Ίσως το σημαντικότερο υπουργείο…

Ίσως το σημαντικότερο υπουργείο…

Στις 2 Ιουλίου 2003 ο τότε πρωθυπουργός κύριος Σημίτης πρότεινε στο κύριο Κωνσταντίνο Λαλιώτη την θέση του υπουργού Γεωργίας. Ο κύριος Λαλιώτης δεν «καταδέχθηκε» να γίνει υπουργός Γεωργίας… Φαίνεται ότι οι εκάστοτε πρωθυπουργοί  στέλνουν εκεί ή τους «ανεπιθύμητους» ή τους δευτεροκλασάτους. Αυτό όμως που αποδεδειγμένα  δεν γνωρίζουν οι κυβερνώντες είναι ότι ο γεωργοκτηνοτροφικός  τομέας της χώρας μας με την σωστή καθοδήγηση, θα μπορούσε να συμβάλει στην ανάπτυξη της εθνικής οικονομίας αν όχι περισσότερο από τον τουριστικό τομέα, τουλάχιστον όσο και αυτός. Ας συγκρίνουμε λοιπόν τον γεωκτηνοτροφικό τομέα της χώρας με αυτόν της Ολλανδίας και του Ισραήλ με την ελπίδα ότι ίσως αφυπνιστούμε και εμείς.


Ισραήλ. Πληθυσμός 8.800.000. Έκταση 20.770 τετραγωνικά χιλιόμετρα. Δηλαδή έκταση μικρότερη από αυτή της Πελοποννήσου και μάλιστα το 50% είναι έρημος. Στον γεωργοκτηνοτροφικό τομέα εργάζονται 50.000 Παράγουν το 95% των αναγκών της χώρας και συγχρόνως κάνουν εξαγωγές γεωργικών και κτηνοτροφικών προϊόντων ύψους δύο δις ευρώ.
Ολλανδία. Έχει έκταση 41.543 τετραγωνικά χιλιόμετρα (1/3 της χώρας μας)  εκ των οποίων τα 8.000 τ.χ είναι θάλασσα. Στον τομέα αυτό ασχολούνται 370 χιλιάδες και το σύνολο των αγροτικών εξαγωγών συμπεριλαμβανομένων των μεταποιήσεων ανέρχεται σε 92 δις ευρώ!

Η Ελλάδα  Έχει έκταση 132.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα, 512.000 εργαζόμενους στον γεωργοκτηνοτροφικό τομέα και όμως εισάγουμε, αν είναι δυνατό, 6.2 δις γεωργοκτηνοτροφικά προϊόντα και εξάγουμε 4.8 δις μόλις 4.8 δις ευρώ.
Η παραγωγής μας σε σύγκριση με την αντίστοιχη των δυο αυτών χωρών αποτελεί ντροπή για την χώρα μας. Έχουμε φθάσει στο σημείο να εισάγουμε το 70% του βόειου κρέατος, που καταναλώνουμε, το 65% του χοιρινού, το 10% του αιγοπρόβειου, το 21% των πουλερικών, αλλά και να εισάγουμε τον γύρο για τα σουβλάκια μας  από την Ολλανδία και την Γερμανία και  λεμόνια, πατάτες και κρεμμύδια από την Τουρκία και την Αργεντινή!
Τα πάντα ξεκινούν από την ανυπαρξία ενός εθνικού γεωργοκτηνοτροφικού αναπτυξιακού προγραμματισμού.

Οι πλείστοι των γεωργικών κλήρων είναι συνήθως μικροί και είναι φυσικά αδύνατο να λειτουργούν ως αυτοτελείς επιχειρηματικές μονάδες. 200 χιλιάδες δηλώνουν αμπελοκαλλιεργητές  στην χώρας μας και μόνο ελάχιστοι εξ αυτών διαθέτουν πάνω από 20 στρέμματα. Είναι λοιπόν φυσικό ότι η μεγάλη πλειοψηφία εξ αυτών, όπως και όλων των γεωργών, δεν γνωρίζει τι σημαίνει οικονομίες κλίμακος και ούτε αν είναι πρακτικά δυνατό να μπορούν να κάνουν μία λελογισμένη  απόσβεση κινητών και ακίνητων αξιών. 

Το πρώτο βήμα που πρέπει να γίνει είναι η οργάνωση και ενίσχυση των συνεταιρισμών ώστε να βοηθούν τα μέλη τους στην χρήση σύγχρονων καλλιεργητικών μεθόδων αλλά και οι ίδιοι οι συνεταιρισμοί να χρησιμοποιούν όλα τα σύγχρονα εργαλεία marketing ώστε να συμβάλλουν ουσιαστικά στην διανομή των προϊόντων  των μελών τους  στο εσωτερικό και εξωτερικό.
Δυστυχώς σήμερα οι συνεταιρισμοί  αντί να ενεργούν ως  οργανωμένες επιχειρηματικές μονάδες πολιτικοποιήθηκαν και έγιναν μονάδες εκβιασμού του κοινωνικού συνόλου με κλεισίματα δρόμων και συνθήματα τύπου «όλα τα κιλά όλα τα λεφτά».
Και μόνο η τυποποίηση των γεωργοκτηνοτροφικών προϊόντων της χώρας σύμφωνα με μελέτης της Εθνικής τράπεζας θα μπορούσε να προσφέρει στη χώρα μας 12 δις ευρώ και να δημιουργήσει 200 χιλιάδες νέες θέσει εργασίας. Είναι ντροπή να αγοράζουν οι Ιταλοί το λάδι μας σε δεξαμενές, να το αναμιγνύουν με διάφορα άλλα λάδια και να το εξάγουν έως και 4 φορές σε υψηλότερη τιμή σε Ευρώπη Κίνα και Αμερική, και εμείς να εξάγουμε πορτοκάλια στην Γερμανία και μας τα επιστρέφουν σε βιταμινούχες σκόνες.
Είναι ώρα, το κράτος να παρέμβει καταλυτικά στην αναγέννηση του γεωργοκτηνοτροφικού τομέα. (Με ποια λογική προβάλει το τουριστικό μας προϊόν και όχι τα γεωργοκτηνοτροφικά μας προϊόντα).  Είναι ώρα να αποκτήσουμε γεωργοκτηνοτροφική παιδεία και να δημιουργήσουμε τις αντίστοιχες σχολές. Είναι ώρα να αντιληφθούμε ότι το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων είναι ίσως εκείνο που μπορεί να βάλει την χώρα μας σε αναπτυξιακή τροχιά. Ας πάρουμε μάθημα από την Ολλανδία και ας αντιληφθούμε επί τέλους γιατί πάντα την βρίσκουμε αντιμέτωπη στην Ευρώπη.
Σημείωση
Για να πάρετε μία εικόνα της γεωργικής μας παιδείας δεν έχετε παρά να πάτε στην γεωπονική σχολή Αθηνών. Εκεί θα πραγματικά θα σας πιάσει κατάθλιψη. Αντί να ανθούνε κήποι και αμπέλια επικρατεί μία  πρωτόγνωρη εγκατάλειψη. Αν μάλιστα «μπείτε»  στο site του υπουργείου αγροτικής ανάπτυξης και τροφίμων θα αισθανθείτε ότι μυρίζει μούχλα! Λυπάμαι, αλλά έτσι δεν πάμε μπροστά.

Παύλος Παπαδάτος.