Οι θεατρικές προχειροδουλειές που περιοδεύουν τους θερινούς μήνες στην επαρχία και στις αθηναϊκές συνοικίες αποκαλούνται "αρπαχτές". Πρόκειται για θιάσους της συμφοράς σε παραστάσεις της συμφοράς, που, ποντάροντας σε κάποιον φιρμάτο -τηλεοπτικό συνήθως- πρωταγωνιστή, έχουν μοναδικό στόχο να τ' αρπάξουν σήμερα. Αδιαφορώντας αν έτσι συκοφαντούν το ίδιο το θέατρο και υπονομεύουν το μέλλον του.
Δίχως να 'χουν καν την αφελή αθωότητα των παλιών "μπουλουκιών"...
Ανάλογης λογικής πρακτικές απαντώνται όχι σπάνια στον τουριστικό τομέα. Εκεί όπου με άθλιες υπερβολικές τιμές επαγγελματίες του τουρισμού επιχειρούν να τ' αρπάξουν σήμερα. Αδιαφορώντας αν έτσι υπονομεύουν το αύριο του ελληνικού τουρισμού, το δικό τους αύριο εν τέλει. Εδώ πρόκειται ακριβώς για τον ορισμό της τουριστικής αρπαχτής.
Τα πράγματα είναι ασφαλώς σοβαρά, δυσοίωνα σοβαρά, προκειμένου για τις θεατρικές ή τις τουριστικές αρπαχτές. Γίνονται όμως ακόμη σοβαρότερα όταν έχουν ως πεδίο αναφοράς την πολιτική. Πολύ - πολύ δε σοβαρότερα όταν αναφέρονται στην οικονομία.
Ε, λοιπόν, η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου φαίνεται πως πολιτεύεται σε πολλές περιπτώσεις με άξονα τη λογική της αρπαχτής. Στη λογική του "δος ημίν σήμερον" και για αύριο έχει ο Θεός. Όταν όμως είναι βέβαιο πως δεν έχει ο Θεός για αύριο, ακριβώς επειδή η αρπαχτή του σήμερα καταστρέφει την προοπτική του αύριο.
Θα μπορούσε κανείς ν' αναφέρει δεκάδες τέτοια δείγματα γραφής της σημερινής κυβέρνησης. Τις συνέπειες των οποίων τις ζούμε ήδη εντυπωσιακά. Όταν ας πούμε οι δραματικές περικοπές σε μισθούς και συντάξεις έβαλαν μεν άμεσα κάποια λεφτά στα ταμεία, από την άλλη οδήγησαν στην ύφεση και την ανεργία. Με συνέπεια να μειώνονται εν μέρει και τα έσοδα του κράτους με την αυτονόητη μείωση του φορολογικού προϊόντος.
Όπως άλλωστε συμβαίνει και με τις αλλεπάλληλες (και με την επικείμενη) αυξήσεις του ΦΠΑ. Οπότε μπαίνουν κάποια -λίγα- λεφτά στα ταμεία στην πρώτη φάση, για να 'ρθει -στην καλύτερη περίπτωση- μία η άλλη στη συνέχεια. Και να μας μείνει αμανάτι η εκ νέου εκτόξευση του πληθωρισμού...
Περαίωση - παγίδα
Ο ορισμός όμως της αρπαχτής εντοπίζεται στην επιλογή -και αυτής- της κυβέρνησης για τη φορολογική περαίωση.
Η περαίωση είναι φυσικά από χέρι ανέντιμη επιλογή. Αφού επιβραβεύει την κλοπή του κράτους και τιμωρεί τους συνεπείς φορολογούμενους πολίτες.
Θα πει κανείς: Μα έχει ανάγκη από λεφτά τώρα το κράτος. Οπότε είναι ίσως περιττή πολυτέλεια να εξετάζει κανείς το έντιμο και το ανέντιμο, το δίκαιο και το άδικο των κυβερνητικών επιλογών.
Εντάξει, λοιπόν, θα μπουν και πάλι κάποια λεφτά στα ταμεία με την περαίωση σήμερα. Όμως είναι η ίδια η περαίωση που στέλνει το μήνυμα της φοροδιαφυγής διαρκείας. Γιατί να σπεύσει του χρόνου και του παραχρόνου να πληρώσει τα χρέη του στο κράτος ο πολίτης, γιατί να σπεύσει να εμφανίσει τα πραγματικά του εισοδήματα. Όταν ξέρει ότι -σίγουρα- κάποια στιγμή θα γίνει μια νέα περαίωση, θα την αξιοποιήσει και με ευμενή διακανονισμό θα πληρώσει πολύ λιγότερα. Δεν θα χάσει έτσι το κράτος μεσομακροπρόθεσμα πολύ περισσότερα απ' όσα θα κερδίσει σήμερα; Ή μήπως εκτιμά κανείς πως είναι μόνο σήμερα, φέτος, που έχουμε τα ζόρια κι από του χρόνου θα μας τρέχουν τα λεφτά από τα μπατζάκια, οπότε δεν θα μας πολυ-επηρεάζουν οι βέβαιοι περισσότεροι φοροφυγάδες.
Εκτός κι αν είναι κάποιος που πιστεύει την κυβερνητική διαβεβαίωση πως είναι η τελευταία φορά που γίνεται περαίωση. Διαβεβαίωση που την έχουμε ακούσει και ξανακούσει απ' όλες τις κυβερνήσεις που κατά καιρούς επιχείρησαν τα ανάλογα. Ας είναι βέβαιος ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου πως, πάντως, οι επίδοξοι φοροφυγάδες δεν το πιστεύουν. Και κάνουν ήδη τους σχεδιασμούς τους.
Και να σκεφτεί κανείς πως ετούτη εδώ η κυβέρνηση έχει θέσει ως ύψιστη προτεραιότητα την πάταξη της φοροδιαφυγής. Στα λόγια...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου