Οι εργατικές συνοικίες διαμορφώνονται στην Αθήνα ήδη από το 1840, στη Νεάπολη, στα Αναφιώτικα ή γύρω από βιομηχανικές ζώνες όπως το Θησείο, το Γκαζοχώρι, το
Μεταξουργείο και τα Καμίνια.
Η αυθαίρετη αυτή οικιστική επέκταση εντείνεται όταν το 1922 μισό εκατομμύριο πρόσφυγες της Σμύρνης έρχονται να προστεθούν στο μισό εκατομμύριο κατοίκους της Αθήνας. Πολλά λογοτεχνικά έργα αλλά παράλληλα και ο κινηματογράφος, το θέατρο, η μουσική και η ζωγραφική κατέγραψαν την ιδιαιτερότητα της ελληνικής κοινωνίας στην οποία, μέχρι τη δεκαετία του ’60 και την ταχύτατη ανοικοδόμηση που την χαρακτηρίζει, η έννοια του σπιτιού συνοψιζόταν για τα λαϊκά στρώματα σε μία ή το πολύ δύο κάμαρες βαλμένες πλάι σε άλλες γύρω από μία αυλή.
