1. Η οικογένεια
Οικογένεια Ελλήνων οικιστών του Ταϊγανίου της Αζοφικής, με καταγωγή από την Κεφαλλονιά, που διακρίθηκε στο εμπόριο και τις τέχνες.
Τα μέλη της οικογένειας Αυγερινού διαδραμάτισαν σημαντικό ρόλο στην οικονομική και την καλλιτεχνική ζωή της πόλης του Ταϊγανίου με έντονη παρουσία στον τομέα των εμπορικών επιχειρήσεων, αλλά και αξιόλογη δράση στο χώρο των τεχνών, κυρίως της μουσικής.
Γενάρχης ήταν ο Γεράσιμος Αυγερινός, που έφτασε στο Ταϊγάνιο το 1806 από την Κεφαλλονιά και εγγράφηκε στο σώμα των εμπόρων. Απόκτησε μαγαζιά στην πλατεία του Χρηματιστηρίου εμπορευμάτων. Το 1807 του αποδόθηκε έκταση στο φαράγγι Μάλαγια Τσερεπάτσα, για να ιδρύσει αποστακτήριο βότκας. Οι απόγονοί του συνδέθηκαν με ισχυρές επιγαμίες με τις σημαντικότερεςελληνικές οικογένειες του Ταϊγανίου. Η κόρη του Ελένη ήταν σύζυγος του Ηλία Αλφιεράκη και η κόρη του Σοφία παντρεύτηκε το Μάρκο Κομνηνό-Βαρβάκη.
Ο Νικόλαος Μιχαήλ Αυγερινός (Ταϊγάνιο 1848-1889) ήταν μουσικοσυνθέτης και μαέστρος. Ο γιος του Κωνσταντίνος Νικολάου Αυγερινός ήταν βιολονίστας στη συμφωνική ορχήστρα της πόλης του Ταϊγανίου. Ο άλλος γιος του, ο Αλέξανδρος Νικολάου Αυγερινός, ήταν επιχειρηματίας και διηύθυνε τον οίκο Αλέξανδρος Αυγερινός και Σία, από τους πρώτους εξαγωγείς σιτηρών τη δεκαετία του 1850.
Ο Νικόλαος Κωνσταντίνου Αυγερινός (Ταϊγάνιο 1872-1948) υπήρξε διάσημος βιολιστής, εγγονός του μουσικοσυνθέτη Νικολάου Μιχαήλ Αυγερινού. Σπούδασε στο ωδείο της Μόσχας με τους Ραχμάνινοφ και Σκριάμπιν και διηύθυνε το ωδείο του Ροστόφ.
2. Το σπίτι της οικογένειας στο Ταϊγάνιο
Το πατρικό σπίτι της οικογένειας Αυγερινού βρίσκεται στη διασταύρωση της οδού των Ελλήνων με την Ουκράινσκι. Είναι διώροφο πέτρινο κτίσμα του 1818. Κατά τη διάρκεια του Κριμαϊκού πολέμου υπέστη ζημιές από το συμμαχικό βομβαρδισμό της πόλης (1855). Ξαναχτίστηκε σε ύφος πρώιμου κλασικισμού με στοιχεία μπαρόκ. Είχε τριγωνικό σχήμα, καλύπτοντας το μέτωπο των δύο δρόμων, και μεγάλο μπαλκόνι που έβλεπε σε ένα θαυμάσιο κήπο, διακοσμημένο με αρχαία αγάλματα. Στις αρχές του 20ού αιώνα αγοράστηκε από τον Έλληνα πλοιοκτήτη Φ.Κ. Σβορώνο. Κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πολέμου, ήταν η έδρα των αντεπαναστατικών δυνάμεων του στρατηγού Ντενίκιν (1919).
Πηγή: http://blacksea.ehw.gr
Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010
60 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΠΕΡΓΙΑ ΠΕΙΝΑΣ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ
Από το http://www.ithacanews.gr/
του ΠΕΡΙΚΛΗ ΡΟΔΑΚΗ
Εξήντα χρόνια πέρασαν για να έρθει η άγνωστη κήρυξη της απεργίας πείνας στο Μεσαιωνικό Κάστρο-Φυλακές Κεφαλονιάς-Αργοστολίου. Ο τότε τρόφιμος θανατοποινίτης των Φυλακών Αργοστολίου Περικλής Ροδάκης αφηγείται και περιγράφει το χρονικό του κολαστηρίου. «Οι συγκρούσεις του ΕΛΑΣ και των Άγγλων στην Αθήνα, που άρχισαν στις 4/12/1944 τερματίζονται στις 4/1/1945. Στις 5/1/1945 οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ αποσύρονται από την Αθήνα. Στις 11/2/1945 υπογράφεται η συμφωνία ανακωχής ανάμεσα στους Άγγλους και τον ΕΛΑΣ. Στις 2/2/1945 αρχίζουν στην Βάρκιζα οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις αντιπροσωπείες του ΕΑΜ και της κυβέρνησης Πλαστήρα με την επίβλεψη των Άγγλων (ο Σκόμπι, Άγγλος στρατηγός είχε οριστεί αρχηγός του Ελληνικού στρατού). Και στις 12/2/1945 υπογράφεται στο Υπουργείο εξωτερικών η Συμφωνία της Βάρκιζας. Στο άρθρο 6 αυτής της συμφωνίας ορίζεται ότι ο ΕΛΑΣ , που είχε αποσυρθεί εκτός της Αθήνας, το ΕΛΑΝ και η Εθνική Πολιτοφυλακή αποστρατεύονται και ορίζεται ο χώρος που θα παραδοθούν τα όπλα του ΕΛΑΣ.Η ύπαιθρος μένει πια στο έλεος των ένοπλων ομάδων εθνικιστών που ξεφύτρωσαν ξαφνικά και εξοπλίστηκαν από τους Άγγλους που ταυτόχρονα μετέφεραν εδώ και ισχυρές στρατιωτικές τους δυνάμεις για να δώσουν νέα διάσταση στη σύγκρουση με την ΕΑΜική Αντίσταση (Χίτες και εθνικιστές, αλλά και δυνάμεις από τα Τάγματα Ασφαλείας). Παράλληλα θα ιδρυθούν Στρατοδικεία που στηρίζονται με ειδικούς νόμους, με σκοπό να χτυπήσουν την Αντίσταση, ενώ δεν δέχονταν την υποταγή της Ελλάδας στους Άγγλους κατηγορείται η ΕΑΜική Εθνική αντίσταση για εγκλήματα και συλλαμβάνονται χιλιάδες άνθρωποι. Εγώ ήμουν στο 2ο Τάγμα του 12ου Συντάγματος. Με βάση τη συμφωνία της Βάρκιζας έπρεπε να εγκαταλείψουμε την Πάτρα. Φύγαμε αρχικά για την Ακράτα το Γενάρη του 1945, αλλά από εκεί θα φύγουμε και πάλι για την Ανδρίτσαινα που ήταν τόπος παράδοσης του οπλισμού μας.Πριν καλά - καλά να φτάσουμε εκεί άρχισε το όργιο των Ακροδεξιών Συμμοριών, με συλλήψεις, βασανιστήρια και φυλακίσεις. Δεν είχαμε παραδώσει τα όπλα μας όταν μάθαμε ότι άρχισαν οι συλλήψεις ορισμένων στελεχών του ΕΑΜ στην Πάτρα και στις άλλες πόλεις. Και ήταν τόσο ανησυχιτκά τα στοιχεία που μαθαίναμε, ώστε αποφασίστηκε να προφυλαχτούν ορισμένοι από μας, που είχαν ουσιαστικά στοχοποιηθεί από τις συμμορίες των δεξιών και της χωροφυλακής. Μερικοί θα φύγουν στο εξωτερικό, ενώ άλλοι θα γυρίσουν στον τόπο τους με προφυλάξεις. Μέχρι το 1946 έχουν συλληφθεί πολλές χιλιάδες αγωνιστές της ΕΑΜικής Εθνικής Αντίστασης που θα κλειστούν στη φυλακή και θα καταδικαστούν σε θάνατο ή και σε μικροποινές σε όλη την Ελλάδα. Γέμισαν οι φυλακές από τους καταδικασμένους για την αντιστασιακή τους δραστηριότητα. Τους περισσοτέρους βαρυποινίτες, κυρίως μελλοθάνατους, θα τους μεταφέρουν στη φυλακή της Κεφαλονιάς και της Κέρκυρας. Εκεί θα μεταφερθώ και εγώ μελλοθάνατος πια. Οι εκτελέσεις μελλοθανάτων Αντιστασιακών στην Κεφαλονιά θα αρχίσουν στις 12/1/1948. Στις 28/5/1949 με την εκτέλεση του Στέλιου Μπάλα Κεφαλονίτη πραγματοποιείται απεργία πείνας μέχρι θανάτου των πολιτικών κρατουμένων». Η απόφαση είχε παρθεί από μέρες τώρα και θα κατεβαίναμε «σε απεργία πείνας μέχρι θανάτου». Σε λίγο ξημέρωνε και μαζί με την εκτέλεση του Στέλιου Μπάλα, άρχιζε η μεγάλη πορεία, ένας αγώνας που θα μπορούσες να τον πεις αποκοτιά.Το Στέλιο Μπάλα δεν τον κράτησαν πολύ στον Αράπη. Δεν είχαν ώρα μπροστά τους. Η εκτέλεση έπρεπε να γίνει με το χάραμα. Ο μελλοθάνατος δεν έπρεπε να δει το φως της ημέρας.Τα χωνιά σταμάτησαν για λίγο. Περιμέναμε να ακούσουμε τα λόγια του Στέλιου, για να ξαναρχίσουμε να φωνάζουμε. Έξω στο αρχιφυλακείο ακουγόταν ασυνήθιστες κινήσεις. Ακούστηκε ο ήχος του φορτηγού που οδηγούσε ο φύλακας Λελούδας που έκανε τις δουλειές της φυλακής και μαζί με όλα τα άλλα μετέφερε και τους μελλοθάνατους. Το αυτοκίνητο μανουβράριζε για να κολλήσει κοντά στην εξώπορτα. Οι καρδιές όλων πνίγονται. Κρατούμε τις ανάσες μας για να ακούσουμε για τελευταία φορά τη φωνή του συντρόφου μας. Και άξαφνα ακούμε τις κραυγές του Στέλιου. που τον βασάνιζαν. Ήταν κάτι τρομερό. Δεν είχε ξαναγίνει τέτοιο πράγμα. Είχαμε μάθει ότι το εκτελεστικό απόσπασμα έκανε βασανιστήρια την ώρα της εκτέλεσης, αλλά στη φυλακή ποτέ δεν βασανίστηκαν εκείνοι που πήγαιναν για το εκτελεστικό.- Αίσχος, φωνάζαμε αυθόρμητα.Τα βογκητά του Στέλιου συνεχίζονταν. Οι φωνές από τις ακτίνες πολλαπλασιάζονταν και έπνιγαν τα βογκητά του Στέλιου. Σε κάποια στιγμή που κόπηκαν οι φωνές μας ακούστηκε ένα μουγκρητό ανθρώπου που πεθαίνει μέσα σε φρικτά βασανιστήρια. Παγώσαμε. Κι ύστερα αμέσως ξεχώρισε ένα σύρσιμο κι ένας πάταγος πάνω σε αυτοκίνητο. Έβαλε μπροστά ο Λελούδας και όλα χάθηκαν στη αυγή που ροδοχάραζε στο μακρινό ορίζοντα. Ακούστηκαν σε λίγο κάποιες τουφεκιές για να θολώσουν τα πράγματα.Ύστερα από καιρό μάθαμε ότι το Στέλιο τον έσφαξαν στην πόρτα της φυλακής κατά πολύ άγριο τρόπο. Ανάμεσα σε εκείνους που τον έσφαξαν ήταν και ένας φύλακας, κοντοχωριανός του, που χρησιμοποίησε ένα μεγάλο σουγιά που κουβαλούσε πάντα μαζί του. Αυτός ο φύλακας ένα χρόνο πριν έλεγε στον Στέλιο ότι είναι οικογενειάρχης άνθρωπος και να μην τον παρεξηγούμε αν φέρνεται και σκληρά, γιατί δεν μπορεί να κάνει διαφορετικά. Δεν έδειχνε τα πραγματικά του αισθήματα.Εκείνο το πρωί δεν ξέραμε βέβαια τι ακριβώς είχε γίνει. Και δεν είχαμε περιθώρια να ζητήσουμε εξηγήσεις από τη διεύθυνση. Το πρωί με το άνοιγμα της φυλακή όλοι είμαστε ζαλισμένοι. Όλοι αναρωτιόμαστε τι είχε γίνει, άλλα το πνίγαμε γιατί έπρεπε να αντιμετωπίσουμε άλλα προβλήματα, την απεργία πείνας μέχρι θανάτου.Των ώρα που έφεραν το υποτιθέμενο τσάι στις φυλακές ένας εκπρόσωπος από κάθε ακτίνα δήλωνε στον υπαρχιφύλακα που συνόδευε το τσάι, ότι απεργούμε. Κατά παρά τρόπο ο υπαρχιφύλακας δεν έφερε αντίρρηση. Ο μάγειρας φώναξε μια δύο φορές. Και καθώς δεν πήγε κανένας να πάρει, έπαιρναν το καζάνι για την άλλη ακτίνα. Οι φύλακες και όλο το προσωπικό περίμενε κάποια αντίδραση. Κι όταν το καζάνι με το τσάι γύρισε στο μαγειρείο ο αντιπρόσωπος της φυλακής ζήτησε να δει τον αρχιφύλακα και το διευθυντή. Ο αρχιφύλακας τον δέχτηκε αμέσως. Ο διευθυντής δεν ήταν στη φυλακή.Το γραφείο της ομάδας πέρα από τα όργανα που είχε εκλέξει και μια απεργιακή επιτροπή γενικά για τη φυλακή και χωριστή επιτροπή για κάθε ακτίνα. Από την στιγμή αυτή την ευθύνη γενικά στη φυλακή των έπαιρνε η απεργιακή επιτροπή. Τα μέλη των απεργιακών επιτροπών είχαν ενημερωθεί και ήταν έτοιμες.Ο αρχιφύλακας Παγκράτης δεν ήταν από τους κακούς. Θα μπορούσε να πει κανένας ότι λυπόταν κάθε φορά που έπαιρναν για το εκτελεστικό, αλλά ήταν υπάλληλος. Έπρεπε να εκτελεί κάθε εντολή που έπαιρνε για να μη χάσει το ψωμάκι του. Και παρόλο αυτά προσπαθούσε και να μας πει και καμιά «καλή κουβέντα» επειδή ήξερε ότι υπήρχαν πραγματικά καρφιά και κτηνώδεις υπάλληλοι σαν αυτόν που έσφαξε το Στέλιο Μπάλα και που φώναζε και απειλούσε και όταν έβλεπε ότι δεν είναι κανένας γύρω του πετούσε καμιά κουβέντα ανθρώπινη.Εκείνο το πρωί στο αρχιφυλακείο είχαν μαζευτεί όλα τα τσακάλια κι ο Παγκράτης έκανε σαν αφηνιασμένος:- Αυτό μου φαίνεται, είπε στον αντιπρόσωπο ότι είναι τρελό. Έπρεπε να σκεφτείτε περισσότερο. Τι νομίζετε ότι θα κάνετε;- Θα κάνουμε απεργία πείνας μέχρι θανάτου, του απάντησε ο κρατούμενος.- Θα πεθάνετε, του απάντησε ένας υπαρχιφύλακας που έσταζε δηλητήριο στην κάθε του λέξη και στην κάθε του χειρονομία. Έτσι θα γλιτώσουμε και μεις από σας και θα ησυχάσει και ο τόπος. Άλλωστε τελείωσαν τα ψέματα. Θα πεθάνετε.Ο Παγκράτης δεν μίλησε. Έσκυψε μόνο το κεφάλι και έκανε ότι κάτι τακτοποιούσε στο τραπέζι. Ο υπαρχιφύλακας τα είπε όλα αυτά με μίσος και βγήκε έξω για να πάρει αέρα. Τον ακολούθησαν και οι φύλακες στους οποίους έδωσε εντολή να πάνε στις ακτίνες και μάλιστα διπλοσκοπιές. Τότε ο Παγκράτης είπε σιγανά στον αντιπρόσωπο.- Λάθος, λάθος τρομερό. Θα την πληρώσετε πάλι άσχημα. Και αφού έρριξε μια ματιά γύρω του πρόσθεσε: Εδώ είναι ο ίδιος ο Παπάγος. Η Κεφαλλονιά θα πνιγεί στο αίμα. Ο αντιπρόσωπος δεν απάντησε σε αυτά που του είπε. Αντίθετα επαναβεβαίωσε ότι αρχίσαμε απεργία μέχρι θανάτου και έφυγε.Στο μεταξύ ο Παπάγος αφού έκανε μια φανταχτερή δοξολογία, άρχισε τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις. Ο στρατός πλημμύρισε το νησί. Ο Αστραπόγιαννος κατάλαβε πια τι είχε γίνει και σκόρπισε την ομάδα. Όλοι γίναν ξανά χωρικοί. Αυτός έμεινε με λίγους μόνο γιατί ήταν γνωστός. Αρχίζει ένα άγριο κυνηγητό. Ήταν μικρή ομάδα από 25-30 άτομα δεν μπορούσε να αντάξει άμυνα. Μπροστά σε αυτήν την θύελλα προσπάθησαν να κρυφτούν. Ύστερα από λίγες σχετικά ημέρες η ομάδα ουσιαστικά εξοντώθηκε. Όσοι είχαν μείνει με τον Αστραπόγιαννο σκοτώθηκαν. Οι πολλοί είχαν γίνει ξανά χωρικοί και σώθηκαν και έγιναν και σφαγές στα χωριά. Ο Παπάγος είχε θριαμβεύσει με χιλιάδες στρατό πάνω σε 25- 30 αντάρτες!Κατά τις 11 π.μ. γύρισε στη φυλακή ο διευθυντής και κάλεσε τον αντιπρόσωπο στο γραφείο του. Ο αντιπρόσωπος είχε υποβάλλει γραπτή αίτηση για ακρόαση. Στο γραφείο του διευθυντή που λέγονταν Βιζιρτζής ήταν και μερικά άλλα πρόσωπα. Ο αντιπρόσωπος κοίταζε τα άγνωστα πρόσωπα περίεργα. Εκείνοι χαμογέλασαν σαρκαστικά. Ο διευθυντής διέταξε τον υπαρχιφύλακα που είχε συνοδέψει τον εκπρόσωπο να βγει έξω και γυρνώντας στον εκπρόσωπο των κρατουμένων. τον οποίο γνώριζε πολύ καλά, γιατί πήγαινε συχνά στο γραφείο του και του είπε:- Τι είναι αυτό που κάνετε;- Απεργία πείνας;- Ξέρεις ότι αυτό συνιστά στάση και πηγαίνετε αύριο κιόλας στο στρατοδικείο. Από σήμερα λειτουργεί στρατοδικείο και στην Κεφαλλονιά. Μια συνοπτική διαδικασία και σε τρεις ημέρες πηγαίνετε στον Φάρο;- Έτσι και αλλιώς εμείς αποφασίσαμε να πεθάνουμε, να μην σας χρεώσουμε με σφαίρες. του αποκρίθηκε ο αντιπρόσωπος κοιτάζοντας τους δυο αγνώστους που χασκογελούσαν ειρωνικά.- Ότι θα πεθάνετε, θα πεθάνετε, του αποκρίθηκε ο διευθυντής. αλλά θα πεθάνετε όπως θέλουμε εμείς.Ο αντιπρόσωπος δεν του απάντησε. Έβγαλε ένα υπόμνημα που είχε συντάξει το γραφείο της Ομάδας Συμβίωσης και του το έδωσε.- Δεν παίρνω τίποτα, του λέει ο διευθυντής. Και δεν έχεις κανένα δικαίωμα να μιλάς εξ' ονόματος των άλλων. Ο εκπρόσωπος προσπάθησε να του εξηγήσει ότι καιρό τώρα τον δέχεται ως εκπρόσωπο των κρατουμένων. 0 Βιζιρτζής κοκκίνισε από το θυμό του, πετάχτηκε πάνω και φώναξε τον υπαρχιφύλακα.- Πάρτε τον έξω!Ο αντιπρόσωπος επιχείρησε να αφήσει το υπόμνημα στο γραφείο του διευθυντή, αλλά τον έσπρωξε να μην μπορέσει να το αφήσει.- Δεν έχουμε κανένα διάλογο μεταξύ μας. Πήγαινε τε τον είπε στον υπαρχιφύλακα στην ακτίνα του και θα αποφασίσω για την ποινή που θα του επιβάλλω.Οι κρατούμενοι κλείστηκαν ουσιαστικά στα κελιά τους. Έβγαλαν έξω κάθε τρόφιμο που υπήρχε στα κελιά εκτός από το νερό. Η απεργιακή επιτροπή ανακοίνωσε στους απεργούς κρατούμενους ότι τρεις άνθρωποι στην ακτίνα μας (τη Β' που ήταν και η μεγαλύτερη) δε θα μετείχαν στην απεργία. Ήταν άρρωστοι κατά την ανακοίνωση και θα έμεναν για να εξυπηρετήσουν τους απεργούς. Ανάμεσα στους τρεις ήταν και ο Γουλιμάρης Γιάννης. Έπρεπε να διασωθεί το ανώτατο στέλεχος. Υποτίθεται ότι ο Γουλιμάρης κρατούσε τη γενική καθοδήγηση του αγώνα!Έτσι πέρασε το Σάββατο και την Κυριακή οι φύλακες είχαν γίνει προκλητικοί σε όλα. Ακόμα και κείνοι που συναλλάσσονταν μαζί μας απόφευγαν να μιλάνε. Την Κυριακή απαγόρευσαν και το επισκεπτήριο. Είχαμε έναν δικό μας Κεφαλλονίτη που είχε επισκεπτήριο και θα μπορούσαμε να επικοινωνήσουμε με τον έξω κόσμο. Οι φύλακες που έπαιρναν και έριχναν κανένα γράμμα χωρίς να περνάει από λογοκρισία δεν μας πλησίαζαν. Η επικοινωνία με τον έξω κόσμο ουσιαστικά κόπηκε από την πρώτη μέρα. Εδώ πρέπει να σημειώσουμε ότι η είδηση πως η φυλακή της Κεφαλλονιάς κατέβηκε σε απεργία πείνας έφτασε έξω στην ενδέκατη ημέρα της απεργίας. Όλες τις ημέρες που απεργούσαμε κανένας δεν είχε πάρει είδηση. Η παρουσία του Παπάγου στην Κεφαλλονιά και τα έκτακτα μέτρα που πήρε είχαν απομονώσει την φυλακή.
Αναρτήθηκε: http://www.styga.gr
Κυριακή 28 Νοεμβρίου 2010
ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΑ ΠΑΛΙΑ.
Ας παρατηρήσουμε την πυκνή βλάστηση και τη μοναδική αισθητική του τοπίου!
Η εκκλησία δεν είχε φιαχτεί ακόμη.
Μήπως είναι επιβεβλημένο να αφήσουμε στην άκρη την αποψίλωση και να αφήσουμε τη φύση να κάμη τη δουλειά της;
Φωτογραφία και σχόλιο: Τάκης Τόκας.
Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010
Η ιστορία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ) στην Κεφαλονιά
Αμέσως μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας κατέφθασε στην Κεφαλονιά ένας ενισχυμένος λόχος εθνοφυλακής, που διοικητής του ήταν ο κατοπινός χουντικός συνταγματάρχης και τότε λοχαγός Δημήτρης Πατίλης. Ο λόχος αυτός έσπευσε απαρχής να συνεργαστεί με τις τοπικές παρακρατικές συμμορίες, για τις οποίες λίγο αργότερα έγραφε τα εξής σε ειδική ανταπόκρισή του ο «Ριζοσπάστης»:
«Ξετρύπωσαν ήδη από τις κρύπτες, που είχαν χωθεί, φοβισμένοι μπροστά στη λαϊκή οργή, οι δεξιοί συμμορίτες, οπλίστηκαν με τα όπλα του νέου αφεντικού και ξεχύθηκαν με περισσότερη λύσσα κατά του λαού. Ο περιβόητος λήσταρχος Γάκιας έγινε πάλι ο τύραννος του νησιού».(3)
Μέσα στους πρώτους μήνες της μεταδεκεμβριανής κρατικής και παρακρατικής φασιστικής δράσης, η Κεφαλονιά βυθίστηκε στον τρόμο και στο αίμα. Λαϊκοί αγωνιστές δολοφονήθηκαν, όπως οι οκτώ κάτοικοι των Δαυγάτων, που σφάχτηκαν από τον ίδιο τον Γάκια, ο οποίος, ωστόσο, αθωώθηκε τότε γι’ αυτή την αποτρόπαια πράξη του από δικαστήριο της Λευκάδας. Πολλά χωριά ρημάχτηκαν από τους εθνοφύλακες και τους χωροφύλακες, αμέτρητες περιουσίες ληστεύτηκαν από τους παρακρατικούς, εξακόσιοι και πλέον κομμουνιστές και αγωνιστές της ΕΑΜικής Αντίστασης εκτοπίστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες και πάρα πολλοί άλλοι γέμισαν τις τοπικές φυλακές. Την ίδια εποχή άρχισαν και οι εκτελέσεις σημαντικών κομμουνιστικών στελεχών του νησιού, όπως του υπεύθυνου σύνταξης της τοπικής ΕΑΜικής εφημερίδας «Ελεύθερη Κεφαλονιά», Βενιζέλου Κληρονόμου, που ντουφεκίστηκε ύστερα από απόφαση του έκτακτου στρατοδικείου της Αλεξανδρούπολης, στηριγμένη σε χαλκευμένες κατηγορίες.
