του Μάρκου Ψυχάρη //
Είναι η εποχή που οι λαοί πρέπει να χάσουν την αυτοπεποίθησή τους. Είναι, για παράδειγμα, η εποχή που στην Ελλάδα η εκκλησία μπορεί να ανοίγει και να κλείνει το “μαγαζί” της, αδιαφορώντας για τις εντολές της επίσημης ιατρικής κοινότητας. Είναι η εποχή που η ανεκτίμητη πληροφορία μπορεί να γίνει τάση, να γίνει ιδέα, να κινητοποιήσει ομάδες απροστάτευτων ανθρώπων σε λύσεις που δίνουν έδαφος στην άνετη παραπλάνησή τους. Ο γλωσσολόγος Νόαμ Τσόμσκι έχει συμπυκνώσει σε δέκα “βήματα” τη σχέση που αναπτύσσουν κυβερνήσεις και θεσμοί με τα ακροατήριά τους. Από τη Βρετανία του Μπόρις Τζόνσον και της “Ανοσίας της Αγέλης” στην ελληνική πραγματικότητα όπου υπουργοί τύπου Άδωνι Γεωργιάδη ή αρχηγοί κομμάτων τύπου Βελόπουλου κυκλοφορούν ανάμεσά μας ορίζοντας μέσα από ΜΜΕ τη σχέση που πρέπει να έχουν τα ακροατήριά τους ανάμεσα στο ηθικό και το ανήθικο, την αλήθεια και το ψέμα, την ιστορία και την ιστορική πλάνη. Ο Τσόμσκι καταφέρνει να παρουσιάσει ένα “δεκάλογο” που συναντάς, σχεδόν, σε κάθε δημόσιο βήμα σου. Πια η σχέση των κρατών και των κυβερνήσεων με τους λαούς φαντάζει απίστευτα δεδομένη. Απόλυτα προσαρμοσμένη στη μη άποψη που πρέπει να έχουν οι δεύτεροι.
