ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΕΣΕΙ...

Έντυπη Έκδοση
Ελευθεροτυπία, Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

διατάγματα κατάγματα ...

Δεν φοβάμαι τίποτα.

Δεν ελπίζω τίποτα.

Δεν πιστεύω τίποτα.

Είμαι ηλίθιος.

...........................................

(Αγνώστου τινός που τον έχουν πρήξει οι εξυπνάδες τινών)...

Μνημόνιο Φιρμάνι! Επικαιροποιημένο Μνημόνιο, φετφάς! Η νέα Φραγκοκρατία -Συμβόλαια Θανάτου με την Τρόικα.
Ποιες τάχα «αυξημένες» προσδοκίες καλλιεργούσε η Λούκα! Θρίχες! Η εργασία υφίσταται συντριπτικό πλήγμα. Σε βάθος χρόνου με τον βυθό του ήδη ορατόν οι επιχειρησιακές συμβάσεις (χαιρέτα τες τις κλαδικές που φεύγουν) θα εκφυλισθούν σε ατομικές (μη) συμβάσεις. Σε συμφωνίες κυρίων (εκ των οποίων ο ένας κύριος θα είναι ληστής, το αφεντικό, και θα σχολάει τον άλλον με αποζημίωση το βδομαδιάτικο) - αν θέλει να του το δώσει.
Επιτέλους γίναμε αγγλοσάξονες (και η εργασία, πουτάνα). Θα απολύουν όποιον θέλουν και στο πόδι του θα προσλαμβάνουν άλλον, με το ένα τρίτο της δαπάνης. Επιτέλους «η Εργασία Ελευθερώνει»! πάλι.
Με ένα πολυνομοσχέδιο φαστ τρακ το ίδιο, θα γίνουμε επιτέλους Αμερική -να μας πηδάνε για να μη μας σχολάνε, ή και τα δύο. Μπράβο! Επιτέλους θριαμβεύει ο Σοσιαλισμός του ΠΑΣΟΚ. Δικαιώνεται κι αυτός όπως ο Ομπάμιας.
Δύο Ανθύπατοι επισκέφθηκαν την Αποικία, ο Στρος-Καν κι ο Ολλι Ρεν κι αντί η Βουλή να πενθεί, αντί οι βουλευτές με στάχτη να πλένουν τα μαλλιά τους, στάχτη ρίχνοντας ακόμα στα μάτια του κοσμάκη, έκαναν στους Ανθυπάτους ερωτήσεις (και οι πιο γραισκύλοι φιλοφρονήσεις). Σαν να ρωτάει δηλαδή ο σκλάβος τον Γκαουλάιτερ, πώς του φαίνεται σήμερα ο καιρός στο Μπούχενβαλντ κι αν θέλει λίγο περισσότερα ανθρώπινα όνειρα στο τσάι του.
Ντροπή.
Αυτός ο μοιραίος άνθρωπος ο Παπανδρέου (χθες δέχθηκε, χωρίς ουδείς θεσμικός λόγος να το επιβάλλει, τον άκρως αμφιλεγόμενο δολαριάνθρωπο Νουριέλ Ρουμπινί) οδηγεί τους έλληνες εργαζόμενους σε καθεστώς ήττας μετά από πόλεμο. Η εργατική τάξη ηττάται κι αποκτείνεται μέσα στη χώρα της από αποκτηνωμένους πλέον ταγούς.
Η εργασία επιστρέφει στην εποχή πριν από τον δικτάτορα Μεταξά. Κι αυτός που οδηγεί τον παραγωγικό μηχανισμό της χώρας σε αυτήν την ατίμωση είναι ο Παπανδρέου. Σε έναν μακρόσυρτο αλλά και βέβαιον θάνατο.
Περιεσφιγμένος έναν εσμό μαθητευόμενων μάγων κι άλλων απιθανοπαμπούκηδων, ο άνθρωπος αυτός στραγγαλίζει τις αναπτυξιακές δυνατότητες της Ελλάδας, καταφέρνει το πιο συντριπτικό ταξικό πλήγμα στον πολιτισμό της εργασίας και ανοίγει όλες τις κερκόπορτες για την περικύκλωση της χώρας και τον ακρωτηριασμό της...
Πρέπει να πέσει.

ΣΤΑΘΗΣ Σ. 10.ΧΙΙ.2010 stathis@enet.gr

ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ : ΕΥΡΩΠΑΪΚΟ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΙΟ : Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΝΑΠΟΦΕΥΚΤΗ !!!

________________________________________________________________________________________

Παρασκευή, 10 Δεκεμβρίου 2010

Σας παρουσιάζουμε έγγραφο της γενικής διεύθυνσης εσωτερικών πολιτικών του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, στο οποίο γίνονται κατά την ταπεινή μας γνώμη, συγκλονιστικές αποκαλύψεις που δεν είναι τίποτα περισσότερο από την ωμή αλήθεια. Ιδού λοιπόν δύο χαρακτηριστικά σημεία του κειμένου.
***Με δεδομένη την μεγάλη ανάγκη της Ελλάδος για δανεισμό και τα υψηλά spread, κατέστη σαφές ότι οι κυβερνήσεις της ευρωζώνης, στις αρχές Μαΐου, είχαν δύο επιλογές. Την άμεση χρεωκοπία της Ελλάδος ἤ πακέτο βοηθείας το οποίο θα μπορούσε να καθυστερήσει το αναπόφευκτο για λίγα χρόνια.
***Η Γαλλία και η Γερμανία έχουν μεγάλο ενδιαφέρον να αποφύγουν την χρεωκοπία της Ελλάδος για όσο το δυνατόν μεγαλύτερο χρονικό διάστημα. Οι απαιτήσεις των γαλλικών τραπεζών έναντι της Ελλάδος ανέρχονται κατά προσέγγιση, σε 80 δις $, ενώ των γερμανικών σε 45 δις $. Αντιθέτως οι απαιτήσεις των αγγλικών τραπεζών φθάνουν τα 15 δις $. Πρό του κινδύνου της αμέσου καταρρεύσεως των γαλλογερμανικών τραπεζών ἤ της διατηρήσεως της αξιοπιστίας της Ελλάδος με καθυστέρηση της χρεωκοπίας της έως ότου βελτιωθεί η διεθνής οικονομική κατάσταση, η Γερμανία και η Γαλλία επέλεξαν το δεύτερο.

Παρατηρήστε στον πίνακα που ακολουθεί πόσο ήταν το χρέος της χώρας το 2009 και πόσο θα είναι το 2015.

Είναι βέβαιο λοιπόν, με βάση όσα προηγουμένως εκθέσαμε, ότι η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου ανάλαβε την υποχρέωση να α) να διασφαλίσει τις απαιτήσεις των γερμανικών, γαλλικών κλπ τραπεζών και β) να οδηγήσει εν συνεχεία την χώρα σε ελεγχόμενη χρεωκοπία.

Παραθέτουμε χαρακτηριστικά αποσπάσματα ( στην αγγλική ) από το έγγραφο του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου :
The IMF “forecasts” the Greek debt-to-GDP ratio to begin to fall after 2014 under its IMF financing program, but this is under the assumption that Greece is able to run to run primary surpluses of about six
percent of GDP. The Fund (2010) is not optimistic, saying “Risks to the program are high. The adjustment needs are unprecedented and will take time, so fatigue could set in. Any unforeseen shock could weigh on the economy and the banking system, even if the fiscal program is on track.”
Even this gloomy IMF forecast is viewed as sanguine by some. Boone and Johnson (2010) think that Greek debt may rise to 155 percent of GDP. To see the implications of such a large debt burden, suppose that Greece were to experience constant real growth of γ and that it faced a constant real interest rate of r. Let Greek debt (as a percentage of GDP) be denoted by b. The primary surplus (as a percentage of GDP) necessary to maintain a constant level of debt is approximately

                  s = (r – γ)b.

As long as the real interest rate that Greece pays exceeds its growth rate, Greek debt will grow unless Greece runs a sufficiently large primary surplus. Boone and Johnson point out that if Greece has zero growth and pays a real interest rate of five percent, it would have to run primary surpluses of nearly eight percent of GDP each year, just to keep its debt from growing as a percentage of GDP.
Given the inefficiency of the Greek tax system, running sizable primary surpluses would require savage cuts in public spending. Even when the Greek economy was growing rapidly, Greece did not have the political will to run surpluses. Currently, Greece has a large budget deficit and is dependent on borrowing: it has an incentive to accept the IMF’s conditionality and to promise reform in return for funding. However, as Buiter (2010) points out, were it to commence running primary surpluses, then Greece would not need current funding. At this point, default is likely to seem preferable to years of austerity. Thus, political considerations suggest that Greece is currently insolvent.
THE EUROSYSTEM HAD TO CHOOSE BETWEEN DEFAULT AND LENDING TO GREECE
Given the spike in the Greek – German government bond spread and short-term Greek borrowing needs, it was clear in early May that euro area governments were faced with a choice between immediate Greek default or a rescue package that might stave off the inevitable for a few years.
No advanced economy has defaulted in the last 50 years but transition and developing economies default fairly regularly.
1 Russia, Ukraine, Pakistan, Ecuador, Argentina and Uruguay have all defaulted since 1998, paying average haircuts of 13 – 73 percent in the resulting debt restructurings.
2 Eventually, Greece is likely to want to default with a preemptive restructuring of its government debt. Once it is no longer running a significant primary budget deficit, the cost of a default is likely to be less than the cost of years of running primary surpluses. The empirical evidence suggests that countries that default are not denied access to international financial markets, although they may pay a somewhat higher cost for borrowing than those that do not.
3 In the short run, however, Greece is anxious to avoid default. With sizable government budget deficits planned for this year and next, default would lead to output losses and social unrest if the government were unable to borrow. Domestic banks are major creditors of the government and they would be threatened with insolvency. France and Germany are also especially interested in avoiding default for as long as possible. Their banks are heavily exposed to Greek debt. According to the BIS, French bank claims on Greece amount to nearly $80 billion; German bank claims amount to about $45 billion. In contrast, UK banks have claims of only around $15 billion. Faced with the choice between bailing out their banks right away, or keeping Greece solvent and delaying a bailout until the global economic situation has improved, Germany and France appear to view the latter action as preferable.
It is worth noting, as an aside, that French and German banks should not have been allowed to become so heavily exposed to Greek debt. This is a supervisory and regulatory failure on the parts of the French and German governments.
http://filotimia.blogspot.com/2010/12/blog-post_10.html

ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΑΡΑΒΟΜΥΛΟ...

Ο Νίκος Πουλαντζάς για την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Κι αυτός "εθνολαϊκιστής";

 

ΑΠΟ ΤΗΝ << ΑΥΓΗ >>.

