Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Ο ταχύτερος άνεμος της Γης



Νέο παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας με 407 χλμ. την ώρα.
Ένας μανιασμένος άνεμος που φύσηξε στη νήσο Μπάροου της Αυστραλίας, στη διάρκεια του κυκλώνα «Ολίβια» το 1996, κατέχει πλέον το νέο παγκόσμιο ρεκόρ ταχύτητας, με 407,2 χιλιόμετρα την ώρα, σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Μετεωρολογίας, οι επιστήμονες του οποίου ανέλυσαν ενδελεχώς παρελθόντα κλιματολογικά στοιχεία σε όλο τον πλανήτη.
Το προηγούμενο ρεκόρ μέχρι σήμερα κατείχε ένας άνεμος που είχε φυσήξει το 1934 στην κορυφή του όρους Ουάσιγκτον στο Νιού Χαμσάιρ των ΗΠΑ και ο οποίος είχε ταχύτητα 371,8 χιλιόμετρα την ώρα. Οι μετρήσεις βασίζονται σε στοιχεία εγκατεστημένων ανεμομέτρων, αλλά δεν αποκλείεται να έχουν υπάρξει ακόμα πιο γρήγοροι άνεμοι στον πλανήτη μας, οι οποίοι όμως δεν έχουν ποτέ καταγραφεί από επιστημονικά όργανα. Το νέο ρεκόρ περιλαμβάνεται σε ευρύτερη έρευνα που θα παρουσιαστεί επισήμως σε διεθνή συνδιάσκεψη στην Τουρκία, τον άλλο μήνα, σύμφωνα με τα ξένα πρακτορεία, αλλά ήδη κυκλοφόρησε στο διαδίκτυο από επιστήμονες που έκαναν την μελέτη των στοιχείων.
Από το: www.enet.gr

Η άσεμνη Άννα Φρανκ .


Του Γκαζμέντ Καπλάνι.

<Τα Νέα>>.
Στην Ιταλία, κάποιος βουλευτής της Λίγκας του Βορρά, ονόματι Γκριμόλντι, πρότεινε στον υπουργό Παιδείας να λογοκρίνει το «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ». Επειδή, είπε, σε κάποια σελίδα του βιβλίου της η ηρωίδα «περιγράφει με εξονυχιστικές λεπτομέρειες τα απόκρυφα μέρη του σώματός της προκαλώντας ταραχή στους ανήλικους μαθητές». Ο βουλευτής εμπνεύστηκε την «ιδέα» αυτή έπειτα από διαμαρτυρία «ήσυχων οικογενειαρχών» ενός χωριού στη Βόρεια Ιταλία, οι οποίοι ανησύχησαν μήπως τα παιδιά τους γίνουν διεστραμμένα διαβάζοντας τις άσεμνες περιγραφές της Άννας Φρανκ. Η είδηση αυτή μου τράβηξε την προσοχή. Το «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» είναι από τα πιο αγαπημένα μου βιβλία. Ήταν το γενέθλιο δώρο της μητέρας μου όταν έγινα δεκατριών. Ήταν μια χειρονομία σαν πρόλογος για το βιβλίο. Η Άννα Φρανκ, όταν έγινε δεκατριών, έλαβε ως γενέθλιο δώρο το τετράδιο όπου έγραψε το «Ημερολόγιό» της. Όσα χρόνια και αν πέρασαν από τότε που το διάβασα για πρώτη φορά, την Άννα Φρανκ δεν τη φαντάστηκα ποτέ ως πορνοστάρ. Το πολύ να σκεφτόμουν την περιγραφή που ενόχλησε τους «ήσυχους οικογενειάρχες» ως ιδανική εισαγωγή για τη σεξουαλική διαπαιδαγώγηση των ανήλικων μαθητών, την οποία, φαντάζομαι, θεωρούν χυδαία και επικίνδυνη οι «ήσυχοι οικογενειάρχες». (Με αποτέλεσμα τα ανήλικα κορίτσια να μένουν συχνά έγκυοι από τα δεκαπέντε τους, γιατί κανείς στο σχολείο δεν τολμά να τους εξηγήσει κάποια στοιχειώδη πράγματα για το σώμα τους). Διαβάζοντας, λοιπόν, την Άννα Φρανκ άλλα πράγματα με είχαν ταράξει. Ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, ο ναζισμός. Η μοναξιά ενός παιδιού που επινοεί έναν φανταστικό συνομιλητή, την Κίτι, γιατί σε έναν κόσμο όπου επικρατεί το μίσος δεν έχει πια φίλες. Σε έναν κόσμο όπου σε μισούν για την καταγωγή σου δεν μπορείς να εμπιστευτείς πια κανέναν. Αλλά και όταν δεν μας μένει πια κανένας θέλουμε σε κάποιον να μιλήσουμε, να συνομιλήσουμε, να εξομολογηθούμε. Και εάν δεν υπάρχει θα τον επινοήσουμε. Η βαθύτερη υπαρξιακή ανάγκη του ανθρώπου, ακόμα και μέσα στην Κόλαση, είναι να έχει έναν συνομιλητή, έναν μάρτυρα, έναν καθρέφτη. Οι «ήσυχοι οικογενειάρχες» από όλα αυτά συγκράτησαν μόνο την περιγραφή των απόκρυφων μερών του σώματος της Άννας Φρανκ. Ο καλύτερος τρόπος για να εκχυδαΐζεις το νόημα μιας ανθρώπινης μαρτυρίας. Την ίδια τη μνήμη του Ολοκαυτώματος. Αλλά πιθανόν, σκέφτομαι, να μην έχουν διαβάσει καν το βιβλίο. Να αρκέστηκαν, απλώς, σε μια πληροφορία ότι σε κάποια σελίδα του βιβλίου ένα έφηβο κορίτσι περιγράφει το ξύπνημα της σεξουαλικότητάς της. Σε αυτήν την περίπτωση, αυτοί οι «ήσυχοι οικογενειάρχες» θα έμοιαζαν κάπως με όσους αποκαλούν επικίνδυνο το νομοσχέδιο για την ιθαγένεια στους μετανάστες χωρίς να το έχουν καν διαβάσει. Εν πάση περιπτώσει. Ως συνεπείς οπαδοί της Λίγκας, οι «ήσυχοι οικογενειάρχες», φαντάζομαι, «διδάσκουν» στα παιδιά τους ότι οι Ιταλοί του Νότου είναι βρωμιάρηδες, οι Τσιγγάνοι δολοφόνοι που τρώνε παιδιά, οι μετανάστες εισβολείς που μολύνουν την καθαρότητα της φυλής, «δούρειοι ίπποι» που πρέπει να τσακιστούν. Όλα αυτά, φαντάζομαι, τα θεωρούν ευεργετικά για τα μυαλά των παιδιών τους ενώ η Άννα Φρανκ τους ενοχλεί. Πέρα από αυτό, οι «ήσυχοι οικογενειάρχες», νομίζω, πάσχουν προπαντός από το σύμπλεγμα του σωτήρα. Νιώθουν συνέχεια την ανάγκη να παίξουν τους σωτήρες των παιδιών τους. Και για να κάνεις τον σωτήρα πρέπει να ανακαλύπτεις συνέχεια και παντού κινδύνους και εχθρούς, εσωτερικούς και εξωτερικούς, κρυφούς και ύπουλους...
LΙΝΚ:
http://gazikapllani.blogspot.com/

«ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ» …. ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

Ως υπεύθυνη της διοργάνωσης ομαδικής έκθεσης εικαστικών, ζωγραφικής και γλυπτικής, που πλαισίωσε την διημερίδα Νησιωτικής Πολιτικής, 21-22 Ιανουαρίου στο θέατρο Κέφαλος, πρέπει να ευχαριστήσω τους συμμετέχοντες καλλιτέχνες. Πριν από αυτό όμως πρέπει να ευχαριστήσω τη Νομαρχία Κεφαλονιάς και Ιθάκης για την πρόσκληση να συμμετέχουμε σε αυτή την εκδήλωση και το δήμο Αργοστολίου για τη φιλοξενία.
Ο τίτλος της έκθεσης «Διαμαρτυρία» εκφράζει την άποψη των καλλιτεχνών για την παγκόσμια αποδιοργάνωση που βιώνουμε σήμερα, σε κάθε τομέα της ζωής μας. Στην έκθεση συμμετείχαν οι:
Νίκος Γαρμπής (σχέδια κοσμημάτων)
Στέλιος Βαλλάτος (ζωγραφική)
Εβίτα Μεταξάτου (ζωγραφική)
Σοφία Αράβου-Παπαδάτου (ζωγραφική-γλυπτική)
Βερονίκη (ζωγραφική)
Τζόγια Καππάτου (ζωγραφική)
Τάσος Τζαμαρέλος (γλυπτική)
Μάγκυ Παπαδάτου (ζωγραφική και ανάγλυφο)
Ευάγγελος Ευαγγελάτος (ζωγραφική)
Δημοσθένης Μαρουδάς (ζωγραφική)
Δημήτρης Γαλιατσάτος (ζωγραφική)
Η πρόσκληση και η συμμετοχή, κατά γενική ομολογία, δημιούργησαν ένα πολιτιστικό πλαίσιο αντάξιο της διημερίδας. Η τέχνη οφείλει πάντα την παρουσία της, ιδιαίτερα όμως όταν βρισκόμαστε σε καθοριστική καμπή του κόσμου μας.
Σοφία Αράβου-Παπαδάτου

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Η Αϊτή θύμα της αποικιοκρατίας


Η κατάρα που έχει πέσει πάνω στη χώρα δεν είναι θρησκευτική αλλά οικονομική, και θύτης είναι η Γαλλία.
Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Πού βρίσκεται το σεισμικό ρήγμα της Αϊτής; Από γεωλογικής απόψεως ανάμεσα στις δύο τεκτονικές πλάκες: εκείνη της Καραϊβικής και εκείνη της Βόρειας Αμερικής. Για κάποιους άλλους ο σεισμός απέδειξε την «οργή του Θεού». Ο αμερικανός ευαγγελικός Πατ Ρόμπερτσον υποστήριξε πως το χτύπημα του Εγκέλαδου είναι «το αντίτιμο που πληρώνει η Αϊτή για τη συμφωνία βουντού που έκανε με τον Σατανά από την ίδρυσή της ως κράτους». Οι πιο λογικές φωνές ισχυρίζονται, με τη σειρά τους, πως οι συνεχείς δικτατορίες στέρησαν στη χώρα μια σειρά από σημαντικά αναπτυξιακά έργα, καθιστώντας την επιρρεπή στις φυσικές καταστροφές. Ωστόσο για πολλούς κατοίκους της Αϊτής η ρίζα του κακού βρίσκεται στην αποικιοκρατία, ένα καθεστώς που ταλάνισε τη χώρα πάνω από 200 χρόνια. Υπό την έννοια αυτή, το σεισμικό ρήγμα εκτείνεται ως τη Γαλλία του 18ου αιώνα, τότε που η Αϊτή αποτελούσε το πετράδι του γαλλικού στέμματος, το Μαργαριτάρι της Καραϊβικής, καθώς και τον, τότε, μεγαλύτερο εξαγωγέα ζάχαρηςστον κόσμο. Ακόμη και με καθαρά σκληρούς, αποικιοκρατικούς όρους, οι συνθήκες μεταχείρισης των αϊτινών σκλάβων στις φυτείες του νησιού ήταν αποτρόπαιες. Οι σκλάβοι πέθαιναν τόσο γρήγορα από τις κακουχίες, που η Γαλλία ήταν αναγκασμένη, πολλές φορές, να κάνει εισαγωγές 50.000 σκλάβων, σε ετήσια βάση, προκειμένου να διατηρήσει τα κέρδη της στο ίδιο υψηλό επίπεδο. Εμπνεόμενοι από τις αξίες της Γαλλικής Επανάστασης, το 1791 οι αϊτινοί σκλάβοι εξεγέρθηκαν υπό την ηγεσία του εξεγερμένου σκλάβου Τουσέν Λουβερτίρ. Ο πόλεμος που ακολούθησε βρήκε τον στρατό του Ναπολέοντα ηττημένο και την Αϊτή, το 1804, να κηρύττει την ανεξαρτησία της. Τώρα που ένας ολόκληρος λαός αγωνίζεται να σηκωθεί μέσα από τα συντρίμμια που άφησε πίσω του ο σεισμός, αξίζει να θυμηθούμε πως η χώρα αυτή, η μοναδική στον κόσμο που κατάφερε να κερδίσει την ανεξαρτησία της από μια εξέγερση σκλάβων, είναι το πρώτο ανεξάρτητο κράτος μαύρων κατοίκων στην ιστορία και η δεύτερη παλιότερη δημοκρατία στο δυτικό ημισφαίριο. Η Δημοκρατία της Αϊτής θεμελιώθηκε από ανθρώπους η ελευθερία των οποίων είχε κλαπεί και συνιστά ένα έξοχο παράδειγμα ανθρώπινης προσαρμοστικότητας. Το 1825 η Αϊτή εξαναγκάστηκε να εξαγοράσει την ανεξαρτησία της πληρώνοντας στη Γαλλία πολεμικές αποζημιώσεις ύψους 150 εκατ. φράγκων εκείνης της εποχής, ποσό που κατόπιν μειώθηκε στα 90 εκατ. φράγκα. Η γαλλική κυβέρνηση ανάγκασε την πρώην αποικία της για τα επόμενα 122 χρόνια, δηλαδή ως το 1947, να πληρώνει ετήσια αποζημίωση για τα χαμένα κέρδη των γάλλων δουλεμπόρων. Και επειδή η Αϊτή δεν διέθετε αυτό το εξωφρενικό ποσό, αναγκάστηκε να το δανειστεί από αμερικανικές, γαλλικές και γερμανικές τράπεζες. Εναι προφανές: η Αϊτή γεννήθηκε χρεοκοπημένη. Ως το 1900 το 80% του εθνικού προϋπολογισμού της χώρας πήγαινε στην αποπληρωμή των χρεών της απέναντι στην αποικιοκρατική Γαλλία. Ολα εκείνα τα χρήματα που προορίζονταν για τη θεμελίωση μιας οικονομίας πάνω σε γερές βάσεις, κατευθύνονταν στις τσέπες των ξένων τραπεζιτών. Το 1947, οπότε ολοκληρώθηκε η αποπληρωμή των τόκων, η αϊτινή οικονομία βρισκόταν σε κακά χάλια, η γη είχε αποψιλωθεί, ο πληθυσμός ζούσε στο όριο της φτώχειας, ενώ η κατάσταση στη χώρα, πολιτικά και κοινωνικά, ήταν ασταθής. Και όμως, παρά τον καταστροφικό σεισμό που ενέσκηψε πριν από λίγες ημέρες, η Γαλλία δεν δείχνει διατεθειμένη να τιμήσει το ηθικό της χρέος απέναντι στην Αϊτή. Ο υπουργός Εξωτερικών της Γαλλίας Μπερνάρ Κουσνέρσυγκάλεσε εκτάκτως ένα συνέδριο «ανοικοδόμησης και ανάπτυξης». «Είναι μια ευκαιρία να ξορκίσουμε μια και καλή την κατάρα που δείχνει να έχει πέσειεδώ και πολλά χρόνιαπάνω στην Αϊτή» τόνισε με τη σειρά του ο πρόεδρος της Γαλλίας Νικολά Σαρκοζί. Μια δήλωση που μοιάζει επικίνδυνα με εκείνο το προσβλητικό σχόλιο του ευαγγελικού Ρόμπερτσον πως «οι Αϊτινοί έκαναν συμφωνία με τον Διάβολοπροκειμένου να απαλλαγούν από τον ζυγό του Ναπολέοντα». Ωστόσο η κατάρα που έχει πέσει πάνω στην Αϊτή δεν είναι θρησκευτικής, αλλά οικονομικής φύσεως, και ο θύτης είναι η ίδια η Γαλλία. Το θύμα δεν χρειάζεται άλλα παρηγορητικά λόγια ή μερικά ακόμη συνέδρια. Εχει άμεση ανάγκη από χρήματα. Μέχρι στιγμής ακόμη και οι επίσημες δωρεές της Βρετανίας είναι διπλάσιες αυτών της Γαλλίας. Η παγκόσμια κληρονομιά της αποικιοκρατίας είναι οδυνηρή, αλλά σε ελάχιστες περιπτώσεις υπάρχει τόσο έντονη σχέση ανάμεσα στα αμαρτήματα του παρελθόντος και στη δυστυχία του παρόντος. Και η Αϊτή είναι μια τέτοια περίπτωση. Αν η Γαλλία αναγνωρίσει πως οι σημερινές καταστροφικές εικόνες στην Αϊτή είναι, εν μέρει, αποτέλεσμα της ίδιας της ιστορίας, και όχι απλώς απότοκο μιας τυφλής ειμαρμένης, τότε θα έχει κάνει το πρώτο βήμα ώστε να επουλώσει κάποιες από τις ανοιχτές πληγές της χώρας.

<Βήμα>>.

Οι Ελληνες πάνε παντού.

Μια νέα μελέτη ακολουθεί τα χνάρια των συμπατριωτών μας στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα.
Από τη διώρυγα του Παναμά ώς τα αδαμαντωρυχεία της Νότιας Αφρικής.
Της ΠΑΡΗΣ ΣΠΙΝΟΥ (spinou@enet.gr)
Φαίνεται απίστευτο, αλλά μπορεί να είναι αληθινό: ορισμένοι υποστηρίζουν ότι οι πρώτοι Ελληνες έφτασαν στην Αμερική μαζί με τον Χριστόφορο Κολόμβο. Οταν ο θαλασσοπόρος πήγε το 1487 στους Βροντάδες της Χίου, που τότε ήταν αποικία των Γενουατών, ναυτολόγησε τέσσερις ναυτικούς για την ιστορική αποστολή του.
Λίγα χρόνια αργότερα, το 1532, ένας πολέμαρχος, ο Πέτρος Κρητικός αναδείχθηκε υπαρχηγός του ισπανού κατακτητή του Περού Φρανθίσκο Πιθάρο και πήρε μέρος στην ίδρυση της πρωτεύουσας Λίμα. Το 1855, πάλι, ο Σαμιώτης Ιωάννης Γεωργίου εξερεύνησε την απρόσιτη Παταγονία και τη Γη του Πυρός και έγινε θρύλος στην Αργεντινή.
Οποια πέτρα κι αν σηκώσεις κάποιον Ελληνα θα βρεις. Είτε έφυγαν για οικονομικούς ή πολιτικούς λόγους, είτε ήταν ριψοκίνδυνοι τυχοδιώκτες, διακατέχονταν πάντως από το «σύνδρομο του Οδυσσέα». Ορισμένοι ανέπτυξαν ναυτιλιακές επιχειρήσεις -η άνοδος του Ωνάση άρχισε στην Αργεντινή- άλλοι συμμετείχαν στη διάνοιξη της διώρυγας του Παναμά, έβγαλαν ακατέργαστα διαμάντια από τα ορυχεία της Νότιας Αφρικής ή βούτηξαν για σφουγγάρια στις... Μπαχάμες. Πολέμησαν μαζί με επαναστάτες, έκαναν μεικτούς γάμους, μετέδωσαν παραδόσεις και νοοτροπίες, διακρίθηκαν στις επιστήμες, τις τέχνες, τα γράμματα.
Την πορεία και τη δράση των Ελλήνων στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα ξεδιπλώνει η πολυσέλιδη, ενδιαφέρουσα μελέτη «Οι δρόμοι των Ελλήνων» που έγινε με τη χορηγία της Τράπεζας Πειραιώς σε επιμέλεια των Κώστα Λουκέρη και Κυριακής Πετράκη (εκδόσεις Polaris) και η οποία δεν κυκλοφορεί στα βιβλιοπωλεία. Οι μεγάλες και μικρές κοινότητες καταγράφονται εκτεταμένα, ενώ η ιδιαιτερότητα της έκδοσης είναι πως φέρνει στο προσκήνιο άγνωστες ή ελάχιστα γνωστές, σχεδόν απίστευτες ανθρώπινες ιστορίες από τις άκρες του κόσμου.
«Παρακολουθούμε τη γιορτή των Θεοφανίων στις αρχές του 20ού αιώνα στη μακρινή Μαντζουρία, με τους ντόπιους να κοιτούν απορημένοι τις βουτιές κάποιων "περίεργων" στις τρύπες του πάγου για να πιάσουν το Σταυρό, περπατάμε στο λιμάνι του Ρίο την ώρα που καρέκλες εκσφενδονίζονται από τα γραφεία της κοινότητας ευέξαπτων μεταναστών -ενώ οι ντόπιοι σχολιάζουν "οι Ελληνες συνεδριάζουν"- και καταλήγουμε στην εξιστόρηση της απίστευτης οδύσσειας των Ελλήνων του Πόντου αλλά και των μεγάλων προβλημάτων των μειονοτήτων στη Βόρεια Ηπειρο», επισημαίνει η Σοφία Στάικου, πρόεδρος του Πολιτιστικού Ιδρύματος Ομίλου Πειραιώς στην εισαγωγή.
Το βιβλίο μάς ταξιδεύει σε όλες τις ελληνικές κοινότητες. Το ελληνικό δαιμόνιο όμως, εκτός από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, την Αυστραλία, υπάρχει κι εκεί που δεν το περιμένεις:
* Στο τέλος του 19ου αιώνα ορισμένοι από τους έλληνες εποίκους του Περού πήραν μέρος στον Πόλεμο του Ειρηνικού (στη ναυμαχία του Ικίκε) μεταξύ Βολιβίας, Χιλής και Περού. Θυσιάστηκαν πυρπολώντας τη ναυαρχίδα του περουβιανού στόλου Γουασκάρ.
* Στις Μπαχάμες είχαν εγκατασταθεί από το 1920 δύτες από τη Σύμη, τους οποίους εντόπισε ο αμερικανός αρχαιολόγος Εντουαρντ Χέρμπερτ Τόμσον και τους χρησιμοποίησε στην έρευνα που έκανε στη Λίμνη των Ανθρωποθυσιών, στην ιερή πόλη των Μάγια Τσιτσέν Ιτσά. Σήμερα οι απόγονοί τους ασχολούνται με την αλιεία ή την επεξεργασία σφουγγαριών, τα οποία μεταφέρουν και στην Ελλάδα.
* Στην Κούβα είχαν καταγραφεί 8.000 ορθόδοξοι, όμως λίγοι προέρχονταν από την Ελλάδα. Οταν επαναξιολογήθηκε το καθεστώς του αθεϊσμού, ανέλαβαν δράση. Ετσι, ο ορθόδοξος ναός στην Αβάνα που είχε γίνει παιδικό θέατρο ξανάνοιξε το 2004 με παρέμβαση του Φιντέλ Κάστρο και ανακαινίστηκε με έξοδα της κουβανικής κυβέρνησης.
* Από το Μαϊάμι, μέσω Κούβας, ο Πατρινός Κώστας Μαλεβίτης τροφοδοτούσε με πετρέλαιο τους Σαντινίστας, εξοργίζοντας τις αμερικανικές μυστικές υπηρεσίες. Το 2000 επέστρεψε στη Νικαράγουα, όπου ίδρυσε δική του ναυτιλιακή εταιρεία και με φεριμπότ σύνδεσε τη χώρα με τα εξωτικά νησιά Κορν της Καραϊβικής.
* Ο Παναμάς δέχτηκε πάνω από 6.000 έλληνες εποίκους την περίοδο 1880-1970. Πόλος έλξης ήταν ασφαλώς τα κατασκευαστικά έργα της διώρυγας. Πολλοί από τους πρωτοπόρους αποδεκατίστηκαν από τις κακουχίες και τις ασθένεις. Κάποιοι διακρίθηκαν. Οπως ο πρώτος πιλότος της διώρυγας, καπετάνιος Νικήτας Μαυράκης και ο πρόεδρος του Παναμά Δημήτρης Β. Λάκας, ο οποίος πρωτοστάτησε στις διαπραγματεύσεις για να περάσει η κυριαρχία της διώρυγας από τις ΗΠΑ στον Παναμά.
* Στην άλλη άκρη της γης, η Ασία προσέλκυσε αρχικά πρόσφυγες από τον Πόντο και τη Μικρά Ασία, οι οποίοι κουβαλούσαν και τα έθιμά τους. Στην περιοχή του παγωμένου Σταυρού, στον ποταμό Σονγκουα οι πρόσφυγες άνοιγαν τα Θεοφάνια μια μεγάλη τρύπα στον πάγο και βουτούσαν σε θερμοκρασία -50 βαθμών. Οι ντόπιοι στο τέλος τούς κερνούσαν βότκα.
* Ο ποιητής Νίκος Καββαδίας γεννήθηκε και έζησε τα τέσσερα πρώτα χρόνια της ζωής του στη Μαντζουρία. Ο Πατρίκιος Λευκάδιος Χερν, η μητέρα του οποίου ήταν Ελληνίδα και ο πατέρας του Ιρλανδός, γεννήθηκε στη Λευκάδα, ενώ μετοίκησε στην Ιαπωνία το 1890. Πήρε την υπηκοότητα και έγινε συγγραφέας με το όνομα Γιακούμο Κοϊζούμι, όπως ήταν το επίθετο του σαμουράι πεθερού του. Θεωρείται ο συγγραφέας που άνοιξε την πόρτα της επί 200 χρόνια απομονωμένης και αποκλεισμένης Ιαπωνίας στη Δύση.
* Στην Αίγυπτο γαλουχήθηκαν εθνικοί ευεργέτες όπως ο Γεώργιος Αβέρωφ και ο Εμμανουήλ Μπενάκης αλλά και ο Κ.Π. Καβάφης και ο Στρατής Τσίρκας. Οι «Ακυβέρνητες Πολιτείες» του αναβιώνουν τα ιστορικά γεγονότα τής μετά το 1940 εποχής στη Μέση Ανατολή.
Δισκογραφική εταιρεία στο Κονγκό
* Ενας από τους λίγους Ελληνοεβραίους που εγκαταστάθηκαν στο Ισραήλ και απέκτησαν μεγάλη φήμη ήταν ο Σαλάμο Αρουχ. Η ζωή του στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Αουσβιτς και η σχέση του με την πυγμαχία έγιναν ταινία («Ο θρίαμβος του πνεύματος») με πρωταγωνιστή τον Γουίλιαμ Νταφόε.
* Τα αδαμαντωρυχεία και τα μεταλλεία χρυσού ήταν πόλος έλξης στη Νότια Αφρική για τους Ελληνες, που στη συνέχεια έγιναν ιδιοκτήτες ξενοδοχείων, καφενείων και άλλων καταστημάτων -οι γνωστοί τιρουμτζήδες (από το tea-room). Ξεχωριστή περίπτωση ήταν ο Δημήτρης Τσαφέντας, ο οποίος γεννήθηκε στη Μοζαμβίκη από πατέρα Κρητικό και μητέρα από τη Σουαζιλάνδη. Ο ίδιος ζήτησε να αλλάξει στην ταυτότητά του ο χαρακτηρισμός «λευκός» και να γίνει «έγχρωμος». Το 1966 δολοφόνησε τον πρωθυπουργό της Νότιας Αφρικής και υποστηρικτή της πολιτικής του απαρτχάιντ Χέντρικ Φέρβουρτ και φυλακίστηκε. Και μην ξεχνάμε ότι δικηγόρος του Νέλσον Μαντέλα, την περίοδο του απαρτχάιντ, ήταν ο Γιώργος Μπίζος.
* Στο Κονγκό τις δεκαετίες του 1940 και 1950 οι Νίκος και Αλέξανδρος Ιερωνυμίδης με τον Ελληνα της Αιθιοπίας Νίκο Καββαδία ίδρυσαν τη δισκογραφική εταιρεία Ngoma, εισάγοντας τη χρήση νέων μουσικών οργάνων. Παράλληλα προώθησαν την ντόπια μουσική, συχνά με πολιτικό στίχο και ανέδειξαν νέους καλλιτέχνες. Θεωρούνται από τους πρωτεργάτες της μουσικής «ζαϊρουά» (ζαϊρινής).
Τα κείμενα του λευκώματος υπογράφουν οι Βλάσης Αγτζίδης, Γεώργιος Γιακουμής, Αλέξανδρος Κιτρόεφ, Κώστας Λουκέρης, Κυριακή Πετράκη, Αναστάσιος Τάμης. *
Από το www.enet.gr

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

«Η δημοκρατία δεν συμβαδίζει με την εθνική ομοιογένεια»

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΟΙΚΟΝΟΜΑΚΟΥ. katoiko@enet.gr
Η Νάντια Ουρμπινάτι δεν βρίσκει αστείο ούτε γραφικό τον Μπερλουσκόνι. Οσο πολλοί συμπατριώτες της και ακόμη περισσότεροι Ευρωπαίοι γελούν με τα απίστευτα καμώματά του, η Ουρμπινάτι κάνει λόγο για μια «πληγή δεσποτισμού» από την οποία υποφέρει η χώρα της και αγωνιά θεωρώντας πως αρνούνται να αντικρίσουν την πραγματικότητα: «Η σημερινή κυβέρνηση είναι πολύ ακραία.
Η Ιταλία βρίσκεται σε κρίσιμο σταυροδρόμι και διακρίνονται δύο πιθανές εξελίξεις: είτε θα παραμείνει μια κοινοβουλευτική δημοκρατία, είτε θα μετατραπεί, όπως επιθυμεί ο Μπερλουσκόνι, σε προεδρική δημοκρατία όπου ο πρόεδρος θα είναι πολύ ισχυρός», λέει η καθηγήτρια Πολιτικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης και τακτική αρθρογράφος της εφημερίδας «La Repubblica».
Και η αντιπολίτευση τι κάνει; «Εχει τεράστιες ευθύνες. Η ασάφεια που χαρακτηρίζει το λόγο της δεν βοηθάει. Οσα έχει να πει, απαντούν μόνο σε καταστάσεις του παρελθόντος, όχι σε αυτά που συμβαίνουν αυτήν τη στιγμή», απαντάει η Ουρμπινάτι, μιλώντας μας από το σπίτι της στην Μπολόνια, λίγες ημέρες μετά τα βίαια ρατσιστικά επεισόδια στο Ροζάρνο της Καλαβρίας.
Λέτε ότι οι δημοκρατικοί θεσμοί στην Ιταλία έχουν υποστεί σοβαρά πλήγματα. Ποια είναι τα σημαντικότερα;
«Ναι, πολύ σοβαρά πλήγματα και μέχρι πολύ πρόσφατα όλοι, και η αντιπολίτευση, κοιμούνταν. Πρώτα απ' όλα η κυβέρνηση εκδίδει διάφορα διατάγματα -τα οποία επιδιώκει να μετατρέψει και σε νόμους- που αποσκοπούν αποκλειστικά στην επίλυση συγκεκριμένων προβλημάτων του Μπερλουσκόνι. Με λίγα λόγια, φτιάχνονται νόμοι για χάρη του Μπερλουσκόνι. Αλλη μεγάλη ζημιά είναι η συστηματική επίθεση στη Δικαιοσύνη και τους λειτουργούς της, μέσω των εφημερίδων και των τηλεοπτικών σταθμών που ελέγχει ο πρωθυπουργός, από όπου εκτοξεύονται κατηγορίες εναντίον των δικαστικών λειτουργών όχι μόνο για μεροληπτική συμπεριφορά, αλλά και για δίωξη του Μπερλουσκόνι. Και άλλο ένα πλήγμα είναι η μισαλλοδοξία, την οποία προπαγανδίζουν αυτά τα μέσα ενημέρωσης. Αυτή η χώρα γίνεται όλο και λιγότερο ανεκτική. Το γεγονός ότι η προπαγάνδα προέρχεται από το εσωτερικό της ίδιας της κυβέρνησης και από το Κοινοβούλιο, είναι κάτι απολύτως εξωφρενικό για μια δημοκρατία».
Πριν από τα Χριστούγεννα, ο δήμαρχος μιας πόλης του ιταλικού βορρά είχε κηρύξει την καμπάνια για «Λευκά Χριστούγεννα», καλώντας τους ντόπιους να καταδίδουν όσους μετανάστες δεν είχαν νόμιμες άδειες παραμονής. Λίγους μήνες νωρίτερα ένας άλλος Ιταλός πολιτικός καλούσε σε «επανάσταση ενάντια στους γύφτους», στοχοποιώντας τους Ρομά. Και ο Μπερλουσκόνι έχει πει ότι οι δρόμοι του Μιλάνου τού θυμίζουν πόλη της Αφρικής. Εχει κανείς την εντύπωση ότι ο ρατσιστικός και ξενοφοβικός λόγος έχει φτάσει να θεωρείται φυσιολογικός και αναμενόμενος στην Ιταλία - είναι έτσι;
«Είναι έτσι, απολύτως. Εδώ εντοπίζεται το τεράστιο πρόβλημα για τη δημοκρατία μας. Να το εξηγήσω: Το γεγονός ότι ο μισαλλόδοξος, ανοιχτά ρατσιστικός λόγος θεωρείται φυσιολογικός, συνδέεται με την παθητική αποδοχή -ακόμη και την υποστήριξη- εκ μέρους των πολιτών τής απόλυτης κυριαρχίας του ηγέτη. Του ηγέτη που έχει μια εξυπνάδα να απαντήσει σε κάθε περίσταση, που αυτοπροτείνεται ως ο ικανότερος όλων. Η παθητική αποδοχή του συνεπάγεται και την αποδοχή της γλώσσας που χρησιμοποιεί. Αντί να δίνεται στην κοινωνία των πολιτών η δυνατότητα να καλλιεργήσει τη δική της γλώσσα, η κυβέρνηση είναι εκείνη που υποβάλλει ποια είναι η γλώσσα που πρέπει να κυριαρχεί στην κοινωνία. Δηλαδή, οι ηγέτες χειραγωγούν το λαό».
Εχετε γράψει ότι καθώς το 80% των Ιταλών ενημερώνονται από την τηλεόραση, ζουν σε ένα καθεστώς που θα μπορούσε να περιγραφεί σαν διαμεσολαβημένη απολυταρχία: είναι αποκλεισμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο και αγνοούν τι γράφει και τι σκέφτεται ο έξω κόσμος γι' αυτούς. Ωστόσο αυτή η απομόνωση για την οποία μιλάτε, δεν είναι προϊόν καταναγκασμού.
«Πρόκειται για έναν απομονωτισμό που δεν θυμίζει τον παλιό φασισμό. Μιλάμε για πέντε κρατικά κανάλια τα οποία είναι πολύ δημοφιλή. Στο μεταξύ, όλες οι εφημερίδες που ελέγχονται άμεσα ή έμμεσα από τον Μπερλουσκόνι, φιλτράρουν ό,τι γράφεται και λέγεται για τη χώρα στο εξωτερικό. Κάθε φορά που μια ανεξάρτητη εφημερίδα αναδημοσιεύει κάποιο άρθρο από τον ξένο Τύπο, δέχεται επίθεση για διασπορά ψευδών ειδήσεων και πληρωμένης προπαγάνδας. Η κατάσταση δεν είναι κρίσιμη με την έννοια ότι έχουμε φτάσει στο σημείο όπου μπορεί ένας άνθρωπος να φυλακιστεί για τις ιδέες του, αλλά με την έννοια ότι οι πολίτες έχουν εξοικειωθεί απολύτως με ένα σύστημα στο οποίο οι τηλεοπτικές ειδήσεις αφιερώνουν πέντε δευτερόλεπτα για να πουν τι γίνεται στον πλανήτη και άλλα πέντε για να πουν τι γίνεται στη χώρα».
Και η κοινωνία των πολιτών πώς αντιδρά; Πού αποδίδετε τη σιωπή και, ίσως, την απάθεια απέναντι στη χειραγώγηση και τα πολιτικά σκάνδαλα του Μπερλουσκόνι;
«Νομίζω ότι τα μέσα ενημέρωσης, η τηλεόραση περισσότερο, πραγματικά επηρεάζουν και μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο που συμπεριφερόμαστε. Οι άνθρωποι διαμορφώνουν για τον κόσμο μια αντίληψη που διαμεσολαβείται από όσα βλέπουν στην τηλεόραση -και αυτά που βλέπουν είναι μονίμως καθησυχαστικά. Είναι καθησυχαστικά με την έννοια ότι όσα βλέπει κανείς, είτε τον κάνουν να γελάει, είτε προϋποθέτουν ότι δεν χρειάζεται να μπει στον κόπο να σκεφτεί, είτε περιστρέφονται γύρω από το πόσο καταπληκτικός είναι ο Μπερλουσκόνι και πώς τα καταφέρνει πάντα και παντού. Οι άνθρωποι εκπαιδεύονται στο να αντιμετωπίζουν κάθε τι που κάνει ο Μπερλουσκόνι σαν είδηση, έτσι συνηθίζουν να σκέφτονται. Το δεύτερο είναι ότι εκπαιδεύονται στο να σκέφτονται ότι η πολιτική απασχολεί μόνο την κυβέρνηση και τους βουλευτές, ενώ οι ίδιοι δεν έχουν καμία σχέση με τη βρωμιά της πολιτικής. Φαντάζονται, λοιπόν, ότι η πολιτική δεν είναι δική τους δουλειά. Και ένα τρίτο στοιχείο είναι ότι οι άνθρωποι δεν συμμετέχουν σε κινήσεις πολιτών, σε οργανώσεις κ.λπ.».
Εχει κανείς την εντύπωση ότι ο Μπερλουσκόνι και οι εταίροι του στην κυβέρνηση καταφέρνουν να μονοπωλούν το δημόσιο διάλογο. Αυτή η εντύπωση δημιουργείται λόγω του ελέγχου που ασκεί στη μεγάλη μερίδα των μέσων ενημέρωσης;
«Η κατάσταση είναι περίπλοκη. Ο Γκράμσι είχε δίκιο όταν έλεγε ότι αν θέλουμε να κατανοήσουμε τους μετασχηματισμούς στις απόψεις και στον τρόπο που σκέφτεται η κοινωνία, πρέπει να εξετάσουμε τι έχει προηγηθεί, σε βάθος χρόνου. Ο Μπερλουσκόνι, λοιπόν, ξεκίνησε τις δραστηριότητές του στα τέλη της δεκαετίας του '70. Τότε έκανε την αρχή με τα trash τηλεοπτικά κανάλια, που άρχισαν να αλλάζουν τον τρόπο σκέψης. Θέλω να πω ότι κάθε μέρα όλοι μιλούν για το Big Brother, είναι η είδηση με την οποία ασχολούνται. Είχε λοιπόν προετοιμαστεί το έδαφος ώστε να φτάσουν οι άνθρωποι να προσεγγίσουν σήμερα την πολιτική με τον τρόπο που ο Μπερλουσκόνι επιθυμεί να προσεγγίζουμε την πολιτική. Αυτό είναι το ένα. Το δεύτερο έχει να κάνει με τον τρόπο που οργανώνονται τα πολιτικά ντιμπέιτ στην τηλεόραση. Εδώ, λοιπόν, έχουν μετατρέψει τις πολιτικές συζητήσεις σε ένα είδους Κολοσσαίου. Δεν υπάρχει ούτε διάλογος, ούτε ανάλυση -μόνο κραυγές, επιθέσεις και προσβολές, ακόμη και χυδαίες προσωπικές προσβολές. Κάτι που σημαίνει ότι η γλώσσα έχει ολοκληρωτικά αλλάξει και οι άνθρωποι έχουν καταστεί πολιτικώς αδαείς. Δεν γνωρίζουν πλέον τη διαφορά ανάμεσα στη δημόσια γλώσσα της πολιτικής και την ιδιωτική γλώσσα που χρησιμοποιούμε μεταξύ φίλων. Μπορεί αυτή η ανάλυση της κατάστασης να ακούγεται περίπλοκη ή εξεζητημένη, αλλά έτσι έχουν τα πράγματα. Οι άνθρωποι είναι πλέον ανίκανοι να συζητήσουν. Οταν σε πολιτική συζήτηση ακούγονται σχόλια όπως "ο τάδε είναι βλάκας" ή "ο τάδε είναι ηλίθιος", ε, αυτό δεν συνιστά πολιτικό σχόλιο. Αν ρωτήσει κάποιος τους Ιταλούς ποια είναι η γνώμη τους για το νόμο που αφορά τους μετανάστες, η απάντηση που παίρνει ότι οι μετανάστες πρέπει να φύγουν και να πάνε στην πατρίδα τους. Δεν μπορούν να κάνουν καμία ανάλυση».
Οι νόμοι που στρέφονται ενάντια στους μετανάστες που βρίσκονται παράνομα στη χώρα, επιδρούν με κάποιον τρόπο στην κοινωνία;
«Κάθε φορά που αφαιρείς ένα δικαίωμα από μια ομάδα του πληθυσμού, περιορίζεις και τα δικά σου δικαιώματα ως πολίτη -είναι ιστορικά αποδεδειγμένο. Εδώ λοιπόν έχουμε να κάνουμε με μια αντίληψη της δημοκρατίας ως ισχυρά πλειοψηφικής και θεμελιωμένης στην εθνική ομοιογένεια. Ειδικά η Λέγκα του Βορρά καλλιεργεί μια αντίληψη για τη δημοκρατία ως κάτι που ανήκει αποκλειστικά τους Χριστιανούς, τους Ιταλούς, και μάλιστα τους λευκούς Ιταλούς. Είναι χαρακτηριστική η περίπτωση του Μπαλοτέλι, του διάσημου ποδοσφαιριστή της Ιντερ, ο οποίος έχει μαύρο πρόσωπο, λευκό όνομα και λευκή προφορά. Κάθε φορά που είναι στο γήπεδο, δέχεται φοβερές ρατσιστικές προσβολές. Πριν από λίγο καιρό αντέδρασε, εκφράζοντας την ενόχλησή του προς τους θεατές. Και γι' αυτό δέχτηκε επικρίσεις».
Η κοινή γνώμη στράφηκε εναντίον του;
«Ναι. Θεωρήθηκε ότι ύστερα από μήνες προσβολών, δεν θα έπρεπε να λέει τίποτε! Κοιτάξτε, κατά τη γνώμη μου υπάρχει ένα ζήτημα με τη γλώσσα. Εγώ ζω στις ΗΠΑ. Εκεί δεν θεωρείται πρέπον να χρησιμοποιεί κανείς όποια γλώσσα του κάνει κέφι, ανά πάσα στιγμή. Εννοώ ότι δεν μπορεί κανείς να μιλά με το στομάχι, οφείλει να μιλά με τον εγκέφαλο. Ορισμένοι διατείνονται ότι είναι υποκριτικό να χαρακτηρίζεις έναν άνθρωπο αφροαμερικανό και όχι αράπη. Οχι, δεν είναι υποκριτικό. Η γλώσσα παράγει σκέψη και παράγει δράση. Αν μπω σε ένα μπαρ κι αρχίζω να ουρλιάζω "βρωμοαράπηδες", πιστέψτε με θα βρεθούν πολλοί να με μιμηθούν. Στο δημόσιο χώρο πρέπει να χρησιμοποιούμε δημόσια γλώσσα, όχι την ιδιωτική γλώσσα που υπαγορεύει το στομάχι μας. Είναι ένας διαχωρισμός που έχουμε χάσει στην Ιταλία. Γιατί ο Μπόσι, ο Μπερλουσκόνι, όλοι οι πολιτικοί που διαμορφώνουν πρότυπα, χρησιμοποιούν αυτή την εξαχρειωμένη γλώσσα που τους υπαγορεύει το στομάχι τους».
Info: Ανάμεσα στα βιβλία της Νάντια Ουρμπινάτι που κυκλοφορούν στα αγγλικά, ξεχωρίζουν τα Representative Democracy: Principles and Genealogy (University of Chicago Press), και Mill on Democracy: from the Athenian Polis to Representative Government (University of Chicago Press).

