~α,ρε χρόνε αλήτη...~
΄τρία σχεδόν εικοσιτετράωρα πριν αλλάξει ο χρόνος κι επειδή ο χρόνος κ εγώ έχουμε μια περίεργη σχέση από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου,θα πω αλήθειες και θα τις πω επειδή μπορώ ή μάλλον,γιατί απόψε έχει τόσο κρύο κι ερημιά στην επαρχία,που αν δε μιλήσω θα χάσω τη φωνή μου,για πάντα.
Έφτασα αισίως 45 καλοκαιριών για να καταλάβω πως υπάρχει και χειμώνας.Και μαλιστα βαρύς και μεγάλος.
Εζησα την ζωή που ήθελα και την ζωή που δεν ήθελα
Γέλασα με τα χάλια των άλλων,αλλά λίγο περισσότερο με τα δικά μου(τελικά)
Φώναξα για το δίκιο του κόσμου,αλλά με κατάπιε το δικό μου.
Κοίταξα τον ήλιο κατάματα,χωρίς να με τύφλωσει,όμως μου άφησε κουσούρι, ένα ζευγάρι γυαλιά στο κομοδίνο μου,τις νύχτες που διαβάζω ...
Χόρεψα με όλη μου την ψυχή,όλη μου την ζωή,μέχρι να μου κοπεί η ανάσα,λλά ποτέ κι είμαι σίγουρη πια για αυτό, δεν θα χορέψω όσο μου έπρεπε.
Κοιμήθηκα σε αγκαλιές που με λάτρεψαν,χωρίς ούτε μιαν εξαίρεση,αλλά δεν ξημερώθηκα με όλες.
Αγάπησα την ζωή περισσότερο από οποιοδήποτε ξέρω(με εξαίρεση μόνο,τον πατέρα μου)αλλά μου ζήτησε χαράτσια, που αρνήθηκα να πληρώσω
Εγινα μαμά,ενώ δεν ήμουν έτοιμη για αυτό κι όταν με αποκάλεσαν έτσι, ήμουν η πιο έτοιμη από κάθε τι που ανακάλυψα στην ζωή μου.
Έγινα σύντροφος,ερωμένη,γκόμενα,κορίτσι "σου",αλλά δεν έγινα ποτέ σύζυγος
Ζω σαν μικροαστή,αλλά δεν θα γίνω ποτέ,παρόλο που το τίμημα πια είναι πολύ βαρύ για τους ώμους μου.
θα μπορούσα να γράφω,να είμαι φωτογράφος,χορεύτρια,αρτίστα,τραγουδίστρια σε ρεμπετάδικο,να κάνω μόνο ραδιόφωνο,να είμαι ιδιοκτήτρια βιβλιοπωλείου... παρόλα αυτά δεν είμαι.
Είμαι γραφική,είμαι παλιάς κοπής,είμαι εργάτης,ερασιτέχνης,κλαψομούνα,είμαι μια γυναίκα τόσο όμοια με κάθε μια που αγάπησα στην ζωή μου,γιατί τις γυναίκες τις αγάπησα πολύ περισσότερο από τα σερνικά κ τις αγάπησα επειδή τις ανακάλυψα,σε αντίθεση με τους άντρες που ποτέ δεν ήθελα να ανακαλύψω μια κ δεν ήθελα να διαταράσσω την αυθαίρετη φύση τους,μόνο,ήθελα να μουλιάσω μαζί τους σε βαθιά κρυστάλλινα θαλασσινά νερά
Η ζωη δεν με δίδαξε τίποτα,γιατί ακόμη μαθαίνω,γράφω διαγωνίσματα,χάνω προθεσμίες ,περνώ με άριστα την τάξη κι άλλοτε μένω μετεξεταστέα.
Ένα σχολείο είναι η ζωή.
τίποτε άλλο δεν είναι .
Κι υπάρχουν πάντα δυο κατηγορίες μαθητών.Εκείνοι που κρατάν το απουσιολόγιο κι εκείνοι που κοιτάζουν έξω απ το παράθυρο το καιρό να αλλάζει φορεσιές.Να βρέχει,να χιονίζει,να μαδά φύλλα,να ζεματά ο ήλιος του.
Δεν μπορεί να μην αποτύχεις, σε τούτη τη μικρή ζήση,να μην λυγίσεις,να μην παραιτήθεις,να μην λαβωθείς,να μην ξαναεμπιστευτείς,να μην λαχταρήσεις,να μη πανηγυρίσεις,να μην θες να τα κάνεις όλα γ'ηπεδο,να μην ελπίζεις,να μην ονειρεύεσαι .
Ένα πράμα μόνο δεν μπορείς .
Δεν μπορείς να επιστρέψεις πίσω στο χρόνο.
την μόνη επιλογή που μας δίνει,όμως,είναι όταν πέσουμε στην μαύρη τρύπα των σκοινιών του ή να παραμείνουμε για πάντα εκεί ή να ανατρέψουμε όλους τους τύπους της φυσικής.
Τώρα θα μου πείτε ποιος γύρισε από μια χαοτική μαύρη τρύπα κ ξέρει τον τρόπο?
Δεν έχω ιδεά,αλλά
όλο και κάποιον αν ψάξετε θα ανακαλύψετε,συνήθως δεν κάνουν θόρυβο αυτοί οι άνθρωποι,δεν είναι πανέμορφοι κ επιτυχημένοι,αλλά είναι ευτυχισμένοι.Λιγοστοί μα ευτυχισμένοι..
Υ.Γ
Μη ζηλεύετε την ζωή κανενός κ μην λυπάστε κ κανέναν.
να αγαπάτε όσους σας αποδεικνύουν πως αξίζουν την αγάπη σας κ να συμπονάτε αυτούς που δεν ζητούν την συμπόνια σας.
Βασικά να βοηθάτε.
να βρίζετε,να αγκαλιάζεστε,να συνουσιάζεστε σαν έφηβοι,να τρώτε χωρίς τύψεις,να μοσχοβολάτε κ να κοιμάστε εύκολα
να ζείτε εισπνέοντας κ όχι ανασαίνοντας/
άντε,ελπίζω για μένα(πέρα του να είναι υγιείς όσοι αγαπώ κ εσείς μαζί) να γράφω πολύ λιγότερο από το νέο έτος κ να παθιάζομαι ζώντας κ αγγίζοντας,ακόμη περισσότερο,
καλή αποκοπή λεν στην νήσο !έτσι λεν κ γιατί για να μην συμφωνήσω....
Να γουστάρούμε τη ζωή μας κι αν τυχόν δεν μας αρέσει να την αλλάξουμε.
Ελπίζω πως ακόμη μπορούμε να την αλλάξουμε..
μας φτάνει ,δεν μας φτάνει ο χρόνος.
Ο χρόνος μια δουλειά ξέρει να κάνει.
Εμείς πάλι είμαστε γεμάτοι αθάνατα οράματα.
φιλί παλιού χρόνου αλλά πάντα φρέσκο....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου