είδα μια σοβαρή επιστημονικότατη δουλειά που ασχολούνταν με την
χλωρίδα και πανίδα της Κεφαλονιάς, την άγρια ζωή της, εκείνη που δεν
μπορείς ποτέ να αιχμαλωτίσεις σε βιτρίνες. Είμαι από εκείνους τους
καλούς πελάτες Μουσείων που πάντα παίρνω και από το Πωλητήριό τους
κάτι αν είναι αξιόλογο για να ενισχύσω το Μουσείο αντί για κάποια άλλη
επιχείρηση. Οπότε την πολύτιμη αλλά και πανάκριβη εκείνη έκδοση για
τον Εθνικό Δρυμό Αίνου την πήρα συμπληρωματικά του Μουσείου που είχε
βέβαια άψυχες βιτρίνες, αλλά συμπλήρωνε αυτό που είδες μες στο Μουσείο
και μόνο τότε μπορούσες να αξιολογήσεις ολόκληρο το έργο και της Κ.
Κατσούνη.
Κάπου διάβασα ότι πέρασαν 15.000 επισκέπτες από κει και
μαθητές, φοιτητές αλλά είμαι σίγουρη ότι δεν μπόρεσαν να πάρουν την
έκδοση που βρισκόταν στο Πωλητήριο. Ωστόσο το Μουσείο έκλεισε το 2011
και ο εκδοτικός κόσμος στην Ελλάδα όπως και τα βιβλιοπωλεία έχουν βρει
από τότε και μετά νησίδα επιβίωσης πάνω στις ηλεκτρονικές εκδόσεις
υλικού, κάτι που δεν πρόλαβε να δει εκείνη η έκδοση. Παράλληλα, οι
ηλεκτρονικές εκδόσεις υλικού είναι αυτές που έχουν καταπιεί το βιβλίο
τυπωμένο σε χαρτί, με σάρκα
και οστά, και το λέω με στεναχώρια αυτό αλλά καταννοώ ότι έχουμε
περάσει στην Εποχή της Κατανάλωσης ακόμη και για Γνώση, της Ζωηρής
Εμπειρίας Μουσείου, της Κραυγαλέας Δύναμης της Εικόνας, και των
συναισθημάτων ισχύος Βόμβας ερεθίσματος για να πυροδοτήσεις σε νέο
άνθρωπο το ενδιαφέρον να του αποσπαστεί από εκείνο το κινητό που του
τα δίνει όλα ανέξοδα αλλά δίχως απτή επαφή και τρισδιάστατη όπως και
δράση του σωματική.
Το Μουσείο λοιπόν στα Δαυγάτα μου φάνηκε μια επιστημονικότατη δουλειά,
φτιαγμένη με πολύ αγάπη και ενδιαφέρον για τον Τόπο, αλλά είχε άψυχες
βιτρίνες που άντε να τις βάλεις σήμερα δίπλα-δίπλα με ένα κινητό
παιδιού ή ενήλικα και τις μικρές εκείνες γυάλινες προθήκες και να
καταφέρεις να παρατηρήσει έστω για ένα λεπτό ο άνθρωπος όσα λέει η
Φυσική Ιστορία που είναι Ζωντανότατο Φαινόμενο σε παρελθόν παρόν και
μέλλον και δεν είναι κάτι που μιλά μόνο για το παρελθόν σαν Ιστορία
αλλά ρέει μαζί μας. Ωστόσο και για την Εποχή του το Μουσείο Δαυγάτων
δεν είχε καταφέρει να ξεφύγει από την Ακαδημαική ατμόσφαιρά του μιας
αυστηρότητας που θύμιζε λίγο παράρτημα της Κοργιαλενίου Βιβλιοθήκης
που όμως μετακόμισε σε κάποιο χωριό.
Βλέπω γίνονται ενέργειες για τον Θαλασσόμυλο και έχει πάρει πλέον
τροχιά για να γίνει εκεί το Μουσείο και όπως είναι λογικό να
αξιοποιηθεί το Γεωλογικό Φαινόμενο των Καταβοθρών που είναι αφανές ενώ
είναι αξίας αντίστοιχης με Αρχαιολογικό Χώρο και σημασίας αντίστοιχης
με τα Γεωλογικά φαινόμενα Μελισσάνης Καραβόμυλου. Βέβαια δεν έχει να
δώσει εντυπωσιακό Γαλάζιο ιριδίζον όπως ο Βυθός μιας Μελισσάνης,
φαντασμαγορικό ερέθισμα που θέλει να δει ο επισκέπτης, αλλά έχει μια
κάπως μυστικιστική υπόγεια των ΗΧΩΝ των Καταβοθρών εμπειρία βιώματος
να δώσει, αν παρατηρήσεις ότι εκεί τα Βράχια είναι ζωντανά και μιλούν
ανεξάρτητα από τα κύματα. Η Φυσική Ιστορία είναι Ζωντανή εφόσον κάτι
εκεί Μιλάει. Και στοιχείο να μην τα βλέπεις όλα αλλά ημισκεπασμένα
κάποια σαν απόκρυφο λίγο μυστικό που ψιθυρίζει έχει μια δική του
μαγεία που πυροδοτεί φαντασία και είναι αρκετά έντονο.
