Του Δημήτρη Κούλαλη
ΕΛΛΟΓΑ ΠΑΡΑΛΟΓΑ
«Όταν οι πλούσιοι κάνουν πόλεμο, είναι οι φτωχοί που πεθαίνουν», έγραφε ο σπουδαίος υπαρξιστής Jean-Paul Sartre.
Τα γεγονότα στην αιματοκυλισμένη Συρία, σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη που καθρεφτίζει τη βαρβαρότητα του κυρίαρχου συστήματος, εκεί όπου το έγκλημα έγινε μια θλιβερή συνήθεια, επιβεβαιώνουν καθημερινά τη διαπίστωση του φιλοσόφου.
Τις τελευταίες εβδομάδες, με τους βομβαρδισμούς από τις κυβερνητικές δυνάμεις να συνεχίζονται στην περιοχή Ουάντι Μπαράντα, σημειώνονται δολιοφθορές στο σύστημα υδροδότησης. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα, οι πολίτες να στερούνται την, χαρακτηρισμένη από τον ΟΗΕ το 2010 ως ανθρώπινο δικαίωμα, πρόσβαση στο νερό και ως εκ τούτου να πέφτουν θύματα αισχροκέρδειας και εκμετάλλευσης, αφού την ώρα που έκλειναν οι στρόφιγγες , παράλληλα, εκτοξεύονταν οι τιμές του εμφιαλωμένου νερού.
Ο Γιαν Έγκελαντ, επικεφαλής της ομάδας εργασίας του ΟΗΕ για την ανθρωπιστική βοήθεια στη Συρία, έχει χαρακτηρίσει αυτή την κατάσταση «έγκλημα πολέμου», καθώς «μόνο στη Δαμασκό, 5,5 εκατομμύρια άνθρωποι είδαν την υδροδότησή τους να διακόπτεται, αφού οι πηγές του Ουάντι Μπαράντα δεν μπορούν να χρησιμοποιηθούν λόγω των μαχών και των ενεργειών δολιοφθοράς». Πρόκειται για ένα «έγκλημα πολέμου» , συνέχισε, σε βάρος αμάχων, ανάμεσα στους οποίους είναι πολλοί που υποφέρουν από αρρώστιες ή είναι τραυματίες που δεν μπορούν να αναρρώσουν εξαιτίας της διακοπής της ύδρευσης.
Παρά το γεγονός ότι τα όπλα έχουν σιγήσει σε πολλά από τα μέτωπα και η ένταση των εχθροπραξιών έχει κάπως μειωθεί, μετά και την εκεχειρία της 30ης Δεκεμβρίου, οι μακάβριες λίστες των αμάχων θυμάτων συνεχώς ενημερώνονται .
Οι κυβερνητικές δυνάμεις, με το επιχείρημα ότι στο Ουάντι Μπαράντα βρίσκονται αντάρτες της Φατάχ Αλ-Σαμ, πρώην παρακλαδιού της Αλ Κάιντα, δεν περιλαμβάνουν την κοιλάδα στα εδάφη στα οποία εφαρμόζεται η εκεχειρία.
Το καθεστώς Άσαντ, επιρρίπτει τις ευθύνες στους αντάρτες καθώς ισχυρίζεται ότι εκείνοι «μόλυναν με ντίζελ» τους ταμιευτήρες νερού και ότι έκοψαν την παροχή. Απ’ την άλλη, οι αντάρτες υποστηρίζουν ότι οι βομβαρδισμοί του καθεστώτος ευθύνονται για την καταστροφή των υποδομών υδροδότησης.
Ένα θεάτρου το παραλόγου δηλαδή, με θύμα το συριακό λαό.
Ωστόσο, η Συρία, δεν είναι η μοναδική περιοχή στην οποία το νερό χρησιμοποιείται ως όπλο πίεσης και εξόντωσης του αντιπάλου.
Πριν 2 χρόνια και εν μέσω καύσωνα , η ισραηλινή εταιρεία ΜΕROKOT,η οποία παλιότερα είχε δείξει ενδιαφέρον για την ΕΥΔΑΠ, σταματούσε ανά τακτά χρονικά διαστήματα την υδροδότηση σε περιοχές των κατεχόμενων παλαιστινιακών εδαφών, επικαλούμενη τη… ζέστη.
Ως εκ τούτου, πολλά παλαιστινιακά χωριά, οι κάτοικοι των οποίων προπληρώνουν το νερό από το 2013, εν μέσω θερμοκρασιών που άγγιζαν ακόμη και τους 40 βαθμούς Κελσίου, έμεναν χωρίς νερό. Στην πλειοψηφία τους αυτοί οι άνθρωποι ήταν φτωχοί.
Μην έχοντας άλλη επιλογή, αναγκάζονταν να στραφούν προς τους νερουλάδες που πουλούσαν το νερό μέσα σε σκουριασμένα ή βρώμικα βυτιοφόρα. Μαζί μ’ αυτούς , από δίπλα, και οι πολυεθνικές, όπως η αγαπημένη μας Nestle (βλ. Ήλθαν, διέλυσαν και απήλθαν: Η μεγάλη «μπίζνα» του νερού) που έκανε χρυσές δουλειές με την πώληση εμφιαλωμένου νερού.
Βέβαια, για τους Παλαιστίνιους, αυτά δεν είναι πράγματα πρωτόγνωρα. Συμβαίνουν από το 1948 μέχρι σήμερα, πάντα υπό την αρωγή της κατά τα άλλα προστάτριας και εγγυήτριας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων Δύσης.
Ίσως, λοιπόν, δεν είναι ο «τυφλός εθνικισμός» των Παλαιστινίων και των άλλων καταπιεσμένων που γεννά τη βία, όπως υποστηρίζουν οι ταγοί του «καταδικάζουμε τη βία απ’ όπου και αν προέρχεται». Ίσως, είναι ένας τρόπος να πουν σε εκείνους που έχουν απλώσει τα σαρκοβόρα ιμπεριαλιστικά νύχια τους επάνω στο λαό τους, ΥΠΑΡΧΟΥΜΕ.
Δε μιλάμε επομένως για βία. Μιλάμε για κραυγή ύπαρξης και αξιοπρέπειας. Είναι η κραυγή των φτωχών, ηλίθιε.
