Στους θρόνους της Αποκάλυψης 7 Οκτωβρίου 1571, Ναυμαχία της Ναυπάκτου «…κι εδόθη ο πόλεμος ο θαυμαστός και ο μέγας»

Δελτίο Τύπου

_____________________________________________________________________________________________

Στους θρόνους της Αποκάλυψης

7 Οκτωβρίου 1571, Ναυμαχία της Ναυπάκτου

«…κι εδόθη ο πόλεμος ο θαυμαστός και ο μέγας»

Νέο ιστορικό μυθιστόρημα της Ευρυδίκης Λειβαδά Ντούκα. Ένας από τους πρωταγωνιστές του, ο θαλασσοπόρος Ιωάννης Φωκάς, γνωστός ως Χουάν ντε Φούκα, απαντά τη φορά αυτή ως πιλότος στην αρχιναυαρχίδα του Ιερού Συνασπισμού υπό τον δον Χουάν τον Αυστριακό.

Έργο, συνέπεια μακρόχρονης μελέτης, που χαρακτηρίζεται ως συνέχεια του βραβευμένου ιστορικού μυθιστορήματος «Στα Στενά της Χίμαιρας» (εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ, 2007). Αυτό το «ταξίδι» άρχισε στις 30 Ιανουαρίου 2010 και κατέληξε το 2018. Ξεκίνησε τότε ακριβώς που η συγγραφέας τεκμηρίωσε πως ο Ιωάννης Φωκάς συμμετείχε ως πλήρωμα στη «Ρεάλ». Αυτός ήταν το έναυσμα. Και στόχος έγινε η ανάδειξη ενός σχεδόν άγνωστου και μη προβεβλημένου θέματος: του ρόλου των ορθόδοξων χριστιανών στην Ναυμαχία.

Παρόλο που οι Γραικοί, και δη οι Επτανήσιοι και οι Κρήτες, συνέβαλαν καθοριστικά στη νίκη εντούτοις, τόσο οι δυτικές όσο και οι εξ Ανατολών πηγές, σιωπούν, καθιστώντας έτσι την ιστορική έρευνα -για λογοτεχνική συγγραφή εν προκειμένω- εκ των ουκ άνευ. Η ενεργός συμμετοχή των Ελλήνων στη ναυμαχία είτε αυθόρμητη, είτε καταναγκαστική, είναι αναντίρρητη, πολυπληθής, καθοριστική, απαράμιλλη, δυναμική, έκρυβε γενναιοψυχία, βαθειά θρησκευτικότητα και ηθικό χρέος. Σε σύγκριση δε με τη συμμετοχή άλλων ευρωπαϊκών λαών -με εξαίρεση τους Ισπανούς- η ελληνική παρουσία στις επιχειρήσεις του Ιερού Συνασπισμού ήταν η μεγαλύτερη και πολυπληθέστερη.

Ας μην ξεχνάμε πως η Ναυμαχία ήταν σύγκρουση του Δυτικού κόσμου με τον Ανατολικό, του Καθολικισμού με το Ισλάμ, ενώ στη μέση βρίσκονταν οι Ορθόδοξοι Γραικοί, υπήκοοι, ορισμένοι των Βενετών, και οι λοιποί της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας. Δεν ήταν στα κέντρα λήψης αποφάσεων. Κι ούτε το ‘μυαλό’ του πολεμικού σώματος και από τις δυο πλευρές. Όμως ήταν το μεγαλύτερο μέρος του μυϊκού του συστήματος, ήταν μέρος της σπίθας που βοήθησε στο άναμμα της φωτιάς αυτής συμβάλλοντας έτσι στο ένδοξο αποτέλεσμα που καθόρισε το μέλλον ολόκληρης της Ευρώπης. Μπορεί οι Ισπανοί και οι Βενετοί για λόγους δικούς τους να μην εκμεταλλεύθηκαν εξαντλητικά ως όφειλαν και μπορούσαν τη νίκη τους αυτή. Όμως είναι γεγονός αναμφισβήτητο ότι ο ευρωπαϊκός κόσμος και ο πολιτισμός σώθηκαν από την ιμπεριαλιστική οθωμανική απειλή, γιατί αν χανόταν ο πόλεμος αυτός, τίποτα δεν θα εμπόδιζε την τότε διαμορφωμένη οθωμανική αλαζονεία να κατακτήσει όλη την Ευρώπη αλλάζοντας εκ βάθρων τη ροή της ιστορίας. 

Σε αυτό το συγκλονιστικό γεγονός, οι κεντρικοί φορείς των Ιονίων Νήσων (Δήμοι, Περιφέρεια), αλλά και οι αντίστοιχοι της Κρήτης δεν έχουν προσδώσει την βαρύτητα, προβολή και αίγλη που πρέπει. Δεδομένο είναι ότι η αθρόα συμμετοχή των Επτανησίων και εν προκειμένω ο αυθόρμητος εξοπλισμός και ενεργή ανάμειξη των Κεφαλλήνων μπορεί να εκληφθεί ως μια από τις πρώτες πράξεις εξέγερσης κι αντίστασης ενάντια στον εξ’ ανατολών αλλόπιστο κατακτητή. Με αφορμή λοιπόν το βιβλίο αυτό και τα στοιχεία που έρχονται στην επιφάνεια, το 2021 ως επετειακό έτος των 200 ετών της Ελληνικής Επανάστασης, μπορεί να συνεορτασθεί και η Ναυμαχία της Ναυπάκτου καθώς ολοκληρώνονται 450 χρόνια από αυτήν.

Εκδόσεις ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Αργοστόλι 2019

ISBN 978-618-84536-0-9

Κύριος κορμός, Παράρτημα, Αρχειακές πηγές-βιβλιογραφία: 520 σελ.

__________________________

(Οπισθόφυλλο)

«Σπατάλησα τον χρόνο μου κτίζοντας κάστρα στον αέρα. Στο τέλος, τα κάστρα αυτά κι εγώ μαζί τους, σκορπιστήκαμε με το πρώτο φύσημα». Τραγική κύκνειος παραδοχή της ουτοπίας από τον ίδιο τον εμπνευστή νίκης τρανής, που την ιστορία άλλαξε ολόκληρης της Ευρώπης. Δον Χουάν: τελευταίος ιππότης. Από τη σφαίρα του πραγματικού τον άρπαξαν οι νεφέλες του μύθου και τον άπλωσαν αιώνια στο σύμπαν να πλανάται. Μουεζιν-ζαντέ Αλή πασάς: έσχατος καπουδάν της Μετζαλούνας που με τόξο και γιαταγάνι πολέμησε παράτολμα κι ηρωικά απέναντι σε όπλα συγκαιρινά. Δυο θεριά στην πληγωμένη θάλασσα στον τότε κόλπο της Ναυπάκτου, στις Εχινάδες, την Κυριακή 7 του Οκτώβρη του 1571. Χιλιάδες νικητές. Χιλιάδες ηττημένοι. 

Σπαθί κι Αίμα, Σταυρός κι Ημισέληνος: στοιχεία κυρίαρχα της 13ης σταυροφορίας, που με ιερότητα σφραγίζει αποχαιρετώντας τον μεγάλο ιπποτικό κύκλο της αλήθειας και των παραμυθιών. Εκεί όπου έδωσε και πήρε η φωτιά, το φονικό, η φρίκη, ο θρήνος. Ο χρόνος έλαβε διάσταση αγωνιώδη. Μίκρυνε πολυώδυνα. Και στ’ αλώνι το θαλασσινό στοιβαγμένοι Γραικοί, μ’ αλυσίδες ή λεύτεροι, πολεμιστές, κωπηλάτες, ναυτικοί, πειρατές, προσέφεραν το δικό τους μερίδιο στη νίκη ή στον χαμό. Ζωές λαμπάδιασαν στο πεδίο του αφανισμού, όνειρα κατακάθισαν στου βυθού τον αργαλειό, έρωτες προφυλάχθηκαν μέσα στο κουκούλι του απραγματοποίητου από τη φθορά, ιστορίες ανώνυμων κι επώνυμων έκλεισαν βίαια τον κύκλο τους στην πύλη της λύτρωσης. Βαρύ το τίμημα που ζήτησε η Ιστορία. Η ελπίδα έδωσε φτερά στις ψυχές, αντοχή στα σώματα, ορμή στη νίκη, και ύστερα έσβησε στο θέατρο της φρενίτιδας.