Κανείς δεν μπορεί να μου δικαιολογήσει πως βρέθηκε ένα Κέντρο
Διασκέδασης με το όνομα των Καταβοθρών να ταυτιστεί και να έχει
αποτυπωθεί έτσι το Σημείο στη συλλογική μνήμη όλης της Κεφαλονιάς ως
ΖΩΗ αντί του ΖΩΝΤΑΝΟΥ Γεωλογικού Φαινομένου που δεν είναι καν
περιφραγμένο και διαχωρισμένο απ΄αυτό το Αυθαίρετο σε όλα Κτίσμα ακόμη
και για το όνομά του. Να πάω να χτίσω ένα σκυλάδικο πάνω σ΄ένα βράχο
που να το λέω Ακρόπολη και να έχω αυλή τον Παρθενώνα. Μόνο στην
Κεφαλονιά μπορείς να το δεις αυτό. Είμαστε οι ίδιοι οι Κεφαλονίτες
φαινόμενα προς διερεύνηση. Να διαχωριστεί με συνοπτικές διαδικασίες
και να περιφραχτεί ομοιότροπα με τον Θαλασσόμυλο η περιουσία του
Δημοσίου στον Αιγιαλό από το Κέντρο Διασκέδασης πρέπει να΄ναι το
ακριβώς επόμενο μέλημα της Πολιτείας αν θέλει να την βλέπουμε με
σοβαρή ματιά.
Το Μουσείο είναι λογικότατο να φτιαχτεί στον Θαλασσόμυλο και να
αξιοποιήσει με περίπατο το Σημείο Καταβόθρες που πρέπει να φαίνεται
ότι έχει ίδια περίφραξη ξύλινη, βήμα πρώτο λέγεται. Αλλά το Μουσείο
έχει να κάνει δουλειά και μόνο του αν θέλει να ζήσει σαν Μουσείο και
να μην αφήνεται στην ιδέα ότι η εξαιρετική δουλειά ενός αξιόλογου
ιδιώτη, της Κας Κατσούνη, μπορεί ποτέ να καλύψει τις σύγχρονες ανάγκες
Μουσείου και επιβίωσής του επειδή κάτι τέτοιο είναι σαν να ζητάς από
έναν σημαντικό σε έργο άνθρωπο να αδειάσει μόνος του με ένα κουτάλι
όλο τον Κούταβο. Το Μουσείο αυτό πρέπει να είναι ένας διαδραστικός
Πολυχώρος ζωντανών στοιχείων που θα πρέπει όχι να κερδοφορήσει αλλά να
επιβιώσει όλο το χρόνο ΖΩΝΤΑΝΟ επειδή ακριβώς κατεβαίνει στο Αργοστόλι
και αποκεντρωμένα του ως προς την Θηριωδία Πλατείας του. Στην ουσία σε
μικροκλίμακα έχει να λύσει το Σημείο Θαλασσόμυλος το πρόβλημα του
Αργοστολίου να έχει τα πάντα φροντισμένα με φωταγωγήσεις και
υπερπαραγωγές και Κίνηση και Ζωή στο Κέντρο του και λίγο πιο πέρα στην
Περιφέρειά του να μην ξέρει πως να περπατήσει ένας άνθρωπος μες στα
σκοτάδια και την παραμέληση του χώρου, επειδή μόλις έφυγαν οι
τουρίστες έσβησαν τα φώτα της αυλαίας.
Το Κύριο Πρόβλημα στην έννοια Κρουαζιερόπλοιο, μόλις το ακούς σαν
στόχο κοινωνικής ομάδας επισκεπτών για να έχει επισκεψιμότητα το
μουσείο και Πόρους εμένα δεν μου είναι η έννοια profit - Κέρδος που
έτσι βλέπει η Δημοτική αρχή το Μουσείο ως Επιχείρηση επειδή είναι και
ρεαλιστικό. Όμως όταν ακούω για Κρουαζιερόπλοιο καταλαβαίνω ότι δεν
υπολογίζει κάποιος τον Ντόπιο πληθυσμό να πατάει εκεί και δεν τον
θεωρεί εκ προοιμίου μετρήσιμη
δύναμη ακόμη και οικονομικά για την ολοχρονική ύπαρξη του Μουσείου. Η
έννοια: ωχ αδελφέ, σιγά μην πάω τώρα στο Μουσείο, που είναι βαρετό, να
είναι ο άξονας που θεωρεί δεδομένο; Λες και ο ντόπιος πληθυσμός τον
χειμώνα ξέρει τι να κάνει ή πως να ξεβαρεθεί ενώ σταματάει το
Πρόγραμμα εκδηλώσεων της Κεδηκε μόλις φύγουν οι Τουρίστες. Το Πρόβλημα
του Μουσείου είναι τα Κίνητρα των Ντόπιων να πηγαίνουν εκεί, ώστε αυτό
μαζί με την Καντίνα και Πωλητήριό του να ζει όλο το χρόνο για κάποιους
λόγους. Και οι ίδιοι οι Ντόπιοι δεν είναι κάτι τόσο πια διαφορετικό
από εκείνους πάνω στο Κρουαζιερόπλοιο μόνο που εμείς βρίσκόμαστε όλο
το χρόνο πάνω στον πλωτό φλοιό της Κεφαλονιάς στο δικό μας τεράστιο
Κρουαζιερόπλοιο.
Μαρία Μαγουλά
εικαστικός
...συνεχίζεται σε Μέρος Β
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου