Του Π.Ι. Στανγκανέλλη.
Στα τέλη της δεκαετίας του 1970 όλα ήταν έτοιμα. Η Μασονική Στοά P2 είχε πάρει υπό τον έλεγχό της ένα μεγάλο μέρος του Σώματος της Χωροφυλακής και των μυστικών υπηρεσιών της Ιταλίας. Με τη βοήθεια του Μικέλε Σιντόνα και των αμερικάνων μασόνων (τη «συμμορία των τεξανών»), ο αρχηγός της, ο Λίτσο Τζέλι, είχε επεκτείνει την επιρροή του στις σικελικές Στοές στρατολογώντας, έτσι, τους σημαντικότερους αρχηγούς της μαφίας. Τα νεοφασιστικά κινήματα, η Avanguardia Nazionale και το Ordine Nuovo, είχαν σχεδιάσει ένα κοινό πλάνο δράσης, έχοντας έρθει σε συμφωνία με στρατιωτικούς και κοινούς εγκληματίες.
Στις Ένοπλες Δυνάμεις είχαν αρχίσει να ανασυσταίνονται στην παρανομία οι «Πυρήνες Κρατικής Άμυνας» («Nuclei di difesa dello Stato»), οπλισμένοι και καλά εκπαιδευμένοι πυρήνες, δημιούργημα στρατιωτικών και νεοφασιστώ
Όλα ήταν έτοιμα. Η σφαγή της Μπολόνια θα προκαλούσε μια αντίδραση τέτοια που θα ήταν ικανή να προκαλέσει μια αυταρχική στροφή στην κυβέρνηση της χώρας. Ακόμα και η ημερομηνία είχε κλείσει: τέλη Ιουλίου ή αρχές Αυγούστου. Οι νεκροί και οι τραυματίες θα μάτωναν την Ιταλία στις θερινές διακοπές, θα διέλυαν τα τελευταία ίχνη της «δημοκρατικής αλληλεγγύης» για την οποία τόσο είχαν εργαστεί ο Ενρίκο Μπερλινγκουέρ και ο Άλντο Μόρο.
Οι ιταλικές μυστικές υπηρεσίες γνώριζαν τα πάντα. Είχαν από διαφορετικές πηγές συγκεκριμένες πληροφορίες για το γεγονός ότι η σφαγή βρισκόταν στο στάδιο της προετοιμασίας, για το ποιος τη σχεδίαζε, ποιος θα προμήθευε τα εκρηκτικά. Αλλά σιώπησαν. Εξανάγκασαν στη σιωπή ακόμα και τον υπουργό Αντόνιο Μπιζάλια, ο οποίος είχε πληροφορηθεί για το επικείμενο χτύπημα από κάποιες εξομολογήσεις που είχαν γίνει στον αδελφό του, ιερέα στο Ροβίγκο. Οι υπηρεσίες της Ρ2, αντίθετα, είχαν ήδη έτοιμο το σχέδιο αποπροσανατολισμού, το οποίο θα έπρεπε να ρίξει στην αριστερά την ευθύνη για τη βόμβα στον σιδηροδρομικό σταθμό, κάτι που θα έκανε τον κόσμο να σκεφτεί διάφορα πράγματα.
Ο νεοφασίστας Μάρκο Αφατιγκάτο (Marco Affatigato) ήδη από τον Μάρτιο είχε σταλεί «δανεικός» από την Κρατική Υπηρεσία Πληροφοριών (Sisde) στη CIA για να «εισχωρήσει» σε τρομοκρατικές οργανώσεις της Μέσης Ανατολής, με συγκεκριμένες οδηγίες να δίνει συνεντεύξεις αφήνοντας υπονοούμενα για συνεργασία με τις Ερυθρές Ταξιαρχίες και να γράφει μανιφέστα που να προαναγγέλλουν μια μελλοντική λαϊκή-στρατιωτική κυβέρνηση. Αμέσως μετά τη σφαγή, ο Αφατιγκάτο συνελήφθη στη Γαλλία ως αυτουργός της. Επρόκειτο, φυσικά, για μια παγίδα. Mια παγίδα από την οποία οι δικαστές της Μπολόνια κατάφεραν να βγουν μόνο χάρη στη σκληρή δουλειά ενός δικαστή, του Μάριο Αμάτο (Mario Amato), ο οποίος δολοφονήθηκε στη Ρώμη από τη νεοφασιστική οργάνωση Nar του Βαλέριο Φιοραβάντι (Valerio Fioravanti), μόλις ένα μήνα πριν. [Σημειωτέον ότι ο εν λόγω Φιοραβάντι είχε στενότατους δεσμούς με (πασίγνωστους και σήμερα) έλληνες νεοφασίστες].
Ο Αμάτο έκανε έρευνες για τον Φιοραβάντι κι άλλους ρωμαίους φασίστες, για τους προστάτες τους και τους συμμάχους τους, κι είχε καταλάβει τι προετοίμαζαν: «Βρισκόμαστε στις απαρχές ενός εμφυλίου πολέμου», είχε δηλώσει στους ανωτέρους του. Αυτή η φράση του κόστισε τη ζωή. Όμως έτσι η παγίδα του Αφατιγκάτο δεν έπιασε. Οι πραγματικοί δράστες της σφαγής συνελήφθησαν και καταδικάστηκαν. Μαζί με αυτούς, και κάποιοι ανώτεροί τους: ο Λίτσο Τζέλλι (ο εφευρέτης του θεωρήματος ότι η έκρηξη προήλθε από μια γόπα τσιγάρου), κι έπειτα, ο Φραντσέσκο Πατζιέντζα (Francesco Pazienza) με τους αξιωματικούς της στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών, τον Μουσουμέτσι (Musumeci) και τον Μπελμόντε (Belmonte). Γι’ αυτούς τους τελευταίους σήμερα γνωρίζουμε και κάτι περισσότερο: ανήκαν σε έναν εξαιρετικά μυστικό παράνομο οργανισμό, με την ονομασία «Το Δαχτυλίδι», ο οποίος δημιουργήθηκε αμέσως μετά τον πόλεμο από τους επιζώντες των υπηρεσιών κατασκοπίας του Μουσολίνι, και του οποίου η ύπαρξη αποσιωπάτο επί δεκαετίες. Αυτή η ανακάλυψη έγινε στο πλαίσιο των ερευνών της δίκης για μια άλλη σφαγή, αυτή της Μπρέσια: και κάποιοι από αυτούς που ομολόγησαν ότι ήταν μέλη του υποστήριξαν ότι δρούσαν υπό την προστασία του Τζούλιο Αντρεότι.
Το «Δαχτυλίδι» ήταν το εργαλείο για διάφορες βρώμικες επιχειρήσεις. Για παράδειγμα, για την απόδραση του ναζιστή εγκληματία Χέρμπερτ Κάπλερ (Herbert Kappler), για τις διαπραγματεύσεις για τα έγγραφα που είχε μαζί του ο Άλντο Μόρο όταν απήχθη από τις Ερυθρές Ταξιαρχίες (και που ουδέποτε βρέθηκαν), για την απαγωγή του γιου του σοσιαλιστή ηγέτη Φραντσέσκο Ντε Μαρτίνο (Francesco De Martino). Κι επίσης -τώρα πια το γνωρίζουμε-, για τον αποπροσανατολισμό των ερευνών για την εύρεση της αλήθειας για τη σφαγή της Μπολόνια, για την αποφυγή της εύρεσης των πραγματικών δραστών και κυρίως για την αποφυγή της αποκάλυψης του σχεδίου περί της ανατροπής του καθεστώτος, ανατροπή η οποία και ήταν ο πραγματικός λόγος της σφαγής.
Όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκονται στα χέρια της δικαιοσύνης. Μέχρι σήμερα, βέβαια, και παρά τις συνεχείς καταθέσεις προτάσεων νόμου για την άρση του καθεστώτος του «Κρατικού Μυστικού», το οποίο διέπει όλες τις έρευνες για τις σφαγές των τελευταίων 70 ετών στην Ιταλία, ούτε νόμος έχει ψηφιστεί ούτε οι δικαστές δεν έχουν αφεθεί απερίσπαστοι να κάνουν τη δουλειά τους.
Όλα αυτά τα στοιχεία βρίσκονται στα χέρια της δικαιοσύνης. Μέχρι σήμερα, βέβαια, και παρά τις συνεχείς καταθέσεις προτάσεων νόμου για την άρση του καθεστώτος του «Κρατικού Μυστικού», το οποίο διέπει όλες τις έρευνες για τις σφαγές των τελευταίων 70 ετών στην Ιταλία, ούτε νόμος έχει ψηφιστεί ούτε οι δικαστές δεν έχουν αφεθεί απερίσπαστοι να κάνουν τη δουλειά τους.
* Το κείμενο στηρίζεται στο άρθρο του Ricardo Scardova (Ρικάρντο Σκαρντόβα) στην εφημερίδα Ουνιτά της 2ας Αυγούστου
Πηγή: Rednotebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου