Μια συστηματική αποξένωση από την ομορφιά και μια βαθιά περιφρόνηση στην Ιστορία.

Κομμάτια και θρύψαλα
Ο 2ος Παγκόσμιος δεν κόστισε μόνο τη ζωή σε 80 περίπου εκατομμύρια ανθρώπους.
Τα βομβαρδιστικά ισοπέδωσαν αρχαιολογικούς χώρους και μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς, έσβησαν τα αποτυπώματα της Ιστορίας, έκαναν σκόνη αρχιτεκτονικά στολίδια και σακάτεψαν πολλή ομορφιά.
Στην πανέμορφη Συρία σήμερα, ο όλεθρος μετριέται πρώτα σε πτώματα, σε χιλιάδες κυνηγημένους ανθρώπους και μετά πάνω στα ερείπια ιστορικών μνημείων και όμορφων πόλεων.
Και καλά μέσα στη φρίκη του πολέμου. Το να συντελείται όμως αυτή η καταστροφή σε καιρό ειρήνης, μοιάζει μ’ ένα είδος αποκτήνωσης. Μια συστηματική αποξένωση από την ομορφιά και μια βαθιά περιφρόνηση στην Ιστορία.
Κάθε τόπος έχει τους δικούς του μικρούς Παρθενώνες. Δεν έχουν όλοι το ίδιο ιστορικό βάθος ή την ίδια αρχιτεκτονική αξία, είναι όμως τα ορόσημα του τόπου, τα αναγνωριστικά σημάδια του, η μνημειακή αυτοβιογραφία του. Μ’ αυτά γεννήθηκε, πορεύτηκε στην ιστορία, αυτά έχει να δώσει στα παιδιά του, στα χνάρια τους μπορούν να αφηγούνται οι τωρινοί τα περασμένα, για να μπορούν να υπάρχουν και μελλούμενα.
Αν οι κάτοικοί του και οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του γυρνάνε την πλάτη, αν τα αφήνουν να καταρρέουν και να διαβρώνονται απ΄το χρόνο, συμμετέχουν σε μια λεηλασία, με στόχο την ερήμωση, την κυριαρχία της ασχήμιας, την ιστορική άνοια.
Η Αστυπαλιά, χωρίς το κάστρο της, δεν θα είναι ποτέ η Αστυπαλιά.
Η Καλαμπάκα, χωρίς τα Μετέωρα , θα είναι μια αδιάφορη, μεσογειακή κωμόπολη.
Η Αθήνα, χωρίς την Ακρόπολη, θα είναι η πιο άσχημη πόλη του κόσμου.
Η Κάλυμνος, αφήνει τη δική της αυτοβιογραφία, τα δυο της κάστρα, το Κάστρο της Χώρας και της Χρυσοχεριάς, στη μοίρα τους. Όπως άφησε τα Κυκλώπεια τείχη στον Εμποριό να λεηλατηθούν για μαντώματα στις βίλες των νεόπλουτων, το κλασσικό θέατρο της Τελένδου να γίνει χώμα και τους θολωτούς της τάφους να ρημάζουν.
Μόνο όταν μεσολαβήσει ένα διάστημα απουσίας, αντιλαμβάνεται κανείς, την εγκατάλειψη και την αδιαφορία.
Στο τέλος της δεκαετίας του ’80, με τους μαθητές του 2ου Λυκείου Καλύμνου, καταγράψαμε, φωτογραφίσαμε, απαιτήσαμε και προέκυψε μια αναστήλωση, ημιτελής αλλά παρηγορητική στις αρχές του ’90. Έκτοτε η ερήμωση.
Παρατημένα, καταρρέοντα, κομμάτια και θρύψαλα μιας πάλαι ποτέ ομορφιάς προς δόξαν της χωματερής, του οικιστικού βαρβαρισμού και της τσιμεντένιας περικύκλωσης.
Κι αυτά σε μια εποχή που τεράστια ποσά ροκανίζονται χωρίς αντίκρισμα και η τεχνολογία θα συνέδραμε όσο ποτέ πριν.
Ο θρίαμβος του πλαστικού νεοέλληνα, που δε δίνει δεκάρα για τον τόπο του, καμώνεται μόνο πατριωτισμούς της δεκάρας και κάνει κωλοτούμπες στον τουρίστα για να του επιδείξει τις πλαστικές ξαπλώστρες των παραλιών.
Πόσο κρίμα! Πόσο ανάξιοι σ’ αυτούς που πέρασαν, πόσο υπόλογοι σ’ αυτούς που θα ‘ρθουν.
(Η φωτογραφία 1 από το ιερό του Δήλιου Απόλλωνα, πάνω στον οποίο οικοδομήθηκε ο ναός του Χριστού της Ιερουσαλήμ. Από τη σχολική φωτογραφική μας αποτύπωση και η 2 το μικρό Κάστρο της Χρυσοχεριάς)

Νίνα Γεωργιάδου,https://www.e-prologos.gr/