Του ΗΡΑΚΛΗ ΟΙΚΟΝΟΜΟΥ *
Η προσκόλληση στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στη θέση της Ελλάδας μέσα σε αυτήν ως αναγκαία συνθήκη ενός προοδευτικού κοινωνικού μετασχηματισμού στη χώρα μας είναι γνωστή με τον νεολογισμό "αριστερός ευρωπαϊσμός". Τις περισσότερες φορές αυτή η προσκόλληση θεωρείται δεδομένη και φυσική, και όσοι δεν τη συμμερίζονται παρουσιάζονται ως μεσαιωνικά απομεινάρια ενός συντηρητικού και ανιστόρητου αντιευρωπαϊσμού ή "εθνολαϊκισμού".¹
Κάποιες άλλες φορές, χρησιμοποιείται μια πιο εκλεπτυσμένη επιχειρηματολογία, με αναφορές στο πεδίο του μαρξισμού και της ταξικής ανάλυσης. Μια σαφής έκφραση αυτής της επιχειρηματολογίας αποτυπώνεται, λ.χ., στο ακόλουθο απόσπασμα:
"Το ευρωπαϊκό οικοδόμημα δεν αποτελεί “εργαλείο στα χέρια των καπιταλιστών”, αλλά πεδίο που επικαθορίζεται από την εξέλιξη της ταξικής πάλης και, επομένως, είναι δυνατό να συγκροτηθούν εντός του διαφορετικοί ιδεολογικοί και πολιτικοί συσχετισμοί, υπέρ των υπάλληλων τάξεων, εφόσον αμφισβητηθεί αποτελεσματικά η ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού".²
Τι λέει αυτή η συλλογιστική; Ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένα σύνολο δομών με ταξικά ορισμένο περιεχόμενο και προσανατολισμό, αλλά πεδίο καθοριζόμενο από την ταξική πάλη. Σε αυτό το πεδίο, συνεχίζει η αφήγηση, είναι δυνατή η άρθρωση και η ηγεμονία των συμφερόντων των εκμεταλλευομένων τάξεων, "εφόσον αμφισβητηθεί αποτελεσματικά η ιδεολογική ηγεμονία του νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού". Πέρα από τον άκρατο φιλοσοφικό ιδεαλισμό που περιέχει αυτή η διατύπωση, καθώς διαβάζοντας ανάποδα τον Γκράμσι ανάγει στη σφαίρα της ιδεολογίας διαδικασίες που εκκινούν από τη σφαίρα της υλικής παραγωγής, αυτή η επιχειρηματολογία επιχειρεί να εφαρμόσει στην Ευρωπαϊκή Ένωση μια πουλαντζιανή θεώρηση του αστικού κράτους.
Είναι γνωστή η τομή που επέφερε ο Νίκος Πουλαντζάς στη μαρξιστική θεωρία του κράτους, ακολουθώντας τις καλύτερες παραδόσεις των κλασικών, υποστηρίζοντας ότι το αστικό κράτος δεν είναι απλώς ένα εργαλείο για την εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης, αλλά συνιστά πεδίο που συμπυκνώνει ταξικούς συσχετισμούς, εντός του οποίου συγκροτούνται και δρουν ανταγωνιστικές κοινωνικές δυνάμεις.
Κρίσιμη λεπτομέρεια, βέβαια, είναι το γεγονός ότι ο Πουλαντζάς δεν αρνήθηκε ποτέ τον ταξικό ρόλο και προσανατολισμό του κράτους και δεν το παρουσίασε ποτέ ως απλή προσθαφαίρεση ιδεολογικών και πολιτικών συσχετισμών, ακόμα και όταν μίλησε για τη σχετική αυτονομία του έναντι των συμφερόντων των κυρίαρχων τάξεων. Ας παραβλέψουμε όμως αυτή τη λεπτομέρεια. Αλλού είναι το πρόβλημα: ότι η θέαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης ως πεδίου παίρνει αυτή την, κατά βάση ορθή, θεώρηση του αστικού κράτους από τον Πουλαντζά και την εφαρμόζει σαν καλούπι σε ένα τελείως διαφορετικό ιστορικά και θεσμικά φαινόμενο, την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Είναι όμως κάτι τέτοιο φιλοσοφικά νόμιμο και εφικτό;
Ο Πουλαντζάς για την Ευρώπη
Το ερώτημα θα επιδεχόταν απλώς εικασίες, αν δεν είχε --ευτυχώς-- ο ίδιος ο Νίκος Πουλαντζάς απαντήσει σε αυτό, στο βιβλίο του Οι κοινωνικές τάξεις στον σύγχρονο καπιταλισμό.³ Συγκεκριμένα, ένα ολόκληρο κεφάλαιο του βιβλίου ("Η διεθνοποίηση των καπιταλιστικών σχέσεων και το έθνος-κράτος") είναι αφιερωμένο στη σχέση ανάμεσα στην οικονομική διεθνοποίηση, την εξουσία του αστικού κράτους και την ευρωπαϊκή ενοποίηση. Η συγκεκριμένη μακροσκελής ανάλυση είναι σαφής ένδειξη ότι ο ίδιος ο Πουλαντζάς μόνο αυτόματη και δεδομένη δεν θεωρούσε την εφαρμογή της θεωρίας του για το κράτος πάνω στο ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Αλλιώς, προφανώς και δεν θα είχε κάτσει ο ίδιος να συγγράψει μια εξολοκλήρου διαφορετική και πρωτότυπη θεώρηση αυτού του οικοδομήματος!
Αφετηρία της ανάλυσης του Πουλαντζά δεν είναι η ηγεμονία ή οι ιδεολογικοί συσχετισμοί, αλλά ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής και η ακόλουθη θέση:
"Ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής χαρακτηρίζεται --κατά τη διευρυμένη αναπαραγωγή του-- από μια διπλή τάση, που οι δύο όψεις της ξετυλίγονται ταυτόχρονα: από την αναπαραγωγή του μέσα σ' έναν κοινωνικό σχηματισμό όπου 'εδραιώνεται' και εγκαθιστά την κυριαρχία του και από την επέκταση της κυριαρχίας του έξω απ' αυτόν τον σχηματισμό" (σελ. 51).
Η πρωταρχική διαδικασία πάνω στην οποία βασίζει τη θεώρηση της Ευρώπης είναι η εξαγωγή παραγωγικού κεφαλαίου, συμπορευόμενος με τις επεξεργασίες των κλασικών θεωριών περί ιμπεριαλισμού. Ο Πουλαντζάς προειδοποιεί ότι:
"η λενινιστική θεωρία του ιμπεριαλισμού, και μάλιστα σ' ό,τι αφορά τον ρόλο της εξαγωγής των κεφαλαίων, βασίζεται στον καθοριστικό ρόλο του κύκλου του παραγωγικού κεφαλαίου. Τούτο άλλωστε εξηγεί την εξέχουσα θέση που της δίνεται εδώ μέσα στην ανάλυση των μεταβολών της σημερινής φάσης του ιμπεριαλισμού" (σελ. 66).
Ο μαρξιστής θεωρητικός δεν μένει όμως στον ιμπεριαλισμό ως γενική φάση του καπιταλισμού, αλλά εντάσσει το ευρωπαϊκό μόρφωμα ως ενεργό δρώντα μέσα σε αυτή τη φάση. Χαρακτηριστικά, μιλάει για την Ευρώπη ως έναν "ιμπεριαλιστικό κοινωνικό σχηματισμό" και ως μια "ιμπεριαλιστική μητρόπολη".⁴ Ταυτόχρονα, παρόλο που αναφέρεται στην ύπαρξη μιας αμερικάνικης ηγεμονίας στο εσωτερικό της Ευρώπης, δεν σπεύδει να προτείνει ως πανάκεια την αυτονόμηση της Ευρώπης από τον ατλαντισμό (σύνθημα αρκετά διαδεδομένο στις μέρες μας), καθώς θεωρεί ότι η Ευρώπη εμφανίζει τις δικές της, αυτόνομες επεκτατικές τάσεις.
Συγκεκριμένα, αναφέρει ότι τόσο ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός, όσο και ο ιμπεριαλισμός των άλλων μητροπολιτικών κέντρων, συμπεριλαμβανομένης και της τότε Ευρωπαϊκής Κοινότητας, εμπλέκονται σε μια αέναη πάλη για την "κυριαρχία και την εκμετάλλευση" των κυριαρχούμενων σχηματισμών στην καπιταλιστική περιφέρεια.⁵ Με σαφήνεια εντοπίζει την κρίση όχι μόνο στην ηγεμονία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού, αλλά του συνόλου του συστήματος του ιμπεριαλισμού. Όσο για την προσπάθεια αμφισβήτησης αυτής της ηγεμονίας από μερίδες των ευρωπαϊκών αστικών τάξεων, ο Πουλαντζάς θεωρεί ότι η μάχη γίνεται για τη "μοιρασιά της λείας".⁶
Σε αντίθεση με τους τωρινούς θιασώτες του Ευρωστρατού, ο ίδιος αρνείται να πάρει θέση και να επιλέξει το μικρότερο κακό. Αντίθετα, καλεί σε ρήξη με το σύνολο του ιμπεριαλισμού και με τα κρατικά και υπερ-κρατικά μορφώματα που δρουν στο πλαίσιό του.
Στην ανάλυσή του, ο Πουλαντζάς καταρρίπτει ένα ένα τα μυθεύματα πάνω στα οποία στηρίζεται σήμερα η πολιτική πρόταση του "αριστερού ευρωπαϊσμού". Ένα από αυτά είναι η δήθεν δυνατότητα ενοποίησης του πολιτικού και συνδικαλιστικού αγώνα των εργατικών τάξεων όλων των ευρωπαϊκών χωρών. Η Ε.Ε. προβάλλεται συχνά ως το μέσο με το οποίο θα καταστεί δυνατή η ταυτόχρονη αγωνιστική συμπόρευση των εργαζομένων πέρα από σύνορα. Επαναφέροντας τον Λένιν, ο Πουλαντζάς απαντά ότι κάτι τέτοιο είναι αδύνατο, εξαιτίας της ανισόμετρης ανάπτυξης του καπιταλισμού. Γράφει χαρακτηριστικά:
"Τι γίνεται από την πλευρά της εργατικής τάξης των ευρωπαϊκών χωρών; […] ενώ […] στην ουσία του ο αγώνας τους είναι διεθνής, η εθνική μορφή είναι εκείνη που προέχει. Τούτο, αντίθετα απ' ό,τι υποστηρίζουν οι διάφορες ιδεολογίες της 'παγκοσμιοποίησης' οφείλεται, κατά ένα μέρος, στην άνιση ανάπτυξη και στις συγκεκριμένες ιδιομορφίες του κάθε κοινωνικού σχηματισμού, κατά συνέπεια σε γνωρίσματα που ανάγονται στην ίδια τη φύση του καπιταλισμού" (σελ. 96, 97).
Με άλλα λόγια, κάνουν λάθος όσοι ονειρεύονται μια συντονισμένη πάλη 27 εθνικών εργατικών τάξεων για τον σοσιαλιστικό μετασχηματισμό της Ευρώπης, ή, ακόμα χειρότερα, όσοι φαντάζονται την ανάδυση μιας υπερεθνικής εργατικής τάξης με δυνατότητα παρέμβασης για τη μεταρρύθμιση των Βρυξελλών. Δεν είναι τυχαίο ότι μέχρι σήμερα, παρά την κυρίαρχη φιλολογία για την "παγκοσμιοποίηση της δράσης", την "υπερεθνική κοινωνία των πολιτών" κλπ., οι συντονισμένες, οργανωμένες παρεμβάσεις άμεσης δράσης της εργατικής τάξης σε ευρωπαϊκό επίπεδο μετριούνται στα δάχτυλα του ενός χεριού.
Οι μικρές νίκες που μπορεί να πετύχουν οι φιλεργατικές δυνάμεις μέσα στους θεσμούς της Ε.Ε. είναι όλες αμυντικού χαρακτήρα, όπως με σαφήνεια έδειξε η πρόσφατη υπόθεση αλλαγής του εβδομαδιαίου ορίου εργάσιμου χρόνου και διάκρισης αυτού σε ενεργό και ανενεργό. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, αυτές οι "νίκες" δεν χαρακτηρίζονται από κάποιον συντονισμένο αγώνα σε όλη την Ευρώπη και στα κράτη μέλη, παρά από μάχες χαρακωμάτων στους διαδρόμους των Βρυξελλών.
Η προσπάθεια εφαρμογής ενός πουλαντζιανού αναλυτικού σχήματος στην περίπτωση της Ε.Ε. υπονοεί την οικοδόμηση ενός ευρωπαϊκού υπερεθνικού κράτους. Με άλλα λόγια, η περιγραφή της διαδικασίας ευρωπαϊκής ενοποίησης με όρους θεωρίας του κράτους υποδηλώνει την ιδέα ότι η Ε.Ε. είναι, ή θα γίνει ένα νέο, υπερεθνικό κρατικό μόρφωμα. Ούτε εδώ όμως φαίνεται να συμφωνεί ο Πουλαντζάς:
"Δεν βρισκόμαστε εδώ μπροστά στην εμφάνιση ενός νέου κράτους πάνω από τα έθνη, αλλά μάλλον σε διασπάσεις της εθνικής ενότητας που βρίσκονται στη βάση των υπαρχόντων εθνικών κρατών […] η διεθνοποίηση του κεφαλαίου επιφέρει περισσότερο ένα κομμάτιασμα του έθνους, όπως αυτό είχε σχηματιστεί ιστορικά, παρά μιαν υπερ-εθνικοποίηση του κράτους" (σελ. 98-99).
Το έθνος-κράτος στην Ευρώπη αποτέλεσε ιστορικά πεδίο παρέμβασης πολλαπλών κοινωνικών δυνάμεων, μέσα σε μια μακρά διαδικασία γένεσής του. Αντίθετα, η Ε.Ε., από την αφετηρία της μέχρι σήμερα, αποτέλεσε ουσιαστικά μια συμφωνία κορυφής της διεθνοποιημένης μερίδας των εθνικών αστικών τάξεων των κυρίαρχων οικονομικά κρατών της Ευρώπης. Η Ένωση δεν είναι και δεν υπήρξε ποτέ καρπός ταξικών συγκρούσεων και δημιουργίας ενός κρατικού μορφώματος ως αποτέλεσμα της έκφρασης των πρώτων. Συνεπώς, η Ε.Ε. δεν αντανακλά την οποιανδήποτε κοινωνική ταξική σύνθεση και συσχετισμούς, με τον τρόπο που αυτοί αντανακλούνται στο πεδίο του αστικού κράτους.
Η φιλολογία περί αλλαγής των συσχετισμών μέσα στην Ε.Ε. είναι κενή περιεχομένου, εφόσον η Ε.Ε. συνιστά όχι πεδίο αλλά μηχανισμό υπερ-κρατικής και "παρα-κρατικής" παρέμβασης, συχνά σε αντιπαράθεση προς τους αντιπροσωπευτικούς κρατικούς θεσμούς των κρατών-μελών. Γι' αυτό, η ιδέα του Πουλαντζά ότι το πρωταρχικό είναι "η πάλη των λαϊκών μαζών στην Ευρώπη ενάντια στις δικές τους αστικές τάξεις και στα δικά τους κράτη" παραμένει εξαιρετικά επίκαιρη.⁷ Όπως συμπεραίνει και ο Μπομπ Τζέσοπ, για τον Πουλαντζά "η πάλη για τον σοσιαλισμό πρέπει ακόμα να είναι οργανωμένη γύρω από την κατάκτηση της κρατικής εξουσίας στο επίπεδο του έθνους-κράτους".⁸
Συμπέρασμα: δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε μηχανιστικά τις αναλύσεις του Πουλαντζά
Συμπερασματικά, σε καμία περίπτωση δεν νομιμοποιείται η μηχανιστική μεταφορά και εφαρμογή των επεξεργασιών του Πουλαντζά για το αστικό κράτος πάνω στην ευρωπαϊκή ολοκλήρωση. Η εκ βάθρων αμφισβήτηση της δυνατότητας σοσιαλιστικού μετασχηματισμού της Ε.Ε. "από τα μέσα" συνιστά βασική κληρονομιά του Πουλαντζά, η μαρτυρία του οποίου ακυρώνει πλήρως την ιδέα ότι η Ε.Ε. είναι ένα ακαθόριστο πεδίο, στο οποίο όλα μπορούν να συμβούν ως παράγωγα κάποιων αιωρούμενων ιδεολογικών συσχετισμών.
Αν πάλι η ιδέα ότι η Ε.Ε. είναι κράτος έχει εντυπωθεί βαθιά σε κάποιους, ας θυμηθούν την κριτική του Πουλαντζά προς στο Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα στα μέσα της δεκαετίας του 1970, καθώς το τελευταίο αντιλαμβανόταν τις οικονομικές λειτουργίες του αστικού κράτους ως τεχνικές και ουδέτερες, οι οποίες θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν από τις εκμεταλλευόμενες τάξεις με μια απλή αλλαγή στην κρατική εξουσία.
Ο Πουλαντζάς μιλάει αντίθετα για την ανάγκη συντριβής του αστικού κρατικού μηχανισμού.⁹ Ακόμα κι αν θεωρήσουμε λοιπόν --χάριν του επιχειρήματος-- την Ε.Ε. ως ένα κρατικό μόρφωμα και πεδίο ταξικών συσχετισμών, δεν μπορούμε να ξεφύγουμε από την αναγκαιότητα συντριβής της, ως προϋπόθεση του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο. Συνεπώς, αυτοί που σπεύδουν να κατακεραυνώσουν ως εθνολαϊκιστικά απομεινάρια όσους και όσες βλέπουμε το μέλλον του σοσιαλιστικού μετασχηματισμού εκτός της Ε.Ε., καλό θα ήταν να (ξανα)διαβάσουν και τον Πουλαντζά.
* Ο Ηρακλής Οικονόμου είναι πολιτικός επιστήμονας

ΠΙΣΤΟΙ ΛΑΚΕΔΕΣ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ ΤΟΥΣ...

