Οι πιο τραγικές ιστορίες της πανδημίας γράφτηκαν και γράφονται στα γηροκομεία της Δύσης.

Με τα τσακάλια, όχι με τους Ινδιάνους

Οι πιο τραγικές ιστορίες της πανδημίας γράφτηκαν και γράφονται στα γηροκομεία της Δύσης. Ακόμα και τώρα, πυροσβέστες στην Ισπανία, στην Γαλλία, στις ΗΠΑ και αλλού αντικρίζουν εικόνες φρικιαστικές, βρίσκοντας εκατοντάδες ηλικιωμένους νεκρούς από κορωνοϊό. Εγκαταλελειμμένοι από κράτος και οικείους, η πιο ευπαθής ομάδα ουσιαστικά «δολοφονήθηκε» από την φιλεύσπλαχνη Δύση.

Η ναρκισσιστική Δύση του Instagram και του ακραίου καταναλωτισμού έχει αναγορεύσει την «νεότητα» σαν την μέγιστη αρετή. Τα γηρατειά έχουν «απαγορευτεί». Είτε με πλαστικές επεμβάσεις είτε με φίλτρα στις φωτογραφικές μηχανές των κινητών είτε με ένα σωρό καλλυντικά.
Όποιος γερνάει και χρειάζεται βοήθεια έχει ξοφλήσει και συνιστά βάρος για τους οικογενειακούς προϋπολογισμούς και τα ασφαλιστικά συστήματα. Οπότε, καλύτερα τώρα να ψοφήσει από κορωνοϊό να γλιτώσουμε και τις συντάξεις. Υπερβολή; Τι εννοούσαν Τζόνσον και Τραμπ όταν έλεγαν για «ανοσία της αγέλης» ο μεν και για αναπόφευκτους χιλιάδες θανάτους ο δε;

Η παραπάνω λογική πιο πολύ ταιριάζει σε αγελαίες ομάδες τσακαλιών που αφήνουν τα αδύναμα μέλη της ομάδας να ξεψυχήσουν παρά σε οργανωμένες κοινωνίες ανθρώπων. Κι όμως, αυτά είναι τα ήθη του σύγχρονου καπιταλισμού. Στην άλλη πλευρά, βρίσκονται οι κοινωνίες της Ανατολής, του παγκόσμιου Νότου και η ιθαγενική κουλτούρα. Εκεί, ο ηλικιωμένος δεν συνιστά βάρος αλλά αντίθετα αποτελεί αυτόματα πρόσωπο Ιερό, ζωντανό σύνδεσμο με το παρελθόν, «ανοιχτό βιβλίο» από όπου οι νεότεροι μπορούν να μάθουν την Ιστορία τους, ζωντανή Μνήμη της κοινότητας και «ρίζα» με τον τόπο. Αυτά ισχύουν, ακόμα, στον ένα ή στον άλλο βαθμό, σε χώρες όπως η δική μας και εκφράζονται με τον σεβασμό στην τρίτη ηλικία και την θέση που έχει η γιαγιά και ο παππούς στην οικογένεια μας.

Πάλι καλά που δεν μας έχουν «αναπτύξει» ακόμα σαν τα μούτρα τους να λέμε δηλαδή…
Μ.Μ.
από