Ζώντας στην Πορνολάνδη Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Όπως γράφει στην ιστοσελίδα Truthdig ο βραβευμένος με Πούλιτζερ Chris Hedges «Η πορνογραφία, δείχνει το πώς θα μοιάζει το τέλος του κόσμου» και σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι στην παρούσα φάση η πορνογραφία είναι αυτή των «αποχρώσεων του γκρι», που βλέπει τα πράγματα μαυρόασπρα, μ΄ έναν τρόπο ψηφιακό, «0 και 1», «περνάει ή δεν περνάει ρεύμα».
Αν όμως «η πορνογραφία, όπως και ο παγκοσμιοποιημένος καπιταλισμός, είναι το μέρος όπου στέλνονται οι άνθρωποι για να πεθάνουν» όπως λέει ο Chris Hedges, τότε πόσο έχει απλωθεί πλέον αυτό το «νεκροταφείο» όταν το βιβλίο «Οι 50 Αποχρώσεις του Γκρι» έχει ξεπεράσει τα 100εκ. αντίτυπα σε πωλήσεις, έχει μεταφραστεί σε περισσότερες από 40 γλώσσες και συνεχίζει να σπάει το ένα μετά το άλλο τα εκδοτικά ρεκόρ;
Μήπως όμως όλο αυτό υποδεικνύει και την κατάρρευση των σχέσεων;
Γιατί τι άλλο είναι η πορνογραφία, παρά ένας μοναχικός αυτο-ερωτισμός, ένας αυνανισμός χωρίς οικειότητα, χωρίς έρωτα, δίχως σχέση. Η πορνογραφία δεν είναι, εν τέλει, ένας «έρωτας» υπερπλήρης εκθεσιακής αξίας;
Όπως επισημαίνει ο Han, B. C. (2015)., «το πορνό δεν ακυρώνει μόνο τον ερωτισμό, αλλά και το σεξ. Η πορνογραφική έκθεση προκαλεί μια αλλοτρίωση της σεξουαλικής ηδονής, αφού είναι αδύνατον να τη ζήσεις. Η σεξουαλικότητα διαλύεται σε μια θηλυκή performance της ηδονής και σ’ ένα ανδρικό σόου επίδοσης». (p.30)
Αν μάλιστα δει κανείς τις παγκόσμιες διαστάσεις του φαινομένου, μπορεί να αντιληφθεί
πως πρόκειται για ένα πανίσχυρο πολιτισμικό μοτίβο, που βέβαια ενισχύεται στη διάχυση του, μέσω του κοινωνικού «πολλαπλασιαστή» του διαδικτύου, αλλά και των κυρίαρχων media.
Όπως γράφει ο Chris Hedges, «Ο τζίρος της παγκόσμιας πορνοβιομηχανίας ανέρχεται
στα 96 δισ. δολάρια. Υπάρχουν 420 εκατομμύρια πορνογραφικές ιστοσελίδες, 4,2 εκατομμύρια ιστότοποι και 68 εκατομμύρια αναζητήσεις για πορνογραφία στις μηχανές του ίντερνετ καθημερινά, 60% των επισκέψεων στο διαδίκτυο είναι πορνογραφικής φύσεως, μόνο τα κέρδη από τα DVD και τη διαδικτυακή πορνογραφία στην Αμερική ανέρχονται στα 14 δισ. δολάρια, ενώ έχει υπολογιστεί ότι 30 εκατ. Αμερικανοί επισκέπτονται σελίδες με διαδικτυακό σεξ έως 10 ώρες την εβδομάδα».
Η Dines, G., (2010), γίνεται ακόμη πιο διεισδυτική στην έρευνα της για την  «Πορνολάνδη» όταν αναφέρει πως «Οι γυναίκες έχουν ουσιαστικά δύο επιλογές στην κοινωνία μας: να είναι είτε «γαμήσιμες», είτε αόρατες. Το να είσαι «γαμήσιμη» σημαίνει να συμμορφώνεσαι με την πορνογραφική κουλτούρα, να είσαι σέξι, πειθήνια και να κάνεις ό,τι θέλει ο άντρας. Αυτός είναι ο μόνος τρόπος να αποκτήσεις ορατότητα. Και δεν μπορείς να ζητήσεις από κορίτσια στην εφηβεία, που κάνουν τα πάντα για να είναι ορατές, να διαλέξουν να είναι αόρατες».
Αλλά αν αυτή είναι η οδυνηρή συνέπεια για την γυναίκα -και δίχως να παραγνωρίζουμε στο ελάχιστο την ιδιαίτερη επιβάρυνση της γυναίκας σ’ αυτήν την κουλτούρα- υπάρχει και η ανδρική αντανάκλαση του φαινομένου, που πάλι αφήνει ουσιαστικά δυο επιλογές στον άνδρα: είτε να υπερ-ανταποκρίνεται στις σεξουαλικές επιδόσεις, είτε να είναι αόρατος. Να συμμορφώνεται, δηλαδή και αυτός με την πορνογραφική κουλτούρα, αλλά από την πλευρά, αυτή της ανελαστικής σεξουαλικής επίδοσης του παρτενέρ-επιβήτορα.
Η πορνογραφία, με άλλα λόγια είναι, η «αποθέωση» της υπαρξιακής απαξίωσης με την
αντικατάσταση της ανθρώπινης αξίας από την εκθεσιακή της αξία. Η «έκθεση», δηλαδή, μετράει πιο πολύ από το ίδιο το ανθρώπινο υποκείμενο ή με άλλα λόγια στη θέση του ανθρώπινου υποκειμένου “μπαίνει” η εκθεσιακή του αξία. Με την ίδια “λογική” η ζωή ενός ανυπεράσπιστου παιδιού εκτίθεται και αυτή απαξιωτικά στην πορνογραφική μας βιτρίνα, αφού όλα πια αξίζουν μόνο στο βαθμό που -και όσο- εκτίθενται.
Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται, πως η τρέχουσα ανέραστη κουλτούρα διέρχεται, πλέον, μια υπαρξιακή κρίση της επιθυμίας και γι’ αυτό χρειάζεται διαρκώς όλο και πιο έντονες τονωτικές/διεγερτικές εμβολές. Η πορνογραφία -στις δεκάδες εκδοχές της- είναι μια απ’ αυτές.
Κάτω απ’ αυτό το πρίσμα της Κοινωνίας της Επίδοσης χρειάζεται να ερμηνεύσουμε τις συμπεριφορές που κατέκλυσαν το διαδίκτυο και τα κυρίαρχα media, σε σχέση με την απαγωγή του μικρού κοριτσιού. Ζούμε στην Πορνολάνδη και παριστάνουμε ηθικοπλαστικά ή δήθεν απελευθερωτικά ότι δεν τρέχει και τίποτα. Και από κάτω ο επιδοσιακός Εαυτός, ο καπιταλισμός δηλαδή, κάνει μια χαρά τη δουλειά του.
Γιατί, μέσα σ’ αυτήν την κουλτούρα δεν είναι λίγοι αυτοί που έφαγαν αμάσητο το συστημικό “προοδευτικό” παραμύθι ότι “λέγοντας ναι στο σεξ, έλεγαν όχι στην εξουσία”, όπως εντόπισε εύστοχα ο Φουκώ. Και αυτό είναι ένα επιπλέον πρόβλημα, που υπονομεύει τις προοπτικές μιας επαναστατικής ανατροπής.https://3pointmagazine.gr/