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2010

ΝΗΣΙΑ ΤΟΥ ΙΟΝΙΟΥ.

Κάλαμος: Έρωτας με την πρώτη ματιά.
<Καθημερινή>>.
O Kάλαμος, μεταξύ Λευκάδας και αιτωλοακαρνανικής ακτής, έχει έκταση 20 τετρ. χιλιόμετρα και περίπου 600 κατοίκους που το καλοκαίρι «πολλαπλασιάζονται» με τη φιλοξενία συγγενών και φίλων. Tο γραφικό λιμανάκι του Kαλάμου στην ανατολική πλευρά είναι το κέντρο του νησιού. Eίναι και το κέντρο του οδικού δικτύου. Ενας δρόμος πάει βόρεια προς τον οικισμό Eπισκοπή και ο άλλος πάει νότια προς τον οικισμό Kέφαλο ή Πόρτο Λεόνε, ονομασία που του είχαν δώσει οι Eνετοί. Kαι οι δύο αυτοί οικισμοί είναι μισοεγκατελειμμένοι και κάποια σπίτια τους κατοικούνται μόνον το καλοκαίρι.
Kοντά στην Eπισκοπή βρίσκεται το Kάστρο του Kαλάμου, το λεγόμενο Kαστρομονάστηρο. Aπό τα πέτρινα τείχη του σώζονται μόνον τμήματα, έχει όμως ενταχθεί σε πρόγραμμα για την αποκατάστασή του. Eλάχιστα πράγματα είναι γνωστά για την ιστορία του. Λέγεται πως εκεί είναι θαμμένη η μητέρα του Kαραϊσκάκη. O δρόμος για την Eπισκοπή περνάει και από τη μικρή παραλία του Aγίου Kωνσταντίνου. Eκεί θα βρείτε ένα ωραιότατο ιδιωτικό εκκλησάκι, πέτρινο με κεραμοσκεπή, αφιερωμένο στον Αγιο Δονάτο, έναν άγιο που θα συναντήσετε ως επί το πλείστον στο Iόνιο.

Tο δάσος με τα πεύκα που καλύπτει τη βόρεια και ανατολική πλευρά του Kαλάμου είναι εντυπωσιακό και σπάνιο - αντίστοιχο υπάρχει μόνο στις Σποράδες. Oι παραλίες του νησιού είναι αμέτρητες, αλλά οι πιο προσβάσιμες και γνωστές είναι η Mυρτιά και το Aσπρογυάλι κοντά στο λιμάνι, η Aγριαπιδιά νοτιότερα, οι Πεύκοι και το Kεφάλι. Aπό τη δυτική πλευρά είναι ο Kέδρος, το Aλεξάκη, οι Kήποι και ο Tράχηλος.
Ιστορικές πληροφορίες μάς λένε ότι ο Κάλαμος κατοικήθηκε γύρω στα τέλη του 14ου αιώνα. Οι πρώτες οικογένειες που εγκαταστάθηκαν στο νησί ήταν από την Ιθάκη, την Ηπειρο και την Αιτωλοακαρνανία. Ο Κάλαμος είναι νησί εύφορο: παρήγε λάδι, σιτάρι, κριθάρι, κρασί, λινόσπορο και πολλά άλλα προϊόντα, από τα οποία τα περισσότερα τα παράγει ακόμα. Η γη του επίσης είναι κατάλληλη για βοσκή αιγοπροβάτων, ενώ διαθέτει και καθαρές φυσικές πηγές.
Οι κάτοικοι όμως του Καλάμου δεν ασχολούνται μόνο με αγροτικές εργασίες. Κυρίως από τα χρόνια της προσάρτησης των Ιονίων Νήσων με την Ελλάδα μέχρι και τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, διέθετε μεγάλο στόλο εμπορικών πλοίων τα οποία τις περισσότερες φορές συναλλάσσονταν με τα κράτη της Μαύρης Θάλασσας.
Και λίγη Ιστορία
Είναι ιστορικά βεβαιωμένο ότι ο Κάλαμος το 1810 δέχθηκε και φιλοξένησε τον Γέρο του Μοριά, Θεόδωρο Κολοκοτρώνη, ο οποίος ήρθε και παρέλαβε από τον Στρατηγό Λεπενιώτη στρατιώτες και τους πήγε στο Μεγανήσι απ' όπου αποβιβάστηκε λαθραία στην Αγία Μαύρα. Εκεί με τη βοήθεια του αγγλικού στόλου κατάφεραν να διώξουν τους Γάλλους και να υψώσουν την αγγλική σημαία. Είναι επίσης ιστορικά βεβαιωμένο ότι ο Κάλαμος στάθηκε το καταφύγιο και το άσυλο 60.000 φυγάδων κατά την Επανάσταση του 1821. Τη φυγή αυτή απαθανάτισε με μια γνωστή στροφή ο Αριστοτέλης Βαλαωρίτης από το αφιερωτικό στον εθνομάρτυρα Πατριάρχη Γρηγόριο τον Ε΄:
«Διωγμένοι από τον Κάλαμο με την ψυχή στο στόμαΧιλιάδες γυναικόπαιδα δεν βρίσκουν xούφτα χώμαΝα μείνουν ακυνήγητα… κι ο χάρος δεκατίζει».
Κατά την ανθολογία του ιστορικού Γιάννη Βλαχογιάννη, στον Κάλαμο βρήκε άσυλο κατά τα χρόνια της Επανάστασης η οικογένεια του Γεωργίου Καραϊσκάκη. Ο ίδιος ο Καραϊσκάκης είχε πάει αρκετές φορές να τους δει όσο του το επέτρεπαν οι συνθήκες της εποχής εκείνης. Αξίζει από τη συγκεκριμένη ανθολογία να παραθέσουμε το παρακάτω απόσπασμα:

«Ο Καραϊσκάκης ήτανε παντρεμένος με την όμορφη Γκόλφω, η οποία καταγόταν από το χωριό Σύντεκνο του Βάλτου. Η Καραϊσκάκαινα πέθανε το 1827 στον Κάλαμο, ενώ ο Στρατηγός πολεμούσε στην Αθήνα τον Κιουταχή. Η κυβέρνηση ανησύχησε τότε, μην αφήσει ο Στρατηγός το στρατόπεδο και πάει να παρηγορήσει την οικογένειά του. Αυτός όμως έκανε την καρδιά του πέτρα και έγραψε στην κυβέρνηση για να την καθησυχάσει ότι δεν θα αφήσει τον πόλεμο.»
Ο Κάλαμος είναι ένα νησί που η παρουσία του στο χάρτη λόγω μεγέθους είναι ανύπαρκτη. Τα ιστορικά γεγονότα όμως και η αποφασιστικότητα των κατοίκων του απέναντι σε αυτά κυρίως κατά την περίοδο της Ελληνικής Επανάστασης έχουν αναγνωριστεί κατά καιρούς από διαφόρους. Η μεγαλύτερη διάκριση που του δόθηκε ποτέ είναι το χρυσό μετάλλιο της Ιερής Πόλης του Μεσολογγίου για την προσφορά του νησιού στους διωγμένους από την ηρωική έξοδο των κατοίκων της πόλης, τη 10η Απριλίου 1826.

ΑΠΑΝΤΗΣΗ: «Συνομιλία» Παπαδίτσα- Εγγονόπουλου


Ο Δημήτρης Παπαδίτσας (1924-1987) κατατάσσεται στους υπερρεαλιστές με βάση κυρίως τα χαρακτηριστικά της πρώτης του συλλογής «Το φρέαρ με τις φόρμιγγες» (1943). Αν και δεν έπαψε να μνημονεύει τη συμβολή των «πρώτων διδαξάντων» - Εμπειρίκου, Εγγονόπουλου, Κάλλας- άρχισε ν΄ απομακρύνεται από τις υπερρεαλιστικές συντεταγμένες. Στα νέα θέματα της ποίησής του ανήκει και «Ο Κωνσταντίνος Γεράκης». Το ποίημα έχει γραφτεί στην αμέσως μετά την Κατοχή περίοδο (1945-1949) και προστέθηκε στην ποίηση1 (1985). Ο ποιητής (Δημήτριος) απόγονος καραβοκυραίων με τη σκούνα του (θέλουν να τη λένε φαντασία) ζωντανεύει τη θρυλική μορφή του Κωνσταντίνου Γεράκη (1647-1688) που έγινε βασιλιάς του Σιάμ. Η αφήγηση έχει ρυθμικές και νοηματικές αναλογίες με τον Μπολιβάρ. Είναι εμφανής η πρόθεση του Παπαδίτσα να «συνομιλήσει» ποιητικά με τον Εγγονόπουλο. Στο παρελθόν είχαν κυκλοφορήσει «ατομικά», όπως τα ονόμασε ο Κ. Θ. Δημαράς, λογοτεχνικά περιοδικά. Περιείχαν κείμενα ενός μόνο συγγραφέα. Μια παραλλαγή αυτού του είδους του εντύπου ήταν η «Πρώτη Ύλη» 1958-59 με κείμενα και επιμέλεια των Γονατά- Παπαδίτσα.
<Τα Νέα>>.

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

ΧΟΡΕΨΑΜΕ... ΔΙΒΑΡΑΤΙΚΟ!!!


Σεισμός 4,2 Ρίχτερ ανατολικά της Κεφαλλονιάς
Ασθενής σεισμική δόνηση, μεγέθους 4,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ, σημειώθηκε στις 11:51 σήμερα το πρωί 250 χιλιόμετρα δυτικά της Αθήνας με επίκεντρο το θαλάσσιο χώρο ανατολικά της Κεφαλλονιάς, σύμφωνα με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο Αθηνών.
Το εστιακό βάθος του σεισμού εντοπίζεται στα δέκα χιλιόμετρα βάθος στο θαλάσσιο χώρο μεταξύ Κεφαλλονιάς και Αιτωλοακαρνανίας.
Από την << Ελευθεροτυπία>>.

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2010

Ανοίγει ξανά ο φάκελος της «σφαγής της Κεφαλονιάς»


Σχεδόν 67 χρόνια μετά την εκτέλεση χιλιάδων στρατιωτών και αξιωματικών της ιταλικής Μεραρχίας Acqui στην Κεφαλονιά από μέλη του τακτικού γερμανικού στρατού, κατά παράβαση του δικαίου που διέπει τους αιχμαλώτους πολέμου, η ιταλική στρατιωτική δικαιοσύνη διερευνά την εμπλοκή δύο πρώην μελών της Βέρμαχτ.
Οι 86χρονοι σήμερα Γκρέγκορ Στέφενς και Πέτερ Βέρνερ φέρονται να εκτέλεσαν άοπλους Ιταλούς στρατιώτες που είχαν παραδοθεί, στον δρόμο μεταξύ Λακήθρας και Φαραώ. Η σφαγή της Κεφαλονιάς έμεινε στην Ιστορία και έγινε στις 8 Σεπτεμβρίου του 1943, ημέρα της συνθηκολόγησης. Ο στρατιωτικός εισαγγελέας, Αντόνιο Ιντελιζάνο, επιβεβαίωσε χθες ότι ο φάκελος των δύο Γερμανών, των οποίων η εμπλοκή είχε ερευνηθεί πριν από 50 χρόνια, άνοιξε εκ νέου, καθώς προέκυψαν νέα στοιχεία. Οι Ιταλοί ήρθαν σε επαφή με τις αρχές στη Γερμανία, οι οποίες εντόπισαν τους δύο υπέργηρους. Πώς θα κινηθεί στη συνέχεια η διαδικασία δεν είναι γνωστό. Για τη σφαγή της Κεφαλονιάς, σημειώνει ο ιταλικός Τύπος, κανένας δεν τιμωρήθηκε.
(Πηγές: Corriere della Sera, Repubblica, Ασ. Πρες)
Από την << Ελευθεροτυπία>>.
Στη φωτογραφία, δολοφονημένοι Ιταλοί στρατιώτες από τα γερμανικά στρατεύματα στα Τρωιαννάτα.
ακ.

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2010

Συνέδριο ΚΕΔΚΕ.

O "Καλλικράτης" θα προχωρήσει με συναίνεση λέει ο Πρωθυπουργός Γιωργος Παπανδρέου. Όχι από Σαμαρά, Ναι από Κακλαμάνη- Δράκο18/1/2010
Στόχο εθνικής σημασίας χαρακτήρισε την διοικητική μεταρρύθμιση ο Πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου, τονίζοντας από το βήμα του ετήσιου τακτικού Συνεδρίου της Κ.Ε.Δ.Κ.Ε.ότι η κυβέρνηση θα την στηρίξει με τους αναγκαίους πόρους και ότι οι διαδικασίες θα προχωρησουν με συναίνεση (Διαβάστε ολόκληρη την ομιλία πατώντας εδώ). Από την πλευρα του ο Προεδρος της Νεας Δημοκρατίας Α. Σαμαράς (πατήστε εδώ) ανεφερε ότι με το σχεδιο της κυβέρνησης η αυτοδιοικηση αποδυναμώνεται, έκανε λόγο για κομματικές σκοπιμότητες, ενω όπως υποστηριξε οδηγουμαστε σε δήμους "ακυβέρνητες πολιτείες".Ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας κατέθεσε δύο προτάσεις εν όψει των δημοτικών εκλογών: καταρχήν ανακοίνωσε ότι το κόμμα του δεν θα δώσει χρίσμα για τους υποψήφιους δημάρχους σε μικρούς δήμους.Επιπλέον, πρότεινε να στηθούν δύο κάλπες στις προσεχείς εκλογές για τους ΟΤΑ: μία για τον δήμαρχο και μία για το δημοτικό συμβούλιο.θετικοί επί της αρχής εμφανιστηκαν οι προεδροι της ΚΕΔΚΕ Νικήτας Κακλαμάνης (πατηστε εδώ) και της ΕΝΑΕ Δημητρης Δράκος (πατηστε εδώ) μιλώντας για ιστορική στιγμη της αυτοδιοικησης, τονίζοντας όμως ότι πρέπει να διευκρινιστουν τα ζητήματα των πόρων και των αρμοδιοτήτων.Το φετινό συνέδριο της Κ.Ε.Δ.Κ.Ε .έχει κεντρικό μήνυμα το εξής:«Πρόγραμμα Καλλικράτης – Το Μεγάλο Βήμα της Αυτοδιοίκησης».Με δεδομένο ότι το 2010 αποτελεί χρονιά ορόσημο για την Αυτοδιοίκηση και τη Δημόσια Διοίκηση, στόχος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης είναι να στείλει το μήνυμα, ότι κατά το τρέχον έτος θα διαδραματίσει τον πρωταγωνιστικό ρόλο στο δημόσιο βίο της χώρας. Κατά τη διάρκεια του Συνεδρίου θα αναλυθούν τα σημεία του προγράμματος «Καλλικράτης», και οι βασικές παράμετροι για μία διοικητική μεταρρύθμιση, που θα διατηρήσει τον ισχυρό χαρακτήρα των Δήμων και δη την εγγύτητά τους προς τον πολίτη. Επιπρόσθετα, θα συζητηθούν οι πρωτοβουλίες εκείνες που θα θωρακίσουν την ίδια την Αυτοδιοίκηση, και ταυτόχρονα θα υπηρετούν την ανάπτυξη και την κοινωνική αλληλεγγύη, συμβάλλοντας στη συγκράτηση της ύφεσης, και στην στήριξη των πιο ευάλωτων κοινωνικών ομάδων. Θα κατατεθούν πολιτικές, που εφαρμόζονται ήδη από δήμους της χώρας, αλλά και προτάσεις με κύριους άξονες την οικονομία, την απασχόληση, το περιβάλλον και την πράσινη ανάπτυξη. Η συζήτηση για την κοινωνική πολιτική, το περιβάλλον, τα οικονομικά και θεσμικά ζητήματα των Ο.Τ.Α. θα συζητηθούν κατά τη διάρκεια των θεματικών κύκλων που θα γίνουν την Τρίτη 19 Ιανουαρίου, δεύτερη ημέρα του Συνεδρίου.Την Τετάρτη θα παρουσιαστούν τα συμπεράσματα των συζητήσεων και οι εργασίες θα κλείσουν με την ψήφιση των σχετικών αποφάσεων.
http://www.e-aftodioikisi.gr/default.aspx?pageid=2618

Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2010

ΜΟΥΣΙΚΗ ΣΚΗΝΗ << ΑΣΤΡΑΙΟΣ >>.

Από το 1993 δίπλα από το Κάστρο του Αγίου Γεωργίου, σ' ένα αρκετά καλαίσθητο χώρο, λειτουργεί η μουσική σκηνή << Αστραίος>>. Κάτω από την εμπνευσμένη διεύθυνση του Διονύση Φραγκόπουλου, μοιράζει απλόχερα στους θαμώνες της, μοναδικές βραδιές με τραγουδιστικές επιλογές, από έργα κορυφαίων συνθετών και στιχουργών!

Επισκεπτώμενος κανείς το χώρο, θα έχει την ευκαιρία να απολαύσει, τον Διονύση να ερμηνεύει στο πιάνο, με την υπέροχη φωνή και τον μοναδικό τρόπο του, έργα των: Θεοδωράκη, Χατζιδάκι, Σαββόπουλου, Λοίζου και γενικά όλης της πλειάδας των συνθετών εκείνων, που ανέβασαν το τραγούδι στο επίπεδο της μυσταγωγίας!


Κατά καιρούς αξιόλογοι καλιτέχνες, όπως η Σωτηρία Λεονάρδου, ο Γιάννης Κούτρας, ο Μιχάλης Βιολάρης, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος κ.αλ. συμπράττουν με τον Διονύση, και προσφέρουν στο κοινό μοναδικές βραδιές!



Δεν θα ήταν υπερβολή αν λέγαμε, ότι στο άνυδρο μουσικό τοπίο της Κεφαλονιάς, ο << Αστραίος >> είναι η όαση που ο διαβάτης άφοβα θα... κοινωνίσει από το πάθος του Δονύση, το καλό ελληνικό τραγούδι!


Δεν θα ήταν επίσης υπερβολή να πούμε, ότι ο Διονύσης Φραγκόπουλος, όχι μόνο αντιστέκεται τόσα χρόνια, στη μίζερη μουσική πραγματικότητα, που κάποιοι με μοναδικό κριτήριο το κέρδος προωθούν, αλλά ότι για αρκετούς συμπατριώτες μας και επισκέπτες του νησιού μας, προσφέρει λειτούργημα ύψιστης καλιτεχνικής και πολιτιστικής προσφοράς!

Να είσαι πάντα καλά φίλε Διονύση, να προσφέρεις στην Κεφαλονιά, αυτό που με μοναδικό τρόπο απλόχερα δίνεις, για 18 χρόνια τώρα!

Την υπέροχη γεύση και την μοναδική ομορφιά, του καλού ελληνικού τραγουδιού!!!

ακ.

Σημείωση.

Οι φωτογραφίες είναι από, τη σελίδα του << Αστραίου >> στο facebook.

Ευχαριστώ πολύ την Ιουλία Κοκκόση, που ευγενικά μου τις παραχώρησε!.





Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Σ΄ΕΝΑ ΨΗΛΟ ΚΑΜΠΑΝΑΡΙΟ.


Σ΄ένα ψηλό καμπαναριό

μονάχος μου μιά μέρα θ΄ανεβώ

γιά σένανε τ΄αστέρια θα μετρώ

και θα μιλώ με το Θεό.

Δικός μου είναι ο ουρανός

δικό μου το φεγγάρι

δώς΄το φιλί σου κοπελιά στο παλληκαρι.

Ο αγέρας μύρισε βροχή

κι θάλασσα μελτέμι

δεν έχω πόνο στην ψυχή

κι ούτ΄η καρδιά μου τρέμει.

Δικός μου είναι πιά ο ουρανός

δικό μου το φεγγάρι

δώς΄το φιλί σου κοπελιά στο παλληκάρι.

Σ ένα ψηλό καμπαναριό Θενά΄μαστε μαζί κι οι δυό.

Οι στίχοι είναι του Νίκου Γκάτσου.

ακ.

Σάββατο 16 Ιανουαρίου 2010

Έβδομη Τέχνη




«Στην Κεφαλονιά ανακάλυψα τη μουσική»

«Τη μουσική την ανακάλυψα στην Κεφαλονιά, εκεί για μένα έγινε η μεγάλη τομή». Αυτό αποκαλύπτει στο βιβλίο «Αξιος εστί», ο διάσημος Ελληνας μουσικοσυνθέτης Μίκης Θεοδωράκης.
Στο συγκεκριμένο σημείο του βιβλίου, ο Μίκης αναφέρει τα εξής:
...Εγώ τη μουσική την ανακάλυψα πολύ αργότερα. Τότε, ακόμη, δεν ήξερα ότι υπάρχει. Αργότερα, στην Κεφαλονιά, έγινε για μένα η μεγάλη τομή. Διότι η Κεφαλονιά ανήκει στα Ιόνια Νησιά, και εκεί είχαν περισσότερη ιταλική επίδραση, επομένως είχαν και την ιταλική μουσική, δηλαδή την κλίμακα ματζόρε-μινόρε, που είναι η λεγόμενη «ευρωπαϊκή μουσική». Εκεί ήταν και οι μουσικές μπάντες. Μέχρι τότε δεν είχα ακούσει ποτέ αρμονίες. Την πρώτη φορά που είδα μαέστρο ήταν στην πλατεία Βαλλιάνου, στο Αργοστόλι...
Πρέπει να ήταν το '35, όταν πια ήμουν δέκα χρονών. Αυτός διεύθυνε την μπάντα και η μητέρα μου καθόταν με τον πατέρα μου στο καφενείο.
Μάλιστα πήγα στη μητέρα μου και τη ρώτησα: «Τι κάνει αυτός; Γιατί κουνάει τα χέρια του έτσι;». Και η μητέρα μου μου είπε μια λέξη μαγική. Μου λέει: «Αυτός υποφέρει»! Ηξερα, λοιπόν, ότι ο μαέστρος υποφέρει. Πώς ήξερε η μητέρα μου τώρα ότι ένας μαέστρος υποφέρει -γιατί έπρεπε να υποφέρει πραγματικά, διότι αν κουνούσε τα χέρια του έτσι, χωρίς να υποφέρει, δεν είχε νόημα- αυτό είναι άγνωστο...
οταν έχασε ο Βενιζέλος, ήρθε το Λαϊκό Κόμμα, το οποίο αμέσως μετέθεσε τον πατέρα μου στην Κεφαλονιά, εκεί ήταν ίσως η πιο φτωχή Νομαρχία της Ελλάδος. ομως, για μένα, που ήμουν παιδί, ήταν καλύτερη η Κεφαλονιά, διότι το Αργοστόλι ήταν πολύ όμορφη πόλη, συμμαζεμένη, ενώ τα Γιάννενα ήταν ακόμη ένα τουρκοχώρι με μικρούς λασπωμένους δρόμους. Στα Γιάννενα δεν θυμάμαι καλή εικόνα, εκτός από τη λίμνη, ιδιαίτερα όταν ήταν χιονισμένη, που ήταν κάτι το μαγικό.
Η Κεφαλονιά ήταν πιο ευρωπαϊκή. Ηταν μεν μικρή, αλλά για μένα ήταν πολύ μεγάλη. Και είχε ωραία σπίτια, ωραία ρυμοτομία καθαρούς δρόμους...
Στην Κεφαλονιά, λοιπόν, το καλοκαίρι πηγαίναμε για μπάνιο στου «Μέτελα». Υπήρχαν ξύλινες καμπίνες που έμπαιναν μέσα στη θάλασσα. Αριστερά ήταν οι καμπίνες των ανδρών, εκατό διακόσια μέτρα δεξιότερα ήταν οι καμπίνες των γυναικών. οι γυναίκες δεν κατέβαιναν απέξω, αλλά είχαν από την καμπίνα εσωτερική σκάλα, έβγαιναν κατευθείαν στη θάλασσα, για να μην τις δουν. Το είχα ερευνήσει αυτό, γιατί πήγαινε και η μητέρα μου, και έτσι ήξερα τι γίνεται εκεί. Γενικά ήταν ένα μυστήριο το τι κάνουν οι γυναίκες...
...Πάντως, πολύ πρόσφατα, συνειδητοποίησα ότι το έργο μου στο τραγούδι χωρίζεται σε δυο μέρη. Το ένα μέρος είναι τα «κανταδορίστικα» τραγούδια μου, όπως το «Στρώσε το στρώμα σου για δυό» ή «ο καημός», και το άλλο είναι τα πιό λαϊκά, ας πούμε τα ζεϊμπέκικα, όπως το «Ενα δειλινό», αυτά τα πιό σκληρά ζεϊμπέκικα. Αυτή η πρώτη φλέβα είναι κεφαλονίτικη, διότι στην Κεφαλλονιά άκουσα τις καντάδες, εκεί τραγουδούσαν πάρα πολλές καντάδες, ξέχασα να το πω αυτό. Εκεί πήγα και στην εκκλησία, όπου έψαλλα στη χορωδία, ενώ έκανα και σόλο τη Μεγάλη Παρασκευή. Τα τελευταία χρόνια που έμεινα εκεί, στην τρίτη, τετάρτη, πέμπτη και έκτη Δημοτικού, ήμουν μέλος της χορωδίας, οπότε ήξερα όλο το εκκλησιαστικό ρεπερτόριο...
Στην Κεφαλλονιά, απέναντι από το σπίτι μας, υπήρχε το σωματείο των παπλωματάδων. Αυτοί είχαν κάτι εργαλεία σαν... άρπες, για να χτυπούν απαλά τα παπλώματα, είχαν δε μια καταπληκτική χορωδία και τραγουδούσαν αυτά τα ωραία τραγούδια, τα καθαρά δυτικού τύπου, τις καντάδες...
Πάντως, σχετικά με την Κεφαλονιά, θέλω ακόμη να πω ότι μιά καινούργια αγάπη μου ήταν τα πλοία της γραμμής. Μικρά πλοία, που τότε μου φαινόντουσαν μεγάλα, με τα υπέροχα φουγάρα τους, πραγματικά αριστουργήματα. Ηταν βαμμένα μαύρα, αλλά με κάτασπρα τα καταστρώματα, τις καμπίνες, τα βίντσια... Μου άρεσε να ζωγραφίζω πλοία.
Hμερήσιος 9/11/2006