Οι αγώνες της εργατικής τάξης της Ευρώπης αλλά και ολόκληρου του κόσμου, εναντίον της μαζικής ανεργίας, και τις πολιτικές λιτότητας των κυβερνήσεων, φανερώνουν τη πραγματικότητα που είναι κρυμμένη πίσω από τη βιτρίνα της αστικής δημοκρατίας. Σε κάθε χώρα, η κυβέρνηση, είτε είναι «δεξιά», είτε «αριστερή», μειώνει μεροκάματα, απολύει εργαζομένους, ακυρώνει τα κοινωνικά προγράμματα, και όλα αυτά κόντρα στη θέληση της πλειοψηφίας των πολιτών.
Οι εκλογές, και οι κοινοβουλευτικές διαβουλεύσεις δεν επηρεάζουν τη πολιτική. Η πολιτεία ενεργεί για λογαριασμό της οικονομικής αριστοκρατίας, διαλύοντας το επίπεδο ζωής του λαού για χάρη των τραπεζιτών, οι οποίοι και ευθύνονται για την οικονομική κρίση. Οι κεφαλαιοκράτες και οι χρηματιστές βγάζουν πιο πολλά λεφτά από ποτέ, εκμεταλλευόμενοι την ανεργία και την κοινωνική απόγνωση, περικόπτουν ημερομίσθια και αυξάνουν τη καταπίεση των εργαζομένων.
Εκεί όπου τα συνδικάτα δεν αρκούν ώστε να ελέγχονται οι εργαζόμενοι, και ξεσπάνε ταραχές οι οποίες απειλούν τα σχέδια των καπιταλιστών, όπως στη Γαλλία και στην Ελλάδα, το κράτος χρησιμοποιεί τις δυνάμεις καταστολής ώστε να τσακίσει τη κάθε διαμαρτυρία. Στη Γαλλία, η κυβέρνηση του Sarkozy εξαπέλυσε τα ΜΑΤ για να διαλύσουν τα μπλόκα των διυλιστηρίων που είχαν στήσει οι απεργοί, και για επιτεθούν σε φοιτητές χρησιμοποιώντας δακρυγόνα και λαστιχένιες σφαίρες, συλλαμβάνοντας εκατοντάδες σε ολόκληρη τη χώρα.
Στην Ελλάδα, η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που εξελέγη με τη στήριξη των συνδικάτων, επιστράτευσε τους απεργούς φορτηγατζήδες τον περασμένο Αύγουστο, ενώ πρόσφατα χρησιμοποίησε τα ΜΑΤ εναντίον των απεργών συμβασιούχων του υπουργείου Πολιτισμού, που διαμαρτύρονταν στην Ακρόπολη.
Παρά τις επιθέσεις αυτές, η αντίσταση της εργατικής τάξης θεριεύει. Οι απεργίες της Γαλλίας αποτελούν την πλέον εξελιγμένη έκφραση του παγκόσμιου ταξικού αγώνα. Πρόκειται για μια ιστορική καμπή. Η εργατική τάξη, για μια ακόμη φορά μπαίνει στη μάχη εναντίον της κεφαλαιοκρατίας.
Είδαμε απεργίες στη Γαλλία και στην Ελλάδα που παρέλυσαν τα πάντα. Είδαμε εκατοντάδες χιλιάδες Ιταλών να βγαίνουν στους δρόμους εναντίον του Berlusconi. Απεργίες και διαδηλώσεις σημειώθηκαν στην Ισπανία, στη Πορτογαλία, και στην Ιρλανδία. Το ίδιο και στη Ρουμανία, αλλά και στη Κίνα, την Ινδία, και στο Μπαγκλαντές. Στη Βρετανία, ο κυβερνητικός συνασπισμός συντηρητικών και φιλελεύθερων, έχει ήδη επιβάλλει περικοπές άνευ προηγουμένου, αξίας 83 εκατομμυρίων λιρών, που σημαίνουν απώλεια 500.000 θέσεων εργασίας στο δημόσιο και άλλων τόσο στον ιδιωτικό τομέα.
Οι εργαζόμενοι της Βρετανίας έχουν πουληθεί από τα συνδικάτα τους, που αντιτίθενται σε οποιαδήποτε κινητοποίηση. Στις ΗΠΑ, όπου ο Ομπάμα εξελέγη ελκύοντας όλους εκείνους που αντιτίθενται στο μεγάλο κεφάλαιο και στη στρατοκρατία του Μπους και των Ρεπουμπλικανών, προχωρά σε δεξιές αντεργατικές πολιτικές, διαλύοντας τις προσδοκίες των εκατομμυρίων ψηφοφόρων του.
Η απαξίωση που αισθάνονται οι ελίτ της Αμερικής για τη δημοκρατική θέληση του λαού, συνοψίζεται σε ένα άρθρο των New York Times για τα απεργιακά γεγονότα της Γαλλίας. Αναγνωρίζοντας το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία του λαού υποστηρίζει τις κινητοποιήσεις, γράφει «Το γαλλικό κοινοβούλιο θα πρέπει να ψηφίσει το νομοσχέδιο για το ασφαλιστικό, αλλά ακόμη και με την ηλικία συνταξιοδότησης να ανεβαίνει στα 62, θα χρειαστούν και περαιτέρω οδυνηρές προσαρμογές μέχρι το τέλος αυτής της δεκαετίας…».
Αυτό που αναδύεται ως εμπειρία εκατομμυρίων ανθρώπων σε ολόκληρο το πλανήτη, είναι η συνειδητοποίηση πως το καπιταλιστικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να συμβαδίσει με τις βασικές ανθρώπινες ανάγκες. Η σημερινή ταξική σύγκρουση αποκαλύπτει πως η αστική δημοκρατία είναι απλά ένα φύλλο συκής που καλύπτει τη δικτατορία των τραπεζών και των μεγάλων επιχειρήσεων που ελέγχουν απόλυτα την οικονομική και πολιτική ζωή.
Υπάρχουν σαφή πολιτικά συμπεράσματα. Ο αγώνας για την εργασία, την αξιοπρεπή διαβίωση, τη στέγη, τη παιδεία, την υγεία, και για όλα τα κοινωνικά κεκτημένα, είναι ένας πολιτικός αγώνας ενάντια στη κεφαλαιοκρατία. Δεν πρόκειται για ζήτημα ώθησης του κράτους προς τα αριστερά, η μεταρρυθμίζοντάς το, ή αντικαθιστώντας μια αστική κυβέρνηση με μια άλλη. Αυτό που πρέπει να γίνει είναι μια επαναστατική κινητοποίηση των λαϊκών μαζών για να επιβληθεί μια κυβέρνηση των εργαζομένων, βασισμένη στη κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, και μια εργατική δημοκρατία.
Ο αγώνας πρέπει να διεξαχθεί συνειδητά, κόντρα στα συνδικάτα, κόντρα στην επίσημη αριστερά, και κόντρα στις διάφορες ψευτο-αριστερές οργανώσεις που απλά επιθυμούν να κρατήσουν τον εργαζόμενο δέσμιο της παρούσας πολιτικής κατάστασης και να τον αποτρέψουν από την αναζήτηση ανεξάρτητης εξουσίας.
Και ο αγώνας αυτός είναι πάνω από όλα διεθνής. Οι εργαζόμενοι ολόκληρου του κόσμου αντιμετωπίζουν τον ίδιο εχθρό. Και όσο και να σκοτώνονται μεταξύ τους οι διάφορες ελίτ που μας κυβερνάνε, δεν παύουν να είναι ενωμένες όταν πρόκειται να ρίξουν όλα τα βάρη της οικονομικής κρίσης στις πλάτες των εργαζομένων. Το διεθνές καπιταλιστικό κεφάλαιο διεξάγει έναν συντονισμένο αγώνα εναντίον των εργαζομένων. Και ο μόνος τρόπος αντίδρασης είναι μια ενιαία διεθνής προσπάθεια για μια σοσιαλιστική επανάσταση.
Του Barry Grey (Global Research.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου