"γιατί είσαι, ένα νησί μέσα στην πόλη" μου λέει η μάνα μου συχνά(παραφράζοντας λίγο το στιχάκι)...
την αρλέτα την άκουγε η μάνα μου κ μπήκε μέσα μου,όπως άκουγε κ αγγελακα κ σιδηροπουλο κ μαρκόπουλο κ λοιζο κ ξαρχάκο κ χατζιδάκι κ όλους αυτούς που κουβαλώ μέσα μου αχόρταγα,όπως με νανούριζε με βαμβακάρη κ ας μην τον αγάπησε ποτέ όσο εγώ....
όταν έχασε την μάνα της άκουγε συνέχεια "τα ήσυχα βράδια¨" !το άκουγε κ έκλαιγε για καιρό.Τώρα πια δεν το ακούει γιατί είναι πολύ μεγάλη για να κλάψει μπροστά μου θαρρώ,ίσως γιατί πάντα κλαίω κ εγώ όταν το ακούω κ εκείνη δεν θέλει να κλαίω....
όταν ερωτεύτηκα πρώτη φορά ή νόμιζα πως ερωτεύτηκα τουλάχιστον, μια σταλιά κοριτσάκι ,στο ραδιόφωνο της μάνας μου έπαιζε "είμαι καλός,είμαι κακός,είμαι σκοτάδι είμαι φως,είμαι χορός ερωτικός κ όταν σε αγγίζω γίνομαι άγριος ποταμός",τραγούδι που μου έγινε μικρός ύμνος,όταν ερωτεύτηκα στ αλήθεια για πάντα...
όταν το κεφαλάκι μου γέμιζε με ατίθασες κ παράδοξες ιδέες κ απροσάρμοστα μονοπάτια,όταν νόμιζα πως θα πατάξω το άδικο κ την ασχήμια κάθε βράδυ όταν γυρνούσα από τα μπαρ κ τα ξενύχτα η μάνα μου σιγοτραγουδούσε για εκείνον τον άγιο"στο μπαρ το ναυάγιο"
όταν τσακωνόμασταν(γιατί πραγματικά την τρέλαινα)κ δεν της μιλούσα ,μου έγραφε σε ένα χαρτί στο γραφείο μου στιχάκια"μια φορά θυμάμαι μ αγαπούσες"
όταν έπεφτα στα πατώματα για έρωτες μου έβαζε τέρμα την "BADITA DE COCO" κ ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια κ όταν φοβόμουν μου λέγε πάντα"ξέφρενη η νύχτα παίζει
κλέφτες κ αστυνόμους"..
όταν έγινα κ εγώ μάνα,τότε κατάλαβα πόσο αλήθεια ήταν, όταν έλεγε,για "τα μικρά παιδιά,που κρατούνε στο χέρι τους,σαν τον ήλιο τον χάρτινο τις ελπίδες μας'
κ έτσι εγώ που σε ένα μήνα κ κάτι θα κλείσω τα σαράντα τρία μου χρόνια κ εκείνη λίγο μετά τα εξήντα τρία της κ ας μην της φαίνεται με αυτό το μαγικό dna που διαθέτει,κάποιες νύχτες σαν τώρα, του καλοκαιριου κ επειδή νιώθω ακόμη τόσο νέα κ με καρδιά μικρού παιδιού ψάχνω εκείνο το "σ αγαπώ" από τα "ανατολικά της εδέμ" κ της το χορεύω,παρέα κ με το δικό μου κορίτσι πια...
κ όταν φοβάμαι(γιατί ακόμη φοβάμαι,μαμά) της λέω να μου σερβίρει μια αχνιστή κούπα από "τσάι γιασεμιού".....
μου το φέρνει ευθύς αμέσως κάθε φορά καλύτερο,μου κλείνει το μάτι λέγοντας μου¨'μια μέρα θα γράψεις έπος τινάκι"
κ ας ξέρουμε κ οι δύο πως δεν θα γράψω......
έτσι απλά,λαικά κ αγωνιστικά αποχαιρετούμε εκείνη κ εγώ την αρλέτα
