η Αρετή καθάρισε άλλες λίγες πατάτες.κόντευε μεσημέρι κ δεν ήθελε να αργήσει.Κοίταξε τα χέρια της.με τόση δουλειά,σκέφτηκε,φαίνονται κοριτσίστικα σε αντίθεση με την εικόνα του προσώπου της..
είχε να τον δει μια βδομάδα.Της έλειπε πάντα στον ίδιο βαθμό.Ο μονάκριβος γιος της.ήθελε, αλλά δεν κατάφερε να κάνει άλλο παιδί.Ίσως να ήταν κ καλύτερα,ίσως όχι.Αν δεν τον είχε κάνει,όμως θα ήταν ο πιο δυστυχισμένος άνθρωπος πάνω στην γη.Τίποτε άλλο δεν αγαπούσε ή αγάπησε στην ζωή της,τουλάχιστον από τότε που έφυγε απ το πατρικό της νύφη...
έλεγε ψέματα στον εαυτό της....
είχε αγαπήσει τόσο πολύ κ εκείνον.Δεν περνά μέρα που να μην τον σκέφτεται.Που να μην την πονά.Αλλά έμαθε να υπομένει την μοίρα της,στην μοίρα της...
κοίταξε το ταψί στο φούρνο,το φαγητό είχε αρχίσει να ροδοκοκκινίζει θα το άφηνε όμως κ άλλο μέσα,όπως άρεσε στο παιδί.
Στο παιδί που απ την στιγμή που το κράτησε στην αγκαλιά της,παιδί κ η ίδια ακόμη,της έμαθε τον κόσμο απ την αρχή.από το πως να τρώει,μέχρι πως να περπατά κ να χτενίζει τα μαλλιά της.
Ο γιος της ήταν ένα θαύμα για εκείνη κ για τους γύρω του.Πάντα απορούσε πως εκείνη κ ο τόσο μίζερος άντρας της(όχι δεν ήταν κακός,άπλά δεν γελούσε ποτέ) δημιούργησαν ένα τέτοιο πλάσμα,που στα σίγουρα δεν ήταν ένα παιδί φτιαγμένο από έρωτα,όπως αξίζει στα παιδιά να γεννιούνται...
γύρισε η σκέψη της πάλι σε εκείνον.Τι παράξενη που είναι η ζωή,αν είχα κάνει παιδί με εκείνον πως να ήταν άραγε;Μετά αναλογίστηκε πως ο γιος της με έναν ακατάληπτα μεταφυσικό τρόπο ήταν ίδιος εκείνος....όχι φυσιογνωμικά ασφαλώς,αλλά σε όλα τα άλλα.Ακόμα κ στο λακκάκι που έκανε στο αριστερό του μάγουλο.....
απ΄τις σκέψεις της,την διέκοψε η φωνή του τρανταχτή κ μελωδική,όπως πάντα;
"Μάνα,ήρθαμε.Έφερα κ τον Νίκο,επειδή του είπα πως δεν υπάρχει καλύτερη μαγέιρισσα στον κόσμο από σένα" κ πριν προλάβει να απαντήσει εκείνη,της έσκασε ένα φιλί,άνοιξε την πόρτα κ μπήκαν η λίζα κ ο νίκος....
εκείνη τους χαιρέτησε ολόθερμα,κοίταξε τρυφερά τον γιο της κ πήγε να στρώσει το τραπέζι στο σαλόνι..
"η μάνα σου είναι πάντα τόσο γλυκιά,αλλά πάντα είναι θλιμμένη"του είπε η λίζα
"την μάνα μου την τρώει κάτι,σαν σαράκι,δεν ξέρω τι,ποτέ δεν παραπονιέται κ δεν μιλά σαν την ρωτώ,αλλά την τρώει,Το μόνο που ξέρω,είναι πως αυτή η θλίψη της με έμαθε να αγαπήσω τόσο την ζωή.κ πολύ φοβάμαι πως ποτέ δεν θα μάθει πόσο της το χρωστώ"
η Αρετή,στο σαλόνι της,έστρωνε το καλό της τραπεζομάντηλο....
