Το δικό μας ρεφρέν.

Κίμων Ρηγόπουλος
Το «δεν μπορώ να αναπνεύσω» απλώνεται σαν ένα ασθματικό πλανητικό τραγούδι, ένα κουπλέ της απόγνωσης. Εμείς καλούμαστε να γράψουμε το ρεφρέν. Και αυτό θα περιέχει την έξοδό μας από τον φόβο και την αίσθηση της ματαιοπονίας.
Ζούμε την πανδημία μιας πρωτόγνωρης δυσανεξίας. Από τη Μινεάπολη και το Όκλαντ μέχρι την Αθήνα και το Παρίσι, πέφτει ερμητικό το πέπλο μιας οικουμενικής ύβρης. Αν η δυσανεξία αφεθεί ακυβέρνητη, θα εκβάλει ορμητικά στον φασισμό. Η κατήφεια αποτελεί την παραδοχή μιας ήττας σε έναν αγώνα που ενώ διαρκώς αναβάλλεται, κατακυρώνεται πάντα υπέρ των υπέρτερων δυνάμεων.

"Δεν μπορώ να αναπνεύσω". Ήταν Ιούλιος του 2011

"Δεν μπορώ να αναπνεύσω". Ήταν Ιούλιος του 2011 (5/7) όταν αστυνομικοί στο Φούλερτον της Καλιφόρνια λαμβάνουν κλήση απο διευθύντρια εστιατορίου ότι κάποιος "βανδαλίζει αυτοκίνητα". Στην πραγματικότητα δεν συμβαίνει τίποτα αλλά ο ιδιοκτήτης του εστιατορίου θέλει να διώξει τους

άστεγους της περιοχής γιατί "χαλάνε την εικόνα της επιχείρησης". Έτσι δίνει "γραμμή" στους διευθυντές του να "κάνουν ότι χρειαστεί". Έτσι μια διευθύντρια καλεί την αστυνομία με ψεύτικες καταγγελίες. Οι αστυνομικοί φτάνουν στο σημείο και, χωρίς να ψάξουν τίποτα, κατευθύνονται