Η “πολεμίστρα”

Ο Γεράσιμος Μεταξάς, στα γόνατα τού Πατέρα του, 
με την Μητέρα του και τις Αδελφές του, το 1953 στα Αννινάτα, 
μετά τον σεισμό· στην συνοδευτική φωτογραφία τού κειμένου.

Μιά φωτογραφία με ένα από εικαστικής απόψεως,
πολύ επιτυχημένο έκκεντρον που παρουσιάζει, και τής προσδίδει
–εκτός των άλλων- και καλλιτεχνική αξία. Και εξηγώ:
Το θέμα, στην φωτογραφική σύνθεση, μπαίνει συνήθως στο κέντρο·
ειδικά από τον ερασιτέχνη.

Και θέλει τέχνη, μάτι και χέρι -δεν αρκεί να μην στοχεύσεις στο κέντρο-
και ένστικτο, (αν δε, το προεκτείνουμε στον σκηνοθετικό επαγγελματισμό,
και γνώσεις εικαστικές, ιστορικές, κοινωνιολογικές, ιστορίας τής τέχνης, κ.λ.),
γιά να τοποθετήσεις το θέμα έκκεντρα, και να ισορροπεί·
διατάσσοντας αρμονικά τούς όγκους, και ρυθμικά το αφήγημα,
όπως στην παρούσα μνημειακή φωτογραφία, που κάποιο χέρι Κεφαλονίτη πετυχαίνει εκείνη τη μέρα·
ίσως και οπλισμένο –πέραν τού φυσικού του, και με σημαντικές προσλαμβάνουσες από την περιρρέουσα καλλιτεχνική ατμόσφαιρα
τού Κεφαλληνιακού περιβάλλοντος- με την επιπλέον οξύτητα
στην αίσθηση και την αντίληψη, (εδώ μιά, με κέντρο τα ερείπια, εύγλωττη Δωρικότητα), που δίνει στον Άνθρωπο η τραγωδία.

Σαφής είναι και η ιστορικότητα τής φωτογραφίας,
αλλά και το συγκινησιακό δίδαγμα …από ερείπια να ξεκινάει το μωρό
τής φωτογραφίας, γιά να φθάσει να κρατήσει στα χέρια του, με τις όποιες αντίξοες συνθήκες και εγγενείς παθογένειες, το τιμόνι τής Κεφαλονιάς,
αφού έφθασε να γίνει νομάρχης·
αλλά και το κυριώτερο να αγωνισθεί όσο κανείς,
να της δώσει την θέση της ώς Ομηρικής Ιθάκης –αυτή είναι η αλήθεια-
γεγονός που θα αναδειχθεί στον υπερθετικό βαθμό σε μέλλοντα χρόνο,
όταν την ελευθερία τής αρχαιολογίας και γενικά τής επιστήμης,
δεν θα την ορίζει η κακής ποιότητας πολιτική, και τα κοντόφθαλμα μικροσυμφέροντα, που δεν περνάνε τον αδυσώπητο έλεγχο
τού αυστηρού βλέμματος, τού Χρόνου και τής Ιστορίας.

Αφορμή γι’αυτά, είναι η είδηση γιά μιά ακόμα “λαμπρή επιτυχία” τού
διαχρονικά στρεβλού “πολιτικό-οικονομικό-πολιτιστικού” συστήματος,
που άφησε εκτός χρηματοδοτήσεως τον Μυκηναϊκό τάφο των Τζαννάτων,
τον καίριο αυτό αποκαλυπτικό μήτο τής Κεφαλληνίας ως Ομηρικής Ιθάκης·
έργο στο οποίο ο Γεράσιμος Μεταξάς και η Οικογένεια του -επενδύοντας
την ποιότητα που έχουν σαν άνθρωποι- το έχουν κάνει στόχο ζωής.

Υπάρχει ένα ωραίο γεγονός μέσα στην ιστορία :
Όταν η παγκόσμια αρχαιολογική κοινότητα, υποστηρίζει στην πλειοψηφία της πως Τροία δεν υπάρχει, ένας έμπορος από την Γερμανία, ο Σλήμαν, πάει και την ανακαλύπτει!

Αυτό το αεράκι, ψυχής και ενστίκτου, είναι το απαραίτητο συμπλήρωμα των επιστημονικών γνώσεων, που αν δεν υπάρχει, μένουν στεγνές, σχολαστικιστικές
να κοιτάζουν το δέντρο, και μιά ζωή να χάνουν την ουσία τού δάσους.

Για το θεμελιώδες θέμα τής Κεφαλληνίας ως Ομηρικής Ιθάκης,
έχω την τιμή να έχω κάνει την πρώτη εκδήλωση,  στο Αργοστόλι,
δίνοντας το πρώτο δημόσιο βήμα στον Γεράσιμο Μεταξά να μιλήσει γι’αυτό· καθώς επίσης είχα οδηγήσει σ’αυτόν, την πολυπληθή εκείνη, ομάδα εντοπίων μαθητευομένων ηθοποιών, με την οποία πηγαίναμε μέσω Πόρου, σε μιά
από εκείνες τις σημαντικές θερινές πολυήμερες πολιτισμικές έκδρομές
(Ολυμπία - Δελφούς - Επίδαυρο - Ηρώδειο - Αιγαίο)
που με την βοήθεια φορέων διοργάνωσα, γιά να ενημερωθούν ως Κεφαλονίτες,
και να έχουν υπ’όψιν τους τα θαυμάσια που αφορούν το Νησί μας.
 
Κι αυτά, επειδή από την πρώτη στιγμή που μου είχε μιλήσει για το συγκλονιστικό αυτό θέμα, η λογική και η ψυχή μου, με είχαν ειδοποιήσει,
ότι βρισκόμουν μπροστά στην αλήθεια, την οποία ανενδίαστα ακολούθησα.
Η υπόθεση αυτή είναι απολύτου σημασίας, για την Κεφαλληνία,
την Αρχαιολογία, και την Ελληνική Ιστορία, με ζωτικές προεκτάσεις
έως το σήμερα, και το αύριο, τής ύπαρξης μας· επειδή, η ανάδειξη της,
συμβάλλει καταλυτικά στο να δοθούν απαντήσεις, να πέσει φως,
σε ευρύτερα ιστορικά ζητήματα, αποτρέποντας -είναι πολύ σημαντικό αυτό!- κατασκευασμένες, πλαστές, θεωρίες ιστορίας, που έχουν τεθεί στην υπηρεσία τής πολιτικής.
Όπως αυτή η πλαστή θεωρία, που συναντά μοιραία και χωρίς να το περιμένει, τον Μυκηναϊκό τάφο των Τζαννάτων, τού οποίου η ύπαρξή, γιά ένα σωρό λόγους που λειτουργούν σαν “ντόμινο” μέσα στην ιστορική, αρχαιολογική επιστήμη, την ανατρέπει. (Τα είχε δημοσιεύσει παλαιότερα αυτά
στην Κεφαλονιά η εφημερίδα Όστρια).
Κατασκευάσθηκε, με σαθρά και εμπαθή υλικά, όταν στα 1890, ο καγγελάριος Βίσμαρκ ενοποίησε την Γερμανία, και ζήτησε από τους ιστορικούς και τους αρχαιολόγους του να τού την κατασκευάσουν, τόσο αρκούντως πλαστή,
ώστε να δίνει κάποιο έρεισμα στην Γερμανία να βγεί στο Αιγαίο·
και τότε, προέκυψε η θεωρία πως οι Δωριείς είναι Γερμανοί !

Ισχυρισμός τόσο ανυπόστατος όσο αυτός των Τούρκων ότι ο Όμηρος
είναι Τούρκος και το όνομα του είναι Ομέρ ή Ομάρ !
Ή όσο αυτός, ότι οι Σλαβοβούλγαροι των Σκοπίων είναι Έλληνες Μακεδόνες
τού Μεγάλου Αλεξάνδρου ενώ εμφανίσθηκαν στην περιοχή 1000 χρόνια μετά απ’αυτόν !
Αμ’ τι νομίζετε ! Επιστήμη χωριζομένη αρετής… όπως το λέει ο Πλάτων …πανουργία και ού σοφία φαίνεται !  (“Μενέξενος” 246-247)
Επιστήμη τής πολιτικής… επιστήμη οικονομική… κοινωνική… ιστορική… πολιτισμική… επιστήμη τής ιατρικής…: Όταν λειτουργούνται άνευ ήθους
και αρετής, την πανουργία και σχέδια σκοτεινά, δουλικώς, υπηρετούν.

Έτσι, έμεινε πάλι –κατά τρόπο ανήκουστο- ο Μυκηναϊκός τάφος,
εκτός χρηματοδοτήσεως.


Βλέπουμε όμως, σε τι υψηλά επίπεδα “παίζει” η Κεφαλονιά μας !
Κάτι ερείπια εκεί στα Τζαννάτα, που πάνω τους παίζανε παιδιά,
και τα είχανε ίσως γιά “πολεμίστρα”…
-Όταν ο Μεταξάς αντιλήφθηκε το σημαντικό που διαδραματιζόταν στην περιοχή του, ενεργοποίησε τον πληθυσμό, ζητώντας να του αναφέρουν αν γνώριζαν σημεία που να υπάρχουν αρχαία· και τότε, ένας βοσκός –είναι πολύ συγκινητικό με μιά αρχέγονη πνοή, αυτό- του υπέδειξε το σημείο, λέγοντας του πως εκεί… υπάρχει μιά “πολεμίστρα”.
Επρόκειτο γιά το άνω μέρος της εισόδου στον τάφο, που έτσι όπως ήταν καλυμμένη από χώμα σε όλο το κάτω μέρος της, φαινόταν σαν ένα είδος πολεμίστρας. Την είδα κι εγώ. Πριν ξεκινήσει το οτιδήποτε.
Με πήγε εκεί ο Γεράσιμος και την είδα.-
… κάτι ερείπια λοιπόν εκεί στα Τζαννάτα, που πάνω τους παίζανε παιδιά,
να άπτονται, και να μπορούν να σταματήσουν την Γερμανική εξωτερική πολιτική !

Σ’αυτά τα επίπεδα “παίζει” η Κεφαλονιά μας.  Είναι η μοίρα της.
Όπως μοίρα της είναι από ερείπια να αναγεννάται·
και ακόμα κι αν σαν ρόλος τοποθετηθεί στην σκηνή έκκεντρα,
το μάτι τής ιστορίας σ’αυτήν θα πέσει και πάλι,
φωτίζοντας την να στέκεται σε “πολεμίστρες” πολλαπλές,
μαζί με όσους είναι σε ορκισμένη σύναξη γύρω της.


Γεώργιος Κακής Κωνσταντινάτος
Ηθοποιός Σκηνοθέτης Εικαστικός