με ανεμόμυλους, μάχη η οποία βυθίζει τη χώρα στο τέλμα, δημιουργώντας περιβάλλον απόλυτης ανασφάλειας και αβεβαιότητας και κατά συνέπειαν και απομόνωσης, αφού κανείς δεν θα διακινδύνευε να επενδύσει σε μια χώρα χωρίς σταθερούς, δίκαιους και λογικούς Κανόνες. Σε μια χώρα στην οποία συνειδητά η ηγεσία κολακεύει το λαό με το αφήγημα πως για όλα φταίνε οι ξένοι, που την κουμαντάρει μια ηγεσία που αρνείται ακόμη και την κατάργηση του μεσαιωνικού νόμου της βλασφημίας και δεν έχει καταφέρει να έχει στηθεί ένα αποτεφρωτήριο νεκρών. Μια ηγεσία που εκβιάζει τους αντιπάλους της με συμψηφισμούς σκανδάλων, που δεν ντρέπεται να κατηγορεί τη Μέρκελ πως δεν παραδίνει τον Χριστοφοράκο, τον οποίο η μόνη αρμόδια γι’αυτό ανεξάρτητη γερμανική Δικαιοσύνη έχει καταδικάσει και δεν τον εκδίδει στην Ελλάδα, σύμφωνα πάντα με τους νόμους της, για να δώσει τη δυνατότητα στον Τσίπρα να εμπλουτίσει το θίασο των Τσουκάτων, που τάχα «δικάζονται» με τις συνήθεις αναβολές, με τους γνωστούς ρυθμούς εκδίκασης της ‘Χρυσής Αυγής’, μέχρι να έλθει αρχές του 1918 η πολυπόθητη παραγραφή (καταγγελία Ζ.Κωνσταντοπούλου, που τώρα ανακάλυψε την Αμερική).
Ο πρωθυπουργός ανασύρει πυροτεχνήματα, σαν την εν αιθρία ετεροχρονισμένη «δίωξη» (εξεταστικές επιτροπές κλπ, όπως η εισβολή στο σπίτι Στουρνάρα…) του Παπαντωνίου (τώρα που ετοιμάζει με τον Καμμένο το δικό τους εξοπλιστικό πρόγραμμα-μαμούθ). Κάνει το μόνο που ξέρει, τους τακτικισμούς του ταβλαδόρου, τις δολιχοδρομίες του απατεώνα, τα καραγκιοζιλίκια του τιποτένιου, τους συμψηφισμούς του ενόχου, τις απειλές του απειλούμενου. Η θεατρική παράσταση των «διαπραγματεύσεων» στέλνει διαρκώς την οικονομία στο χείλος του γκρεμού. Eμπιστοσύνη, συνεννόηση και παραγωγικότητα είναι λέξεις άγνωστες για τον κυβερνητικό θίασο. Στο μεταξύ ο άφιλος άρπαγας της εξουσίας χάνει συνεχώς φίλους, καρδιακούς (Σακκελαρίδης, Καρίτζης κλπ) κομμάτια ολόκληρα του κόμματός του (τον ευεργέτη Αλαβάνο και ΛΑΕ, Γλέζο, Κωνσταντοπούλου, Βαρουφάκη, κλπ), ο πατριάρχης του ο Μ. Θεοδωράκης τον έχει αναθεματίσει, ο επενδυτής (με τα λεφτά των άλλων) Καλογρίτσας ξεμασκαρεύτηκε και έφυγε, ο Παππάς έχει αποσυρθεί από την πρώτη γραμμή, το αφεντικό του μάλωσε τώρα και με την καταστροφική κυρία των Ολυμπιακών αγώνων, όσο το καράβι του βουλιάζει όλο και περισσότεροι θα τον εγκαταλείπουν, όμως αυτό δεν σώζει τη χώρα, απλά θα τον αφήσει μόνο του με τον κύκλο αυτών που αν χάσουν την εξουσία, θα περάσουν στο ταμείο ανεργίας. Ο Τσίπρας δεν είναι ο ειδικός μπαλωματής του Σωκράτη στον οποίο οι άνθρωποι θα πάνε για να επιδιορθώσει τα παπούτσια τους ούτε ο επιδέξιος και έμπειρος κυβερνήτης του πλοίου της σωκρατικής Πολιτείας. Είναι ο επηρμένος αδαής, ο κουτοπόνηρος που ζει εξαπατώντας, αυτός που ο Σωκράτης θα τον έκανε στην τηλεοπτική Αγορά να φανεί η ηλιθιότητα και η αμάθειά του, αυτός που μπορεί να δίνει συνέντευξη μόνο στην ΕΡΤ και σε έντυπα προνομιακής χρηματοδότησης, αλλιώς χάνει την ψυχραιμία του και παρεκτρέπεται δείχνοντας ποιος πραγματικά είναι. Αξίζει να ξαναδιαβάστε μια παλιά (Ιούλιος 2013), ημιτελή (!), πραγματική συνέντευξη, για να δείτε πως ο βασιλιάς είναι γυμνός και λιποτακτεί όταν ελέγχεται. Εδώ ενδεικτικά, ένα από τα πολλά αποδεικτικά της αποσπάσματα:
«Aφιέρωμα της FAZ για το επεισόδιο του δημοσιογράφου της με με τον Αλέξη Τσίπρα»: FAZ: Τον Ιούνιο του 2012, είπατε σύμφωνα με τη «Καθημερινή» , το ότι το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία κατέβασαν την ελληνική σημαία και παραδόθηκαν στην κυρία Μέρκελ. Αν αυτή είναι η σωστή λέξη – φυσικά δεν ξέρω – τι σήμαινε αυτό;
Τσίπρας: Δεν μπορώ να θυμηθώ ότι έχω πει ποτέ κάτι τέτοιο. «Με αυτή τη φράση, ο Αλέξης Τσίπρας τελειώνει τη συνέντευξη. Διαμαρτύρεται για κακόβουλες ερωτήσεις και αρνείται ότι ελληνικές κυβερνήσεις είχαν παραδώσει την ελληνική σημαία στην κυρία Μέρκελ. Ωστόσο, βίντεο της κεντρικής προεκλογικής ομιλίας πριν από τις εκλογές τον Μάιο του 2012, που μεταφράστηκε από την ελληνική τηλεόραση, αποδεικνύει το αντίθετο. Στις 14 του Ιούνίου του 2012, ο κ. Τσίπρας μίλησε στην πλατεία Ομονοίας στην Αθήνα και κυριολεκτικά είπε μπροστά σε χιλιάδες οπαδούς του ΣΥΡΙΖΑ ότι Νέαα Δημοκρατία και του ΠΑΣΟΚ είχαν κατέβασαν την ελληνική σημαία και την παρέδωσαν ως λάφυρο στην Άνγκελα Μέρκελ. Ένα δελτίο τύπου από το ΣΥΡΙΖΑ περιέχει την ίδια φράση, αλλά χωρίς τη λέξη «λάφυρο»» αναφέρει ο κ. Μάρτενς….».