Στον πάγο ως το 2013 ο φόρος στις τηλεοπτικές διαφημίσεις

 Μετά από δύο έτη, την Πρωτοχρονιά του 2013, θα ξεκινήσει η επιβολή του ειδικού φόρου στις διαφημίσεις που προβάλλονται από την τηλεόραση. Είναι η δεύτερη αναβολή εφαρμογής του μέτρου.

Ο συντελεστής του φόρου είχε οριστεί με το ν. 3845/2010 σε 20% επί της αξίας της διαφήμισης, προκαλώντας την αντίδραση των ιδιοκτητών τηλεοπτικών σταθμών. Το ζήτημα έφτασε μέχρι την Κομισιόν, μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης Ιδιωτικών Τηλεοπτικών Σταθμών (ACT).
Ο νόμος, που ψηφίστηκε τον περασμένο Μάιο, προέβλεπε επιβολή του φόρου από την 1η Ιουλίου. Αυτό δεν έγινε, αφού με τροπολογία που ενσωματώθηκε στο νομοσχέδιο για τη ρύθμιση των οφειλών των υπερχρεωμένων νοικοκυριών, η η έναρξη εφαρμογής της διάταξης μετατέθηκε χρονικά για την 1η Οκτωβρίου.
http://www.enet.gr/?i=news.el.ellada&id=231945

Μεγάλο μυστικό: Οι τράπεζες δανείζουν λεφτά που δεν έχουν

Posted on 24/11/2010 by anarmodios

Τα σημερινά χαρτονομίσματα είναι το παραπροϊόν μιας ιστορικής απάτης.
Στον μεσαίωνα υπήρχε στην ευρώπη ένα είδος τεχνίτη που στην αγγλοσαξωνική είναι γνωστός με την λέξη goldsmith. Σιδεράς του χρυσού. Χρυσοχόος. Ο τεχνίτης αυτός κατασκεύαζε και εμπορευόταν κοσμήματα. Εμπορευόταν επίσης χρυσά ή ασημένια νομίσματα. Εχοντας ανάγκη να φυλάει τα πολύτιμα υλικά της δουλειάς του, κατασκεύασε στην κατοικία του κάτι παρόμοιο με αυτό που σήμερα λέμε θησαυροφυλάκιο. Ωστε να τα αποθηκεύει εκεί με ασφάλεια.
Διάφοροι άλλοι που είχαν στην κατοχή τους μεγάλες ποσότητες χρυσών νομισμάτων και γύρευαν να τα ασφαλίσουν από διαρρήξεις και κλοπές, κατέφυγαν στην ασφάλεια του θησαυροφυλακίου του χρυσοχόου. Κατέθεταν τα νομίσματά τους και έπαιρναν μια απόδειξη “πληρωτέα επί τη εμφανίσει”.
Δηλαδή μπορούσαν να προσκομίσουν την απόδειξη αυτή, που ανέγραφε φυσικά και το ποσό της κατάθεσης, και να την εξαργυρώσουν, κάνοντας ανάληψη των χρυσών τους νομισμάτων.
Οι αποδείξεις αυτές αποτέλεσαν το πρώτο χαρτονόμισμα. Το γνωστό και ως τραπεζογραμμάτιο.
Είναι πιο ασφαλές και βολικό να μεταφέρεις ένα χαρτί παρά ένα πουγγί με χρυσά νομίσματα. Σύντομα οι αποδείξεις αυτές άρχισαν να γίνονται δεκτές στις οικονομικές συναλλαγές στη θέση των χρυσών νομισμάτων. Και ως έναν βαθμό εκτόπισαν μάλιστα τα βαρειά μεταλλικά νομίσματα.
Ο χρυσοχόος ασκούσε επίσης και το αρχαιότατο επάγγελμα του δανειστή. Δάνειζε. Χρυσά νομίσματα. Με τόκο φυσικά. Από κάποιο χρονικό σημείο και μετά οι δανειζόμενοι ελάμβαναν αντί χρυσών νομισμάτων, την γνωστή πια χάρτινη απόδειξη, όπως και με τις καταθέσεις. Η χρήση των αποδείξεων αυτών γενικεύθηκε.
Ολα αυτά τα χαρτιά που κυκλοφορούσαν έναντι των χρυσών νομισμάτων προϋπέθεταν κάτι. Πως ο χρυσοχόος είχε πράγματι στο θησαυροφυλάκιό του το σύνολο που αντιπροσώπευε η αξία των αποδείξεων σε χρυσά νομίσματα. Φυσικά ο χρυσοχόος δεν είχε όλα αυτά τα χρυσά νομίσματα, τα χρήματα που δάνεισε. Και αυτό στην απολίτιστη εκείνη εποχή εθεωρείτο απάτη.
Ο έξυπνος χρυσοχόος όμως προέβη σε ορισμένες έξυπνες παρατηρήσεις. Πρώτον ότι ήταν ο μοναδικός επι γης άνθρωπος που γνώριζε το ακριβές περιεχόμενο του θησαυροφυλακίου του. Και δεύτερον ότι δεν είχε τύχει ποτέ να εμφανιστούν όλοι μαζί, οι καταθέτες και οι δανειζόμενοι από αυτόν, απαιτώντας την άμεση εξαργύρωση των αποδείξεων. Ετσι, κατέχοντας πλέον το όπλο της έκδοσης χάρτινων αποδείξεων, αποφάσισε πως μπορούσε να δανείσει όσο τραβάει η ψυχή του. Ανεξάρτητα από τις καταθέσεις σε χρυσά νομίσματα που είχε. Και αυτό έπραξε.
Ο χρυσοχόος δάνεισε πολλές φορές το περιεχόμενο του θησαυροφυλακίου του. Κατέληξε να έχει δανείσει υπερ-πολλαπλάσια αξία από τα το σύνολο των νομισμάτων του θησαυροφυλακίου του. Ουσιαστικά στο θησαυροφυλάκιό του διέθετε ένα μικρό μόνο κλάσμα της αξίας που είχε συνολικά δανείσει. Εννοείται πως ο χρυσοχόος θησαύρισε.
Αυτό το σύστημα δανεισμού είναι γνωστό ως σύστημα των κλασματικών αποθεματικών. Fractional reserve banking, αγγλοσαξωνιστί.
Ο έξυπνος όμως χρυσοχόος προέβη και σε άλλες έξυπνες παρατηρήσεις. Ανακάλυψε πως εάν μείωνε το ποσό των δανείων που χορηγούσε, το χρήμα στην αγορά λιγόστευε. Εως εξαφανίσεως. Αυτό συνέβαινε γιατί οι αποπληρωμές των παλαιών δανείων έπρεπε να συνεχιστούν, χωρίς όμως να υπάρχει νέα ροή χρήματος στην αγορά από καινούρια δάνεια. Η αγορά έτσι πάθαινε ασφυξία. Στράγγιζε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα απανωτές πτωχεύσεις. Ο χρυσοχόος βρέθηκε στην ευχάριστη θέση να αγοράζει έναντι πινακίου φακής τις περιουσίες των δύστυχων πτωχευμένων που τις εκποιούσαν για να σωθούν.
Ο έξυπνος χρυσοχόος ανακάλυψε επίσης πως αν μέσα σε αυτή την περίοδο της κρίσης, που είχε προκαλέσει ο ίδιος, αύξαινε το επιτόκιο δανεισμού, οι πτωχεύσεις επιτείνονταν και επιταχύνονταν. Τρελλά κέρδη.
Ο χρυσοχόος μας ανακάλυψε διάφορα τέτοια χρήσιμα πράγματα. Μέχρι που κάποιοι ανακάλυψαν την απάτη του.
Θα περίμενε κανείς ότι μετά την ανακάλυψη της απάτης, μια και ο χρυσοχόος είχε δανείσει χρήματα που δεν είχε, πως ο πέλεκυς της τιμωρίας θα έπεφτε βαρύς επί της κεφαλής του. Δεν συνέβη τίποτε τέτοιο. Αντίθετα αναγνωρίστηκε η προσφορά του χρυσοχόου στην ανάπτυξη της οικονομίας με τις πιστώσεις που παρείχε, και ο χρυσοχόος αναβαθμίστηκε. Εγινε τράπεζα. Και πλέον μπορούσε να κάνει νόμιμα ότι πριν έκαμνε παράνομα.
Το σύστημα των κλασματικών αποθεματικών νομιμοποιήθηκε και παρέμεινε σε ισχύ ακριβώς όπως και πριν. Και φυσικά ισχύει μέχρι σήμερα και εφαρμόζεται καθημερινά από όλες τις τράπεζες, σε όλες τις χώρες του κόσμου. Μια τράπεζα μπορεί να δανείσει  περίπου 9 φορές πάνω, το ύψος των καταθέσεων που διαθέτει. Να δανείσει δηλαδή χωρίς να έχει. Νόμιμα και με τόκο.
Α, ναι, επιβλήθηκε μια μικρή τιμωρία στον χρυσοχόο. Να δίνει κι αυτός έναν ελάχιστο τόκο στους καταθέτες του. Μικρό το κακό. Διότι η κατάθεση γίνεται μια και μόνη φορά, ενώ γεννάει υπερ-πολλαπλάσια πίστωση. Σήμερα για ένα χιλιάρικο ο χρυσοχόος-τραπεζίτης θα δώσει ετήσιο τόκο γύρω στα 20 ευρώ στον καταθέτη του. Το χιλιάρικο όμως της κατάθεσης του δίνει την δυνατότητα να δανείσει οκτώμισυ (ναι, 8,5) χιλιάρικα. Που φυσικά και δεν έχει.
Συμπέρασμα: Οι τράπεζες δανείζουν λεφτά που δεν έχουν. Τα “δημιουργούν”, λογιστικά και μόνο, την ώρα που κάποιος παίρνει το δάνειο, από αέρα κοπανιστό.
Θραξ Αναρμόδιος
http://anarmodios.wordpress.com/2010/11/24/10/

ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ: ΔΗΜΗΤΡΙΟΣ ΙΓΓΛΕΣΗΣ.

1. Καταγωγή και μετανάστευση στη νότια Ρωσία

Ο Δημήτριος Σπ. Ιγγλέσης γεννήθηκε στην Κεφαλλονιά. Καταγόταν από αριστοκρατική οικογένεια, όπως βεβαιώνει το πιστοποιητικό των Επτά Ηνωμένων Ιονίων Νήσων το 1804. Μετά το θάνατο του πατέρα του, του Σπυρίδωνα, μετανάστευσε με το θείο του από την Κεφαλλονιά στο Ταϊγάνιο και εργάστηκε σε πλοίο. Υπηρέτησε στο ρωσικό στρατό κατά τη διάρκεια του Ρωσοοθωμανικού πολέμου και πήρε το αξίωμα του καπετάνιου. Δε διαθέτουμε πληροφορίες για την άφιξή του στην Οδησσό, όμως είναι γνωστό ότι το 1804 ο Γάλλος κυβερνήτης της πόλης, ο δούκας Ρισελιέ, τον χρησιμοποίησε για να στείλει προμήθειες στα ρωσικά στρατεύματα των Ιονίων νήσων. Στο καθήκον αυτό ο Ιγγλέσης ανταποκρίθηκε χορηγώντας δικά του κεφάλαια.

2. Σταδιοδρομία και δράση του στην Οδησσό

Υπήρξε επιτυχημένος έμπορος στην Οδησσό και εργάστηκε στον τομέα του σιτεμπορίου. Ο εμπορικός του οίκος το 1817 ήταν από τις δέκα σπουδαιότερες εξαγωγικές επιχειρήσεις. Παντρεύτηκε την Αικατερίνη Κουτσόβσκαγια από αριστοκρατική ρωσική οικογένεια και απόκτησαν πέντε απογόνους. Η επιτυχία του στο εμπόριο του άνοιξε το δρόμο για τη συμμετοχή σε επιτροπές της δημοτικής διοίκησης. Κατά τη διάρκεια της εκστρατείας του Ναπολέοντα εναντίον της Ρωσίας, το 1812, διορίστηκε από τις τοπικές αρχές υπεύθυνος για τη συγκέντρωση δωρεών από την ελληνική παροικία με σκοπό την ενίσχυση των ρωσικών στρατευμάτων. Στη διάρκεια της επιδημίας χολέρας που έπληξε την Οδησσό, το 1813, διορίστηκε από το Ρισελιέ υπεύθυνος ενός από τους πέντε τομείς στους οποίους χωρίστηκε η πόλη για την αντιμετώπιση της επιδημίας. Το 1815 συγκέντρωσε χρήματα για την οικοδόμηση του νοσοκομείου και της ορθόδοξης εκκλησίας. Υπηρέτησε το δημαρχιακό αξίωμα στην Οδησσό το διάστημα 1818-1821. Δεν υπήρξε μέλος της Φιλικής Εταιρείας. Ωστόσο, αλληλογραφούσε με τον Υψηλάντη, τον οποίο ενίσχυσε ηθικά και υλικά (11 Μαρτίου 1821), ενώ βρισκόταν σε επαφή με ομάδα Κεφαλλήνων εθελοντών με αρχηγό το Λουκά Βαλσαμάκη, οι οποίοι είχαν προσέλθει στο στρατόπεδό του στις 5 Μαρτίου 1821.

Μετά την καταστροφή της Χίου και το νέο κύμα προσφύγων που κατέκλυσε την Οδησσό, ο Δημήτριος Ιγγλέσης έγινε πρόεδρος της τοπικής επιτροπής παροχής βοηθημάτων στους πρόσφυγες (1821-1831). Ανέλαβε επίσης την οργάνωση συμπαράστασης στη νέα κυβέρνηση του ελληνικού κράτους υπό τον Ιωάννη Καποδίστρια. Με το τέλος του Ρωσοοθωμανικού πολέμου (1828-1829) συμμετείχε στο πρόγραμμα μεταφοράς πέτρας από το εξωτερικό για την πεζοδρόμηση της Οδησσού, ένα έργο που πίστευε ότι θα απέφερε εμπορικά οφέλη στην πόλη.

ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΝΤΑΙ ΣΗΜΕΡΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ ΤΟΥ ΘΡΥΛΙΚΟΥ «ΣΚΑΘΑΡΙΟΥ»

 Αν ζούσε ο Τζον Λένον...

Ηταν σαν σήµερα. Πριν από τριάντα ακριβώς χρόνια, που ο Τζον Λένονέπεφτε νεκρός από τις σφαίρες του δολοφόνου του, στη γωνία 72ης Οδού και Σέντραλ Παρκ Γουέστ όπου έµενε στο Μανχάταν.

Τρεις δεκαετίεςµετά, εκείνη ηµέρα µοιάζει το ίδιο σκοτεινή και ακατανόητη. Ο Λένον «ζει» µέσα από τα τραγούδια του καιόχι µόνο. Σε µια εποχή που τα είδωλα έχουν λήξει, ο Λένον «µιλάει» ακόµη στο κοινό του. Η τεχνολογία,η τέχνη- και σε πρώτο ρόλο η µουσική, σβήνουν την 8η Νοεµβρίου του 1980 από το ηµερολόγιο. Πάνω στη θλιβερή επέτειο, ο σκηνοθέτης Μάικλ Γουόλντµαν παρουσιάζει το ντοκιµαντέρ « Η µέρα που πέθανε ο Τζον Λένον», όπου άνθρωποι που µε κάποιον τρόπο βρέθηκαν να παίζουν ρόλο εκείνη την ηµέρα µιλάνε στην κάµερα και θυµούνται πράγµατα, περισσότερα από όσα περίµενε κανείς. Επιτυχία του σκηνοθέτη το γεγονός πως καταφέρνει να πείσει και τον φωτογράφο Πολ Γκόρες που είχε τραβήξει τον Λένον να δίνει αυτόγραφο υπογράφοντας τον δίσκο στονΜαρκ Τσάπµαν, ο οποίος ύστερα από λίγο θα γινόταν ο δολοφόνος του.

Αν ο Τσάπµαν µε το διεστραµµένο µυαλό του δεν ήταν εκεί, ο Τζον Λένον θα είχε προφανώς µόλις γιορτάσει τα 70 του χρόνια. Και ποιος ξέρει...θα φορούσε άραγε ακόµη τα στρογγυλά γυαλιά του; Θα µιλούσε για την κυκλοφορία των Beatles σε ψηφιακή µορφή; Θα έδινε τα τραγούδια του για download;

Θα ήταν µαζί µε τη Γιόκο Ονο ή θα είχε αποτραβηχτεί σε κάποιο νησί που δεν θα ξέραµε καν το όνοµά του;

∆εν ξέρουµε τι θαέκανε, ξέρουµε όµως πώς µπορεί να έδειχνε ο Λένον σήµερα αν ζούσε. Χάρη στην ψηφιακή τεχνολογία και τον καλλιτέχνη που σχεδίασε τον 70χρονο Τζον. Τα µαλλιά θα είχαν λίγο υποχωρήσει, η µύτη θα ήταν λίγο πιο γαµψή, το βλέµµα κάπως πιο κουρασµένο. Και µάλλον θα επέµενε να δίνει στην ειρήνη µια ακόµη ευκαιρία. Με µηνύµατα µέσω twitter, όπως συνεχίζει να κάνει η Γιόκο.

Τον Νοέµβριο του1980 η φωνή του Τζον Λένονακουγόταν από όλα τα ραδιόφωνα.Είχε νέο άλµπουµ, το «Double Fantasy» που εκείνες τις ηµέρες έβγαινε στα δισκοπωλεία, ενώ το τραγούδι του «Just Like Starting Over» είχε ήδη κυκλοφορήσει σαν σινγκλ. Το απόγευµα της 8ης∆εκεµβρίου, έξω από το διαµέρισµά τουστο Dakota Building στη Νέα Υόρκη,τον περίµενε ο 25χρονος ΜαρκΤσάπµαν, που, όπως συνηθίζουν οιφαν, βλέποντας το είδωλό τουνα βγαίνει απότο κτίριο, τον είχε πλησιάσει για ένα αυτόγραφο πάνω στο δίσκο που είχε αγοράσει και κρατούσε στα χέρια του.Ο Τσάπµαν δεν θα φύγει. Θα µείνει εκεί ώσπου να επιστρέψει ο Λένον. Γύρω στις 11 βλέπει τη λιµουζίνα να πλησιάζει. Ο Τζον βγαίνει και προχωράει µπροστά. Ο Τσάπµαντου φωνάζει «Κύριε Λένον;». Τα υπόλοιπα συµβαίνουν πολύγρήγορα. Τονσηµαδεύει και πυροβολεί. Οι σφαίρες τον βρίσκουν στην πλάτη και στο χέρι. Πέφτει κάτω. Πανικός. Μεταφέρεται επειγόντως στο Νοσοκοµείο Ρούσβελτ λίγα µόλις τετράγωνα από εκεί. ∆εν τα καταφέρνει. Στα 40 τουχρόνια, ο Τζον Λένον είναι νεκρός.

Της Μαρίας Μαρκουλή 

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4608063

Ετσι, για την τιμή των όπλων

ΑΠΟ ΤΗΝ <<ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ>>

Υπεύθυνος: ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΓΙΑΝΝΗΣ ΤΡΙΑΝΤΗΣ

Ηρθε, λοιπόν, το τσιράκι του παγκόσμιου κεφαλαίου. Και τι μας είπε; Οτι χρειάζονται κι άλλες μειώσεις μισθών!

Οτι υπάρχει... κάποιο πρόβλημα και γι' αυτό επιβάλλεται η επιμήκυνση της αποπληρωμής. Οτι το ΔΝΤ... έχει μάθει από τα λάθη του! Αλλά δεν μας είπε σε τι διαφέρει η... καλή «συνταγή» που εφαρμόζεται στην Ελλάδα από τις αντίστοιχες καταστροφικές παρεμβάσεις του Ταμείου σε άλλες χώρες... Μίλησε για ανάκαμψη στις αρχές του 2012, αλλά δεν εξήγησε πώς θα το πετύχει αυτό μια χώρα βυθισμένη σε βαθιά, εξοντωτική ύφεση, η οποία θα εργάζεται σκληρά απλώς για να αποπληρώνει το χρέος της... Αψογος στον ρόλο του ο εκπρόσωπος των επικυρίαρχων: με οδηγίες και νουθεσίες προς την αντιπολίτευση. Με ναρκισσιστικού τύπου στωικότητα (κάτι σαν: μας βρίζετε, αλλά εμείς οι μεγάθυμοι ήρθαμε να σας σώσουμε). Και με επαίνους για τους πειθήνιους διεκπεραιωτές των έξωθεν αποφάσεων και εντολών... Α! Δεν είναι τυχαίος ο κύριος Ντομινίκ Στρος-Καν. Η ευρύτερη παγκόσμια Αριστερά, τέκνο της οποίας τυγχάνει ο επικεφαλής του ΔΝΤ, δικαιούται να είναι υπερήφανη (...Ούτε μια αποδοκιμασία ή έστω μια ηχηρή αποχώρηση από την αίθουσα. Πόσω μάλλον ένα παπούτσι, ένα γιαούρτι ή μια δέσμη από πύρινα βλέμματα, έτσι, για την τιμή των όπλων) *** Κι όμως: ένα άλλο τσιράκι, ο Ντέιβ Μπρούμπεκ, μας συγκίνησε. Ακμαίος στα ενενήντα χρόνια του ο σπουδαίος πιανίστας της τζαζ, γιόρτασε την επέτειο έχοντας δίπλα του τον Κλιντ Ιστγουντ (ντοκιμαντέρ και μια ραδιοφωνική συνέντευξη). Και κάπως έτσι -λίγο τα χρόνια, λίγο τα πλήκτρα του πιάνου, ηδύφωνα μέσα στον λαβύρινθο της προσωπικής διαδρομής του έκαμαν τη συγκίνηση να κατισχύσει. Κι έτσι να ξεχαστεί ο τζαζίστας που έπαιζε στα «καθαρά» μαγαζιά για λευκούς και γύρναγε την οικουμένη ως εκπρόσωπος της αμερικανικής κυβέρνησης *** Εκείνος, που λέτε, ο δεξιός πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, ο Βίκτορ Ορμπαν, μόλις πήρε την εξουσία, διαφώνησε με το ΔΝΤ και τα μέτρα που είχαν συμφωνήσει οι σοσιαλιστές. Επέβαλε, λοιπόν, έκτακτους φόρους στις τράπεζες της χώρας, στις εταιρείες ενέργειας και τηλεπικοινωνιών και κρατικοποίησε τα ιδιωτικά συνταξιοδοτικά Ταμεία... Αλλά είχαν γνώση οι φύλακες του παγκόσμιου κεφαλαίου: η γνωστή Moody's έσπευσε να υποβαθμίσει την Ουγγαρία κατά δύο βαθμίδες. Είχε προηγηθεί η Standard & Poor's, ενώ ενδιαμέσως αρκετοί διαχειριστές κεφαλαίων πυροβολούσαν τη χώρα με αρνητικές εκτιμήσεις. Με ποιο επιχείρημα; Οτι τάχα τα μέτρα είναι προσωρινά και κατά συνέπεια «το διαρθρωτικό δημοσιονομικό έλλειμμα θα επιδεινωθεί»... Το μήνυμα σαφές...

ΤΟ 20 ΤΕΥΧΟΣ ΤΗΣ ΚΥΜΟΘΟΗΣ

Περιοδική έκδοση του Συνδέσμου Φιλολόγων Κεφ/νιάς και Ιθάκης Το Διοικητικό Συμβούλιο του Συνδέσμου Φιλολόγων Κεφαλονιάς και Ιθάκη με ομόφωνη απόφασή του αφιερώνει με ιδιαίτερο σεβασμό και εκτίμηση τον 20ο τόμο της Κυμοθόης στο λαογράφο, Ιστορικό ερευνητή Αγγελο-Διονύση Δεμπόνο: - Για την σχεδόν ανελλιπή συνεργασία του με την Κυμοθόη - Για την στήριξη του Συνδέσμου μας και των εκδηλώσεών του - Για την πάντα άμεση και πρόθυμη ανταπόκρισή του σε αιτήματα και προσκλήσεις εκπαιδευτικών, μαθητών και Σχολείων για ομιλίες και συζητήσεις σχετικές με την κεφαλονίτικη Ιστορία και Λαογραφία - Για την παραγωγικότατη αναδίφηση του Τοπικού Ιστορικού Αρχείου - Για το πλούσιο συγγραφικό του έργο, το σχετικό με την Τοπική Ιστορία και Λαογραφία μας, απαραίτητο βοήθημα για κάθε μελετητή της κεφαλονίτικης Ιστορίας και Παράδοσης. Το 20ο τεύχος περιέχει ενδεικτικά τα εξής άρθρα: ΕΥΗ ΚΑΛΟΓΗΡΑΤΟΥ: Σύντομο βιογραφικό σημείωμα γιο. τον Αγγελο-Διονύση Δεμπόνο ΕΥΠΡΑΞΙΑ ΠΟΛΛΑΤΟΥ: Χτίζοντας το μύθο: Η Κεφαλονιά και ο ερευνητής Δεμπόνος ΝΙΚΗ ΜΑΖΑΡΑΚΗ: Η αξιοποίηση των βιβλίων του Αγγελο-Διονύση Δεμπόνου στη σχολική τάξη ΕΥΗ ΚΑΛΟΓΗΡΑΤΟΥ: Εργογραφία Αγγελο-Διονύση Δεμπόνου Σελίδες αφιερωμένες στην ΛΑΟΓΡΑΦΙΑ ΜΙΧΑΛΗΣ Γ. ΜΕΡΑΚΛΗΣ: Συνηγορία της Λαογραφίας ΦΑΝΗΣ ΚΑΚΡΙΔΗΣ: Συναπαντήματα: Ανθρωπολογικά στη συνάντηση τον Οδυσσέα με τη Ναυσικά ΚΩΣΤΑΣ Δ. ΚΟΝΤΑΞΗΣ: Ο λαϊκός πολιτισμός στην υποχρεωτική εκπαίδευση, μέσα από τη διαθεματικότητα ΝΙΚΟΛΑΟΣ Ξ. ΚΑΡΠΟΥΖΗΣ: Αστική Λαογραφία. Ορισμένες μεθοδολογικές προσεγγίσεις και παρατηρήσεις σχετικά με την έρευνα ΑΓΓΕΛΟ - ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΔΕΜΠΟΝΟΣ: Παραδοσιακά πανηγύρια στην Κεφαλονιά. Ευκαιρίες δυναμικής επίλυσης κοινωνικών διαφορών. ΕΛΕΝΗ ΨΥΧΟΓΙΟΥ: Το πανηγύρι της Παναγίας της Λάμιας στα Διλινάτα στο πλαίσιο της «Μεγάλης αφήγησης» για τη Μητέρα -Γη ΜΑΡΙΕΤΓΑ ΓΡ. ΚΑΛΟΓΗΡΑΤΟΥ: Τύποι γαμήλιων συμβολαίων του 16ον και 17ου αιώνα στα Επτάνησα Γ. ΜΠΑΛΛΑΣ - Ν. ΛΑΣΚΑΡΗ - ΜΠΑΛΛΑ: Αγγελοκώστας Ζαπάντης-Φράγκος. Ένας λαϊκός στιχουργός και εξαίρετος ποιητής ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ Π. ΑΘΑΝΑΣΑΤΟΣ: Πτυχές από τον γεωργικό βίο τον χωριού Καραβάδος Κεφαλληνίας. ΡΙΤΑΤΣΙΝΤΙΛΗ - ΒΑΗΣΜΑ: Στιγμιότυπα περασμένων καιρών από την Ιθάκη ΛΑΜΠΡΟΣ Γ. ΣΙΜΑΤΟΣ: Ξόρκια από το χωριό Φάρσα της Κεφαλονιάς Γ. Ν. ΜΟΣΧΟΠΟΥΛΟΣ - Α. Κ. ΓΑΛΙΑΤΣΑΤΟΥ: Πρώιμες σκέψεις και προτάσεις για κοινωνικότερη εκπαίδευση (δημοτική και μέση) από βιβλίο του 1872 : ΣΠΥΡΟΣ Δ. ΛΟΥΚΑΤΟΣ: Η ιστορική αποτίμηση της Γ΄ των Ελλήνων Εθνικής Συνέλευσης. Εν Επιδαύρω, εν Ερμιόνη, ενΤροιζήνι, κατ' επανάληψιν, 1826-1827 263 ΠΕΤΡΟΣ ΠΕΤΡΑΤΟΣ: Γ. Ψυχάρης και Κ. Παλαμάς στην Κεφαλονιά και η σχέση τους με τους Κεφαλονίτες Γ. ΜΕΣΣΑΡΗΣ - Α. ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΑΤΟΥ: Η γραπτή επικοινωνία τον Χαραλάμπους Τυπάλδου – Ιακωβάτου με ασθενείς και συναδέλφους τον ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΕΣ ΣΕΛΙΔΕΣ: Δ. Βεργίδης, Π. Νικολετάτος - Κεκάτος, Φ. Παυλάτος, Παν. Κωνσταντακόπουλος, Δίον. Μαρκαντωνάτος, Κων. Λογοδότης, Κ.Π. Γργπλς Πακιόλος, Δ. Μαραβεγιας, Γ. Παναγιωσούλης, Μ. Αποοτολάτος ΜΑΘΗΤΙΚΟΣ ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΚΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ 2010 ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΣΙΕΣ: Γεράσιμος Α. Ρηγάτος, Γιώργος Πετρόπουλος, Δρ Ιωάννης Δ. Μεσολωράς, Νίκη Λάσκαρη - Μπάλλα, Α. Γεωργάτος, Ηλίας Α. Τουμασάτος, 409 ΕΚΔΗΛΩΣΕΙΣ – ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΦΙΛΟΛΟΓΩΝ http://www.kefaloniaphotonews.gr/

Τα φετινά Χριστούγεννα στείλτε τις ευχές σας μ’ ένα βιβλίο αντί για κάρτα.

Το βιβλιοπωλείο «ΚΥΒΟΣ» σας προσφέρει το βιβλίο «Κεφαλλονίτικα έθιμα του Δωδεκαημέρου» σε τιμή κόστους 1,20 €, όσο δηλαδή το κόστος μιας Χριστουγεννιάτικης κάρτας!

                                                          

Δωρίστε στους αγαπημένους σας αυτό το βιβλίο για να μάθουν τα έθιμα του τόπου μας και για να το κρατήσουν για πάντα στην βιβλιοθήκη τους.

Η κάρτα θα πεταχτεί. Το βιβλίο θα μείνει για πάντα!

Και όλα αυτά στην τιμή μιας χριστουγεννιάτικη κάρτα!

(απαραίτητη προϋπόθεση η αγορά τουλάχιστον 40 βιβλίων)

Για περισσότερες πληροφορίες απευθυνθείτε

στο βιβλιοπωλείο «ΚΥΒΟΣ»

ΕΝΑ ΚΑΤΑΠΤΥΣΟ ΚΑΙ ΑΝΥΠΟΓΡΑΦΟ ΑΡΘΡΟ ΤΟΥ ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΔΕΚΕΜΒΡΗ ΤΟΥ 2008.

Ότι δεν ελέγχει το ΚΚΕ, το προβοκάρει το κατασυκοφαντεί και το ρίχνει στον Καιάδα του...Οπορτουνισμού..... και της Πολιτικής του Μυωπίας!

  Γνωστή η τακτική αυτή του Περισσού, από τα γεγονότα του Πολυτεχνείου. Μια τακτική που βασίζεται στο Δόγμα. << Ότι δεν ελέγχει το μικρομάγαζο
 του Κόμματος, είναι εχθρός του Λαού!!!>>

Λειτουργώντας ουσιαστικά σαν Αριστερό Ανάχωμα του Συστήματος, ελέγχει και  καθοδηγεί τα μέλη και τους οπαδούς του, μέχρι εκεί που δεν  ενοχλείται το σύστημα - εργοδότης του.

Το Δεκέμβρη του 2008, το κόμμα αυτό, τρομοκρατημένο από τα γεγονότα των ημερών, έκανε... επαναστατικές εκδρομές, στο Περιστέρι, στην Καλιθέα, στις... Κουκουβάουνες!!! δίνοντας έτσι διαπιστευτήρια υποταγής, στον Καραμανλή, στον Καρατζαφέρη και σε όλο το κακό συναπάντημα!

Αντί να μπει μπροστά και να στηρίξει το ποτάμι εκείνο που είχε ξεχυθεί στους δρόμους όλης της Ελλάδας, να βάλει καινούργια αιτήματα, να σμίξει με τις χιλιάδες λαού που διαδήλωναν, το κόμμα της... Εργατικής Τάξης!!! συντάχθηκε με τον Πολύδωρα και τον Καρατζαφέρη. Λοιδόρησε, συκοφάντησε, έφτυσε τις χιλιάδες Λαού που βρίσκονταν στους δρόμους.  Έκανε αυτό που του ζήτησαν τα αφεντικά του!

Η Γεννική Γραμματέας του, βγαίνοντας από το μέγαρο Μαξίμου, (κατόπιν εντολής;)  έδειξε με το δάχτυλο   τον ΣΥΡΙΖΑ, ως υποκινητή των επεισοδίων και των βανδαλισμών στο κέντρο της Αθήνας!!!  εισπράντοντας έτσι τα εύσημα, από όλο τον καλό τον κόσμο ( Καρατζαφέρης, Πολύδωρας και Σία)!!!

Σήμερα, ευχαριστημένο (το ΚΚΕ ), ... αντιστέκεται στην κρίση, κάνοντας... περιπάτους των 2000-25000 ατόμων, στο κέντρο της Αθήνας και περιμένει τη Δευτέρα Παρουσία της Επανάστασης!!! Έως τότε, η Τυποεκδοτική να είναι καλά και οι μπίζινες με τους... καπιταλιστές!!!!

 

Από το << Ριζοσπάστη >> το παρακάτω πόνημα, πολιτικής αφασίας!

Επίκαιρες εκτιμήσεις

Με αφορμή την εν ψυχρώ δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου πριν από δυο χρόνια

Με αφορμή τα δύο χρόνια από την εν ψυχρώ δολοφονία του 15χρονου μαθητή Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια το Δεκέμβρη του 2008, είδαν το φως της δημοσιότητας άρθρα για τα γεγονότα που ακολούθησαν μετά τη δολοφονία και τα οποία διάφορα αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία ονόμασαν «εξέγερση». Με αναλύσεις του τύπου τι απέγινε η εξέγερση, αφομοιώθηκε ή όχι, τι σηματοδοτεί για το σήμερα κλπ.
Και τη συγκεκριμένη περίοδο πάσχιζαν να τεκμηριώσουν την άποψη ότι «ένα νέο κίνημα γεννιέται».
«Εξεγέρθηκαν», οι νέοι έλεγαν τότε, γιατί καμιά πολιτική, κανένα κόμμα δεν τους εκφράζει. Δεν τους δίνει όραμα. Τους νέους που καταπιέζονται από την κοινωνία, πρέπει να τους αφουγκραστεί η κοινωνία, έγραφαν. Και πάνω σ' αυτό το μοτίβο, αστικά και οπορτουνιστικά επιτελεία, μέσω των αστικών ηλεκτρονικών ΜΜΕ και εφημερίδων, έστηναν το γαϊτανάκι του υποτιθέμενου «νέου κινήματος». Το οποίο συγκροτείται αποκλειστικά και μόνο από τους νέους. Και που μπορεί αυτό το κίνημα να αναγκάσει την «κοινωνία» τους να «συνέλθει» από τη βάρβαρη καταπίεσή της κατά των νέων. Κάποιοι απ' αυτούς θυμήθηκαν να παραλληλίσουν τα γεγονότα με αφορμή τη δολοφονία του 15χρονου μαθητή με το Μάη του '68 στο Παρίσι.
Καθόλου τυχαίος παραλληλισμός. Θέλησαν να περάσουν στις λαϊκές και ιδιαίτερα στις νεολαιίστικες συνειδήσεις πως το ταξικό, εργατικό, το λαϊκό κίνημα έχει ξεπεραστεί οριστικά, είναι παρωχημένο αντικειμενικά, το επαναστατικό υποκείμενο, η εργατική τάξη με επικεφαλής το Κομμουνιστικό Κόμμα, δεν μπορεί να εκφράσει «τις νέες ιδέες», των «εξεγερμένων νέων», για «μια άλλη κοινωνία» που «ονειρεύονται οι νέοι», επομένως και την αγωνία και τους πόθους μιας νεολαίας με αβέβαιο μέλλον.
Και πάνω δω να στήσουν την κάλπικη αντίθεση, νεολαία από τη μια, (παλιά μικροαστική οπορτουνιστική θεωρία) και η βάρβαρη κοινωνία στο σύνολό της, δηλαδή και οι αστοί και οι εργάτες, ο λαός, από την άλλη, προκειμένου να συσκοτίσουν τις πραγματικές κοινωνικές αντιθέσεις ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εξουσία του από τη μια και την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα και τα παιδιά τους από την άλλη. Να συγκαλύψουν το γεγονός ότι η αιτία των δεινών της νεολαίας είναι οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η εκμετάλλευση, που πρέπει να καταργηθούν για να ανοίξει ο δρόμος για μια κοινωνία που θα ικανοποιεί τις ανάγκες των εργατών, των λαϊκών στρωμάτων, της νεολαίας.
Θέλησαν τότε να στρώσουν το δρόμο, προβάλλοντας ως «εξεγερτικό» το κίνημα της νεολαίας, για να ξεκόψουν τη νεολαία των λαϊκών στρωμάτων από το επαναστατικό εργατικό κίνημα που πραγματικά μπορεί να εκφράσει τις ανάγκες της με στόχους πάλης, αυτούς που θέτει το οργανωμένο τμήμα των αγωνιζόμενων μαθητών, των φοιτητών, σπουδαστών, στόχοι που συνδέονται άμεσα με τη ζωή των οικογενειών τους και τη δεινή θέση των εργατών σ' αυτή την κοινωνία. Να την ξεκόψουν από τον αγώνα ρήξης και ανατροπής της πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου, που δημιουργεί και αναπαράγει τα προβλήματα και τα αδιέξοδα στους νέους, που επιβάλλει την κρατική βία και τρομοκρατία, αλλά και τη βία και τρομοκρατία των καπιταλιστών στους τόπους δουλειάς. Προβλήματα που έχουν άμεση σχέση με αυτά των γονιών τους. Να τους ξεκόψουν από τον αγώνα με προοπτική το σοσιαλισμό.

Διδάγματα από τα γεγονότα της περιόδου

Βεβαίως τότε, στους δρόμους δε βγήκαν μόνο αυτοί που τους ονόμασαν «αντιεξουσιαστές» με την «κουκούλα» και το σπάσιμο της βιτρίνας.
Βγήκαν νεανικές μάζες, ιδιαίτερα μαθητικές, αλλά και φοιτητικές, σπουδαστικές, με συνθήματα κατά της κρατικής βίας, αλλά και υπέρ της δημόσιας δωρεάν Παιδείας. Μαζί τους βάδισαν χέρι χέρι τα σωματεία με ταξικό προσανατολισμό, κάνοντας ένα σοβαρό βήμα στην κοινή δράση του εργατικού και του νεολαιίστικου κινήματος. Στο 18ο Συνέδριό του το ΚΚΕ εκτιμώντας τα γεγονότα της περιόδου, ανέφερε στην εισήγηση της ΚΕ τα εξής:
«Το δίδαγμα που βγαίνει από εκείνες τις μεγάλες κινητοποιήσεις που ευαισθητοποίησαν μεγάλα τμήματα του λαού, των οποίων η απήχηση πέρασε τα σύνορα της χώρας, είναι ότι: Ενα γεγονός, μια σπίθα μπορεί να οδηγήσει στο φούντωμα του κινήματος, σε συνθήκες που υπάρχει το βασικό υπόβαθρο, η αγανάκτηση από τις καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις, η διάψευση ελπίδων ότι είναι δυνατόν, στα πλαίσια του συστήματος, να δοθούν ριζικές λύσεις για το λαό, ιδιαίτερα για τη νεολαία, που είναι ο στόχος των ελαστικών εργασιακών σχέσεων, της μερικής απασχόλησης, της κρατικής βίας, της χειραγώγησης. Δεν ήταν ένα απλό ξέσπασμα, βγήκε στην επιφάνεια η διάθεση για γενικότερο αγώνα, για το μέλλον της νέας γενιάς, για τα δικαιώματά της.
Ορισμένοι αποκάλεσαν το ξέσπασμα της νεανικής οργής λαϊκή εξέγερση, με πιο χαρακτηριστική περίπτωση ένα μέρος του αστικού Τύπου που προσανατολίζεται στη σοσιαλδημοκρατία, ενώ ο ΣYN/ΣYPIZA αναγόρευσε το κίνημα σε νεανική εξέγερση.
Εγινε προσπάθεια να σημαδευτούν οι νεανικές κινητοποιήσεις από την προσπάθεια επανεμφάνισης ενός συγκροτημένου και "εκπαιδευμένου" αυτοαποκαλούμενου "αντιεξουσιαστικού" κινήματος, με κοινό χαρακτηριστικό την κουκούλα και κυρίως την τυφλή βία, με τη χρησιμοποίηση μολότοφ και άλλου σχετικού εξοπλισμού, που χρησιμοποιήθηκε για τις καταστροφές βιτρινών, τραπεζών, καταστημάτων, δημόσιων κτιρίων κλπ., με το πλιάτσικο. Το βασικό τους χαρακτηριστικό ήταν η απουσία πολιτικών συνθημάτων και αιτημάτων, στόχων, πλαισίου. Αυτοαναγορεύτηκαν σε εκδικητές για τον άδικο θάνατο του μαθητή, οπαδοί της πάλης, γενικά, κατά της εξουσίας, κατά κάθε μορφής οργάνωσης και καθοδήγησης.

Η στάση των κομμάτων

H ΝΔ προσπάθησε να αξιοποιήσει την τυφλή βία για να συκοφαντήσει το λαϊκό κίνημα, το νεολαιίστικο κίνημα... Εθεσε για πρώτη φορά σε εφαρμογή το νόμο του ΠAΣOK που κινείται στη λογική του "ευρωτρομονόμου"...
Το ΠAΣOK από τη μια μεριά, καταδίκαζε τον αυταρχισμό της κυβέρνησης, τις κατασταλτικές δραστηριότητες των Σωμάτων Ασφαλείας, και, από την άλλη, κατηγορούσε την κυβέρνηση ότι μένει αδρανής μπροστά σε φαινόμενα καταστροφών που προέβαιναν οι κουκουλοφόροι, την κατηγορούσε ως αδρανή έναντι της καταστροφής περιουσιών.
O ΣYN/ΣYPIZA ξεπέρασε κάθε όριο καιροσκοπισμού και αντικομμουνισμού...
H επιλογή του να αναγορευτεί σε βασική δύναμη διαμόρφωσης ενός αναρχοαυτόνομου πόλου με τη σύμπραξή του με εξωκοινοβουλευτικές αριστερίστικες αντιΚΚΕ ομάδες συμπίπτει με τους ανάλογους σχεδιασμούς των αστικών πολιτικών δυνάμεων που επιθυμούν ένα ανάχωμα προς τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών μαζών και πιο ειδικά απέναντι στο KKE και την KNE, ένα άλλοθι για την κρατική καταστολή.
O ΛΑ.O.Σ. έδειξε την απέχθειά του στη μαζική λαϊκή δράση, στις αγωνιστικές μορφές πάλης, αναδείχτηκε σε απολογητή της αστυνομικής βίας.

Τι αλήθεια συνέβη;

Τι, αλήθεια, συνέβη για ένα δεκαπενθήμερο μετά το θάνατο του μαθητή και ακόμα την απόπειρα δολοφονίας σε βάρος του άλλου μαθητή - συνδικαλιστή από το Περιστέρι;
Συνέβη αυτό που πριν από λίγο υπογραμμίσαμε: Ενα φούντωμα της λαϊκής δράσης και δυσαρέσκειας που πήρε τη μορφή μαζικών νεανικών κινητοποιήσεων, που άγγιξαν την ψυχή, την καρδιά και το νου χιλιάδων εργαζομένων, πολλοί από τους οποίους στήριξαν τους νεανικούς αγώνες και συστρατεύτηκαν. Σχετικά απότομο ξέσπασμα ναι, αλλά λαϊκή εξέγερση όχι.
Αλλωστε, είναι πασίγνωστο από την εποχή της εξέγερσης του Σπάρτακου και γενικότερα της εξέγερσης των δούλων, από την εποχή των εργατικών, λαϊκών εξεγέρσεων, που συνέβησαν το 17ο, 18ο, 19ο και 20ό αιώνα, ότι στις λαϊκές εξεγέρσεις υπήρχαν και υπάρχουν ορισμένα χαρακτηριστικά, όπως η οργάνωση, η ανάδειξη πολιτικών στόχων, η μαζικότητα, ο ηρωισμός, η αφοβία μπροστά στη βία, η αυτοθυσία. Τίποτε από αυτά δε χαρακτήριζε τη δράση των κουκουλοφόρων, κυρίως των ηγετών και του βασικού πυρήνα που διαμορφώθηκε σχεδιασμένα και πολύ οργανωμένα.
O αυθορμητισμός στη νεολαία μπορεί να εκδηλωθεί πολύμορφα, σε μια περίοδο, μάλιστα, που οι νέοι βιώνουν τα προβλήματα της οικογένειας και του περίγυρου, νιώθουν μεγάλη ανασφάλεια και αβεβαιότητα για το αύριο ή γνωρίζουν ότι το αύριο θα είναι οδυνηρό γι' αυτούς. Ομως, το λεγόμενο αντιεξουσιαστικό κίνημα δεν έχει καμία σχέση ούτε με το αυθόρμητο, ούτε με τον αυθορμητισμό. Είναι ένα εργαλείο που λειτουργεί σε βάρος του κινήματος, κάθε άλλο παρά αντιεξουσιαστικό, αφού για να φτάσει στις ενέργειες που έφτασε αποδείχνει ότι έχει καθοδήγηση, ότι έχει αυστηρή οργάνωση, πειθαρχία. Και κάτι παραπάνω, ο βασικός πυρήνας είναι διαπλεκόμενος με τον κρατικό μηχανισμό, με υπηρεσίες, αφού εδώ και χρόνια δρα ανενόχλητος...
Το Κόμμα μας από την πρώτη στιγμή, όπως είναι γνωστό, διαχώρισε το νεολαιίστικο ποτάμι διαμαρτυρίας από τη δράση των λεγόμενων αντιεξουσιαστών. Χρειάζεται πιο εντατική προσπάθεια κατά της κρατικής βίας και καταστολής, της εργοδοτικής βίας και των εκβιασμών, κατά του πλέγματος των τρομονόμων τόσο της ΝΔ, όσο και του ΠAΣOK. H δική μας ευθύνη είναι να δυναμώσει η ιδεολογικοπολιτική δουλειά στις νέες ηλικίες και η οργάνωση της πάλης για τα δικαιώματά τους, για την προσέλκυσή τους στη δράση για το Αντιιμπεριαλιστικό Αντιμονοπωλιακό Δημοκρατικό Μέτωπο (ΑΑΔΜ), στο δρόμο της αμφισβήτησης του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος».

Ποιο κίνημα

Σήμερα που ο λαός είναι αντιμέτωπος με τις συνέπειες μιας βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης και της άγριας ολομέτωπης επίθεσης της κυβέρνησης-τρόικας σε δικαιώματα και κατακτήσεις χρόνων,τα σχέδια ΝΑΤΟποίησης και συνεκμετάλλευσης του Αιγαίου, δημιουργούν νέους κινδύνους για το λαό, για τα κυριαρχικά δικαιώματα, η πείρα και τα διδάγματα αυτής της περιόδου είναι ακόμη πιο επίκαιρα και σημαντικά. Αστικές εφημερίδες προσπαθούν να «σπρώξουν» λαϊκές και νεολαιίστικες δυνάμεις σε ανάλογη δράση ως τη μόνη διέξοδο από τη σημερινή βαρβαρότητα. Δηλαδή σε αδιέξοδο για λαό και νεολαία, σε ανώδυνες για το σύστημα πρακτικές.
Η οικονομική κρίση του καπιταλισμού δείχνει ότι το σύστημα έχει παρασαπίσει, είναι ιστορικά ξεπερασμένο και περιμένει το νεκροθάφτη του να το στείλει στο παρελθόν της ιστορίας της ανθρωπότητας. Σήμερα το ΚΚΕ καλεί την εργατική τάξη, το λαό, με την οργανωμένη πάλη και τη συγκρότηση της λαϊκής συμμαχίας να διεκδικούν ικανοποίηση όλων των σύγχρονων αναγκών τους σε αντίθεση με την πολιτική που στοχεύει στα συμφέροντα των μονοπωλίων, με την πολιτική της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, συνδέοντας αυτή την πάλη με κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας. Η ευημερία του λαού, η ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών, με βάση τα επιτεύγματα της επιστήμης και τις πλουτοπαραγωγικές δυνατότητες της χώρας, είναι εφικτή αν ο λαός με επικεφαλής την εργατική τάξη και με τη δική του εξουσία μετατρέψει σε κοινωνική λαϊκή ιδιοκτησία τα μονοπώλια, ώστε να υπάρξει κεντρικά σχεδιασμένη πανεθνική ανάπτυξη με εργατικό λαϊκό έλεγχο. Αυτό είναι το πραγματικό κίνημα ανατροπής του καπιταλισμού, μόνο αυτό μπορεί να επιβάλλει φιλολαϊκή διέξοδο.
Ι.

ΚΕΦΑΛΟΝΙΤΕΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ: ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ ΒΑΛΛΙΑΝΟΥ.

1. Βιογραφικά στοιχεία

Η οικογένεια Βαλλιάνου, από τις Κεραμιές (παλαιότερη ορθογραφία Κεραμειές) της Λειβαθούς της Κεφαλλονιάς, διακρίθηκε για τη ναυτιλιακή και εμπορική της δράση κατά τη διάρκεια του 18ου και 19ου αιώνα. Συνεχίζοντας τη ναυτιλιακή παράδοση της Κεφαλλονιάς, που ανέπτυξε σημαντικό στόλο στη διάρκεια του 18ου αιώνα, οι ναυτιλιακές δραστηριότητες της οικογένειας Βαλλιάνου εντοπίζονται στα αρχεία των δυτικοευρωπαϊκών λιμανιών, όπου καταγράφονται πολλοί πλοίαρχοι με το όνομα Βαλλιάνος (Ανδρέας, Αλέξανδρος, Γεράσιμος, Ρόκος, Θεόδωρος, Αντώνης), χωρίς όμως να γνωρίζουμε τη συγγένειά τους με τους δημιουργούς του οίκου. Η μεγάλη ακμή της οικογένειας εντοπίζεται στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα με τη δημιουργία του οίκου των αδελφών Βαλλιάνου κατ’ αρχάς στη Μαύρη θάλασσα, με έδρα το Ταϊγάνιο (Ταϊγκανρόκ) της Αζοφικής, και εν συνεχεία με γραφεία στο Λονδίνο και τη Μασσαλία.

Ο πατέρας των ιδρυτών του οίκου ήταν ο Αθανάσιος Βαλλιάνος, ο οποίος πρέπει να γεννήθηκε περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1770. Ο Αθανάσιος μαζί με τη γυναίκα του Φρόνια απέκτησαν οκτώ παιδιά: τη Σαντίνα, το Σπύρο, το Νικόλαο, το Μεταξά, το Μαρίνο (1808-1896), τον Παναγή (1814-1902), τον Ανδρέα (1827-1889) και τη Μαρία. Ο Μαρίνος, ο Παναγής και ο Ανδρέας αποτέλεσαν τη σημαντική αδελφική τριάδα που δημιούργησε τον οίκο των αδελφών Βαλλιάνου.

2. Επιχειρηματική δράση

Ο οίκος των αδελφών Βαλλιάνου διακρίθηκε στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, ενώ η περίοδος της μεγάλης του ακμής ήταν από τη δεκαετία του 1870 μέχρι τις αρχές του 20ού αιώνα. Το εύρος και ο όγκος των δραστηριοτήτων των Βαλλιάνων τούς κατέστησε ηγετικό επιχειρηματικό όμιλο στο διεθνές επιχειρηματικό δίκτυο των Ελλήνων, στο «Ιόνιο δίκτυο», που διακινούσε το εμπόριο, τη ναυτιλία και τις χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες της Μαύρης θάλασσας και της ανατολικής Μεσογείου προς τη δυτική Μεσόγειο και τη βόρεια Ευρώπη.

Πρώτος έφυγε από την Κεφαλλονιά ο Μαρίνος (Μαρής) Βαλλιάνος στις αρχές της δεκαετίας του 1820. Μπαρκάρισε και εργάστηκε σε κεφαλλονίτικο ιστιοφόρο, οπότε, έπειτα από μερικά ταξίδια στη Μεσόγειο, αποφάσισε να εγκατασταθεί στο Ταϊγάνιο της Αζοφικής, ίσως στα τέλη της δεκαετίας του 1820. Είναι η εποχή της μεγάλης ανάπτυξης του σιτεμπορίου της νότιας Ρωσίας από την Οδησσό μέχρι την Αζοφική. Η αλματώδης ανάπτυξη των εξαγωγών σιτηρών αποτέλεσε πόλο έλξης για τους κατοίκους του Ιονίου και του Αιγαίου, που εξακολούθησαν να καταφθάνουν στην περιοχή από τα τέλη του 18ου αιώνα μέχρι τα τέλη του 19ου αιώνα.

Το Ταϊγάνιο, το ακραίο και πιο σημαντικό εξαγωγικό λιμάνι της Αζοφικής, δίπλα στην ελληνική Μαριούπολη, αποτέλεσε και αυτό πόλο έλξης Ελλήνων από τις αρχές του 19ου αιώνα. Εκεί εγκαταστάθηκε το 1815 ο πάμπλουτος Ιωάννης Βαρβάκης και έζησε σε αυτό το μέρος μέχρι το θάνατό του το 1825. Αξιοσημείωτη ελληνική εμπορική κοινότητα δημιουργήθηκε τις δεκαετίες 1830 και 1840 με υποκαταστήματα μεγάλων χιώτικων εμπορικών οίκων της ελληνικής διασποράς, όπως των αδελφών Ράλλη, Σκαραμαγκά, Ροδοκανάκη, Αυγερινού, Παπούδωφ και Λασκαρίδη. Η ανοδική πορεία των εξαγωγών του Ταϊγάνιου συνεχίστηκε όλη τη διάρκεια του 19ου αιώνα, παρά τις δυσκολίες ναυσιπλοΐας λόγω των αβαθών υδάτων της Αζοφικής, την ακαταλληλότητα των λιμανιών και τις μεγάλες αργοπορίες εξαιτίας της αναγκαστικής καραντίνας στο Κερτς και εξαιτίας του αμμώδους φράγματος των Στενών του Γενί Καλέ.

Ο Μαρής Βαλλιάνος στα τέλη της δεκαετίας του 1820 προσλήφθηκε ως ναύκληρος σε πλοιάρια της Αζοφικής που ανήκαν στον Κεφαλλονίτη σιτέμπορο Αυγερινό. Η σημασία των πλοιαρίων στην Αζοφική ήταν μεγάλη. Το Ταϊγάνιο, που συγκέντρωνε τα 2/3 όλων των εξαγωγών της περιοχής, βρισκόταν σε απόσταση τριάντα μιλίων από τα αγκυροβόλια λόγω του αβαθούς των υδάτων. Πριν από τη δεκαετία του 1870, καθώς δεν είχαν ακόμη εισαχθεί τα ρυμουλκά ατμόπλοια, οι συνθήκες που επικρατούσαν για τους καπετάνιους και τα πληρώματα, οι οποίοι ταξίδευαν δύο ή και τρεις νύχτες με βάρκες για το Ταϊγάνιο, ήταν εξαιρετικά δυσμενείς. Συχνά, οι άνδρες ήταν υποχρεωμένοι να παραμένουν στις βάρκες για μέρες.

