 |
| Μεγάλη Παρασκευή-επιτάφιος-ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΡΑΛΛΗΣ |
Μεγάλη Παρασκευή
Βαριά τα βήματά μου σέρνω
στο φως της μέρας το θαμπό
κρίνα της άνοιξης σου φέρνω
και στο σταυρό σου τ’ ακουμπώ
φίλε δακρυοπότιστε
των πρωτίστων πρώτιστε.
των πρωτίστων πρώτιστε.
Άρρωστος κύλησε ο αιώνας
κι ο ήλιος βγαίνει μισερός
σαν το φτερό της χελιδόνας
που το σακάτεψε ο καιρός
φίλε τρισμακάριστε
των αρίστων άριστε.
των αρίστων άριστε.
Σήμερα ο Άδης ηνεώχθη
γεφύρι εγίνη ο Γολγοθάς
και στου θανάτου εσύ την όχθη
άφατο δρόμο ακολουθάς
έγγιστε κι ανέγγιστε
των μεγίστων μέγιστε.
των μεγίστων μέγιστε.
Νίκου Γκάτσου, Μέρες Επιταφίου
http://annagelopoulou.blogspot.com/2017/04/el-greco.html
Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 24
Σαν να μονολογώ, σωπαίνω.
Ίσως και να 'μαι σε κατάσταση βοτάνου ακόμη
φαρμακευτικού ή φιδιού μιας κρύας Παρασκευής
Ή μπορεί και ζώου από κείνα τα ιερά
με τ' αυτί το μεγάλο γεμάτο ήχους βαρείς
και θόρυβο μεταλλικό από θυμιατήρια.
Μ. ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ, 24 β
Αντίς για όνειρο
Πένθιμος πράος ουρανός μες στο λιβάνι
αναθρώσκουν παλαιές Μητέρες ορθές σαν κηροπήγια
τυφεκιοφόροι νεοσύλλεκτοι σε ανάπαυση
μικρά σκάμματα ορθογώνια, ραντιστήρια, νάρκισσοι.
Σαν να 'μαι λέει, ο θάνατος ο ίδιος αλλ'
ακόμη νέος αγένειος που μόλις ξεκινά
κι ακούει πρώτη φορά μέσα στο θάμβος των κεριών
το «δεύτε λάβετε τελευταίον ασπασμόν».
Οδυσσέας Ελύτης, «Ημερολόγιο Ενός Αθέατου Απριλίου»
Εκδ. Ίκαρος,1984
Συμβουλές της Μεγάλης Παρασκευής
Αδρανείς.
Σε παρασύρει η φωτογραφία σου
ότι το έχεις δίπορτο
όποτε θέλεις είσαι τάχα εδώ
κι όποτε θες κατέρχεσαι.
Σ᾿ εξαπατούν επίσης
τα φουσκωμένα λόγια της ανοίξεως
δήθεν ότι τα άνθη της
συμπαρασύρουν σε ανάσταση
κι άλλα εσταυρωμένα χώματα.
Άκουσέ με, πάρε
στα χέρια σου την κύλιση του λίθου.
Ας σπρώξει λίγο και το Μεγάλο Σάββατο
γεροδεμένο είναι
σήκωσε θεία κλοπή ασήκωτη
και στα ουράνια μοναχό του την ανέβασε.
Μόνο βιάσου γιατὶ όπου νά΄ ναι
το θαύμα της διαψεύσεως τίθεται επὶ τάπητος
ακάνθινο.
Κική Δημουλά, «Χλόη Θερμοκηπίου»
Εκδ. Ίκαρος,2005
http://evaneocleous.blogspot.com/2009/04/blog-post_17.html
(“Ελεύθεροι πολιορκημένοι…” Ατέλειωτη σαρακοστή, μεγάλη εβδομάδα των παθών,
αλύτρωτη Μεγάλη Παρασκευή έγινε η ζωή μας όλη…)
Μεγάλη
εβδομάδα των παθών
αιώνες τώρα των ανθρώπων η ζωή
πενθοφορούσα και θλιμμένη
σιωπηλή
περιδιαβαίνει τους ανόσιους καιρούς
την ερημιά σπουδάζουσα
στη μοναξιά των λυπημένων δέντρων
Ευωδιά
πένθιμο σούρουπο
η γειτονιά
στη μακρινή μου ενθύμηση
και τα παιδιά πηγαινοέρχονται
στον ύπνο μου
τις δημοσιές του κόσμου ψηλαφώντας
κρίνα και γιασεμιά
τριανταφυλλένια όνειρα
κομίζοντας στις εκκλησιές
λεμονανθούς
για τους εσπερινούς Επιταφίους των
Μοσχοβολάει
ερημικό
της εκκλησιάς το μυρωμένο δώμα
“ο Απρίλης με τον έρωτα χορεύουν
και γελούνε”
στου κόσμου την ανηφοριά
μύρα σταλάζει η νυχτιά των στεναγμών
με τη νοτιά
ριγούν τα φύλλα της καρδιάς
-τέλειο τέχνασμα ηδονής
μες τον καθρέφτη της σιγής –
Ανθίζει δεντρολίβανο
λεβάντα και βασιλικός στα παραθύρια
σαπούνι πράσινο ευωδιά το άσπρο μου πουκάμισο
ξυπνούν στη νυχτωμένη μνήμη
τα παιδικά μου χρόνια τ’ αλησμόνητα
τα θρυλικά εγκώμια
κάθε παιδί
στριγκιά φωνή κι άγρια κραυγή
σείονταν του ναού το καταπέτασμα
Τώρα σιωπή
Όχι
δεν στάζει πουθενά
και τα θεμέλια είναι βαθιά στο ριζικό μου
όλος ο κόσμος μια πληγή
αιμορροεί
όπως πηγή στα σωθικά μου
βόσκει την όρασή μου το σκοτάδι
ακούω μονάχα τη σιωπή
που βηματίζει στο λιθόστρωτο
πένθιμο εμβατήριο ηχεί
Ο άνεμος
ζαρώνει και γλιστράει
στο λιόγερμα του μυρωμένου Απρίλη
και το μικρό μου όνειρο
στην άσφαλτο βουλιάζει
την πυρακτωμένη του αισθήματος
σχίζοντας το φλεγόμενο περίβλημα
ως εκμαγείο της σάρκας
Λάβετε φάγετε * τούτο εστί το σώμα μου
Πίετε εξ αυτού πάντες * τούτο γαρ εστί το αίμα μου
τούτο ποιείτε * εις την εμήν ανάμνησιν
Η έμφυτή μου αθωότητα
περιπολεί τις αναμνήσεις ως εξουσία
του έρωτα
πάνω στον θάνατο
μικρό απόδειπνο
η προσευχή του Εσπερινού
αλύτρωτη
Παρασκευή Μεγάλη η ζωή μας όλη
Σιγησάτω πάσα σαρξ βροτεία
Ελένη Χωρεάνθη, Ποίηση
https://www.fractalart.gr/megali-paraskeyi/
ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ
η μεγάλη παρασκευή
μυρίζει κοκκινόχωμα στην κρήτη
ανάκατο με τα ξινά της αθήνας
κι είναι το πρωινό της απόμερο
σαν σπίτι καλοκαιρινό
που ανοίχτηκε μήνες μετά
να φύγει της σκόνης η δυσθυμία
σα μεσημεριάσει
κι η φύση ησυχάσει από αισθήσεις
μέχρι το βράδυ
παύει να σε προκαλεί
να σ’ ορίζει με την αφή
σαν οργασμός που τον κρατάς δυο στιγμές παραπάνω
ταπεινά, σιωπηλά –
καμιά φορά ένα δάγκωμα σε προδίδει
τα νύχια στο δέρμα
το σφίξιμο των δαχτύλων γύρω από τους καρπούς
οι δουλειές έχουν πάψει
ο ήλιος βουτά στο αιγαίο
μυρώνει τη θάλασσα με υποσχέσεις
ακούς πώς αντηχούν οι καμπάνες;
κι είναι ώρα τώρα το μεσημέρι
γλυκιά συγκομιδή των χρόνων που πιστέψαμε
δικά μας
έχει σωπάσει η βουή –
σα να τελέψανε μεμιάς όλα μας τα θέλω –
και το σ’ αγαπώ μου είναι κι αυτό
λιτή τρισύλλαβη προσευχή
–η μεγάλη προσμονή–
οι τρεις παύσεις μέχρι το βράδυ
απόψε ξαγρυπνούνε στον παράδεισο
κι εμείς ανάψαμε κεριά για να μας δούνε
είπαμε σιωπηλά την προσευχή μας
και σβήσαμε σιγά σιγά μέσα στο πλήθος
(ΛΕΒΑΝΤΑ ΣΤΟ ΔΕΚΕΜΒΡΗ, 2011)
ΧΑΡΗΣ ΨΑΡΡΑΣ
https://www.oanagnostis.gr/%CE%B2%CE%AC%CF%81%CE%BD%CE%B1%CE%BB%CE%B7%CF%82%CE%BA%CE%B1%CF%81%CF%85%CF%89%CF%84%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82%CE%BA%CE%AC%CE%BB%CE%BB%CE%B9%CE%B1-%CF%80%CE%B1%CF%80%CE%B1%CE%B4%CE%AC%CE%BA%CE%B7/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου