Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010
ΣΥΜΒΑΙΝΟΥΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΤΗΣ ΜΙΖΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΠΑΧΥΔΕΡΜΩΝ.
Συνέβη στο Εργασίας
Πόσες παρανομίες και πόση υποκρισία μπορεί να συμπυκνώνει ένας θάνατος; Ας δούμε μερικές. Ο 32χρονος Αιγύπτιος που έπεσε στο κενό επιχειρώντας να καθαρίσει, στον τρίτο όροφο, τα τζάμια γραφείων του υπουργείου Εργασίας δούλευε παράνομα σε υπηρεσία που υποτίθεται ότι καταπολεμάει -με κοινοτικά κονδύλια- την παρανομία στην αγορά εργασίας. Δούλευε χωρίς σύμβαση εργασίας στο κτίριο του υπουργείου που υποτίθεται θα νομοθετήσει σύντομα κατά της αδήλωτης εργασίας. Δούλευε Κυριακή, σε συνεργείο καθαριότητας ενός υπουργείου το οποίο υποτίθεται ότι ελέγχει την τήρηση της κυριακάτικης αργίας. Δούλευε με πλασματική σχέση εργασίας, ως υπεργολάβος, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ένας υπό ευρεία εκμετάλλευση μισθωτός. Eχασε τη ζωή του, την Κυριακή 19 Δεκεμβρίου, αλλά το υπουργείο Εργασίας απέκρυψε το συμβάν, προσποιούμενο ότι δεν συνέβη ποτέ, αφού ό, τι δεν παίρνει δημοσιότητα είναι σαν να μην υπάρχει.
Η είδηση του θανάτου του μετανάστη, πατέρα 4 παιδιών, την ώρα που καθάριζε τα γραφεία του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Ταμείου στην Αθήνα (αρμοδιότητας του Εργασίας) έγινε γνωστή από επερώτηση βουλευτή και όχι από αυτόν που ανέθεσε την εργασία.
Τι αξιοπιστία μπορεί να έχει οποιαδήποτε νομοθετική πρωτοβουλία αυτού του υπουργείου, όταν δεν μπορεί να αντιληφθεί ποιος και υπό ποιες συνθήκες δουλεύει στους χώρους του και πώς καταλήγει εξαιτίας αυτών των συνθηκών να χάσει τη ζωή του; Αλλά και τα συνδικάτα, η ΓΣΕΕ και το ΕΚΑ, μήπως πήραν είδηση ότι ακριβώς τις ίδιες ημερομηνίες που πριν από δύο χρόνια κινδύνεψε η ζωή της Κούνεβα, ένας άλλος αλλοδαπός, πάλι από εταιρεία καθαρισμού, έχασε τη ζωή του; Eντάξει, μικρό το κακό, θα σκεφτούν κάποιοι, «όταν οι Eλληνες κινδυνεύουν από την κρίση, δεν περισσεύει θλίψη γι' αυτούς που μπαίνουν παράνομα». Aλλωστε και τα συνδικάτα κουράστηκαν από το πολύ κίνημα και η υπεράσπιση της ασφάλειας των αλλοδαπών δεν είναι αυτήν την ώρα στην ατζέντα τους. Προέχουν άλλα.
Oμως κι αυτή η κυνική αντίληψη που δικαιολογεί την απουσία μέτρων ασφαλείας για την εργασία αλλοδαπών δεν είναι παρά η εικόνα που φτάνει από το μέλλον. Διότι αυτό το ελάχιστο δίχτυ ασφαλείας που στέρησε τη ζωή του Ασίζ Εμάντ είναι το δίχτυ ασφαλείας που αφαιρείται γενικώς από την εργασία. Σιγά σιγά, θα αντιλαμβανόμαστε όλο και πιο συχνά ότι ο ανθρωπισμός και των πολιτικών δεν κρίνεται από το εάν υπερασπίζονται τους θεσμούς γενικά -όπως π. χ. τον θεσμό των συμβάσεων στη διαπραγμάτευση με την τρόικα- αλλά και την ίδια την εφαρμογή των θεσμών εκεί όπου διακυβεύεται η ανθρώπινη ύπαρξη. Ναι, εκεί επιστρέφουμε, στις πρώτες και αυτονόητες αρχές. Δυστυχώς, εργασιακά, είμαστε όλοι εκτεθειμένοι στο κενό κι αυτό που σήμερα περιορίζεται μόνο στον χώρο των αλλοδαπών ίσως αύριο να αφορά τους πάντες. Oταν συμβαίνει στα γραφεία του υπουργείου Εργασίας, πολλά μπορούν να συμβούν.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_28/12/2010_426885
Καταγγελία για το κτίριο της πρώην Τράπεζας της Ελλάδος στο Αργοστόλι.
Αργοστόλι 27/12/2010
Προς: Εισαγγελέα Πρωτοδικών Κεφαλονιάς
Κοινοποίηση: α) Εισαγγελέα Εφετών Πάτρας
β) Εισαγγελέα Αρείου Πάγου
γ) Υπηρεσία Πολεοδομίας Νομαρχιακής Αυτοδιοίκησης
Κεφαλονιάς &Ιθάκης
Αξιότιμε κύριε Εισαγγελέα,
Απέναντι από το παράθυρό σας βρίσκεται το κτίριο της πρώην Τράπεζας της Ελλάδος, το οποίο με τις αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου Αργοστολίου αγοράστηκε από το Δήμο για να στεγάσει τη Δημοτική Πινακοθήκη και Γλυπτοθήκη.
Το κτίριο είναι χαρακτηρισμένο ως διατηρητέο (με την υπ’αριθμόν 11371/3011 απόφαση που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα της Κυβέρνησης στις 31/05/2001).
Από τις 20 Δεκεμβρίου, ίσως και πιο πριν, έχουν αρχίσει εργασίες στο κτίριο αυτό, χωρίς να υπάρχουν:
· Νέα απόφαση Δημοτικού Συμβουλίου.
· Απόφαση ΕΠΑΕ, όπως προβλέπεται σε διατηρητέα κτίρια.
· Οικοδομική άδεια από την υπηρεσία πολεοδομίας, έστω μικρής κλίμακας, όπως προβλέπεται από το νόμο (παρόλο που και αυτής της υπηρεσίας το παράθυρο βρίσκεται απέναντι από το «εκτελούμενο έργο»).
· Φάκελος ασφάλειας έργου, εφόσον έχουν τοποθετηθεί ικριώματα (σκαλωσιές) υψηλότερες των 3 μέτρων εξωτερικά του κτιρίου.
· Οι απαιτούμενες διαδικασίες οικονομικών προσφορών από την αρμόδια Δημαρχιακή επιτροπή (όπως προβλέπεται στα δημόσια έργα).
Παράλληλα έκπληκτοι διαβάσαμε στο διαδίκτυο δήλωση του νυν Δημάρχου Αργοστολίου κ. Γιώργου Τσιλιμιδού, «ότι ο Δήμος Αργοστολίου…..ουδεμία εμπλοκή έχει στην ανωτέρω διαδικασία».
Μετά από τα προαναφερθέντα, επιβάλλεται η δική σας άμεση παρέμβαση, η παύση εργασιών και η διερεύνηση της όλης υπόθεσης.
Την υπόθεση αυτή παρακολουθώ ως ανώνυμος πολίτης (προς στιγμήν και για ευνόητους λόγους) αυτής της πόλης, από την αρχή.
Με τον ίδιο ζήλο θα παρακολουθήσω και την εξέλιξή της, επώνυμα πλέον αν χρειαστεί.
Με τιμή
Ένας Αργοστολιώτης
http://kefalos-net.blogspot.com/2010/12/blog-post_2557.html Τρίτη 28 Δεκεμβρίου 2010
Το χάδι του Βενιζέλου και η μασέλα του Βάρναλη
Ας φανταστούμε τη σκηνή. Το οικογενειακό χριστουγεννιάτικο δείπνο έχει τελειώσει, οι συνδαιτυμόνες κάθονται γύρω από το γιορτινό τραπέζι με χαλαρή και ομιλητική διάθεση. Θυμούνται πρόσωπα και πράγματα από τα παλιά. Και κάποια στιγμή η γιαγιά, μια κυρία που δύσκολα βέβαια μπορείς να την πεις γιαγιά, έτσι νεανική που είναι και με τόσο διαπεραστικό βλέμμα, αρχίζει να διηγείται, με φωνή απαλή και πότε πότε παιχνιδιάρικη, ιστορίες από την πολύχρονη ζωή της, νόστιμα και συγκινητικά επεισόδια της παιδικής, της νεανικής και της ώριμης ηλικίας, σε καιρούς ανέμελους και σε καιρούς ζοφερούς, σε καιρούς αφέλειας και σε καιρούς βαριάς γνώσης. Σ΄ ένα τέτοιο κλίμα θα μπορούσα να φανταστώ ν΄ ακούγονται οι ιστορίες αυτού του βιβλίου.
Ελάχιστες φορές έχει τύχει να συναντήσω την ΄Αλκη Ζέη. Αλλά πάντοτε με σάστιζε η φυσική παρουσία της, στο φόντο των όσων ήξερα για τη ζωή της. Μου ήταν δύσκολο να συνταιριάξω στο μυαλό μου την ντελικάτη και κοκέτικη αρχοντιά της μικροκαμωμένης γυναίκας που είχα μπροστά μου με την εικόνα μιας κομμουνίστριας Πηνελόπης, που, αφού κινδύνεψε στην Κατοχή ως οργανωμένη στην εαμική Αντίσταση κι εξορίστηκε αργότερα, στον Εμφύλιο, μηχανεύτηκε το ένα και το άλλο για να διασχίσει την Ευρώπη και να συναντήσει τον άνδρα της, τον θεατρικό συγγραφέα Γιώργο Σεβαστίκογλου, στη Σοβιετική ΄Ενωση, όπου έζησε κοντά του δέκα χρόνια. Τα παραμύθια της, που την έκαναν διεθνώς γνωστή, δεν φαίνονταν ούτε αυτά να ταιριάζουν με το ημιαυτοβιογραφικό μυθιστόρημά της Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα, όπου μόνιμη επωδός ήταν το παράπονο για την ανεκπλήρωτη επαγγελία του τελικού θριάμβου της κόκκινης επανάστασης στην Ελλάδα.
Τα Σπανιόλικα παπούτσια σαν να συμφιλιώνουν αυτές τις αντιθέσεις. Στα περισσότερα κομμάτια του βιβλίου οι θύελλες της εμπλοκής στο ιστορικό γίγνεσθαι είναι η δραματική υπόκρουση της μιας ή της άλλης χαριτωμένης προσωπικής ιστορίας, το ανθρώπινο βάθος της οποίας υποδεικνύεται με λεπτό χιούμορ, τρυφερότητα και όχι σπάνια με διακριτική ειρωνεία. Η πρώιμη κοκεταρία της παιδούλας ΄Αλκης, που υποδέχεται τον Βενιζέλο στη Σάμο κρατώντας το ομπρελίνο της και από τότε περηφανεύεται για το «αποκλειστικό» χάδι του εθνάρχη, η «επανάσταση» που κήρυξε μερικά χρόνια αργότερα με την αδελφή της στο Ηράκλειο της Κρήτης για ν΄ αποφύγουν την καθημερινή, καταπιεστική και πληκτική τελετουργία της επίσκεψης στην ψυχρή γιαγιά τους δεν υστερούν σε πλούτο έμμεσων σχολίων από την εξιστόρηση του πώς η μητέρα ΄Αλκη, στην παριζιάνικη αυτοεξορία τον καιρό της Χούντας, δέθηκε σιγά σιγά με το αρχικά ανεπιθύμητο χάμστερ του γιού της ή από την περιγραφή μιας επίσκεψής της στη σουηδική κωμόπολη Σιγκτούνα, όπου η κουκλίστικη ομορφιά συνοδευόταν από την ανθρώπινη αποξένωση.
Όπως είναι επόμενο για μια ζωή που ζυμώθηκε με ιστορικά γεγονότα και βρέθηκε στην καρδιά μιας πνευματικής κίνησης που παρήγαγε και αυτή ιστορικές προσωπικότητες, πολλές από τις ιστορίες αυτού του βιβλίου έχουν επί
σης αξία μαρτυρίας. Ανεκδοτολογικής μαρτυρίας βέβαια, αλλά με λεπτομέρειες που δίνουν πιο γήινες αποχρώσεις σε μερικές επιβλητικές μορφές του πανθέου της νεοελληνικής τέχνης. Είναι σπαρταριστή, για παράδειγμα, η εικόνα ενός μονομανούς Κουν, περιτριγυρισμένου από αποτσίγαρα, θεατρικά βιβλία και χειρόγραφα στην ταπεινή καμαρούλα του στην Κυψέλη τον καιρό της Κατοχής, τυφλού στην παρουσία της άγνωστής του δεσποινίδας που ήταν η ΄Αλκη Ζέη και που είχε φέρει να του συστήσει ο μνηστήρας της, ο Σεβαστίκογλου, και με μόνη έγνοια αν ο συνεργάτης του κόντευε να τελειώσει μια μετάφραση που είχε αναλάβει (αδιόρατα σκωπτική η περιγραφή από τη Ζέη, αλλά και τρυφερή σαν χάδι). Είναι ξεκαρδιστική η ιστορία για τον Βάρναλη, που είχε πάει στη Μόσχα για την παραλαβή του βραβείου Λένιν, έχασε τη μασέλα του καταμεσής μιας λίμνης κατά τη διάρκεια ενός καβγά με τη γυναίκα του, με αφορμή την γκρίνια του για το ερημητήριο όπου τους είχαν απομονώσει, και δεν ήθελε με τίποτα να του την αντικαταστήσουν με σοβιετική μασέλα (είχε και η πίστη στα σοβιετικά θαύματα τα όριά της). Και δεν μπορούμε να μη χαμογελάσουμε με το κορυφαίο, ίσως, δείγμα της ικανότητας της Ζέη να λέει πολλά δίνοντας, σάμπως παρεμπιπτόντως, μια τόση δα λεπτομέρεια: τη χαριτωμένη αναφορά στη γούνα του χάμστερ που, όποτε το χάιδευε η Μελίνα Μερκούρη, μύριζε για μέρες από το Chanel Νo 5 της!
Τοχριστουγεννιάτικο απόδειπνο κυλάει όμορφα έτσι. Και όταν περάσει η ώρα και τα παιδιά αποσυρθούν για ύπνο, η δέσποινα που δύσκολα μπορείς να την πεις γιαγιά διηγείται μια άλλη ιστορία, που δεν κάνει για παιδιά, αν και σ΄ αυτή μιλάει ένα παιδί, μια ιστορία σαν εφιαλτικό όνειρο, αλλά βγαλμένη από μια πραγματικότητα που σφράγισε τον εικοστό αιώνα και, δυστυχώς, σφραγίζει και την αρχή του εικοστού πρώτου. Είναι το τελευταίο διήγημα του βιβλίου. ΄Ενα ζοφερό παραμύθι για ένα παιδάκι σε μια χώρα ρημαγμένη από έναν συνεχιζόμενο πόλεμο, έναν πόλεμο χωρίς πρόσωπο και γι΄ αυτό ακόμα πιο τρομακτικό. Το παιδάκι έχει χάσει τα αδελφάκια του, που «πήγαν να φέρουν νερό», όπως του λέει ο πατέρας του, κι αυτό κάνει πως τον πιστεύει, ενώ μαντεύει ότι τα αδελφάκια του είχαν την ίδια τύχη μ΄ ένα σωρό άλλα παιδάκια που «πήγαν να φέρουν νερό» και τα βλέπει τώρα σκορπισμένα άψυχα σ΄ ένα οικόπεδο. Στο τέλος οι γονείς του το παίρνουν κι επιβιβάζονται μαζί με πολλούς άλλους σ΄ ένα τρένο, που θα τους πάει λέει σε μια ευτυχισμένη χώρα, σε μια χώρα που λέγεται «Στοπουθενά»...
Γιατί τα χρώματα στα οποία η μνήμη ντύνει τη συνολική εικόνα του βίου, ιδιαίτερα ενός βίου όπως της ΄Αλκης Ζέη, δεν μπορεί να είναι μόνον απαλά, γλυκά και φωτεινά. Και τα Χριστούγεννα μπορεί να είναι γιορτή της αγάπης, αλλά δεν είναι και γιορτή των ψεμάτων.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=30&ct=19&artid=4610368
ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΝΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΤΡΕΜΜΑΤΑ ΓΗΣ
| 28.12.10 | |
| ΜΕ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑ ΑΠΑΛΛΟΤΡΙΩΝΟΥΝ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΣΤΡΕΜΜΑΤΑ ΓΗΣ ΣΤΑ ΙΟΝΙΑ ΝΗΣΙΑ; Η κυβέρνηση δια των υπουργών Περιβάλλοντος, Ενέργειας, Κλιματικής Αλλαγής και Αγροτικής Ανάπτυξης εξέδωσε κοινή υπουργική απόφαση (ΚΥΑ 168040 ΦΕΚ 1528 Β ) με την οποία χαρακτηρίζει στα νησιά σαν γή υψηλής παραγωγικότητας μια ζώνη πλάτους 300 μ περιμετρικά όπου γειτνιάζει με προστατευόμενες περιοχές! Αυτό ,κατά την ΚΥΑ, γίνεται γιατί έτσι «..επιτυγχάνεται η ομαλή εναλλαγή τοπίων αλλά και η προστασία των προστατευόμενων περιοχών» Πρακτικά και επειδή στις γαίες υψηλής παραγωγικότητας επιτρέπεται μόνο γεωργική εκμετάλλευση, συνεπάγεται για τα νησιά του Ιονίου στα οποία υπάρχει μεγάλος αριθμός Προστατευόμενων περιοχών μία ασύλληπτη διοικητική παρέμβαση με την οποία δεκάδες χιλιάδες στρέμματα μετατρέπονται εν μια νυκτί αποκλειστικά σε καλλιεργούμενα αγροκτήματα και ουσιαστικά απαλλοτριώνονται αφού ο χαρακτηρισμός τους αυτός δεν γίνεται με επιστημονικά κριτήρια παραγωγικότητας αλλά με μοναδικό κριτήριο την νησιωτικότητα! Η εξέλιξη αυτή θίγει ανεξαιρέτως όλους τους δήμους της Περιφέρειας Ιονίων Νήσων ,δημιουργεί προβλήματα σε ιδιοκτησίες και ιδιοκτήτες ,αναστέλλει δρομολογημένες αναπτυξιακές προσπάθειες και έρχεται σε προφανή αντίθεση με προγενέστερη νομοθεσία που επέτρεπε την υπό ειδικούς όρους και προϋποθέσεις αξιοποίηση των περιοχών αυτών. Η ΑΝ.Α.Σ.Α είναι ασφαλώς και από θέση αρχής υπέρ της προστασίας των κάθε είδους προστατευόμενων περιοχών (natura, άγριας ζωής, σημαντικές περιοχές για πουλιά, ειδικής προστασίας, κοινοτικής σημασίας κ.λ) και θα συνεχίσει να εργάζεται με συνέπεια προς την κατεύθυνση αυτή. Η ΑΝ.Α.Σ.Α είναι όμως τελείως αντίθετη με πρακτικές όπως αυτή η ΚΥΑ της κυβέρνησης και των δυο υπουργείων ,που πίσω από τις πλάτες των τοπικών κοινωνιών και ηγεσιών , «στα κρυφά» κυριολεκτικά μέσα στην ένταση της προεκλογικής περιόδου επιχειρούν μια δήθεν χωροθέτηση που είναι αντιεπιστημονική, είναι ανεδαφική και προπάντων καταστροφική και φυσικά αντί να εξασφαλίζει την προστασία μοιάζει περισσότερο να εξυπηρετεί τους κερδοσκόπους της γής και τα άνομα και αντιλαϊκά συμφέροντα τους. Η ΑΝ.Α.Σ.Α ζητεί την άμεση απόσυρση της ΚΥΑ 168040 και καλεί κάθε αρμόδιο παράγοντα των Ιονίων νήσων (βουλευτές, δημάρχους, αντιπεριφερειάρχες και περιφερειάρχη ) να κάνουν το ίδιο και να απαιτήσουν την έκφραση και την άποψη των πολιτών των Ιονίων νησιών πριν από οποιαδήποτε τέτοια ρύθμιση που έρχεται βίαια να αλλάξει την ζωή τους. ΘΕOΔΩΡΟΣ ΓΑΛΙΑΤΣAΤΟΣ Περιφερειακός σύμβουλος Επικεφαλής της ΑΝ.Α.Σ.Α http://www.ithacanews.gr/ |
Ε-ε-ερχεται.....για ολους;;;
Λιγες μερες εμειναν ωσπου ο Αγιος φθασει και στην Ελλαδα.
Το τσουβαλι του θα ειναι γεματο παιχνιδια, λιγοτερα σιγουρα απο αλλες χρονιες αλλα γεματο.
Τα παιδακια που ηταν "καλα" ολη τη διαρκεια του χρονου περιμενουν και θα παρουν τα δωρα απο τον Αγιο.
Ωστοσο υπαρχουν και καποια παιδια που αδικα θα περιμενουν...
Παιδια που δεν πληρουν τις προυποθεσεις και τα στανταρτ του Αγιου...μεταξυ μας πιστευω οτι ο Αγιος μια δοση ρατσισμου την εχει.
Καποια παιδακια θα περιμενουν αδικα γιατι το χρωμα του δερματος του ειναι πιο σκουρο απο το ροδαλο ασπρο.
Καποια παιδακια γιατι κατοικουν σε "κακοφημες" γειτονιες για τον καθως πρεπει Αγιο....
Κυψελη,Αγ.Παντελεημονα,Μεταξουργειο,Κολωνος...ειναι καποιες συνοικιες που ακομα και να ξεπερασει τους καποιους ρατσιστικους δισταγμους ο Αγιος, ειναι αγνωστο αν θα μπορεσει να πλησιασει στα σπιτακια των παιδιων που κατοικουν σε αυτη την" εμπολεμη ζωνη".
Αγνωστο αν θα μπορεσει να φθασει μεχρι την καμιναδα αυτων των παιδιων η θα καταριφθει λιγα μετρα πριν απο τα αντιεριπορικα πυρα καποιων "αγανακτισμενων κατοικων".
Που ακομα και αυτα τα παιδακια γι αυτους ειναι μια απειλη του μαυρου χρωματος απεναντι στο ασπρο χρωμα της χριστιανικης τους ηθικης...
Αλλα ακομα κι αν ξεπεραστουν καποια απο αυτα τα προβληματα ο συμπαθητικος χονδρουλης με τα κοκκινα ειναι αμφιβολο αν θα μπορεσει να βρει τα σπιτακια αυτων των παιδιων.Γιατι απλουστατα ολα αυτα τα παιδια για την Ελλαδα επισημα δεν υπαρχουν.
Δεν υπαρχει γι αυτα καταχωρημενο ονομα επιθετο, διευθυνση κατοικιας, τοπος κατοικιας,αδεια παραμονης στη ζωη, και προπαντως βεβαιωση τους οτι "ηταν καλα παιδια" καθ,ολη τη διαρκεια του χρονου.
Γιατι πως μπορει καποιο παιδι με σκουροχρωμα δερμα να ειναι και καλο για την ηθικη καποιων;
Επειδη ομως Ελλαδα δεν ειναι μονο το πανηλιθιο κρατος και οι πανηλιθιοι "αγανακτισμενοι" πολιτες
αλλα ολοι εμεις που ο χονδρουλης θα βρει το σπιτι μας και θα φερει τα δωρακια στα παιδια μας.
Ας ψαξουμε εμεις το σπιτι αυτων των παιδιων, ας μεταμορφωθουμε σε συγχρονοι Αγιοι Βασιληδες στα ματια αυτων των παιδιων και με ενα παιχνιδι...προσοχη!!! οχι χαλασμενο η σε αθλια κατασταση γιατι ειμαστε και λιγο λαμογια (ετσι μας εμαθαν) ας τους δωσουμε τη χαρα που ΔΙΚΑΙΟΥΝΤΑΙ.
Αλλωστε δεν θα κουραστουμε και πολυ να τα βρουμε
Μενουν ακριβως διπλα μας
Στο διπλανο σπιτι, στο παραπανω στενο
Αν και μπορει να μην τα εχουμε προσεξει ποτε....
αναρχογατουλης
http://anarhogatoulis.blogspot.com/
Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010
Στις 2 Ιανουαρίου η πρώτη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου Κεφαλονιάς
| ||||||||||||||
ΠΑΡΑΙΤΗΣΗ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ΚΕΦΑΛΟΝΙΑΣ ΚΑΙ ΙΘΑΚΗΣ
Η τ. γραμματέας της Ν.Ε.
Μαρία Μπέικου: «Τα παιδιά να μάθουν την Ιστορία της χώρας μας και να αντιστέκονται»
Ανέβηκε στο βουνό στα 18 της. Πολέμησε στον ΕΛΑΣ για να διώξει τον εχθρό από την πατρίδα. Έξι μήνες έζησε ως παντρεμένη με τον Γεωργούλα Μπέικο. Εκείνος φυλακή εκείνη ξανά στο βουνό με τον Δημοκρατικό Στρατό, αμυνόμενη. Και μετά στον δρόμο της προσφυγιάς. Βρέθηκε μόνη στην Τασκένδη και μετά στη Μόσχα. "Εδώ Μόσχα", εκφωνήτρια στον Ραδιοφωνικό σταθμό της Μόσχας, ήταν η φωνή της που συνέδεε την καρδιά της Σοβιετικής Ένωσης με τους Έλληνες αριστερούς. Ήταν όμως και η μαθητεία της στο Ινστιτούτο Κινηματογραφίας, η φιλία της με τον Αντρέι Ταρκόφσκι, η μοναξιά της, το σμίξιμό της μετά από χρόνια με τον άντρα της.Συνέντευξη στην Πολυ Κρημνιωτη για την Αυγή της 5/12/2010
Είκοσι επτά χρόνια χωρίς ιθαγένεια. Επιστρέφει στην Ελλάδα με την τέφρα του Γεωργούλα σαν την Ηλέκτρα. Και γίνεται η "μεταφράστρια" που συνδέει τα μεγάλα καλλιτεχνικά γεγονότα της ΕΣΣΔ που παρουσιάζονται στη χώρα μας. Μια ζωή σαν μυθιστόρημα. Η Μαρία Μπέικου θυμήθηκε τη διαδρομή της και με τη βοήθεια της ιστορικού Τασούλας Βερβενιώτη, κατέγραψε τη βιογραφία της. "Αφού με ρωτάτε, να θυμηθώ... (εκδ. Καστανιώτης). Ο λόγος της ευθύς ξεδιπλώνει στην κουβέντα μας το τρομερό παρελθόν. Χωρίς πάθος, χωρίς μελοδραματισμό. Η μόνη φορά που τα δάκρυα κυλούν από τα μάτια της είναι όταν μιλά για την πατρίδα. "Είναι ένα διαμάντι, ας την παρουμε στα χέρια μας κι ας την αλλάξουμε".
* Είναι δύσκολο να θυμάσαι;
Είναι δύσκολο γιατί όταν θυμάσαι, με πολλά πράγματα δε συμφωνείς πια και σκέφτεσαι ότι δεν έπρεπε τότε να τα κάνεις. Όμως αυτό ερχόταν σε αντιπαράθεση πάντα με αυτά που πίστευες αλλά και με την καθοδήγηση του κόμματος. Εμείς εδώ στη Νότιο Ελλάδα ειδικά στη Ρούμελη παρά τις δυσκολίες που είχαμε συζητούσαμε τα προβλήματα και εξετάζαμε πάρα πολλές φορές τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έγινε η κάθε μάχη ή η κάθε ενέργεια. Όλα έπρεπε να είναι μελετημένα. Αν δεν είχαμε τον Διαμαντή δεν θα υπήρχαμε
* Υπάρχουν άλλα τέτοια πρόσωπα που σας καθόρισαν;
Τον Τάσο τον Λευτεριά, το πραγματικό του όνομα ήταν Βαγγέλης Παπαδάκης, τον κρατώ στη μνήμη μου, καθώς και τη γυναίκα του τη Ναυσικά με την οποία γίναμε πολύ φίλες. Εκείνη ήταν και από πριν φίλη του Γεωργούλα, έπαιξε πολύ μεγάλο ρόλο στον ΕΛΑΣ. Ήταν από πολύ ευκατάστατη οικογένεια από το Μικρό Χωριό, και η μόνη που παντρεύτηκε στον ΕΛΑΣ με σύντροφο, παρ’ ότι μεταξύ μας το απαγορεύαμε. Είχε τελειώσει τις Καλόγριες στην Αθήνα και σκέφτηκε να κάνει παιδικούς και βρεφικούς σταθμούς στα χωριά. Ήταν η εποχή που η γυναίκα αναγνωρίστηκε ως άνθρωπος που θα μπορούσε να λάβει μέρος σε διάφορες δράσεις της κοινότητας. Απέκτησε οντότητα. Και η Ναυσικά με ένα μουλαράκι γυρνούσε τα χωριά και δημιουργούσε παιδικούς και βρεφικούς σταθμούς και οργάνωνε συσσίτια. Ήταν κάτι πρωτόγνωρο για τα χωριά της Ελλάδας. Κι αυτό στη διάρκεια της κατοχής, αυτό έχει σημασία.
* Φαντάζομαι αφήσατε πολλά έξω από τη βιογραφία σας. Τι θέλετε να ξεχνάτε από εκείνη την περίοδο;
Από την κατοχή τίποτα. Θα ήθελα να ξεχάσω αυτό που έγινε με τη Φρύνη. Στη διμοιρία των γυναικών που ανήκε στον λόχο διοίκησης της 13ης Μεραρχίας, είχαμε δώσει μεταξύ μας μια υπόσχεση, ότι δεν θα δημιουργηθεί κανένας δεσμός και κανένα αίσθημα μέχρι να ελευθερωθούμε. Κάποια στιγμή ήρθαν δύο κοπέλες από το Μεσολόγγι, η μία η Λιακατά ήταν πλούσια και η άλλη ήταν η Φρύνη Πόλου. Ήταν Φρύνη πραγματική, λες και βγήκε από τη θάλασσα, τόσο όμορφη κοπέλα. Καλώς ή κακώς πάρθηκε μια απόφαση από τη μεραρχία ότι η Φρύνη καλό είναι να φύγει από τη διμοιρία και να πάει να δουλέψει στις οργανώσεις. Εγώ σαν πολιτικός επίτροπος έπρεπε να εκτελέσω τη διαταγή για να φύγει η Φρύνη. Της κόστισε πάρα πολύ, δεν μου έδινε το όπλο της, την αφόπλισα. Αυτό θυμάμαι και πιάνει σύγκρυο.
* "Η απόφαση να πάω στον ΕΛΑΣ ήταν επίθεση, στον Δημοκρατικό Στρατό ήταν άμυνα" γράφετε. Τι εννοείτε;
Στον ΕΛΑΣ η επιθυμία μου ήταν να παλέψω για να φύγει ο εχθρός από τη χώρα μου, κι αυτό ήθελα να το κάνω με κάθε τρόπο. Βιώνοντας την κατάσταση της κατοχής στην Αθήνα με τα πρησμένα παιδάκια, τους θανάτους την πείνα και τη δυστυχία, ήθελα να παλέψω τον εχθρό με το όπλο στο χέρι. Εδώ ήταν επίθεση. Ύστερα απ’ αυτά που ακολούθησαν μετά την απελευθέρωση αντί εμείς που ήμασταν νικητές να δούμε την πατρίδα μας όπως την ονειρευτήκαμε και παλέψαμε αντίθετα βρεθήκαμε κυνηγημένοι κι εγώ προσωπικά με τον άντρα μου στη φυλακή και τον αδελφό μου εξορία, κινδύνευα από στιγμή σε στιγμή να με συλλάβουν. Γι’ αυτό ύστερα και από την επιμονή του Γεωργούλα και του αδελφού μου, και με φυματίωση και στους δύο πνεύμονες, υποχρεώθηκα να βγω στο βουνό. Για να αμυνθώ. Για μένα είναι πολύ καθαρά τα πράγματα την πρώτη φορά ήταν επίθεση τη δεύτερη άμυνα.
* Το κόμμα τότε πιστεύατε ότι είναι η μοναδική αλήθεια. Σήμερα μετανιώνετε γι’ αυτή σας την πεποίθηση; Πιστεύετε ότι σας οδήγησε σε λάθος επιλογές;
Επειδή ήμασταν συλλογικότητα δεν ήμασταν μονάδες, πιστεύαμε όλοι ότι το κόμμα ξέρει την αλήθεια και ξέρει τι κάνει. Γι’ αυτό πειθαρχούσαμε σε όλα. Συλλογικά και βέβαια μας οδήγησε σε λάθη και λανθασμένες επιλογές, ατομικά είναι δύσκολο να το πεις”.
* Στη βιογραφία σας μας δείχνετε τον εμφύλιο από την πλευρά του Δημοκρατικού Στρατού. Έναν πόλεμο χωρίς ακρότητες και αγριότητες, έναν πόλεμο θυμάτων. Οι αριστεροί δε σκότωναν, δεν έκαναν αγριότητες, δεν έκαναν λάθη πάνω στο βουνό;
“Και να γίνονταν δεν τα παίρναμε είδηση. Από την άλλη όταν μας έλεγαν ότι κάποιος έκανε εκείνο και έπρεπε να σκοτωθεί εμείς δεν είχαμε φωνή, ήμασταν στρατιώτες. Όπως υπακούεις σε όλες τις διαταγές υπακούεις και σ’ αυτή. Έγιναν λάθη στο βουνό, λάθη απέραντα.
* Τον Άρη επίσης, τον αναφέρετε μόνο για τις θέσεις του απέναντι στις ερωτικές σχέσεις ανάμεσα στους συντρόφους. Πώς ήταν αλήθεια ο Άρης, πώς τον θυμάστε;
Εμείς τον Αρη τον βλέπαμε σαν ήρωα. Γιατί ξέραμε ότι από εκείνον ξεκίνησε η επίθεση κατά των Γερμανών και δημιουργήθηκε ο ΕΛΑΣ. Για μένα ο ΕΛΑΣ ήταν ένας από τους καλύτερους στρατούς αντίστασης. Εμείς απελευθερωθήκαμε μόνοι μας. Ο Άρης ήταν η κεφαλή.
* Μετά τη δολοφονία του τι λέγατε μεταξύ σας;
Δε λέγαμε τίποτα. Πονέσαμε πάρα πολύ, αλλά αυτόν τον πόνο τον περάσαμε σιωπηλά μέσα μας. Δεν μπορούσαμε να εκφράσουμε τον πόνο που νιώσαμε.
* Είχατε έναν άντρα στη φυλακή κι εσείς αντάρτισσα στη 2η Μεραρχία του Δ. Σ. Τι είσαστε τελικά στο βουνό, η Μαρία Φέρλα η καπετάνισσα ή η Μαρία Μπέικου η γυναίκα του Γεωργούλα;
Η Μαρία η καπετάνισσα.
* Σκοτώσατε ποτέ;
Δεν μπορείς να πεις ότι σκότωσες. Όταν έχεις κάποιον απέναντί σου που σε σημαδεύει, σημαδεύεις κι εσύ. Εδώ να ξεχωρίσουμε λίγο τον ΕΛΑΣ από τη Δ.Σ. Στο Δ.Σ τα πράγματα ήταν πολύ πονεμένα γιατί απέναντί σου δεν ήξερες ποιόν έχεις. Και αναφέρομαι στο βιβλίο του Ρένου Αποστολίδη Πυραμίδα 67 που μου το έστειλε ο γιος του σημειώνοντας το σημείο που συμπίπτει μ' αυτά που έλεγα σε μια συνέντευξή μου. Ότι δηλαδή εμείς τότε δεν ξέραμε αν υπάρχει Τσιτσάνης, αν υπάρχουν καινούργια τραγούδια. Οι σκοπιές των δύο στρατών, ήταν τόσο κοντά και όταν τραγουδούσαν οι στρατιώτες του εθνικού στρατού εμείς τα πρωτακούγαμε αυτά τα τραγούδια, τα μαθαίναμε και κλαίγαμε. Ιδίως το Κάποια Μάνα αναστενάζει" του Τσιτσάνη. Πολλές φορές τα τραγουδούσαμε μαζί. Υπήρχαν περιπτώσεις που ανταμώναμε οι εμπροσθοφυλακές και έτσι ταλαιπωρημένοι όπως ήμασταν με τις ολοήμερες μάχες γινόταν μεταξύ μας μια συνεννόηση εκεχειρίας
* Τελικά ήταν ένα λάθος ο εμφύλιος;
Δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Δεν είναι θέμα σωστού ή λάθους, δεν υπήρχε άλλη επιλογή. Για μένα ο ΕΛΑΣ ήταν επίθεση ενάντια στον εχθρό που εισέβαλε σπίτι μου. Ο Δημοκρατικός Στρατός ήταν άμυνα, δεν υπήρχε άλλος τρόπος. Οι φυλακές, γεμάτες, οι εξορίες, γεμάτες, ο άντρας μου στο κελί των μελλοθανάτων έξι μήνες. Τι να κάναμε;.
* Θα ήθελα να ρωτήσω για τη μοναξιά. Στο βουνό, στην Τασκένδη, στη Μόσχα.
Στο βουνό δεν είχα χρόνο να νιώθω μοναξιά. Μπορώ να πω και στην Τασκένδη, εκτός από τις Κυριακές που οι κοπέλες σκορπίζανε στις άλλες πολιτείες για να δουν τους δικούς τους, κι εγώ έμενα μόνη μου. Είχα την ευκαιρία να κλάψω την Κυριακή, μόνο την Κυριακή. Κοντά στην πολιτεία περνούσε ένας παραπόταμος, υπήρχε μια κλαίουσα ιτιά όπου καθόμουν από κάτω κι έκλαιγα. Εκείνη την περίοδο ήταν ο Λουλές, ο Βενετσανόπουλος, ο Φλωράκης στελέχη εκεί. Ερχόταν ο Λουλές και με παρηγορούσε, μ' έπαιρνε σε μια αίθουσα που είχαμε να πιούμε τσάι και να ακούσουμε μουσική, να βάλουμε δηλαδή το γραμμόφωνο που μας είχαν δώσει οι Σοβιετικοί μαζί με διάφορα μουσικά όργανα. Να σας πω την αλήθεια, αυτά τα σοβιετικά πατριωτικά τραγούδια που ακούγαμε τότε με τον Λουλέ, τον Βενετσανόπουλο, τον Φλωράκη στο γραμμόφωνο δεν θέλω πια να τα ακούω. Η Μόσχα ήταν διαφορετική βέβαια.
Κατάφερα, βέβαια, να πραγματοποιηθεί το όνειρό μου να φοιτήσω στο Ινστιτούτο Κινηματογραφίας της Σοβιετικής Ένωσης να έχω δάσκαλο έναν από τους μεγαλύτερους σοβιετικούς σκηνοθέτες τον Μιχαήλ Ρομ και να αναπτύξω μια απέραντη φιλία με την Ιρμα Ράους μετέπειτα Ιρα Ταρκόφσκαγια και φυσικά με τον Αντρέι. Η μοναξιά όμως ήταν άγρια. Παρ' ότι οι φιλίες ήταν πολλές και καλές, έρχονταν στιγμές που δεν ήθελα άλλο να ζω. Πέρασα Πρωτοχρονιές ολομόναχη ακούγοντας το 1ο κοντσέρτο του Τσαϊκόφσκι, όχι γιατί δεν είχα φίλους αλλά γιατί μόνη μου εγώ, ζευγάρια εκείνοι, δεν μπορούσα να είμαι μαζί τους. Αν και τώρα ομολογώ ντρέπομαι γι’ αυτό. Όταν μετέπειτα πλήθυναν οι Έλληνες στη Μόσχα, ήρθαν η Άλκη και ο Γιώργος Σεβαστήκογλου, ο Μάνος Ζαχαρίας, ο Δημήτρης Σπάθης, ο Γιάννης Μότσος, ο Απόστολος Μουσούρης, άλλαξαν τα πράγματα. Μέχρι που αποφυλακίστηκε ο Γεωργούλας όλοι αυτοί πέρασαν από το σπίτι. Όταν απελευθερώθηκε ο Γεωργούλας και ήρθε στη Μόσχα όλα άλλαξαν.
* Έχετε ζήσει σε δυο πατρίδες, Ελλάδα και ΕΣΣΔ. Τι είναι τελικά η πατρίδα;
Το παν. Δεν ξέρω πώς να αναλύσω τη λέξη πατρίδα, δεν ξέρω πώς νιώθουν οι άλλοι που ζουν μακριά με την προοπτική να μην ξαναδούν την πατρίδα. Για μένα δεν υπήρχε πιο οδυνηρό πράγμα. Ακόμη κι όταν ανταμώσαμε με τον Γεωργούλα και δεν ήμουν πια μόνη το όνειρό μου ήταν η Ελλάδα. Πάντα κουβαλούσα μαζί μου, από τον Δημοκρατικό Στρατό ακόμα, διπλωμένο στο βιβλιάριο Αξιωματικού είχα πάντα μαζί μου το ποίημα του Παλαμά Οι Πατέρες: Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις, / όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.
* Ο Πωλ Ελυάρ έγραψε στο Ατομικό σας Βιβλιάριο Αξιωματικού: Στη Μαρία που πρόσφερε την ομορφιά της στους δρόμους του πολέμου. Σήμερα θα ξαναπροσφέρατε την ομορφιά σας στους δρόμους του πολέμου; Αν ήταν θα ξαναβγαίνατε στο βουνό;
Πρώτον δεν είμαι όπως ήμουν τότε, όταν αντάμωσα τον μεγάλο αυτό ποιητή, που δεν ήξερα καν ότι υπήρχε. Το μόνο που μου έκανε εντύπωση ήταν το τρίχρωμο στυλό με το οποίο μου έγραψε αυτή τη φράση και τα τρία του χρώματα διατηρούνται ακόμα στο βιβλιάριό μου αναλλοίωτα. Μου φαίνεται ότι ο πρώτος στίχος που λέει ο Παλαμάς τα λέει όλα. Τι είναι πατρίδα; Ας πάρουμε επιτέλους αυτή τη χώρα, που είναι ένα διαμάντι, στα χέρια μας και ας την αλλάξουμε.
* Μπορούμε;
"Αν θέλουμε μπορούμε. Πώς θελήσαμε στην αντίσταση; Πώς ενωθήκαμε σαν μια γροθιά τότε".
* Σήμερα σε τι θα αντιστεκόσαστε;
"Στην κακοήθεια και σ' αυτούς που κοιτάζουν μόνο τον εαυτό τους, σ' αυτούς που κλέβουν και ζουν σε βάρος άλλων και σε τελευταία ανάλυση θα αγωνιζόμουν για το πεζοδρόμιο. Επιτέλους να μην κοιτάμε κάτω όταν περπατάμε αλλά να κοιτάμε μπροστά".
* Tι θα ευχόσασταν σήμερα στα νέα παιδιά;
"Να μάθουν καλά την ιστορία της χώρας μας και να αντιστέκονται".
Διαβάστε επίσης:
Μαρία Μπέικου, ζωή σαν μυθιστόρημα
http://tvxs.gr/news/
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)