Ηταν, ωστόσο, πολύ φυσικό όλη αυτή η κατάσταση να οδηγήσει, τελικά, ορισμένους δραστήριους κομμουνιστές και ΕΑΜίτες της Κεφαλονιάς στην παρανομία και στη συνέχεια στο βουνό, όπου αμέσως μετά το δημοψήφισμα του 1946 προχώρησαν στη δημιουργία ενός μικρού παρτιζάνικου συγκροτήματος. Επρόκειτο για μια πολύ δυναμική αντάρτικη ομάδα, που το αρχηγείο της αποτελούσαν ο Φώτης Σγούρος, ως αρχηγός, ο Γεράσιμος Ματιάτος ή Ρήγας, ως υπαρχηγός, και οι Γεράσιμος Γρηγοράτος ή Αστραπόγιαννος, Ματθαίος Κουλουμπής και Λεωνίδας Ζαχαράτος, ως μέλη, και η οποία συμπλήρωνε τη δύναμή της με τους Διονύση Μαρκουλάτο, Γεράσιμο Μήλα ή Λοχαγίδη, Θεοδόση Μπατιστάτο, Φειδία Μερκούρη, Γεράσιμο Μαραβέλια, Γεράσιμο Κάγκα και Ντίνο Ευθυμιάτο.
Μέχρι το δεύτερο εξάμηνο του 1947 πέρασαν στο Δημοκρατικό Στρατό της Κεφαλονιάς και άλλοι αγωνιστές και μεταξύ τους ο γραμματέας της περιφερειακής επιτροπής της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης, του ΚΚΕ, Διονύσιος Κοζάτσας και το μέλος της εν λόγω επιτροπής Φώτης Πτολεμαίος, παλιός Ακροναυπλιώτης. Πέρασαν, επίσης, στις γραμμές του Δημοκρατικού Στρατού και δυο γυναίκες – η Ατζουλέτα Μερκούρη, αδελφή του Φειδία, και η Διονυσία Γρηγοράτου, αδελφή του Αστραπόγιαννου.
Ο Δημοκρατικός Στρατός της Κεφαλονιάς, με δύναμη, που ποτέ δεν ξεπέρασε τους εξήντα, ακολούθησε σε όλη τη διάρκεια της πολεμικής δράσης του παρτιζάνικη τακτική, με την οποία μπορούσε να χτυπά τον αντίπαλο πάντα σχεδόν σε σημεία δικής του επιλογής. Παράλληλα, διακρινόταν για την επαναστατική πειθαρχία του, και σε μια περίπτωση, τον Απρίλη του 1949, δε δίστασε η ηγεσία του να διατάξει την εκτέλεση 5 μελών του, τα οποία είχαν καταδικαστεί από ανταρτοδικείο στην ποινή του θανάτου για βιασμούς γυναικών, ληστείες, κλοπές και προβοκατόρικες ενέργειες σε βάρος του λαϊκού αγώνα.
Η πρώτη μάχη του Δημοκρατικού Στρατού της Κεφαλονιάς δόθηκε στις 8 του Φλεβάρη 1947 στη θέση Αγιος Ελευθέριος των Βαλσαμάτων. Εκεί ισχυρή ανταρτική δύναμη, με επικεφαλής τον Σγούρο και τον Αστραπόγιαννο, χτύπησε σε ενέδρα ομάδα 50 χωροφυλάκων, από τους οποίους οι 4 σκοτώθηκαν και οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν πανικόβλητοι.
Τις πρώτες μέρες του 1948, εξάλλου, ο Κουλουμπής απελευθέρωσε με την ομάδα του τα Δαυγάτα και ο Αστραπόγιαννος με μερικούς αντάρτες τα Γριζάτα και τα Καταποδάτα. Την ίδια, επίσης, εποχή μια σειρά από ενέδρες των ανταρτών στο δρόμο, που συνδέει το Αργοστόλι με τη Σάμη, τρομοκράτησαν σε τέτοιο σημείο τον αντίπαλο, ώστε αυτός να επικοινωνεί πια μόνο ατμοπλοϊκά με τη Σάμη, της οποίας η ύπαιθρος για μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρούνταν από τον τοπικό Δημοκρατικό Στρατό ελεύθερη περιοχή της Κεφαλονιάς.
Το Φλεβάρη του 1948 όλες οι ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού, με επικεφαλής τον Σγούρο, προχώρησαν σε καλά μελετημένη νυχτερινή επιχείρηση στην ίδια την πόλη του Αργοστολίου, η οποία διέθετε για τη φρούρησή της ισχυρότατες δυνάμεις ΜΑΥδων και χωροφυλακής. Η επίθεση εκδηλώθηκε αιφνιδιαστικά και οι δυνάμεις των ανταρτών, κάμπτοντας τις πρώτες αντιστάσεις του αντιπάλου, προωθήθηκαν μέχρι το κέντρο της πρωτεύουσας του νησιού, επιφέροντας σημαντικές απώλειες στον καταπτοημένο εχθρό.
Στη συνέχεια οι ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού άρχισαν να αποσύρονται, χωρίς καμιά δική τους απώλεια, και τελικά εγκατέλειψαν την πόλη. Προηγούμενα, όμως, χτύπησαν το υδραγωγείο και από τους Μύλους την ηλεκτρική εταιρία, χωρίς να συναντήσουν καμιά αντίδραση των αντιπάλων, οι οποίοι, άλλωστε, δεν αποτόλμησαν μέχρι τα ξημερώματα να βγούνε έξω από το Αργοστόλι και να καταδιώξουν τους αντάρτες.
Στις 29 του ίδιου μήνα στο Αυγό της Σάμης ισχυρή ομάδα ανταρτών υπό τον Σγούρο, τον Αστραπόγιαννο και τον Κουλουμπή συναντήθηκε με μεγάλο απόσπασμα χωροφυλάκων, που ενεργούσε ανιχνεύσεις. Η σύγκρουση που ακολούθησε υπήρξε καταστροφική για τους χωροφύλακες, οι οποίοι διαλύθηκαν, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης πολλούς νεκρούς – και μεταξύ τους τον επικεφαλής του αποσπάσματος Βασίλη Κουρέα.
Οι επιθετικές δραστηριότητες του Δημοκρατικού Στρατού συνεχίστηκαν μέχρι το τέλος της άνοιξης του 1949, κυρίως με ενέδρες και εισόδους σε χωριά. Τον Ιούνη, όμως, εκείνου του χρόνου και αφού είχαν τελειώσει οι εκκαθαριστικές επιχειρήσεις της 9ης κυβερνητικής Μεραρχίας στην Πελοπόννησο, αποβιβάστηκε στην Κεφαλονιά ένα τάγμα του κυβερνητικού στρατού, με σκοπό τη γρήγορη και ολοσχερή εξόντωση των ανταρτών του νησιού.
Οι πρώτες ενέργειες του κυβερνητικού τάγματος αναφέρονταν στη σύλληψη εκατοντάδων πολιτών, στην επιβίβασή τους σε αρματαγωγό και στην αποστολή τους για εγκλεισμό στη Μακρόνησο. Στη συνέχεια εφαρμόστηκε η μέθοδος του ξεσηκώματος όλων σχεδόν των κατοίκων της υπαίθρου, που δεν είχαν συλληφθεί, και ο περιορισμός τους στα μικρά αστικά και ημιαστικά κέντρα, καθώς και η συγκέντρωση όλων των υποζυγίων των χωρικών στην καλά φρουρούμενη πεδιάδα της Παλλικής. Στις περιοχές, εξάλλου, που δρούσε ο Δημοκρατικός Στρατός, έκλεισαν με τσιμέντο όλες τις στέρνες και έστησαν ενέδρες σε όλες τις πηγές, για να μη βρίσκουν ούτε νερό οι καταδιωκόμενοι αντάρτες.
Στη συνέχεια οι κυβερνητικές δυνάμεις άρχισαν τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, που οδήγησαν, όπως ήταν φυσικό, στα προσδοκώμενα εκ μέρους τους αποτελέσματα – όχι όμως σε σύντομο χρόνο. Οι αντάρτες μοιράστηκαν σε πολύ μικρές ομάδες και άρχισαν τις συγκρούσεις με τα κυβερνητικά στρατεύματα, τα οποία είχαν στο μεταξύ ενισχυθεί αποφασιστικά με ΜΑΥδες, χωροφύλακες και παρακρατικούς.
Στις 15 του Αυγούστου 1949 σκοτώθηκε στο Ακρωτήρι της Σάμης ο Διονύσης Κοζάτσας και τις ίδιες μέρες στα Δειλινάτα ο Φώτης Πτολεμαίος, ενώ στις 22 του Σεπτέμβρη έπεσαν πολεμώντας στα Μαυριώτικα της Σάμης, ο Ηλίας Κουγιανός και ο Ματθαίος Κουλουμπής. Στις 10 του Οκτώβρη, εξάλλου, έχασε τη ζωή του στην Κλεισούρα των Βλαχάτων ο Γεράσιμος Ματιάτος και ύστερα από λίγες μέρες στην Παλαμονίδα του Αίμου ο ίδιος ο Φώτης Σγούρος. Τέλος, στις 13 του ίδιου μήνα σκοτώθηκε στην Παχιά Πούντα της Σάμης ο Αστραπόγιαννος – και μαζί του η αδελφή του Διονυσία Γρηγοράτου, η Ατζουλέτα Μερκούρη, ο Λεωνίδας Ζαχαράτος, ο Γεράσιμος Ανδρεόλας, ο Παναγάγγελος Μιχαλάτος, ο Γιάννης Καλεράντες και ο Διονύσης Μαρκουλάτος.
Συνολικά από τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού της Κεφαλονιάς 48 σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις, 4 εκτελέστηκαν αμέσως σχεδόν μετά τη σύλληψή τους, ένας, ο Σπύρος Αντωνάτος, δολοφονήθηκε από τους χωροφύλακες και μόνο 7 κατόρθωσαν, τελικά, να επιζήσουν.
(3) Εφ. «Ριζοσπάστης», φ. 27 Ιουνίου 1947
Σημ.: Οι φωτογραφίες είναι από τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας σε άλλες περιοχές της Ελλάδας
Πηγή: Εφημερίδα Ριζοσπάστης, Ένθετη Έκδοση: «7 μέρες μαζί», Φύλλο της Κυριακής 7 Αυγούστου 2006
http://www.kolivas.de/2008/11/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CE%B5%CE%BB/
«Ξετρύπωσαν ήδη από τις κρύπτες, που είχαν χωθεί, φοβισμένοι μπροστά στη λαϊκή οργή, οι δεξιοί συμμορίτες, οπλίστηκαν με τα όπλα του νέου αφεντικού και ξεχύθηκαν με περισσότερη λύσσα κατά του λαού. Ο περιβόητος λήσταρχος Γάκιας έγινε πάλι ο τύραννος του νησιού».(3)
Ηταν, ωστόσο, πολύ φυσικό όλη αυτή η κατάσταση να οδηγήσει, τελικά, ορισμένους δραστήριους κομμουνιστές και ΕΑΜίτες της Κεφαλονιάς στην παρανομία και στη συνέχεια στο βουνό, όπου αμέσως μετά το δημοψήφισμα του 1946 προχώρησαν στη δημιουργία ενός μικρού παρτιζάνικου συγκροτήματος. Επρόκειτο για μια πολύ δυναμική αντάρτικη ομάδα, που το αρχηγείο της αποτελούσαν ο Φώτης Σγούρος, ως αρχηγός, ο Γεράσιμος Ματιάτος ή Ρήγας, ως υπαρχηγός, και οι Γεράσιμος Γρηγοράτος ή Αστραπόγιαννος, Ματθαίος Κουλουμπής και Λεωνίδας Ζαχαράτος, ως μέλη, και η οποία συμπλήρωνε τη δύναμή της με τους Διονύση Μαρκουλάτο, Γεράσιμο Μήλα ή Λοχαγίδη, Θεοδόση Μπατιστάτο, Φειδία Μερκούρη, Γεράσιμο Μαραβέλια, Γεράσιμο Κάγκα και Ντίνο Ευθυμιάτο.
Ο Δημοκρατικός Στρατός της Κεφαλονιάς, με δύναμη, που ποτέ δεν ξεπέρασε τους εξήντα, ακολούθησε σε όλη τη διάρκεια της πολεμικής δράσης του παρτιζάνικη τακτική, με την οποία μπορούσε να χτυπά τον αντίπαλο πάντα σχεδόν σε σημεία δικής του επιλογής. Παράλληλα, διακρινόταν για την επαναστατική πειθαρχία του, και σε μια περίπτωση, τον Απρίλη του 1949, δε δίστασε η ηγεσία του να διατάξει την εκτέλεση 5 μελών του, τα οποία είχαν καταδικαστεί από ανταρτοδικείο στην ποινή του θανάτου για βιασμούς γυναικών, ληστείες, κλοπές και προβοκατόρικες ενέργειες σε βάρος του λαϊκού αγώνα.
Η πρώτη μάχη του Δημοκρατικού Στρατού της Κεφαλονιάς δόθηκε στις 8 του Φλεβάρη 1947 στη θέση Αγιος Ελευθέριος των Βαλσαμάτων. Εκεί ισχυρή ανταρτική δύναμη, με επικεφαλής τον Σγούρο και τον Αστραπόγιαννο, χτύπησε σε ενέδρα ομάδα 50 χωροφυλάκων, από τους οποίους οι 4 σκοτώθηκαν και οι υπόλοιποι διασκορπίστηκαν πανικόβλητοι.
Τις πρώτες μέρες του 1948, εξάλλου, ο Κουλουμπής απελευθέρωσε με την ομάδα του τα Δαυγάτα και ο Αστραπόγιαννος με μερικούς αντάρτες τα Γριζάτα και τα Καταποδάτα. Την ίδια, επίσης, εποχή μια σειρά από ενέδρες των ανταρτών στο δρόμο, που συνδέει το Αργοστόλι με τη Σάμη, τρομοκράτησαν σε τέτοιο σημείο τον αντίπαλο, ώστε αυτός να επικοινωνεί πια μόνο ατμοπλοϊκά με τη Σάμη, της οποίας η ύπαιθρος για μεγάλο χρονικό διάστημα θεωρούνταν από τον τοπικό Δημοκρατικό Στρατό ελεύθερη περιοχή της Κεφαλονιάς.
Το Φλεβάρη του 1948 όλες οι ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού, με επικεφαλής τον Σγούρο, προχώρησαν σε καλά μελετημένη νυχτερινή επιχείρηση στην ίδια την πόλη του Αργοστολίου, η οποία διέθετε για τη φρούρησή της ισχυρότατες δυνάμεις ΜΑΥδων και χωροφυλακής. Η επίθεση εκδηλώθηκε αιφνιδιαστικά και οι δυνάμεις των ανταρτών, κάμπτοντας τις πρώτες αντιστάσεις του αντιπάλου, προωθήθηκαν μέχρι το κέντρο της πρωτεύουσας του νησιού, επιφέροντας σημαντικές απώλειες στον καταπτοημένο εχθρό.
Στη συνέχεια οι ομάδες του Δημοκρατικού Στρατού άρχισαν να αποσύρονται, χωρίς καμιά δική τους απώλεια, και τελικά εγκατέλειψαν την πόλη. Προηγούμενα, όμως, χτύπησαν το υδραγωγείο και από τους Μύλους την ηλεκτρική εταιρία, χωρίς να συναντήσουν καμιά αντίδραση των αντιπάλων, οι οποίοι, άλλωστε, δεν αποτόλμησαν μέχρι τα ξημερώματα να βγούνε έξω από το Αργοστόλι και να καταδιώξουν τους αντάρτες.
Στις 29 του ίδιου μήνα στο Αυγό της Σάμης ισχυρή ομάδα ανταρτών υπό τον Σγούρο, τον Αστραπόγιαννο και τον Κουλουμπή συναντήθηκε με μεγάλο απόσπασμα χωροφυλάκων, που ενεργούσε ανιχνεύσεις. Η σύγκρουση που ακολούθησε υπήρξε καταστροφική για τους χωροφύλακες, οι οποίοι διαλύθηκαν, αφήνοντας στο πεδίο της μάχης πολλούς νεκρούς – και μεταξύ τους τον επικεφαλής του αποσπάσματος Βασίλη Κουρέα.
Οι πρώτες ενέργειες του κυβερνητικού τάγματος αναφέρονταν στη σύλληψη εκατοντάδων πολιτών, στην επιβίβασή τους σε αρματαγωγό και στην αποστολή τους για εγκλεισμό στη Μακρόνησο. Στη συνέχεια εφαρμόστηκε η μέθοδος του ξεσηκώματος όλων σχεδόν των κατοίκων της υπαίθρου, που δεν είχαν συλληφθεί, και ο περιορισμός τους στα μικρά αστικά και ημιαστικά κέντρα, καθώς και η συγκέντρωση όλων των υποζυγίων των χωρικών στην καλά φρουρούμενη πεδιάδα της Παλλικής. Στις περιοχές, εξάλλου, που δρούσε ο Δημοκρατικός Στρατός, έκλεισαν με τσιμέντο όλες τις στέρνες και έστησαν ενέδρες σε όλες τις πηγές, για να μη βρίσκουν ούτε νερό οι καταδιωκόμενοι αντάρτες.
Στη συνέχεια οι κυβερνητικές δυνάμεις άρχισαν τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις, που οδήγησαν, όπως ήταν φυσικό, στα προσδοκώμενα εκ μέρους τους αποτελέσματα – όχι όμως σε σύντομο χρόνο. Οι αντάρτες μοιράστηκαν σε πολύ μικρές ομάδες και άρχισαν τις συγκρούσεις με τα κυβερνητικά στρατεύματα, τα οποία είχαν στο μεταξύ ενισχυθεί αποφασιστικά με ΜΑΥδες, χωροφύλακες και παρακρατικούς.
Στις 15 του Αυγούστου 1949 σκοτώθηκε στο Ακρωτήρι της Σάμης ο Διονύσης Κοζάτσας και τις ίδιες μέρες στα Δειλινάτα ο Φώτης Πτολεμαίος, ενώ στις 22 του Σεπτέμβρη έπεσαν πολεμώντας στα Μαυριώτικα της Σάμης, ο Ηλίας Κουγιανός και ο Ματθαίος Κουλουμπής. Στις 10 του Οκτώβρη, εξάλλου, έχασε τη ζωή του στην Κλεισούρα των Βλαχάτων ο Γεράσιμος Ματιάτος και ύστερα από λίγες μέρες στην Παλαμονίδα του Αίμου ο ίδιος ο Φώτης Σγούρος. Τέλος, στις 13 του ίδιου μήνα σκοτώθηκε στην Παχιά Πούντα της Σάμης ο Αστραπόγιαννος – και μαζί του η αδελφή του Διονυσία Γρηγοράτου, η Ατζουλέτα Μερκούρη, ο Λεωνίδας Ζαχαράτος, ο Γεράσιμος Ανδρεόλας, ο Παναγάγγελος Μιχαλάτος, ο Γιάννης Καλεράντες και ο Διονύσης Μαρκουλάτος.
Συνολικά από τους μαχητές του Δημοκρατικού Στρατού της Κεφαλονιάς 48 σκοτώθηκαν σε συγκρούσεις, 4 εκτελέστηκαν αμέσως σχεδόν μετά τη σύλληψή τους, ένας, ο Σπύρος Αντωνάτος, δολοφονήθηκε από τους χωροφύλακες και μόνο 7 κατόρθωσαν, τελικά, να επιζήσουν.
(3) Εφ. «Ριζοσπάστης», φ. 27 Ιουνίου 1947
Σημ.: Οι φωτογραφίες είναι από τη δράση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας σε άλλες περιοχές της Ελλάδας
Πηγή: Εφημερίδα Ριζοσπάστης, Ένθετη Έκδοση: «7 μέρες μαζί», Φύλλο της Κυριακής 7 Αυγούστου 2006
http://www.kolivas.de/2008/11/%CE%B7-%CE%B9%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%81%CE%AF%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B4%CE%B7%CE%BC%CE%BF%CE%BA%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CE%BF%CF%8D-%CF%83%CF%84%CF%81%CE%B1%CF%84%CE%BF%CF%8D-%CE%B5%CE%BB/
Παρασκευή 26 Νοεμβρίου 2010
O Σπύρος, παραλιακή, σκυλάδικο, πρώτο τραπέζι, άσπρη κάλτσα, κουραμπιέδι, λουστρίνι εισαγωγής.
Στα μέσα του 1970, μετά την επαναδημοκράτιση, είδα τον Σπύρο να σουλατσάρει από καφενείο σε καφενείο με δυο τρεις εφημερίδες στη μασχάλη.
Όλες στο με τπρωτοσέλιδο είχαν τη φωτογραφία του '"εθνάρχη" με τα ατάσθαλα φρύδια.
Κοτλέ καμπάνα παντελόνι, πουκαμισάκι ξεκούμπωτο ην τρίχα βιτρίνα και τον παχύ σταυρό απ' τα βαπτίσια του.
Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. 'Αυτοεξορισμένος' κι αυτός στη Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία για τα κορόιδα τους σουηδούς που του αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνε δήλωση πως το δικό του κάηκε. Κρατική ασφάλεια, κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να σου ο λαζός με το καινούριο volvo.
Mε το volvo ήρθε στην Ελλάδα το 1976 και με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου, κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στη νομαρχία, τμήμα πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με δυο τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Νοίκιασε τα τρία σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη και κάαααθονταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωσε τα πάντα.
Στις αρχές του 1980 το... σχέδιο των κυβερνόντων πήγαινε καλά. Μαζέψανε όλο τον πληθυσμό στις πόλεις, τον ένα πάνω στον άλλο. Φθηνά εργατικά χέρια. Το Σπύρο τον συνάντησα τότε πάλι στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια 'δεξιές' εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο μεσιέ με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το volvo και πήρε μια 318, Μπεμβέ με καθίσματα από δερματίνη, χαμηλωμένη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κόμμα.
Τον χώσανε οι κολητοί σε κάτι επιτροπές, και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο "μεγάλος", ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αλλά μια χαρά τα πήγε μαζί τους τελικά. Το σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο" ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ανδρέας ήταν όσο Ευρωπαίος ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην Ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και οι κουστωδία τους ήταν 'εξορία'. όχι. όχι Μακρόνησο. πιο δύσκολη, στην ξενιτειά. Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν. Oπου υπήρχαν αμερικάνικες και αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.
Ο Ανδρέας λοιπόν έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα 'αλλαγή'. Πακέτα Ντελόρ. Λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλίζονταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο μάλμπορο να εξέχει απ την κωλοτσέπη, τα κλειδιά της μπέμπας σε ρόλο κομπολογιού, το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά, και πήγαινε να 'σηκώσει' το το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία.
. ΛεΠά, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρύφαλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δακτύλου με το δαχτυλίδι. Παχύς χρυσός με πράσινη πέτρα πάνω. Ξημερώματα για πατσά στη Συγγρού, δίπλα στις πουτάνες.
Αρχές δεκαετίας του 1990. Ο γιος του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο όμως ήταν 'ενεργός' πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που 'κατέβαινε' στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι στα νηπιαγωγεία ακόμα, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γιος ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα πως να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεοφωρτζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στην τσεπούλα κι όλοι μια χαρά.
Ο γιος είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα, όλα με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά κυλάνε καλύτερα. Ο διευθυντής του σχολείου άλλωστε είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα. Ο Σπύρος είχε καημό ο γιος του να πάει στο Κολέγιο Αθηνών αλλά δεν του κάτσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εφημεριδά και του μεγαλέμπορου. αργότερα οι μπίζνες με ποιους θα γίνονταν άλλωστε. με άγνωστους; Με τους συμμαθητές φυσικά! Αλλά κι έτσι όλα τακτοποιήθηκαν.
Στις αρχές του 1990 ο γιος του Σπύρου αφού πήγε δυο χρόνια διακοπές στην Αμερική και γύρισε με πτυχίο μάρκετινγκ. Έμαθε απ' έξω όλα τα καφέ του Γιέιλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου Ελεμέντρι.
Γύρισε στην Ελλάδα λοιπόν πτυχιούχος κι άνοιξε με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις διαφημιστική εταιρία, ξήγα του μπαμπά. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε 'αβέρτα' δημόσια έργα. Τουριστική προβολή Νομού τάδε 150.000, οργάνωση εκθέσεως Υπ. Τουρισμού 900.000, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000, κονκάρδες για το Δήμο 500.000 . . και πάει λέγοντας.
Πουλούσε και μίντια στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο. ελεύθερη τηλεόραση γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς Νομάρχες και Δημάρχους και έπαιρνε τη δουλειά. Με διαγωνισμό πάντα. Διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως αν δεν χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (κι αυτός με stage επιδοτήσεις) και δέκα κονομάγανε. Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα έγινε ο αέρας.
Χρυσοπληρωμένοι αεριτζήδες, πετυχημένοι και κονομημένοι. Έτσι κι ο γιος του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο celica με το μπουρί από πίσω και πήρε μια καγιέν μαύρη. Την τούρμπο με φιμέ τζάμια επίσης. Αριθμός κυκλοφορίας ...-7777. Ήθελε να τον καταλαβαίνουν όλοι και ένας κολλητός στο συγκοινωνιών του έδωσε το νούμερο.
Έλεγε ιστορίες στους θαμώνες για την εξορία που τον έστειλε η χούντα. 'Αυτοεξορισμένος' κι αυτός στη Σουηδία. Δεν ήταν κι άσχημα τελικά. Έλεγε και ξανάλεγε την ιστορία για τα κορόιδα τους σουηδούς που του αγοράσανε αμάξι επειδή είχε κάνε δήλωση πως το δικό του κάηκε. Κρατική ασφάλεια, κοινωνικό κράτος εκεί. Ένα πλαστό χαρτί απώλειας και να σου ο λαζός με το καινούριο volvo.
Mε το volvo ήρθε στην Ελλάδα το 1976 και με την ιδιότητα του αντιστασιακού, αυτοεξόριστου, κατατρεγμένου αντιφρονούντα, κι αμέσως έπιασε δουλειά. Ένας κολλητός του δούλευε στη νομαρχία, τμήμα πολεοδομίας. Κάτι μαγειρέψανε με ένα οικόπεδο, κάτι άδειες πλαστογραφήσανε και με μια αντιπαροχή βρέθηκε με δυο τρία διαμερίσματα στην κατοχή του. Νοίκιασε τα τρία σε φοιτητές της σχολής που άνοιξε στην πόλη και κάαααθονταν. Τώρα είχε χρόνο να σώσει τους συμπολίτες του από την κατάρα της αντιπαροχής που τσιμέντωσε τα πάντα.
Στις αρχές του 1980 το... σχέδιο των κυβερνόντων πήγαινε καλά. Μαζέψανε όλο τον πληθυσμό στις πόλεις, τον ένα πάνω στον άλλο. Φθηνά εργατικά χέρια. Το Σπύρο τον συνάντησα τότε πάλι στην Αθήνα. Δεν κρατούσε πια 'δεξιές' εφημερίδες αλλά κάτι αφίσες με τον πράσινο ήλιο. Μόλις είχε κερδίσει τις εκλογές ο μεσιέ με το ζιβάγκο και η χώρα έμπαινε στη νέα εποχή. Ο Σπύρος ήταν πια πρόεδρος πολιτιστικού συλλόγου στα Πατήσια, αλλά και παράγοντας σε ποδοσφαιρική ομάδα. Έδωσε το volvo και πήρε μια 318, Μπεμβέ με καθίσματα από δερματίνη, χαμηλωμένη. Τα λεφτά έρχονταν μόνα τους από τότε που οργανώθηκε στο κόμμα.
Τον χώσανε οι κολητοί σε κάτι επιτροπές, και ρούφαγε το μερίδιό του από τα πακέτα που έρχονταν από την Ευρώπη. Ο "μεγάλος", ο Ανδρέας, δεν γούσταρε την Ευρώπη, αλλά μια χαρά τα πήγε μαζί τους τελικά. Το σύνθημα "ΕΟΚ και ΝΑΤΟ, το ίδιο συνδικάτο" ήταν καλή ατάκα για τα αντανακλαστικά του λαού, αλλά μέχρι εκεί. Ο Ανδρέας ήταν όσο Ευρωπαίος ήταν κι ο Κωνσταντίνος. Όσο ο λαός στην Ελλάδα είχε χούντα, αυτοί και οι κουστωδία τους ήταν 'εξορία'. όχι. όχι Μακρόνησο. πιο δύσκολη, στην ξενιτειά. Παρίσια, Στοκχόλμες, Τορόντα, Μανχάταν. Oπου υπήρχαν αμερικάνικες και αγγλικές πρεσβείες, ακριβώς δίπλα κάνανε τα σπίτια τους.
Ο Ανδρέας λοιπόν έφερε λεφτά από την Ευρώπη με το σύνθημα 'αλλαγή'. Πακέτα Ντελόρ. Λεφτά, πολλά λεφτά. Από αυτά τα λεφτά ο Σπύρος ζούσε καλά. Συνδικαλίζονταν στα πράσινα στέκια μαζεύοντας ψήφους για το κόμμα. Με το πακέτο μάλμπορο να εξέχει απ την κωλοτσέπη, τα κλειδιά της μπέμπας σε ρόλο κομπολογιού, το μαλλί μπούκλα μπριγιαντομένο, έτρεχε από σύναξη σε σύναξη πρασινίζοντας τον τόπο. Τα βράδια συνήθως άφηνε στο σπίτι την κυρά, και πήγαινε να 'σηκώσει' το το κοινωνικό του προφίλ με κολλητούς από κάτι υπουργεία.
. ΛεΠά, Χριστοδουλόπουλος, ουίσκι και σαμπάνια μαζί, πιάτα και γαρύφαλα, γκόμενες να κωλοτρίβονται στις γραβάτες, τσιφτετέλια στην πίστα με το χέρι στον αέρα να μοστράρει το μακρύ νύχι του μικρού δακτύλου με το δαχτυλίδι. Παχύς χρυσός με πράσινη πέτρα πάνω. Ξημερώματα για πατσά στη Συγγρού, δίπλα στις πουτάνες.
Αρχές δεκαετίας του 1990. Ο γιος του Σπύρου μεγάλωσε και ήταν πια στο Λύκειο. Από το Γυμνάσιο όμως ήταν 'ενεργός' πολίτης. Πρόεδρος του 15μελούς που 'κατέβαινε' στις σχολικές εκλογές με το κόμμα. Το κόμμα ήταν παντού. Όχι στα νηπιαγωγεία ακόμα, αλλά από το γυμνάσιο μπορούσες να διαλέξεις το κοπάδι σου. Ο γιος ήταν άξιο τέκνο του Σπύρου. Είχε μάθει τα κόλπα πως να βγάζει λεφτά από τις μίζες στις εκδρομές στήνοντας την κατάσταση ανάμεσα στους λεοφωρτζήδες και τους καθηγητές. Όλοι κάτι βάζανε στην τσεπούλα κι όλοι μια χαρά.
Ο γιος είχε εξαντλήσει το όριο των απουσιών αλλά κανένα πρόβλημα, όλα με λίγο λάδωμα από τον μπαμπά κυλάνε καλύτερα. Ο διευθυντής του σχολείου άλλωστε είχε βλέψεις για προϊστάμενος δευτεροβάθμιας και χρειαζόταν πλάτες στο κόμμα. Ο Σπύρος είχε καημό ο γιος του να πάει στο Κολέγιο Αθηνών αλλά δεν του κάτσε. Ήταν σημαντικό να είσαι συμμαθητής με τον γόνο του εφοπλιστή, του εφημεριδά και του μεγαλέμπορου. αργότερα οι μπίζνες με ποιους θα γίνονταν άλλωστε. με άγνωστους; Με τους συμμαθητές φυσικά! Αλλά κι έτσι όλα τακτοποιήθηκαν.
Στις αρχές του 1990 ο γιος του Σπύρου αφού πήγε δυο χρόνια διακοπές στην Αμερική και γύρισε με πτυχίο μάρκετινγκ. Έμαθε απ' έξω όλα τα καφέ του Γιέιλ και τις μαζορέτες των αδελφάτων, αλλά τα αγγλικούλια του ήταν επιπέδου Ελεμέντρι.
Γύρισε στην Ελλάδα λοιπόν πτυχιούχος κι άνοιξε με κάτι μαγειρεμένες επιδοτήσεις διαφημιστική εταιρία, ξήγα του μπαμπά. Το μαγαζί πήγε καλά από την αρχή καθώς έπαιρνε 'αβέρτα' δημόσια έργα. Τουριστική προβολή Νομού τάδε 150.000, οργάνωση εκθέσεως Υπ. Τουρισμού 900.000, έντυπα Περιφέρειας 1.200.000, κονκάρδες για το Δήμο 500.000 . . και πάει λέγοντας.
Πουλούσε και μίντια στα κανάλια που γέμισαν τον τόπο. ελεύθερη τηλεόραση γαρ. Είχε κάνει κολλητούς μερικούς Νομάρχες και Δημάρχους και έπαιρνε τη δουλειά. Με διαγωνισμό πάντα. Διαφανέστατα. Ήξερε καλά πως αν δεν χώσεις μαύρα, δεν θα πάρεις τη δουλειά. Έτσι, ένας δούλευε, δέκα πληρώνονταν. Ένας έσκαβε (κι αυτός με stage επιδοτήσεις) και δέκα κονομάγανε. Η πιο κερδοφόρα δουλειά στην Ελλάδα έγινε ο αέρας.
Χρυσοπληρωμένοι αεριτζήδες, πετυχημένοι και κονομημένοι. Έτσι κι ο γιος του Σπύρου. Άλλαξε το φοιτητικό κόκκινο celica με το μπουρί από πίσω και πήρε μια καγιέν μαύρη. Την τούρμπο με φιμέ τζάμια επίσης. Αριθμός κυκλοφορίας ...-7777. Ήθελε να τον καταλαβαίνουν όλοι και ένας κολλητός στο συγκοινωνιών του έδωσε το νούμερο.
Δεν ήθελε όμως να φαίνεται στην εφορία, γι αυτό και το καγιέν το 'έβαλε' στην οφ-σορ του που είχε έδρα την Κύπρο. Εταιρικό το αμάξι, όπως και η γκαρσονιέρα που αγόρασε για γαμηστρώνα στο Κολωνάκι κοντά στου Σημίτη για να τον χαιρετάνε οι μπάτσοι της φρουράς.
Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέματα βεβαίως, δεν ήταν σύμβουλος, πελάτη τον είχε.
Ο μπαρμπα Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγει στη σύνταξη από τα πενήντα του "δουλεύοντας" το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από τη Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο στο κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και δεν πατούσε και το πόδι του εκεί. Από τη Μύκονο τηλεφωνικώς οι πολύτιμες συμβουλές του μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που φερε απ΄ τη Σουηδία να του θυμίζει την ξενιτειά.
Έφερε και μια σάουνα αλλά την πήγε στο άλλο εξοχικό στην Αράχοβα. Από τη Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με Υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς με το σκάφος μια ώρα ήταν η Γλυφάδα από τη Μύκονο και τρως και καμιά αστακομακαρονάδα στο διάμεσο να διαπιστευτεί το στάτους. Και τα σκυλάδικα κοντά, λίγο αλλάξαν από το ηρωικό 80. Το κόλπο του χρηματιστηρίου τους άφησε πόλλλλλλλά κέρδη.
Ήταν μέσα στις κομπίνες που φούσκωναν ανύπαρκτες εταιρίες πιο γρήγορα κι από φαρίνα γιώτης. Όταν δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία με τσουβάλια και είναι εκεί για τα γεράματα. Ο μπάρμπα Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του στο πατρικό του δίπλα αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Έχασε τα πάντα. O Σημίτηs που είχε ψηφίσει τον είχε διαβεβαιώσει πως το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο. Ο Σπύρος έστειλε στεφάνι μια που δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, είχε επιτροπή.
Στα μέσα του 2000 μπήκε πατέρας και γιος στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρια, Ολυμπιακά Έργα, κατασκευές. ότι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Ολυμπιακή φλόγα έφερε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος έχει ακόμα τη δάδα της φλόγας, την μετέφερε κι αυτός για 50 μέτρα. αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν 'καμένες' επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.
Κάπου σ' αυτή την εποχή έχασα τα ίχνη του Σπύρου και του γιου του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φραντζίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνει επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες, μια καλή μπάζα κι εξαφανιζόλ.
Οι κολλητοί τους όμως είναι ακόμα εδώ, άπληστοι, αδίστακτοι, ψεύτες απέναντι σε εκατομμύρια φτωχών πια Ελλήνων. Στις αρχές του 2010 ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου αποφάσισε να ποντάρει σε λάθος άλογο, και να κερδίσει τις εκλογές πέφτοντας στην παγίδα που έστησε ο ελληνικός λαός. Σπύρος και γιος ΑΕ ίσως τη γλυτώσουνε. Ίσως αποφύγουν αυτό που δεν απέφυγαν οι Λουδοβίκοι του παρελθόντος.
Στην Ελλάδα μπορεί το 95% να κοιμάται νανουρισμένο από το σκυλάδικο, τους πληρωμένους τελάληδες της δημοσιογραφίας, και τη χαζομάρα του μεσημεριού, αλλά το 5% είναι γνήσιο τέκνο του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Αλεξάνδρου. Πιο γνήσιο δεν γίνεται.
Καλή σου τύχη Σπύρο. Χαιρετίσματα στο γιο και στην κυρά."
http://www.kourdistoportocali.com/default.aspx?pageid=3691
Στις γκόμενες που ξεμονάχιαζε εκεί έλεγε πως ήταν σύμβουλος του ΥΠ.ΠΟ, έτσι για φιγούρα. Ψέματα βεβαίως, δεν ήταν σύμβουλος, πελάτη τον είχε.
Ο μπαρμπα Σπύρος ήταν περήφανος για το βλαστάρι του. Είχε βγει στη σύνταξη από τα πενήντα του "δουλεύοντας" το ΤΕΒΕ με πλαστά παραστατικά εργασίας από τη Σουηδία, αλλά έβγαζε χοντρά φράγκα από τότε που το κόμμα τον έβαλε σύμβουλο στο κρατικό κανάλι. Πολλά λεφτά! Και δεν πατούσε και το πόδι του εκεί. Από τη Μύκονο τηλεφωνικώς οι πολύτιμες συμβουλές του μέσα από την πισίνα ή το τζακούζι που φερε απ΄ τη Σουηδία να του θυμίζει την ξενιτειά.
Έφερε και μια σάουνα αλλά την πήγε στο άλλο εξοχικό στην Αράχοβα. Από τη Μύκονο ερχόταν στην Αθήνα μόνο για τα συμβούλια με Υπουργούς, για να ζεσταθεί το κονέ. Έτσι κι αλλιώς με το σκάφος μια ώρα ήταν η Γλυφάδα από τη Μύκονο και τρως και καμιά αστακομακαρονάδα στο διάμεσο να διαπιστευτεί το στάτους. Και τα σκυλάδικα κοντά, λίγο αλλάξαν από το ηρωικό 80. Το κόλπο του χρηματιστηρίου τους άφησε πόλλλλλλλά κέρδη.
Ήταν μέσα στις κομπίνες που φούσκωναν ανύπαρκτες εταιρίες πιο γρήγορα κι από φαρίνα γιώτης. Όταν δόθηκε το σύνθημα, τα φράγκα μεταφέρθηκαν στην Ελβετία με τσουβάλια και είναι εκεί για τα γεράματα. Ο μπάρμπα Σπύρος έμαθε πως ο καλύτερος φίλος του στο πατρικό του δίπλα αυτοκτόνησε από την απόγνωση. Έχασε τα πάντα. O Σημίτηs που είχε ψηφίσει τον είχε διαβεβαιώσει πως το χρηματιστήριο θα τον κάνει πλούσιο και εκσυγχρονισμένο. Ο Σπύρος έστειλε στεφάνι μια που δεν μπόρεσε να πάει στην κηδεία, είχε επιτροπή.
Στα μέσα του 2000 μπήκε πατέρας και γιος στο μεγαλύτερο φαγοπότι όλων των εποχών. Αρμέγανε από παντού, ήταν πια κολλητοί με τους πάντες και διαχειρίζονταν μίζες και λάδια. Σι Φορ Άι, Αντίρια, Ολυμπιακά Έργα, κατασκευές. ότι μπορεί και δεν μπορεί να φανταστεί κανείς. Η Ολυμπιακή φλόγα έφερε πολύ χρήμα. Ο Σπύρος έχει ακόμα τη δάδα της φλόγας, την μετέφερε κι αυτός για 50 μέτρα. αλλά οι φωτογραφίες βγήκαν 'καμένες' επειδή γυάλισε στον ήλιο το ολόχρυσο ρόλεξ και το δαχτυλίδι με την πράσινη πέτρα στο μικρό δάχτυλο με το μακρύ νύχι.
Κάπου σ' αυτή την εποχή έχασα τα ίχνη του Σπύρου και του γιου του. Είχα κι εγώ τα δικά μου προβλήματα επιβίωσης. Έμαθα πως αγόρασαν σπίτια στο Σαν Φραντζίσκο και στο Λονδίνο για τις δύσκολες ώρες. Μάλλον είχαν την πληροφορία πως η Ελλάδα θα γίνει επικίνδυνος τόπος για την κάστα τους και έφυγαν νωρίς. Όπως οι καλοί κλέφτες, μια καλή μπάζα κι εξαφανιζόλ.
Οι κολλητοί τους όμως είναι ακόμα εδώ, άπληστοι, αδίστακτοι, ψεύτες απέναντι σε εκατομμύρια φτωχών πια Ελλήνων. Στις αρχές του 2010 ο τελευταίος της δυναστείας Παπανδρέου αποφάσισε να ποντάρει σε λάθος άλογο, και να κερδίσει τις εκλογές πέφτοντας στην παγίδα που έστησε ο ελληνικός λαός. Σπύρος και γιος ΑΕ ίσως τη γλυτώσουνε. Ίσως αποφύγουν αυτό που δεν απέφυγαν οι Λουδοβίκοι του παρελθόντος.
Στην Ελλάδα μπορεί το 95% να κοιμάται νανουρισμένο από το σκυλάδικο, τους πληρωμένους τελάληδες της δημοσιογραφίας, και τη χαζομάρα του μεσημεριού, αλλά το 5% είναι γνήσιο τέκνο του Λεωνίδα, του Θεμιστοκλή και του Αλεξάνδρου. Πιο γνήσιο δεν γίνεται.
Καλή σου τύχη Σπύρο. Χαιρετίσματα στο γιο και στην κυρά."
Πέμπτη 25 Νοεμβρίου 2010
ΜΙΚΡΟ ΟΔΟΙΠΟΡΙΚΟ ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΓΕΡΜΑΝΟ - ΙΤΑΛΙΚΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ, ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΟΥ ΣΠΥΡΟΥ ΓΡΗΓΟΡΑΤΟΥ, ΑΝΤΑΡΤΗ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΑΠΟ ΤΑ ΜΟΥΖΑΚΑΤΑ.
Σήμερα Έχω την μεγάλη χαρά να παρουσιάζω μέσα από το μπλογκ, ένα μικρό οδοιπορικό για την περίοδο της Γερμανο - Ιταλικής Κατοχής στην Κεφαλονιά και ιδιαίτερα στην περιοχή Σάμης. Μέσα από το ημερολόγιο του Σπύρου Γρηγοράτου ( από το χωριό Μουζακάτα της Σάμης ).
Ο Σπύρος Γρηγοράτος, γεννήθηκε Στα Μουζακάτα το 1912. Πατέρας του ήταν ο Μαρίνος Γρηγοράτος και μητέρα του η Αναστασία Φερεντίνου, από τα Κομιτάτα της Ερίσου. Στην περίοδο της Κατοχής, οργανώθηκε στο ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, και έζησε όλα τα γεγονότα της Αντίστασης στην Σάμη, δίπλα στον αδελφό του Γεράσιμο Γρηγοράτο - Αστραπόγιαννο.
Από το ντοκουμέντο αυτό, πήρα το κομμάτι εκείνο που αναφέραιται στην περίοδο από τον ερχομό των κατακτητών στο νησί, έως την απελευθέρωση.
Καμία παρέμβαση δεν έγινε στο ύφος της γραφής.
Ευχαριστώ θερμά την Τασία Γρηγοράτου ( κόρη του Σπύρου ), που μου εμπιστεύθηκε το Ημερολόγιο του πατέρα της και τις φωτογραφίες που βλέπουμε σ' αυτήν την ανάρτηση.
Τάσος Καβαλλιεράτος.
Αποσπάσματα από το ημερολόγιο.
<< Όταν το 1941 έγινε η κατοχή από τους Ιταλούς,ο κόσμος άρχισε να υποφέρει από την πείνα και δυστυχία.Ορισμένοι ασυνείδητοι γίνανε προδότες των Ιταλών και των Γερμανών και άλλοι άρχισαν τις κλεψιές.Έκλεβαν ολόκληρα κοπάδια καθώς γαιδάρους και μουλάρια μεσα από τους στάβλους.Η ζωή είχε γίνει αφόρητη,έδεναν τους τσοπάνιδες και τους παίρναν τα κοπάδια.Τότε άρχισε να ξεπροβάλει η οργάνωση του ΕΑΜ που είχε έδρα κάπου στην Πύλαρο και ο κόσμος άρχισε να οργανώνεται ο ένας κατόπι του άλλου.
Πρώτος στόχος της οργάνωσης ήταν να σταματήσει τις κλεψιές και να εξοντώσει τους συνεργάτες του κατακτητή.
Η μαύρη αγορά είχε φτάσει στο απροχώρητο.Ύστερα από μια μεγάλη κλεψιά στα Μουζακάτα (πηραν ολόκληρο κοπάδι πρόβατα του Γεωργίου Μιχαλάτου).Τότε η οργάνωση άρχισε να παίρνει αυστηρά μέτρα, εναντίον της κλεψιάς και των ρουφιάνων των Γερμανών και Ιταλών.Το αρχηγείο εγκαταστάθηκε μόνιμα στα Μουζακάτα,που αργότερα ήρθανε και αντάρτες από το Ξηρόμερο με αρχηγό τον Χρήστο Καραγιάννη με το ψευδώνυμο <<Διομήδη>>.Άνθρωπος με τόλμη και αποφασιστικότητα.
ΤΌτε το ΕΑΜ εξαπλώθηκε σε όλη την Κεφαλονιά.Από την άλλη μεριά οι προδότες,συνεργάστηκαν με τους Γερμανούς και Ιταλούς με πρωτοπόρους τον Γ.,τον Κ.,και τον Κ., και άλλους
.Όταν εγκαταστάθηκε το αρχηγείο στα Μουζακατα με αρχηγό τον καπετάνιο του ΕΛΑΣ Διομήδη άρχισε η συνεργασία με τους πολιτικούς του ΕΑΜ. Παίρνονται αποφάσεις γύρω από τους προδότες και γίνονται επιχειρήσεις με πολλές συλλήψεις. Μεταξύ αυτών, των Σ.Β., τον Μ.Μ. και πολλούς άλλους. Μετά την αναάκριση τους αφήναν ελεύθερους.
Εμένα όμως δεν μου άρεσε αυτό το σύστημα και το είπα στην οργάνωση.Τους είπα ότι θα πούνε από πού φεύγουν και σε ποιό σπίτι ειναι το αρχηγείο (το αρχηγείο ήταν στο σπίτι μου) και θα φέρουν τους Γερμανούς όπως και έγινε.Τους έφερε ο Μ.Μ, λεηλάτησαν το σπίτι,πήραν ότι τους άρεσε και τα υπόλοιπα τα κατέστρεψαν. Μόνο που δεν έβαλαν φωτιά.
Τότε έδωσα τσίγκους στην οργάνωση και έφτιαξαν ένα καλύβι πάνω από το χωριό.Από εκεί αφησαν ελεύθερο τον Γ.Β και έφερε τους Γερμανούς και κάψανε τα Μουζακάτα.
Σ'αυτή την περίοδο φέρανε στο Αργοστόλι την χωροφυλακή που πρώτα την είχαν διώξει.Μετά από λίγο καιρό ο διοικητής της χωροφυλακής Τ., συμμαθητής του Διομήδη τον πρόδωσε στους Γερμανούς. Τον συνέλαβαν και τον έβαλαν φυλακή.
Μα σε λίγες μέρες η οργάνωση κατάφερε την απόδρασή του. Από τότε η κατάσταση άρχισε να οξύνεται,άρχισαν οι επιχειρήσεις και ο ΕΛΑΣ έκανε επιστράτευση κατά ομάδες.
Στη Σάμη με επιφαλής τον Γεράσιμο Γρηγοράτο ή Αστραπόγιαννο,στην Κρανιά τον Ματιάτο ή Ρήγα και στην Παλική τον Ματθαίο τον Κουλουμπή με αρχηγείο πάντα στα Μουζακάτα.Αργότερα ήρθε από τη Ρούμελη ο Γεροδήμος ή Τσέλιος και ο καπετάν Φουρτούνας.Τότε ήρθε και μια συμμαχική αποστολή με εναν Εγγλέζο αξιωματικό,εναν Ελληνοκύπριο και έναν Γαλιατσάτο Κεφαλονίτη.Ο Γαλιατσάτος αργότερα μετά τον εμφύλιο ήρθε στην Κεφαλονιά να πολιτευτεί με τον Παπανδρέου. Αυτοί όμως κάθε άλλο παρά για συνεργασία ήρθαν.Έπαιρναν τα μυστικά και οργάνωναν αντιδραστικές συμμορίες. Κοιτούσαν με πολλές προπαγάνδες να πάρουν με το μέρος τους τον Αστραπόγιανο ,να χτυπήσουν τους Ελασίτες και να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ στην Κεφαλονιά.Δεν τα κατάφεραν όμως.Λένε οτι ερχόνταν σε επαφή με τους Γερμανούς και τους δοσίλογους και ενώ το ΕΑΜ είχε οργανώσει σχεδόν όλη την Κεφαλονιά ορισμένες ομάδες δοσίλογων και ρουφιάνων είχαν οπλιστεί ύστερα από επαφές με Ιταλούς και Γερμανούς.Τότε ο Αστραπόγιανος με την ομάδα,ξεκίνησε από τα Μουζακάτα για το Διγαλέτο,να πάρει από εκεί έφεδρους Ελασίτες να πάνε στα Χιονάτα να κάνουν ορισμένες συλλήψεις (τις ομάδες των Κ. και Π.).Πέσανε σε ενέδρα των ίδιων των εφέδρων Ελασιτών που είχαν περάσει στη προδοσιά,με αρχηγούς τον Κ.,τον Γ.Μ., τον παπά Κ. και άλλους. Σε αυτή την ενέδρα σκοτώθηκαν ο Νίκος Δελαπόρτας και ο Κώστας Φωκάς από το Τσακαρισιάνο.Από'κει και πέρα, άρχισαν να δρουν ομάδες,τις οποίες ονόμασαν Πατριωτικές Ομαδες Κεφαλονιάς,οι ονομαζόμενες Π.Ο.Κ.
Την άλλη μέρα πιάσανε όλα τα παιδιά του Διγαλέτου που δεν θέλησαν να τους ακολουθήσουν,τους πήγαν στα Χιονάτα και τους εκτέλεσαν.Τον Μαρή Σταματελάτο,τον Πετράτο τον Ρηγάτο τον Τσούδη και άλλους.Από τότε το ΕΑΜ άρχισε να αντιπετωπίζει όχι μόνο τους Γερμανούς αλλά και τους Πυργισιάνους προδότες.
Κάναμε μια επιχείρηση στο σταβερέικο ακρωτήρι, με αποτέλεσμα να μην πιάσουμε κανέναν. Φαίνεται το μυστικό της επιχείρησης, προδόθηκε από κάποιον δικό μας Πυργισιάνο. Σε άλλη επιχείρηση μετά από λίγες μέρες, πιάσαμε τον παπά Κ., που ήταν ένας από τους αρχηγούς τους. Στο δρόμο θέλησε να φύγει και τον σκότωσαν οι συνοδοί του. Στις 23 Απρίλη 1944 τα μεσάνυχτα, μου χτύπησαν τη πόρτα του σπιτιού μου. Ήταν ένας αντάρτης Ρουμελιώτης, που ήταν σκοπός κάτω από τα Ζερβάτα. Μου λέει <<Έρχοντε Γερμανοί και να φύγετε>>. Δεν τον πίστεψα. Μετά από λίγο ξανάρχεται, μου λέει << Έρχοντε, πες μου από που να φύγω εγώ;>>. Τότε ακούω τον θόρυβο που κάνανε. τότε άρχισα να φωνάζω τους χωριανούς να φύγουνε. Πράγματι σηκώθηκαν και φύγανε όλοι για το βουνό. Ορισμένοι δεν θέλησαν να φύγουν πως δεν κάμανε τίποτα. Μόλις έγινε μέρα, οι Γερμανοί είχαν κυκλώσει το χωριό και μάζευαν όσους είχαν μείνει. Τότε άρχισαν να καίνε το χωριό, δεν άφησαν τίποτα άκαο.Και την εκκλησία του Α. Ανδρέα και αυτήν την έκαψαν. Από τους χωριανούς που είχαν συγκεντρώσει πήραν μαζί τους τέσσαρους. Τον Γιάννη Γρηγοράτο, τον Γιάννη Μουρίκη, τον Αριστομένη Μιχαλάτο και τον γιό του Πέτρο 17 χρονών. Τους βάλανε στη φυλακή στο Αργοστόλι, που σε λίγες μέρες τους εκτέλεσαν.Από τότε το χωριό σκόρπισε. Οι νεότεροι κρυβόταν και οι γέροι σκόρπισαν στα άλλα χωριά, μέχρι τον Σεπτέμβρη που οι Γερμανοί άρχισαν να φεύγουν και άφηναν στο πόδι τους Ιταλούς και Ποκίτες.Τον Ιούλιο του 1944 και συγκεκριμένα τις 20 του Άη Λιος, πληροφοριθήκαμε ότι θα γίνει μεγάλη εξερεύνηση των Γερμανών. ¨Ηταν αλήθεια. Άρχισαν από τη Σάμη και από το ακρωτήρι, βγάζοντας δια θαλάσσης στρατό. Οι Ελασίτες σκόρπισαν σε μικρές ομάδες μέσα στα δάση. Το ίδιο έκαναν και οι Μουζακάδες. Κρυφτήκαμε όλοι και γι αυτό δεν βρήκαν κανέναν. μαζί τους ήταν και Ποκίτες. Από τα χωριά που περνούσαν έπερναν όποιον έβρισκαν. Κάνανε πλιάτσικο, καίγανε τις στάνες τα καλύβια, πετούσαν χειροβοβίδες και όλμους μέσα στους λόγγους. Πολλοί άνθρωποι φοβούμενοι τους Γερμανούς, τρέχανε μπροστά και πολλοί έφθασαν στον Αίνο.Πολλοί από ξένες περιφέρειες σκοτώθηκαν. Η επιχείρηση κράτησε σχεδόν τρεις ημέρες, σε όλα τα βουνά της Κεφαλονιάς. Τότε οι συνεργάτες των Γερμανών πήραν θάρος, οργανωθήκανε και έκαναν εφόδους στα χωριά. Ξυλίζανε και πλιατσικολογούσαν ότι τους άρεσε. Τότε η οργάνωση του ΕΑΜ πήρε απόφαση, να φύγουν όσοι ενόμιζαν ότι κινδυνεύουν και να περάσουν στο Ξηρόμερο να πάνε σε ανταρτοκρατούμενη περιοχή. Τότε ήρτε ο αδελφός μου ο Γεράσιμος ή Αστραπόγιαννος και με βρήκε στο αλώνι που είχα το στάρι. Μου λέει ότι πάρτηκε απόφαση να φύγουν όλοι όσοι είναι στο αντάρτικο, μαζί με τις οικογένειές τους και να ετοιμαστώ κι εγώ να φύγουμε μαζί και ο άλλος μας αδελφός ο Βαγγέλης. Εγώ του λέω δεν φεύγω και ας με σκοτώσουν. Ούτε ο Βαγγέλης δέχτηκε να φύγει. Τότε φύγανε και οι γέροι μας μαζί με την αδελφή μας και πολοί άλλοι, από κάποιο μέρος της Ερίσου. Ήρταν δύο καίκια από το Λεσίνι επίτηδες για να τους πάρει.
Εμείς όσοι μείναμε σύνολο 11, γίναμε ομάδα και κρυβόμαστε στη περιφέρεια Μουζακάτων, έως τη μέρα που έφυγαν οι Γερμανοί. Στο διάστημα αυτό μας έγιναν πολλά μπλόκα ιδίως από τους Πυργισάνους με αρχηγό τον Κ.Π. από το Κατάραχο. Η άλλη συμμορία από την Πύλαρο με αρχηγό τον Φ.Α.ή Γ., ένα κλεφταρά με πολύ βαρύ παρελθόν και προστατευόμενο των Γερμανών, αλλά πιο πάνω από τη Σάμη δεν έκανε γιατί φοβότανε τον Αστραπόγιαννο.
Τα δύο καίκια που πήραν τους αντάρτες από την Έρισο, ξημερωθήκανε στο Λεσίνι του Ξηρομέρου. Το πρώτο καίκι που έφυγε πήρε όλο αντάρτες. Το δεύτερο τις οικογένειες. Φτάνοντας το πρώτο με το όνομα Άγιος Δημήτριος και αρχίζοντας να ξεφορτώνει, άρχισε να χτυπιέται από τους Γερμανούς, που είχαν κάνει ενέδρα. Ασφαλώς προδοσιά. Το δεύτερο καίκι πήρε χαμπάρι τα γεγονότα και άλαξε γραμμή.
Από το πρώτο καίκι σκοτώθηκαν μερικοί και από αυτούς ήταν από τα Μουζακάτα ο Σπύρος Γρηγοράτος αντάρτης,ο Μιχάλης Μινέτος από το Επανοχώρι και άλλοι που δεν θυμάμαι τα ονόματά τους.
Στις 22 Σεπτέμβρη του 1944 οι Γερμανοί ενίκησαν τους Ιταλούς και σκότωσαν 9 χιλιάδες στα Φραγκάτα και Τουργιανάτα. Όσοι από αυτούς μπόρεσαν κρυβόντουσαν στα διάφορα χωριά με πολιτικά ρούχα. Με όλο που ήταν πρώτα κατακτητές οι χωριάτες τους περιθάλψανε και πολλοί άλλοι παραδόθηκαν στους Γερμανούς, μέσα από μια αμνησθία που δημοσιεύσανε. Μέσα σε αυτούς που κρυβότανε ήταν και ο λοχαγός του Πυροβολικού της Μεραρχίας Άκουι, Παμπαλόνι. Ήταν αυτός που έδωσε την εντολή και χτύπησαν τους Γερμανούς μέσα στις τορπιλάκατους, που ερχόνταν από το Ληξούρι για να καταλάβουν το Αργοστόλι.Σύνολο έως 500 Γερμανοί, που ήταν μόνο στο Ληξούρι. Όταν οι Ιταλοί συνθηκολόγησαν με τους Εγγλέζους, οι Γερμανοί αυτό το θεώρησαν προδοσιά, γι αυτό οι Γερμανοί σκότωσαν 9 χιλιάδες από Ιταλούς και γιατί βούλιαξαν τις τορπιλάκατους με τους Γερμανούς. Οι Γερμανοί έδωσαν σήμα και ήλθαν ενισχύσεις από τη άλλη Ελλάδα, μαζί με αεροπορία, τα ονομαζόμενα στούκας, καθέτου εφορμήσεως και νικήσανε τους Ιταλούς.
Στις μάχες αυτές πήραν μέρος και αντάρτες του ΕΛΑΣ, διότι μετά την συνθηκολόγιση των Ιταλών με τους Εγγλέζους, γύριζαν τα χωριά οι Ιταλοί και μας έλεγαν αδέλφια και όσοι θέλουμε να πάρουμε όπλα κατά των Γερμανών.Στις μάχες των Γερμανών με τους Ιταλούς, σκοτώθηκαν και ορισμένοι Κεφαλονίτες. Ένας από αυτούς ήταν και ο Γεράσιμος Θεοφυλάτος από τα Γριζάτα, που μετά από λίγες μέρες, σκότωσαν και τον αδελφό του Χρίστο, που είχε κατέβει από το χωριό στη Σάμη.
Ο λοχός Παμπαλόνι τραυματίστηκε, αλλά κατόρθωσε να φύγει και να σωθεί. Τον έκρυψε η οργάνωση μέχρι που έγινε καλά και μετά έφυγε με άλλους αντάρτες στο Ξηρόμερο.
Εγύρισε μετά στην Κεφαλονιά, όταν είχαν φύγει οι Γερμανοί, συγκέντρωσε όσους Ιταλούς είχαν μείνει ( στο νησί ) και σε λίγες μέρες, έφυγαν για την Ιταλία, που τον ετίμησε και έφτασε μέχρι αντιστράτηγος.
Όταν μάθαμε ότι έφυγαν οι Γερμανοί και στην Σάμη άφησαν τους Ποκίτες, το πλείστο όλο Πυργησιάνοι, με αρχηγό τον Α.Χ.,και μερικούς Ιταλούς που είχαν δηλώσει υποταγεί στους Γερμανούς, που είχαν φυλάκιο στον κάβο που είναι το Φανάρι, πήραμε απόφαση να κατέβουμε στη Σάμη, να την καταλάβουμε και να αφοπλίσουμε τους Ποκίτες.
Έγινε κύκλωση της Σάμης και ο Αστραπόγιανος έστειλε σύνδεσμο στους Ποκίτες να παραδοθούν. Στο άκουσμα αυτό δεν πρόβαλαν καμιά αντίσταση και παραδόθηκαν. Τότε στείλαμε σήμα στο Ξηρόμερο να 'ρθουν ενισχύσεις για να καταλάβουμε και την υπόλοιπη Κεφαλονιά και ειδικά το Αργοστόλι, που η φυλακή ήτσν γεμάτη δικά μας παιδιά.
Το βράδυ κατά το σούρουπο της ίδιας μέρας, φανήκανε οι προβολείς από τρία αυτοκίνητα, στο δρόμο Πυλάρου - Σάμης.
Νομίσαμε ότι ήτα;ν ο Φ.Α. από την Πύλαρο. Τότε ο Αστραπόγιαννος μαζί με τον Π.Φ. από την Σάμη, φασίστα και συνεργάτη των Γερμανών, πάνε για συνάντηση του Φ. Α. Τριακόσια μέτρα περίπου από τη Σάμη, ακούω τον Αστραπόγιαννο και τον Π.Φ. να φωνάζουν. << Φ.....Φ. σταμάτα >>.Τα αυτοκίνητα όμως ήταν Γερμανικά. Είχαν ξεμείνει όρισμένοι Γερμανοί στην Έρισο και ερχόντανε να φύγουν από τη Σάμη.Ο Αστραπόγιαννος βλέποντας ότι είναι Γερμανοί, ρίχνει μια ρυπή με το αυτόματο και σκοτόνωντε τρεις Γερμανοί.Ύστερα από μικρή μάχη που έγινε εκεί, οι Γερμανοί γύρισαν τα αυτοκίνητα και έφυγαν από τον ίδιο δρόμο, παίρνοντας και τους νεκρούς τους. Οι Γερμανοί αυτοί έφυγαν μέσω Λευκάδας. Λέγανε πως τους βοβάρδισε κάποιο αεροπλάνο εγγλέζικο.
Μετά από αυτά ο Αστραπόγιαννος, πήγε στον κάβο στο φανάρι και είπε στους Ιταλούς ότι κατέλαβε τη Σάμη και να παραδοθούν. Αυτοί δεν πρόβαλαν καμία αντίσταση και παραδόθηκαν. Οι Ποκίτες τώρα συσπειρώθηκαν στο Αργοστόλι και αποφάσισαν να κάνουν επιχείρηση να καταλάβουν τη Σάμη. Το απόγευμα ήρτε πληροφορία ότι έρχοντε Ποκίτες από το Αργοστόλι. Φτάνοντας αυτοί κοντά στα Χαλιωτάτα, τους βαράει ο Αστραπόγιαννος με όλμους από τον λόφο των Αγίων Θεοδώρων. Φοβηθήκανε, διαλυθήκανε και έφυγαν όλοι. Την άλλη μέρα όταν ξυπνήσανε οι Σαμικοί, βλέπουν πάνω στην παραλία, αντάρτες να κοιμούντε μέσα στις κάπες τους.(σ. π.β. είχαν έρθει από το Ξηρόμερο). Αρχηγός τους ο Διομήδης ή Χρίστος Καραγιάννης. Τότε ο Αστραπόγιαννος με τον Διομήδη κάλεσαν τον Π. Φ.,που ήταν παράγων της αντίδρασης και τον Ειρηνοδίκη και τους είπαν να στείλουν σύνδεσμο στο Αργοστόλι στον Νομάρχη και στους δικαστικούς, να αφοπλίσουν τους Ποκίτες και τους χωροφύλακες, και να παραδώσουν το Αργοστόλι. Ύστερα από συνάντηση του Νομάρχη με τους αρχηγούς του ΕΑΜ, αποφασίστηκε να παραδόσουν το Αργοστόλι. Η συμφωνία ήταν να παραδόσουν οι Ποκίτες τα όπλα χωρίς να τους πειράξουμε. Ο νομάρχης θα επέστρεφε στο Αργοστόλι μαζί με τους ελασίτες σαν όμηρος, μη γίνει τίποτα από τους Ποκίτες.
Το πρωί ξεκίνησε η φάλαγκα με τα πόδια από τη Σάμη για το Αργοστόλι. Μπροστά ήταν το αυτοκίνητο με τον νομάρχη κι εγώ μαζί μέσα, με εντολή αν προκύψει κάτι να τον σκοτώσω.Από πίσω έρχοντε ο Διομήδης και ο Αστραπόγιαννος καβάλα σε δυο άλογα και πίσωθε οι Ελασίτες. Το απόγευμα φτάσαμε στην πλατεία Βαλιάνου στο Αργοστόλι.Μαζί μας ήταν και ο Παμπαλόνι, που είχε έρτει μαζί με τους αντάρτες από το Ξηρόμερο.Ο Αστραπόγιαννος έδωσε εντολή να ανοίξουν οι φυλακές και να βγουν έξω όλοι οι Εαμίτες, χωρίς διατυπώσεις.
Από το μπαλκόνι του δικαστικού μεγάρου, ο Διομήδης, άρχισε να βγάζει λόγο......>>
Τετάρτη 24 Νοεμβρίου 2010
"Χαρίζουν" τα πλοία της GA Ferries!
Από την << Αυγή >>.
Μία διαδικασία πλειστηριασμού που ανοίγει τον δρόμο στους ιδιοκτήτες της GA Ferries να (επαν)αγοράσουν τα πλοία τους ελεύθερα βαρών επέλεξε ο ΟΛΠ για τα 7 πλοία της εταιρείας που κήρυξε πτώχευση. Όπως υπογράμμισε ο Θοδωρής Δρίτσας χθες στη Βουλή, η GA Ferries χρωστά μόνο στο ΝΑΤ 8 εκατ. ευρώ και κάθε πλοίο της αξίζει 2-3 εκατ. ευρώ. Όμως ο πλειστηριασμός ξεκινά από τα 7 εκατ. και οι σημερινοί ιδιοκτήτες της GA Ferries "με μία offshore εταιρεία μπορούν να τα πάρουν μπιρ παρά απαλλαγμένα βαρών".
Ο υπουργός Θαλασσίων Υποθέσεων Γιάννης Διαμαντίδης κάλυψε πλήρως τις ενέργειες του ΟΛΠ ("αυτό που κάνει είναι η προσφορότερη λύση") λέγοντας ότι τα εγκαταλελειμμένα πλοία είναι επικίνδυνα και πρέπει άμεσα να απομακρυνθούν, διαβεβαίωσε δε ότι με αυτή τη διαδικασία θα καλυφθεί και το ΝΑΤ, που έχει πληρώσει πάνω από 3 εκατ. ευρώ για τους μισθούς των εργαζομένων στην GA Ferries.
"Η εκποίηση γίνεται με νόμο για τις ανελκύσεις ναυαγίων", απάντησε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εκτίμησε ότι είναι "περίεργος ο τρόπος της πτώχευσης της GA Ferries" και επεσήμανε ότι "οι εφοπλιστές έχουν άλλες εταιρείες και ευημερούν". Τόνισε δε ότι όποιος πάρει τα πλοία, τα αγοράζει ελεύθερα βαρών, δηλαδή δεν αναλαμβάνει να πληρώσει τις οφειλές τους.
"Η εκποίηση γίνεται με νόμο για τις ανελκύσεις ναυαγίων", απάντησε ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος εκτίμησε ότι είναι "περίεργος ο τρόπος της πτώχευσης της GA Ferries" και επεσήμανε ότι "οι εφοπλιστές έχουν άλλες εταιρείες και ευημερούν". Τόνισε δε ότι όποιος πάρει τα πλοία, τα αγοράζει ελεύθερα βαρών, δηλαδή δεν αναλαμβάνει να πληρώσει τις οφειλές τους.
Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010
Παρουσίαση της πρώτης «βιονικής γυναίκας» στην ιστορία
Στο εθνικό μουσείο ανατολικής τέχνης στη Ρώμη παρουσιάζεται από τη Δευτέρα η ανάπλαση του προσώπου της αρχαιότερης "βιονικής γυναίκας" του κόσμου.
Σε γυναικείο κρανίο, που χρονολογείται το 2.900 με 2.800 π.Χ , οι αρχαιολόγοι διαπίστωσαν πως έφερε τεχνητό μάτι στη δεξιά οφθαλμική κοιλότητα καλυμμένο με φύλο χρυσού και στερεωμένο με χρυσές κλωστές.
Ο σκελετός βρέθηκε στην πόλη Καμένη, του Ιραν.
Η ανάπλαση του προσώπου της γυναίκας με το τεχνητό μάτι έγινε από Ιρανούς και Ιταλούς επιστήμονες και φανερώνει τον καινοτόμο ιατρικό εξοπλισμό που διέθεταν οι Πέρσες πριν από 5000 χρόνια.
http://www.elladanews.gr/article/464397-paroysiasi-tis-protis-bionikis-gynaikas-stin-istoria.html
Η τίγρις στο κλουβί
Ελευθεροτυπία, Τρίτη 23 Νοεμβρίου 2010
Στην Ιρλανδία δεν είχε... τεμπέληδες και διεφθαρμένους που έριξαν έξω το κράτος.
Ομως έχουν μια τρέλα οι κάτοικοι. Κάτι που «έφερνε» σε Μεσόγειο. Περήφανοι, αλέγροι και πολεμιστές που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Ζούσαν ήρεμοι στις πεδιάδες και στα μπαρ, μαζί με τους μύθους και τους ήρωές τους. Γεωργική χώρα που διαβιούσε αξιοπρεπώς, αξιοποιώντας τα περίφημα ΜΟΠ, που είχε επιβάλει στην ΕΟΚ ένας τρελός του Νότου, ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ωσπου χτύπησαν την πόρτα της οι μεγάλες αμερικανικές -και άλλες- εταιρείες και μετεβλήθη σε φορολογικό παράδεισο και τόπο ιδανικό για επενδύσεις. Χιλιάδες εργαζομένων βολεύτηκαν στις επιχειρήσεις αυτές, αλλά ο παραδοσιακός παραγωγικός τομέας (της γεωργίας) άρχισε να φθίνει. Ομως κανένας δεν έδωσε σημασία. Οι αγορές, οι επενδυτές, η Ενωση, οι τραπεζίτες και τα πρόθυμα ΜΜΕ της υφηλίου αποθέωναν τη νέα πορεία της Ιρλανδίας. Η «κέλτικη τίγρις» ήταν γεγονός. Η φρενίτις της νέας εποχής δημιούργησε ψευδαισθήσεις ανάπτυξης και έκοψε τα σκοινιά που συνέδεαν την κοινωνία με την πραγματικότητα. Σωρηδόν το χρήμα από τις τράπεζες και ιδού, εντός ολίγου, τα πρώτα απειλητικά σημάδια, σαφή δείγματα για τη φούσκα στην αγορά ακινήτων. Λίγο αργότερα ήρθε και η διεθνής κρίση: οι ξένες εταιρείες μείωσαν τα υποκαταστήματα, το προσωπικό και τις δραστηριότητές τους και να -μαζί με τη φούσκα των ακινήτων που έσκασε- η ιρλανδική κρίση. Η «κέλτικη τίγρις» σερνόταν ξέψυχη και ημιθανής. Ωσπου μοιραία, και μετά από σκληρή διετή λιτότητα, παραδόθηκε στους δυνάστες της Ε.Ε. και του ΔΝΤ... Κάτι δηλώσεις ιθυνόντων περί εθνικής κυριαρχίας αποδείχθηκαν έπεα και φωτοβολίδες. Και η μόνη «κόκκινη γραμμή» απέναντι στους επικυρίαρχους είναι η απεγνωσμένη άμυνα για τη διατήρηση του χαμηλού συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων, μπας και περισωθούν οι θέσεις εργασίας... Δεν είναι βέβαιον ότι η έκδηλη οργή και συνολικά οι επαπειλούμενες αντιδράσεις θα μεταβάλουν το τοπίο που διαμορφώνει η παράδοση της Ιρλανδίας στους μηχανισμούς του Μηχανισμού και του Μνημονίου. Εχουν τον τρόπο τους οι δυνάστες δανειστές, ελεγκτές και επικυρίαρχοι: την τρομώδη προπαγάνδα και τα ποικίλα εκβιαστικά διλήμματα. Τα ζήσαμε, τα ξέρουμε... Ομως στην Ιρλανδία, τουλάχιστον τις πρώτες αυτές ώρες, ο δημοσιογραφικός κόσμος δεν παρουσίασε τη δική μας εικόνα. Οι ερωτήσεις των Ιρλανδών δημοσιογράφων προς τον πρωθυπουργό και τους αρμόδιους υπουργούς καθρεφτίζουν τη λαϊκή οργή και την αγανάκτηση για τα κυβερνητικά ψέματα και υψώνουν τα απαιτητικά «γιατί». Οι συγκρίσεις είναι συντριπτικές. Και δυστυχώς είναι εις βάρος μας...
Δευτέρα 22 Νοεμβρίου 2010
Η λεξη της εβδομαδας απο τα 24γραμματα: Ειναι ελληνικο επωνυμο ο Παπαρατσι (< Παπασαρατσης);
Ηλεκτρονικο περιοδικο για τη Γλωσσα, την Ιστορια και τον Πολιτισμο.
Παρουσιαση με λιγα λογια: Η ιστορια της παγκοσμιας, πλεον, λεξης παπαρατσι (ιταλ. paparazzi) ξεκινησε, το 1959, απο τον Ιταλο σκηνοθετη Federico Fellini, κατα τη διαρκεια των γυρισματων της ταινιας "Γλυκια Ζωη" (La Dolce Vita). O Fellini απεδωσε αυτο το παρατσουκλι σε εναν απο τους φωτορεπορτερ της ταινιας του, με αποτελεσμα να διαδοθει παγκοσμιως και να προσδιοριζει τον "αδιακριτο φωτορεπορτερ"
Τι σημαινει, ομως, το ονομα παπαρατσι και ποια ειναι η σχεση του με την Ελλαδα;
Ο καθηγητης Μπρουνο Μιλιορινι αναφερει οτι ο Φελινι δανειστηκε αυτο το ονομα απο το μυθιστορημα του Αγγλου George Gissing (1857-1903) "by the Ionian sea", το οποιο ειχε γραφτει το 1901, αλλα μεταφραστηκε στα Ιταλικα το 1957. Στο εργο αυτο ο Gissing αναφερει για καποιον ξενοδοχο στο Καταντζαρο με το ελληνικο ονομα Papasaratsis (: prete sellaio, παπας-σελοποιος). Αυτο το ονομα αρεσε στο Φελινι και το εδωσε σε ενα απο τους φωτογραφους της ταινιας του. O Παπασαρατσης (στα ελληνικα γνωστο και το επωνυμο Παπασαμαρας), λοιπον, κατεληξε να γινει ο γνωστος μας παπαρατσι. Στα 24grammata.com υπαρχουν περισσοτερες λεπτομερειες καθως και η αγγλικη, γερμανικη, ιταλικη βιβλιογραφια. (Γιωργος Δαμιανος).
Για περισσοτερα στο: 24grammata.com
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)