Φαίνεται ότι τη δεκαετία του 1840 ο Μαρής κατάφερε να αγοράσει μικρά ιστιοφόρα αλλά και να δημιουργήσει ένα σιτεμπορικό οίκο διαχειριζόμενος ο ίδιος και τα φορτία και τα πλοία που εκτελούσαν αρχικά τις μεταφορές μεταξύ Αζοφικής και Κωνσταντινούπολης. Στο μεταξύ ο αδερφός του Παναγής Βαλλιάνος, αφού δούλεψε πάνω στο κεφαλλονίτικο ιστιοφόρο του πλοιάρχου Γεράσιμου Δ. Βεργωτή για μερικά χρόνια, ένωσε τις δυνάμεις του με το μεγάλο αδερφό του Μαρή στο Ταϊγάνιο. Οι επιχειρήσεις των Μαρή και Παναγή Βαλλιάνου, στις οποίες προσλάμβαναν αποκλειστικά Κεφαλλονίτες, εξαπλώθηκαν σταδιακά με πρακτορεία, αποθήκες, φορτηγίδες και ιστιοφόρα σε όλα τα λιμάνια της Αζοφικής (Μαριούπολη, Μπερντιάνσκ και Γέισκ), ενώ εμφανίζονται ως πλοιοκτήτες δύο μεγάλων ιστιοφόρων τη δεκαετία του 1840. Το μεγάλο άνοιγμα ίσως έγινε την περίοδο 1847-1848 με τη μεγάλη ζήτηση σιτηρών από τη δυτική Ευρώπη. Πάντως βρίσκουμε τον Παναγή να έχει εγκατασταθεί στη Ζάκυνθο, η οποία λειτουργούσε ως ενδιάμεσος σταθμός των φορτίων του οίκου, όπου και λάμβανε διαταγές για τον οριστικό προορισμό του φορτίου. Το 1851-1853, σύμφωνα με τα βρετανικά προξενικά αρχεία, ο Μαρής Βαλλιάνος εμφανίζεται ανάμεσα στους τρεις πιο σημαντικούς εξαγωγείς του Ταϊγάνιου.

Τομή στην ιστορία του οίκου θεωρείται ο Κριμαϊκός πόλεμος, κατά τη διάρκεια του οποίου οι Βαλλιάνοι είχαν τεράστια κέρδη μέσω «παράνομων» –για τους Ρώσους– εξαγωγών δημητριακών, τις οποίες πραγματοποιούσαν αδιαφορώντας για τους περιορισμούς που επέβαλαν οι εμπόλεμοι. Ο Μαρής Βαλλιάνος παρέμεινε στο Ταϊγάνιο 70 ολόκληρα χρόνια, μέχρι το θάνατό του το 1896, και εξελίχθηκε στο μεγαλύτερο εξαγωγέα της Αζοφικής στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, εξασφαλίζοντας χιλιάδες τόνους φορτίων σιτηρών για την επιχείρηση της οικογένειας. Ένας μεγάλος άγνωστος στην ιστοριογραφία των ελληνικών εμπορικών παροικιών έχει παραμείνει η ελληνική εμπορική κοινότητα του Ταϊγάνιου, μια πόλη που οι Ρώσοι μέχρι σήμερα αποκαλούν «πόλη των Ελλήνων».1

Δύο χρόνια μετά τη λήξη του Κριμαϊκού, το 1858, ο Παναγής Βαλλιάνος εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, το μεγαλύτερο οικονομικό κέντρο την εποχή αυτή. Το άνοιγμα ήταν καθοριστικό και σηματοδότησε τη διεθνοποίηση του οίκου. Ο Παναγής Βαλλιάνος δημιούργησε την εταιρεία με την επωνυμία Vagliano Bros και εγκατέστησε τα γραφεία στο νούμερο 19 της Broad Street στο Σίτι του Λονδίνου, όπου παρέμεινε τα επόμενα 44 χρόνια, μέχρι το θάνατό του το 1902. Στο Λονδίνο δεν αντιπροσώπευε μόνο τα δικά του συμφέροντα, αλλά και εκείνα των Θεοφιλάτου και Μήλλα, εμπόρων δημητριακών στο Δούναβη. Απέκτησε πρόσβαση στο Βαλτικό Κέντρο, την κύρια διεθνή αγορά δημητριακών, και, με την καλή φήμη της επιχείρησης από την προηγούμενη 15ετία, άνοιξε λογαριασμό στην Τράπεζα της Αγγλίας. Άλλωστε στις αρχές της δεκαετίας του 1860 ο Παναγής Βαλλιάνος ήταν ακόμα υπήκοος της Βρετανικής Αυτοκρατορίας.

Ο αρκετά νεότερος αδελφός Ανδρέας Βαλλιάνος πήγε και αυτός στο Ταϊγάνιο, μετά ανέλαβε το υποκατάστημα του οίκου στην Κωνσταντινούπολη μέχρι το 1867, και το 1869 έκανε κι αυτός το μεγάλο άλμα στη Μασσαλία, ανοίγοντας κατάστημα της εταιρείας στο μεγαλύτερο λιμάνι της δυτικής Μεσογείου. Στα είκοσι χρόνια της επιχειρηματικής δράσης του στη Μασσαλία, από το 1869 μέχρι το 1889, ο οίκος των αδελφών Βαλλιάνου έφτασε στη μεγαλύτερή του ακμή. Αν και ήταν ο μικρότερος από τα τρία αδέλφια, ο Ανδρέας Βαλλιάνος πέθανε πρώτος σε ηλικία 69 ετών το 1889.

Έτσι, ξεκινώντας από την Κεφαλλονιά και την Αζοφική τη δεκαετία του 1820, ο οίκος Βαλλιάνου μέχρι τη δεκαετία του 1870 είχε δημιουργήσει ένα πυκνό δίκτυο με τρία κομβικά σημεία, το Ταϊγάνιο, το Λονδίνο και τη Μασσαλία, ενώ είχε πράκτορες και συνεργάτες σε 14 λιμάνια της Μαύρης θάλασσας –Μαριούπολη, Μπερντιάνσκ, Γέισκ, Νοβοροσίσκ, Οδησσό, Νικολάιεφ, Σεβαστούπολη, Ευπατόρια, Θεοδοσία, Γαλάτσι, Βραΐλα, Σουλινά, Βάρνα, Μπουργκάς (Πύργος)– και σε τουλάχιστον 16 λιμάνια της ανατολικής Μεσογείου – Κωνσταντινούπολη, Σμύρνη, Αλεξάνδρεια, Πάτρα, Κεφαλλονιά, Ζάκυνθο, Ιθάκη, Κέρκυρα, Γαλαξίδι, Σύρο, Μήλο, Πειραιά, Σαντορίνη, Πόρο, Σπέτσες και Ύδρα.

Για τα τελευταία χρόνια της επιχείρησης έχουμε λεπτομερή πληροφόρηση για το δίκτυο του οίκου Βαλλιάνου, τους πράκτορες και τους συνεργάτες τους καθώς και για το ύψος των συναλλαγών τους από τα βιβλία της επιχείρησης που βρίσκονται στο Αρχείο Βαλλιάνου στα ΓΑΚ Κεφαλλονιάς. Στη διάρκεια των χρόνων 1901-1902 ο οίκος διέθετε πράκτορες σε 8 χώρες και 28 περιοχές: Αλεξάνδρεια, Άνδρο, Αθήνα, Ζάκυνθο, Κάιρο, Κεφαλλονιά, Κωνσταντινούπολη, Κέρκυρα, Γένοβα, Λάρνακα, Λονδίνο, Μάλτα, Μάντσεστερ, Μασσαλία, Ναύπλιο, Νικολάιεφ, Παρίσι, Πάτρα, Πειραιά, Πύργο, Ραιδεστό, Ροστόφ επί του Ντον, Σάμο, Σμύρνη, Σύρο, Ταγκανρόκ, Τεργέστη και Χίο.

Μετά το θάνατο του Ανδρέα και του Μαρή, δηλαδή στα τέλη της δεκαετίας του 1880-αρχές της δεκαετίας του 1890, όλη η ισχύς της επιχείρησης φαίνεται ότι μετατέθηκε στα χέρια του Παναγή Βαλλιάνου στο Λονδίνο, την οποία διατήρησε μέχρι το θάνατό του το 1902. Την τελευταία δεκαετία της επιχειρηματικής του δράσης κύριοι πράκτορες που κρατούσαν τα υποκαταστήματα της επιχείρησης σε όλη τη Μεσόγειο και τη Μαύρη θάλασσα ήταν αποκλειστικά οι ανιψιοί του: ο Μιχαήλ (γιος του αδελφού του Σπύρου) βρισκόταν στο Ροστόφ, ο Αθανάσιος (επίσης γιος του Σπύρου) στο Νοβοροσίσκ, ο Γεράσιμος Μιχαήλ Καμπίτσης (γιος της αδελφής του Μαρίας) και ο Αθανάσιος Λάζαρου Ρωσόλυμος (γιος της αδελφής του Σαντίνας;) στην Κωνσταντινούπολη, ο Αθανάσιος (γιος του αδελφού του Μεταξά) και ο Μαρίνος (γιος του αδελφού του Ανδρέα) στη Μασσαλία, ο Αθανάσιος (γιος του αδελφού του Μαρή) στο Παρίσι, ενώ στο Λονδίνο μαζί του εργάζονταν ο Βασίλειος (γιος του αδελφού του Μεταξά) και ο Αλκιβιάδης (γιος του αδελφού του Μαρή). Οι ανιψιοί του μετά το θάνατό του τον κληρονόμησαν. Ο συνεκτικός κρίκος όμως έσπασε και δε συνέχισαν την εταιρεία. Την έκλεισαν μετά το θάνατο του θείου τους και ο καθένας τράβηξε το δρόμο του, αν και πέρασε τουλάχιστον μία ακόμα δεκαετία για να μπορέσουν να κλείσουν όλες τις υποθέσεις της Vagliano Bros.

Αν και η διάρκεια της λειτουργίας αυτού του επιχειρηματικού οίκου διήρκεσε μία γενιά, άφησε ανεξίτηλη τη σφραγίδα του στον ελληνικό επιχειρηματικό κόσμο. Το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημα της εταιρείας και εκείνο που την έκανε να ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες ήταν η διαχείριση πλοίων, ένας χώρος στον οποίο οι αδελφοί ήταν πρωτοπόροι: πρώτον, χρησιμοποιώντας νωρίτερα από κάθε άλλον τη νέα τεχνολογία του ατμού και, δεύτερον, εισάγοντας νέες μεθόδους διαχείρισης πλοίων με τη δημιουργία του ναυτιλιακού γραφείου του Λονδίνου. Τη δεκαετία του 1860, οι αδελφοί Βαλλιάνου κατείχαν τέσσερα με πέντε ιστιοφόρα. Το 1870 ο στόλος είχε πενταπλασιαστεί: είχαν 25 μεγάλα ιστιοφόρα, τα οποία το 1880 είχαν γίνει 40. Ο Παναγής Βαλλιάνος στο Λονδίνο ήταν αυτός που αγόρασε το πρώτο μικρό φορτηγό ατμόπλοιο στα 1870. Το 1880 αγόρασε 6 μεγάλα φορτηγά πλοία και του ανήκε το 20% του ελληνικού ατμοπλοϊκού στόλου. Στα μέσα της δεκαετίας του 1880, τα ατμόπλοια αποτελούσαν το 50% του στόλου τους. Με αυτόν τον τρόπο οι αδελφοί Βαλλιάνου προηγήθηκαν είκοσι χρόνια των άλλων Ελλήνων πλοιοκτητών στην υιοθέτηση της νέας τεχνολογίας. Οι αδελφοί Βαλλιάνου παρέμειναν οι μεγαλύτεροι εφοπλιστές ατμόπλοιων μέχρι το θάνατο του Παναγή το 1902, χρονιά που ο ατμοπλοϊκός στόλος ξεπέρασε τον ιστιοφορικό ελληνόκτητο στόλο.

Καθοριστικής σημασίας για τον ηγετικό ρόλο των Βαλλιάνων στο «Ιόνιο δίκτυο» ήταν το γραφείο του Λονδίνου που διοικούσε ο Παναγής Βαλλιάνος. Αυτό υπήρξε το πρώτο ελληνικό ναυτιλιακό γραφείο του Λονδίνου, το οποίο λειτούργησε και ως ναυλομεσιτικό γραφείο εξυπηρετώντας τις εκατοντάδες εμπορικές και ναυτιλιακές επιχειρήσεις των Ελλήνων που διακινούσαν φορτία στην Αγγλία και τη βόρεια Ευρώπη, καθώς και ως ναυτιλιακή τράπεζα. Το τελευταίο αποδείχθηκε θεμελιώδους σημασίας για πολλούς πλοιάρχους και καραβοκύρηδες που μετέβαιναν από το ιστίο στον ατμό.

Ο οίκος Βαλλιάνου, εκτός από το θαλάσσιο εμπόριο και τη ναυτιλία, είχε και χρηματοπιστωτικές δραστηριότητες. Αυτές αφορούσαν εξαργύρωση συναλλαγματικών με προμήθεια καθώς και την παροχή εμπορικών και ναυτιλιακών δανείων με τόκο. Επιπλέον έδινε δάνεια με επιτόκιο 7-8% για αγορά ατμόπλοιων στην περίπτωση που ο δανειζόμενος εξασφάλιζε το ήμισυ του απαιτούμενου ποσού σε ρευστό και υποθήκευε το πλοίο. Καθώς τα δάνεια του γραφείου Βαλλιάνου ήταν υψηλότερα κατά 1% από τα επίσημα επιτόκια της Τράπεζας της Αγγλίας, είχε υπολογιστεί ότι το κέρδος του από το καθένα ανερχόταν σε 14% του ποσού του δανείου. Αυτό το είδος δανείου –με υποθήκη– ήταν παράνομο, σύμφωνα με την ελληνική νομοθεσία, πριν από το 1910, και έτσι δάνεια από ελληνικές ή ξένες τράπεζες για τέτοιες αγορές αποκλείονταν. Έτσι, οι παντοδύναμοι αδελφοί Βαλλιάνου χρηματοδότησαν μεγάλο αριθμό καπετάνιων που εξελίχθηκαν σε σημαντικούς εφοπλιστές του 20ού αιώνα, όχι μόνο από την Κεφαλλονιά, αλλά και από την Άνδρο, τη Χίο, τη Σύρο, τη Λέρο, τις Σπέτσες και από τους περισσότερους ελληνικούς ναυτότοπους.

Μετά το θάνατο του Παναγή Βαλλιάνου, 20 ελληνικά ναυτιλιακά γραφεία άνοιξαν μέχρι το Β΄ Παγκόσμιο πόλεμο στο Λονδίνο, αντίγραφα του πρώτου ναυτιλιακού γραφείου που είχε ανοίξει εκείνος από τη δεκαετία του 1860. Ο Ανδρέας Λαιμός, γόνος μιας από τις μεγαλύτερες εφοπλιστικές οικογένειες του 20ού αιώνα, απηχώντας τη γνώμη του εφοπλιστικού κόσμου της εποχής του, έχει χαρακτηρίσει τον Παναγή Βαλλιάνο «πατριάρχη» της ελληνικής ναυτιλίας.

Η πορεία των Βαλλιάνων στις χώρες υποδοχής δεν υπήρξε πάντα ομαλή. Η τεράστια οικονομική ισχύς τους έφερε τους αδελφούς αντιμέτωπους με την πολιτική και οικονομική ηγεσία των τόπων όπου δραστηριοποιούνταν. Σε μια γενικευμένη προσπάθεια ελέγχου των ξένων εμπόρων, το 1881 η ρωσική κυβέρνηση ξεκίνησε διώξεις και προφυλακίσεις εναντίον σημαντικού αριθμού μεγαλεμπόρων του Ταϊγάνιου με την κατηγορία της δόλιας αποφυγής φόρων για όλα τα εισαγόμενα και εξαγόμενα εμπορεύματα. Ο «αυτοκράτορας» του εμπορίου της Αζοφικής, ο Μαρής Βαλλιάνος, προφυλακίστηκε για ένα διάστημα, ενώ ασκήθηκε δίωξη και σε άλλα επιφανή μέλη της ελληνικής εμπορικής κοινότητας της πόλης. Η δίκη συνεχίστηκε για τα επόμενα οκτώ χρόνια στα δικαστήρια του Χάρκοβου, και η «υπόθεση Βαλλιάνου» έληξε το 1889 μάλλον με τη μεσολάβηση του ελληνικού κράτους, αν και χρειάζεται να γίνει περαιτέρω ιστορική έρευνα στα ρωσικά και ελληνικά αρχεία για αυτήν την υπόθεση.

Την ίδια περίπου εποχή ο Παναγής Βαλλιάνος αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα λόγω ενός περίφημου για την εποχή δικαστικού αγώνα για την υπόθεση “Vagliano Brothers vs. Bank of England”. Ο Παναγής Βαλλιάνος δεν κατηγορήθηκε για απάτη. Τουναντίον, η απάτη έγινε εις βάρος του στο ίδιο το γραφείο του από το Χιώτη υπάλληλό του Αντώνιο Ισιδώρου Γλύκα, ο οποίος του υπεξαίρεσε, εξαργυρώνοντας 43 πλαστές συναλλαγματικές στην Τράπεζα της Αγγλίας, το ποσόν των £70.000 μεταξύ Φεβρουαρίου και Οκτωβρίου 1887. Ο Παναγής Βαλλιάνος έκανε μήνυση στην Τράπεζα της Αγγλίας επειδή έδωσε την άδεια να εξαργυρωθούν οι συναλλαγματικές χωρίς να ερωτηθεί. Η υπόθεση συγκλόνισε το Σίτι, διότι δεν αφορούσε μόνο το Βαλλιάνο, αλλά όλους τους εμπόρους και τη σχέση τους με την Τράπεζα της Αγγλίας. Ο Παναγής Βαλλιάνος κέρδισε την υπόθεση στο Court of Appeal το 1889, αλλά την έχασε στη Βουλή των Λόρδων το 1890 για μία ψήφο.

3. Γαμήλιες στρατηγικές

Όπως όλοι οι ελληνικοί επιχειρηματικοί οίκοι της διασποράς, οι αδελφοί Βαλλιάνου χρησιμοποίησαν τις γαμήλιες στρατηγικές για την ισχυροποίηση και εξάπλωση των συμφερόντων τους. Ο Μαρίνος και ο Παναγής, επειδή ξεκίνησαν με περιορισμένα περιουσιακά στοιχεία, δεν παντρεύτηκαν κόρες πλούσιων εμπόρων. Ο Μαρίνος παντρεύτηκε Κεφαλλονίτισσα και στο Ταϊγάνιο απέκτησε δύο γιους, τον Αλκιβιάδη και τον Αθανάσιο. Τον πρωτότοκο Αλκιβιάδη, μόλις ενηλικιώθηκε, τον έστειλε ο Μαρής στο θείο του Παναγή, δίπλα στον οποίο παρέμεινε τουλάχιστον 30 χρόνια. Ο Παναγής Βαλλιάνος φρόντισε να παντρέψει τον ανιψιό του με την κόρη του μεγαλέμπορου στο Λονδίνο Ξενοφώντα Μπαλλή. Τον Αθανάσιο τον πάντρεψαν με την Κατίνα Στέφανου Ράλλη, επεκτείνοντας τις συγγενικές σχέσεις των Βαλλιάνων με την ισχυρή οικογένεια Ράλλη. Ο Αθανάσιος Μαρή Βαλλιάνος και η Κατίνα Ράλλη ζούσαν στο Παρίσι στις αρχές του 20ού αιώνα, και στη διάρκεια του Μεσοπολέμου στις Κάννες, όπου και έζησαν τα παιδιά τους.

Ο Παναγής Βαλλιάνος κατά τη διάρκεια της παραμονής του στη Ζάκυνθο, τη δεκαετία του 1840 και στις αρχές της δεκαετίας του 1850, όπου κρατούσε υποκατάστημα του οίκου, παντρεύτηκε Ζακυνθινή, την Κάτα Βεγδατοπούλου. Η νεαρή γυναίκα του πέθανε γρήγορα όμως, όπως και ο μικρός γιος του Χριστόφορος. Ο Παναγής Βαλλιάνος δεν ξαναπαντρεύτηκε. Το 1858 πήγε μόνος στο Λονδίνο, όπου και παρέμεινε μέχρι το τέλος της ζωής του απολύτως αφοσιωμένος στις επιχειρήσεις.

Τα δύο μεγάλα αδέλφια φρόντισαν, όμως, ο μικρότερος αδερφός τους Ανδρέας να παντρευτεί κόρη πλούσιου εμπόρου. Ο Ανδρέας Βαλλιάνος παντρεύτηκε το 1850 την Ευφροσύνη Μελά, κόρη του Γεωργίου Μελά, μεγαλέμπορου στο Ταϊγάνιο, ο οποίος συγγένευε με επιφανείς οικογένειες της επιχειρηματικής διασποράς. Τα αδέλφια της Ευφροσύνης είχαν δημιουργήσει εύρωστο επιχειρηματικό οίκο τη δεκαετία του 1850: ο Βασίλειος Μελάς διηύθυνε την επιχείρηση στο Λονδίνο από το 1854, ο Λέων και ο Κωνσταντίνος στη Μασσαλία το 1857 και ο μικρότερος αδερφός Μιχαήλ στο Γαλάτσι. Άρα, όταν το 1869 εγκαταστάθηκαν στη Μασσαλία ο Ανδρέας και η Ευφροσύνη Βαλλιάνου, υπήρχαν ήδη συγγενικά τους πρόσωπα εκεί. Ο Ανδρέας Βαλλιάνος ακολούθησε τον ήδη ανοιγμένο και πεπατημένο δρόμο των οικογενειακών επιχειρήσεων. Η γαμήλια στρατηγική συνεχίστηκε στα παιδιά τους. Ο Ανδρέας και η Ευφροσύνη πάντρεψαν τα παιδιά τους με γόνους επιφανών και πλούσιων οικογενειών, όπως: Πετροκόκκινου, Νεγροπόντη, Ζαρίφη, Κούππα και Αμπανόπουλου.

4. Εθνικοί ευεργέτες

Οι αδελφοί Βαλλιάνου κατατάσσονται στους εθνικούς ευεργέτες του ελληνικού κράτους. Το 1888, ο Παναγής από το Λονδίνο και ο Μαρής από το Ταϊγάνιο έστειλαν στην Αθήνα το ποσό των 2.800.000 δρχ. για την ανέγερση του κτηρίου της Εθνικής Βιβλιοθήκης, ενώ στην ιδιαίτερη πατρίδα τους, την Κεφαλλονιά, το Κληροδότημα Παναγή Α. Βαλλιάνου μετά το θάνατό του ουσιαστικά έγινε το «κράτος κοινωνικής πρόνοιας» του νησιού. Με τη διαθήκη του ο Παναγής Βαλλιάνος άφησε στο κληροδότημα 500.000 λίρες Αγγλίας, «για να διαθέτωσι τα εισοδήματα, άτινα ως είρηται θα τοις πληρώνωνται, διά φιλανθρωπικούς σκοπούς εν τη νήσω Κεφαλληνία, τους τοιούτους σκοπούς συμπεριλαμβάνοντας την εγκατάστασιν ή αρωγάς εκκλησιών, νοσοκομείων και σχολείων, ως επίσης την βοήθειαν από καιρού εις καιρόν απόρων και γερόντων κατοίκων ή γεννηθέντων εν τη νήσω Κεφαλληνία…».2 Το κληροδότημα ανέλαβε όλη την κοινωνική πρόνοια του νησιού: νοσοκομείο, πτωχοκομείο, βρεφοκομείο, φρενοκομείο και βοηθήματα σε εκκλησίες, ορφανοτροφεία, άπορα παιδιά, σεισμοπαθείς κ.λπ. Εκτός αυτών δημιουργήθηκαν μια σειρά σχολών για την προώθηση της εκπαίδευσης: Η Βαλλιάνειος Σχολή Κεραμειών, η Εμποροναυτική Σχολή Αργοστολίου, η Τεχνική Σχολή και η Πρακτική Γεωργική Σχολή. Ιδίως το πρώτο μισό του 20ού αιώνα το Κληροδότημα Παναγή Α. Βαλλιάνου, που συνεχίζει να υφίσταται, ήταν ιδιαίτερα βοηθητικό για την Κεφαλλονιά.
http://blacksea.ehw.gr/Forms/fLemmaBody.aspx?lemmaid=11126

Νανούρισμα - Λοίζος

ΣΤΗΝ ΑΙΩΝΙΑ ΜΝΗΜΗ....

Ο Δεκέμβρης και η μαρτυρία του

 

Του Νικόλα Σεβαστάκη
Εκ των υστέρων μπορούμε να υποθέσουμε ότι ο Δεκέμβρης του 2008 υπήρξε η θύελλα πριν την έλευση της κατατονικής ατμόσφαιρας των καιρών της «μνημονιακής» διακυβέρνησης. Ότι συμπύκνωσε με άτακτο τρόπο σωρευμένες εντάσεις του παρελθόντος και οιωνούς οι οποίοι επαληθεύονται στο επόμενο διάστημα: κρίση ενός συστήματος διακυβέρνησης και ενός υποδείγματος κοινωνικοοικονομικής ανάπτυξης, αδυναμία των πολιτικών επιτελείων να επικοινωνήσουν με αθέατες κοινωνικές διεργασίες σε συνθήκες απότομης «πτώσης των προσδοκιών», χάσμα μεταξύ της δημοκρατίας των ηλικιωμένων και των νεανικών κόσμων, πολλαπλά ρήγματα μεταξύ της τάξης των θεσμών και του πεδίου των αναγκών.
Οι «ακάθαρτες» πλευρές του Δεκέμβρη, οι όψεις εκείνες που ενδεχομένως ενόχλησαν, σόκαραν και δημιούργησαν ανάμεικτα αισθήματα είναι η ίδια η αλήθεια της στιγμής που ζούμε έκτοτε. Αυτή η αλήθεια μοιράζεται τη διαρκή ταλάντωση μεταξύ δυσφορίας και αισθημάτων συλλογικής αδυναμίας, μεταξύ θυμού και ατομικών φόβων, μεταξύ των επιθυμιών για έξοδο από την περίμετρο της κρίσης και μιας κοινωνικής κόπωσης που εμποδίζει την πολιτική φαντασία να προχωρήσει.
Και είναι αναπόφευκτες οι μυθικές προβολές του Δεκέμβρη, οι φοβικές και οι αποθεωτικές, οι απαξιωτικές και οι θετικές. Όπως και η διαχείριση της μνήμης του μαζί με τις διαμάχες οικειοποίησης στους μαιάνδρους του ριζοσπαστισμού. Αλλά το ίδιο το γεγονός, όπως κάθε εξεγερσιακό βραχυκύκλωμα της ρουτίνας, είναι κάτι μοναδικό και δεν μπορεί να αναπαραχθεί in vitro στο εργαστήριο της μιας ή άλλης πολιτικής βούλησης. Ο Δεκέμβρης πάντως προειδοποίησε με τον τρόπο του για την επερχόμενη ασφυξία. Εμπεριείχε οριακές στιγμές επειδή ήταν πρελούδιο για μια εποχή δομικής ακρότητας. Αν τον σκεφτούμε πέρα από τα μεμονωμένα οπτικά και λεκτικά του σήματα, πέρα από το άθροισμα των χειρονομιών του, είναι μια μορφή μαρτυρίας, ένα ιστορικό τεκμήριο. Αυτή η μαρτυρία αφορά πολλαπλές διαστάσεις της πραγματικότητας και δεν εξαντλείται σε μια ιστορία με θυμωμένους μαθητές, αναρχικούς και αστυνομίες. Εκθέτει τα κομμάτια μιας δυναμικής που δεν έχουν βρει ακόμα ένα σημείο συγκόλλησης: σημαντικές μεταβολές στη συνθήκη των μεσαίων στρωμάτων, «προλεταριοποίηση» μεγάλων τμημάτων της διανοητικής εργασίας, άνοδο των υποκειμενισμών αυτοσυντήρησης και των τάσεων αναχωρητισμού προς εναλλακτικές επιλογές ζωής.
Δεν είναι λοιπόν καθόλου παράδοξο πως όλα αυτά θίγουν κατεξοχήν τους χώρους της αριστεράς οι οποίοι βρίσκονται απροετοίμαστοι μπροστά στην πλέον εντατική καπιταλιστική αναδιάρθρωση όλων των υποσυστημάτων της ελληνικής ζωής.